Relaties
Yara
17-05-2019 om 10:50
Huidige partner heeft veel moeite met ex partner
Hi allemaal,
Ik zit sinds enige tijd met een erg lastig dilemma. Uit mijn vorige relatie heb ik een kind van 8 jaar. Echt super lief, mooi, vrolijk mannetje. Hij geeft veel liefde aan zijn omgeving aan vriendjes maar ook aan mij en de nieuwe partners van zijn ouders. Die van mij heeft daar geen moeite mee. Het is echt een schat. Je merk wel dat hij het opgroeien in 2 huizen vergelijkt en daar zit een contrast. Vooralsnog praat hij makkelijk en kan goed grenzen stellen en zijn behoeftes uitspreken.
Hij vind mijn partner ook erg leuk. Mijn huidige partner ken ik alweer 6 jaar en is betrokken sinds 4 jaar. We hebben ruim de tijd genomen in het daten zonder mijn zoon daarin te betrekken. En we wonen sinds een jaar samen. Ik heb Co- ouderschap. Mijn partner laat de rol van vader aan mijn ex over. Maar helaas heb ik geen goed contact met de vader van mijn zoon. Het is een vervelende onnodige strijd. Waar pijnlijke voorvallen zich hebben voorgedaan. Dat heeft invloed door de jaren heen op mij. Ik moet vaker geven en trek vaak aan het kortste eind. Ik heb het een plek gegeven. Ben een positief mens en geef hem de ruimte om zijn leven met zijn huidige partner ook volgens hun wens in te vullen.
Maar mijn partner heeft het daar erg moeilijk mee. Hij ervaart dat wij altijd de verliezende partij zijn. En kan zich moeilijk neerleggen hoe ik in het verleden ben behandeld door mijn ex. Wij ruimen regelmatig de puinhoop op wat ex creëert en lopen achter de feiten aan.
Het is zelfs zo erg dat mijn partner mijn ex intens haat. Ik snap het. En ik geef hem daarin gelijk. Hij heeft moeite om hiermee nog langer om te gaan.
Ook merkt hij dat het hierdoor lastiger wordt om een verdere band met mijn zoon op te bouwen. Mijn partner wil zo min mogelijk op het pad van mijn ex komen want wil alle negativiteit uit de weg gaan. Ze zien elkaar amper, al 8 maanden niet gezien. Partner gaat zwemles, school en voetbal ook uit de weg om mijn ex maar niet te zien. Maar dit gaat ten koste van de band met mijn zoon.
Het heeft niets met ons als geliefden te maken. We zijn gek op elkaar, zijn geen ruziemakers en we hebben het ontzettend goed en fijn met elkaar. Ik ben dol op hem en hij op mij. Maar dit is voor hem een te groot obstakel geworden.
We zijn nu op het punt om de relatie te beëindigen hierom en dat doet heel erg veel pijn en het voelt echt heel oneerlijk.
Ik vind dit echt heel erg lastig. Liefde is ook loslaten. Maar dit voelt zo oneerlijk. Iemand hier ervaring mee?
William
22-05-2019 om 12:44
Yara
Je mag wél hopen dat hij een band opbouwt, maar niet verwachten of als voorwaarde stellen dat dat ook effectief gebeurt; het hangt immers ook voor een groot stuk af van jouw zoon zelf.
Maar als die band er niet komt, moet hij zelf ook wel de situatie kunnen aanvaarden zoals ze is en in harmonie kunnen samenleven met jouw zoon, uiteraard met de nodige strubbelingen die er in elk gezin wel eens zijn.
Yara
22-05-2019 om 13:13
Goeie Willem.
Zoon wil graag. Partner ziet dat het echt bij hem ligt.
Als je dan niet wil investeren in een diepgaande band maar eerder iets oppervlakkigs dan verwacht ik ook niet een hele harmonieuze basis.
De eierschalen, voelbare irritaties en het ontlopen van zoon dat gaat bij mijn zoon schade aanrichten. Ik voel mij er op momenten al erg ongemakkelijk bij. Ik wil hem niet meegeven dat hij leert dat hij niet goed genoeg is, het niet waard is om aandacht te krijgen of iemand opgerichte interesse & liefde.
Ik laat de keuze aan vriend. Of iets meer investeren dan er nu gebeurd en een gezonde balans vinden daarin. Met name het gevoelsmatige.
Ik heb geen hoge verwachtingen. Ik geef hem nu de ruimte om qua gevoelens dit te onderzoeken. Wil er ook best met iemand daarbij erover praten. En dat het kan groeien. Of dat we tot een ander besluit komen. Maar als het nu in een twijfelmodus blijft hangen dan moet ik de keuze maken.
Theezakje, vriend en ik hadden vorig jaar exact deze tijd al deze gesprekken. Gedurende een half jaar hebben we verdrietige tijden gehad ( zware operatie, overlijden ouder) maar wat de dominante factor was in die tijd: ex. Ondanks onze moeilijke periode ging hij extra streken flikken. Dat konden wij er niet bijgebruiken. Dat liep echt hoog op. Dat heeft zoveel kwaad bloed gezet dat mijn vriend toen al deze conclusie trok.
Yara
22-05-2019 om 13:14
Aanvulling op laatste stukje nav vraag theezakje
Het is inderdaad wel zo dat de uitspraak: ‘ wel de lusten maar niet de lasten’ van toepassing is hier...
Niki73
22-05-2019 om 13:20
Ik blijf een naar gevoel houden
En nog snap ik niet waarom jouw zoon (en daarmee jij) moet boeten voor het kwalijke gedrag van pa. Binnen jullie huis kan je partner ongeremd een warme band opbouwen met je zoon. Maar dat wil hij niet. Jouw zoon lijdt daaronder.
Ik blijf echt een naar gevoel overhouden aan je verhaal. Dat is een naar gevoel over jouw partner en het gevoel dat jij je zoon hiertegen zou moeten beschermen. Ik vind je nogal passief overkomen. Je laat het aan je partner over, zeg je. Waarom sla jij niet eens met je vuist op tafel? Waarom vertel jij niet dat jij en je zoon ook behoeften hebben? Jullie moeten maar rekening houden met hem en zijn gevoeligheden, maar wat gebeurt er andersom?
Stoppen jullie echt wel evenveel in deze relatie? Of moeten jij en je zoon veel geven/accepteren, en neemt je partner meer/te veel?
Yara
22-05-2019 om 14:13
Goeie dat je dat zo zegt want ik krijg inderdaad naar mijn hoofd geslingerd dat hij nogal wat obstakels/concessies moet doen. Ex en zoon accepteren met name. Want nogal een groot ding.
& hij doet iets meer in het huishouden (zijn keuze) omdat hij vind dat de balans zoek is wil hij ontzien worden of dat ik hem tegemoet ga komen in het voor hem comfortabel maken.
( Huishouden is nu 65/35 verdeeld)
Die vuist is er dus de laatste twee weken wel geweest.
Esmee68
22-05-2019 om 17:42
Schadelijk
Bij mij gingen al eerder de alarmbellen af mbt jouw vriend die vindt dat jij je maar moet aanpassen.
Maar inmiddels heb je verteld dat je zoon op eieren loopt en dat je de situatie schadelijk vindt voor je zoon.
Hoe lang ga je dat nog toelaten?!
Er zijn soms vaders of moeders die schadelijk gedrag vertonen voor hun eigen kinderen.
Maar dat je partner dat doe?! Hoe lang wil je dat toestaan?
Kies voor je kind.
Volgens mij geef je meer dan genoeg. Ben jij juist iemand die aldoor kijkt waar je anderen tegemoet kunt komen, maar kennelijk is dat nog niet genoeg. Laat je niet manipuleren om hem nog meer tegemoet te komen. Wil je dat je zoon zich in nog meer bochten gaat wringen en zich nog vaker afgewezen voelt?
En je zoon wordt ouder en gaat puberen. Als je vriend het nu al ingewikkeld vindt, hoe denk je dat het dan gaat zijn?
Kies alsjeblieft voor je zoon. Stel je vriend voor de keuze: hij kiest voor jou met je zoon en ex erbij of anders maar niet.
Niet lijdelijk wachten tot hij een keuze maakt. Komt voor je kind op.
Ginny Twijfelvuur
22-05-2019 om 18:24
Volgens mij
Heeft jouw huidige partner moeite met alles wat niet direct om hem draait.
Tja. Dat ga je echt niet oplossen zonder je zoon tekort te doen.
Pluk
22-05-2019 om 21:23
Dus
Je zoon woont in één huis met een man die hem tolereert? En jij vindt dat jullie kwalitatief een goede relatie hebben? Ik begrijp hier niet zoveel van. Ik zou gaan latten. Het lijkt me meer dan schadelijk voor je kind.
Yara
22-05-2019 om 22:30
Correctie: zoon loopt niet op eieren. Ik loop regelmatig op eieren. Ik zie dan zoon vrolijk door het huis banjeren en proef dan de irritatie van mijn partner die vervolgens of te gaat wandelen of zich terugtrekt met Netflix.
Aan zoon merk ik nog niets ‘geks’. Hij spreekt alleen uit dat hij wel eens met vakantie wil met ons drie of waarom partner niet bij afzwemmen komt kijken of meer tijd aan hem besteed. Hij stelt de vragen. Gisteren zijn ze samen een ijsje gaan eten en heeft hij opgepast.
Niki73
23-05-2019 om 09:35
Oei oei
"Ik zie dan zoon vrolijk door het huis banjeren en proef dan de irritatie van mijn partner die vervolgens of te gaat wandelen of zich terugtrekt met Netflix."
Dat dus. Het is normaal dat een tienjarige vrolijk door het huis banjert. Dar zou je partner blij van moeten worden. Wat voor ellende gaat het worden als je zoon een nukkige puber wordt en door het huis stampt en met deuren slaat (wat compleet normaal gedrag is)? Nu stelt je zoon nog vragen. Tegen die tijd weet hij precies hoe de vork in de steel zit en zegt hij ronduit tegen je partner wat voor *** hij is. Dat zal je partner pas leuk vinden. En je zoon zal het jou ook niet in dank afnemen.
"Gisteren zijn ze samen een ijsje gaan eten en heeft hij opgepast." En dat is dan ook een opoffering van hem ofzo, is dat waarom je het zegt? Sorry hoor, maar dat is toch normaal en gezellig. Een leuke activiteit samen?
Wat gebeurt er als je zelf aangeeft dat je liever weer wilt gaan latten?
William
23-05-2019 om 11:05
Yara
Jouw partner zou blij moeten zijn dat jouw zoon dingen samen met hem wil doen; dikwijls willen kinderen de biologische ouder voor hen alleen en liefst zo weinig mogelijk samen doen met de stiefouder. Ik vind het heel tof dat jouw zoon dit anders ziet; ik wou dat mijn stiefdochter ook zo was.
Het gaat nogal wat geven voor jouw partner wanneer jouw zoon pubert, dat is van een heel andere orde dan een jongentje dat vrolijk door het huis huppelt ...
Ik denk ook dat terug gaan latten DE oplossing is, maar ik begrijp dat je dit ziet als een stapje terug, en financieel misschien ook niet om gelukkig van te worden.
Yara
23-05-2019 om 20:53
Ik hoor zo vaak de ‘ horror’ verhalen dat het totaal niet lekker gaat. Kinderen die het moeilijk hebben of een andere partner inderdaad niet accepteren. Dat schreef ik ook in mijn eerste post; mijn zoontje geeft zoveel liefde en positiviteit aan anderen. Zijn EQ is heel sterk ontwikkeld voor zijn leeftijd. Ik ben zo intens trots op wie hij is, hij deelt veel en toont al jaren empathie voor anderen, is zacht en helemaal zen met zijn gevoel en behoeftes. Wie wil er nu niet zo’n vrolijke noot bij? 😀
Hij deelt alles, van speelgoed tot eten. En kan mij ook prima delen met een partner. En het enige wat hij eventueel vraagt is interesse in hem. Kijken bij zwemmen of een keer met vakantie.
Nu is hij zo makkelijk maar als hij gaat puberen en hij blijkt weinig aan partner te hebben of er ontstaan wel conflicten....
Terug naar latten zou wel een optie zijn voor mijn. Ik zou het wel lastig vinden omdat ik ook wil bouwen aan mijn toekomst met een partner die voor mij en mijn zoon gaat. Het complete plaatje.
Ik weet dat menig man mij en zoon met open armen ontvangt. Vooral omdat je er echt een heel intens, slim, gezellig, lief, vrolijk mannetje bij krijgt
Yara
23-05-2019 om 20:56
..
Zoon zwemt zaterdag af. En vroeg gisteren; komt ... zaterdag ook? Waarop ik nee zei ( hij gaat naar een verjaardag) waarop zoon zei: maar zijn stiefzoontje zwemt af en dat is toch bijzonder?
Vind dit wel lastig. Hij heeft een andere afspraak. Maar als je oprecht interesse hebt en zoon een plezier doet kan je altijd even je gezicht laten zien.
zebra
23-05-2019 om 21:14
dit klinkt mij niet fijn in de oren
misschien is het makkelijk praten voor mij maar deze situatie is niet goed voor jouw zoon en die hoort, naar mijn mening, voor je partner te gaan.
Dus mijn advies aan jou is of weer gaan latten of de relatie verbreken.
Flanagan
23-05-2019 om 23:51
Eerlijk
Waarom vertel je je zoon niet eerlijk waarom hij wel graag zou willen maar hij het gevoel heeft dat het beter is als hij er niet bij is. En dat dat komt door de houding van zijn vader.
Dus dat het niets met je zoon te maken heeft.
Dat je partner met je zoon weer een ijsje gaan halen om het zo samen te vieren.
Je partner kan veel voor je zoon betekenen, alleen op andere momenten. Momenten waar zijn vader buiten staat.
Die eerlijkheid zou jullie alledrie goed doen want dan hoef jij niet op eieren te lopen.
Maar misschien heb je daarnaast ook te dealen met te hoge verwachtingen; te veel ingevuld hoe jullie gezin eruit zou komen te zien. Als je die verwachting kan los laten, zakt de spanning bij jou en je gezin.
Jo Hanna
24-05-2019 om 00:44
Ik snap het niet meer
De focus is totaal veranderd. Zoals je het nu beschrijft, heeft het probleem niks meer met je ex te maken. Jij voldoet gewoon niet aan de verwachtingen: je hebt een zoon, een ex en je doet niet genoeg aan het huishouden. Hij wil dit leven met jou gewoon niet. Ik zie het niet goedkomen.
Groet,
Jo Hanna
Steef
24-05-2019 om 10:03
Hmmm
Hoe meer je over je partner vertelt hoe meer ik het idee krijg dat het deze man vies tegenvalt om samen te leven met een moeder met kind. En dat hij een enorm rookgordijn creëert door het verhaal van vader/ex maar dat dat écht niet het enige is wat hij niet trekt. Hij is zo te lezen vooral erg gehecht aan zijn eigen ideeën over hoe zijn leven eruit zou moeten zien en het leven met een kind past daar slecht in. Op zich niks mis mee en hij is beslist niet de enige maar dan moet hij wel kiezen: of hij stelt zijn beeld bij over hoe hij wil leven of hij verandert het feit dat hij met een kind leeft. Kind kan niet uitgegumd/onzichtbaar verklaard/geminimaliseerd worden, die heeft nl geen keus en kan bovendien nog niet zien wat het effect is van zo’n afwijzende stiefouder. Lijkt me niet iets om te onderschatten.
Ik heb nog nooit iemand gesproken die vertelde dat hij/zij als kind met een (stief)ouder samenleefde die maar zeer beperkt met hem/haar te maken wilde hebben, waar samen een ijsje halen al bijzonder was maar dat diegene daar positief op terugkijkt. Jij?
Ik kan ook helemaal niks met je argument dat het ‘gênant’ zou zijn als jullie met zn vieren op bepaalde happenings zijn. In sommige gevallen is het onpraktisch of ligt het gevoelig (bij artsen of behandelaars ofzo) maar heel veel dingen zou ik denken dat het alleen maar prachtig is als zijn volledige support team er zou staan. Heerlijk voor een kind om een mooie groep mensen om zich heen te hebben waar hij op kan vertrouwen en bouwen.
Heeft imo niks te maken met op de stoel van dr vader gaan zitten. Een kind kan allerlei mensen in zn leven hebben die belangrijk zijn, allemaal in een eigen rol met zijn eigen toegevoegde waarde. Of het een buur, familie of stief is zegt alleen iets over hoe het in elkaar zit, niks over de (mogelijke) band. Tuurlijk is het belangrijk dat het geen Poolse landdag om een kind heen wordt maar mijn ervaring is dat je als stief een goede en unieke band met je kind kan hebben zonder op de stoel van de bio te gaan zitten. Is alleen maar rijkdom
Yara
25-05-2019 om 21:44
Steef ik deel echt je mening. Er goede aanvulling in het leven van een stiefkind. Waar kind op kan bouwen en een fijne band mee kan opbouwen. Dat er vanuit die persoon oprecht contact momenten plaatsvinden en niet met tegenzin. En niet een keer naar de mac Donalds of een ijsje eten op 2 vingers te tellen in 1 jaar tijd.
Ik voel ook steeds meer de irritatie spelen bij mij. Hij kiest ervoor om thuis te blijven ipv mee te gaan na het afzwemmen van zoon. Hij wil het gewoon niet. Omdat hij weekend heeft en zijn tijd wil besteden aan wat hij wil en daarnaast ex niet wil tegenkomen.
Hij legt de keuze nu bij mij neer dat ik de knoop mag doorhakken. Want ik voel niet dat hij überhaupt overweegt om wat meer initiatief te nemen. Anders was hij er vandaag wel geweest.
En eerlijk gezegd vind ik het ook onaantrekkelijk gedrag.
Elizabeth
26-05-2019 om 09:26
Wensdroom
“Terug naar latten zou wel een optie zijn voor mijn. Ik zou het wel lastig vinden omdat ik ook wil bouwen aan mijn toekomst met een partner die voor mij en mijn zoon gaat. Het complete plaatje.”
Dat is een wens van jou, maar jouw partner deelt deze wens niet. Deze man gaat voor zichzelf, tolereert jouw zoon en ziet jou waarschijnlijk het liefst als vrouw zonder verleden met ex en kind uit eerdere relatie.
“Ik weet dat menig man mij en zoon met open armen ontvangt. Vooral omdat je er echt een heel intens, slim, gezellig, lief, vrolijk mannetje bij krijgt ”
Dit klinkt als een sollicitatie naar een relatie met een pedofiel.
Als ik jouw berichten lees, denk ik steeds: Waar is jouw autonomie? Waar zijn jouw prioriteiten?
Target
26-05-2019 om 13:02
Huh
Je kunt toch niet van iemand verwachten dat hij spontaan van je kind gaan houden? Het kind komt erbij, dat is niet makkelijk. Daar schijn je wel van uit te gaan, sterker, je denkt dat menig man dat als ideaalbeeld heeft en jou en zoon binnenhaalt en bluebandgezinnetje gaat spelen.
Ik vind dat wel naïef eigenlijk. Dat wil niet zeggen dat je je kind niet moet behoeden, natuurlijk wel. Maar ik vind niet dat jij iemand kunt binnenhalen en vervolgens verwacht dat die persoon stapeldol op jouw kind wordt..
Knurf
26-05-2019 om 13:17
Target
Dat ben ik niet met je eens. TS en haar zoon zijn een setje, in de zin dat haar vriend de zoon er altijd bij krijgt als hij een relatie met TS heeft. Dat betekent dat hij beiden 'leuk' moet vinden. Anders is het gedoemd te mislukken.
Ik zou geen relatie willen die mijn dochter beschouwd als hinderlijk, en niet kan wachten tot ze de deur uit is.
Target
26-05-2019 om 14:24
Dat klopt
Dan gaat het m niet worden.
Maar zo gaat het toch meestal: man en vrouw worden verliefd en kind moet maar afwachten tot het klikt. In het begin lukt dat wel, maar na het samenwonen wordt het contact intenser en moet je ineens van een kind houden en het het leukste kind van de wereld vinden. Dat lukt als eigen ouder wel, maar ik begrijp best dat iemand dat niet zomaar kan. Bij een vriendin van mij gaan ze dus niet samenwonen en bij een andere vriendin staat de boel precies daardoor op klappen.
Soms kun je gewoon beter latten.
Marola
26-05-2019 om 15:07
eens met target
Mensen worden verliefd. Degene die kinderen heeft zegt "ja je moet wel mijn kind erbij nemen hoor, we zijn een totaalpakket". Natuurlijk zegt de ander "ja, leuk, tuurlijk". Maar vooral als je zelf geen kinderen hebt, weet je totaal niet wat dat inhoudt. Wat het opbouwen van een band inhoudt. Wat ouder zijn, verantwoordelijkheden dragen, met 'lastig gedrag'omgaan inhoudt. Maar toch gaan verliefde stelletjes er 'helemaal voor' en moeten de kinderen daar maar in mee. Want de ouder wil weer het kerngezin wat zij/hij voor de scheiding had en de nieuwverliefde partner denkt 'hoe moeilijk kan het zijn'? Beiden houden er geen rekening mee dat je met een eigen kind die je van baby af aan hebt meegemaakt een heel andere dynamiek voortbrengt dan een kind van een andere vader/moeder. Iedereen heeft zijn eigen invulling van opvoeden en als je bij een ander dingen ziet die jij heel anders zou doen, is de irritatie snel gevoed.
Maar er zijn zoveel stellen die er gewoon maar voor gaan en de kids moeten daar maar in mee. Ik vind dat naief en kan me voorstellen dat het niet altijd goed voor de kinderen is. Ik zou zeggen: eerst een aantal jaren latten en de partijen aan elkaar laten wennen waarbij de rollen duidelijk zijn: oom Jan/ tante Truus is niet je vader/moeder. Dus niet te snel eisen dat beide partijen elke wel moeten mogen of van elkaar houden. Respecteer de gevoelsontwikkeling van beide partijen.
En dan kijken wat er zich ontwikkelt, ook van het kind uit. Respect voor het gevoelsleven van zowel nieuwe partner als het desbetreffende kind: het duurt langer maar in mijn ervaring is het eigenlijk veel relaxter en comfortabeler dan geforceerd nieuw gezinnetje spelen en eisen dat nieuwe partner/ kind meteen elkaar als familie aannemen
Elizabeth
26-05-2019 om 15:26
Lange relatie
Yara schrijft in haar openingsbericht dat ze deze man al 6 jaar kent. Hij is al 4 jaar betrokken bij haar zoon en ze wonen sinds 1 jaar samen. Dan kun je ondertussen toch wel een beetje toeschietelijkheid en genegenheid verwachten? Dat kind komt niet uit de lucht vallen?
Marola
26-05-2019 om 15:37
Elizabeth
Ja tuurlijk, mijn insteek was een reactie op de wat meer algemenere stellingname van Target. Maar dan nog ligt er veel aan hoe mensen in deze situatie gestapt zijn: moest het meteen een ideaal kerngezin zijn, of hebben partijen de kans gehad aan elkaar te wennen? Ts vindt gaan latten een vorm van "een stap terug". Het lijkt mij dat dat op het navolgen van een ideaalbeeld lijkt
Elizabeth
26-05-2019 om 20:05
Meteen
@Marola, meteen een nieuwe happy family vormen is natuurlijk niet mogelijk, maar als partner na 6 jaar (kind is 8 jaar) nog steeds zoveel afstand neemt, lijkt me dat schadelijk voor kind. Kind investeert zelf wel in relatie met stiefvader. Hij verdient meer dan gedoogd worden.
Knurf
26-05-2019 om 20:44
Ideaalbeeld
Marola, er zit behoorlijk veel verschil tussen het 'ideale harmonieuze gezin' en een stiefzoon amper tolereren.
Marola
26-05-2019 om 21:08
tja
Ik heb al uitgelegd dat het een algemene reactie was van toepassing op de meeste koppels die verliefd worden en waarvan één al kinderen heeft. Pak het als zodanig ajb. Het was geen poging het gedrag van deze aflatende stiefvader goed te praten.
Yara
27-05-2019 om 18:25
Goeie levendige discussie.
Misschien is het ook wel nu een natuurlijke fase waarin het op korte het besluit gaat vallen. Nu ligt alles inmiddels open op tafel.
Ik wil echt niet iets door iemands strot douwen. Maar toen zoon gisteren vroeg waarom hij niet kwam kijken bij zijn afzwemmen klonk dat als een teleurstelling. We hadden het er net over, ik vroeg hem hoe HIJ het samenwonen vind. Zoon zei: “leuk, normaal, hij mag soms wel wat meer met mij doen. Net als bij papa met zijn partner vind ik het leuk. Soms is hij wel chagrijnig of zit in de slaapkamer op Netflix ipv dat hij iets met mij doet”
Flanagan
28-05-2019 om 15:02
De grens van nalatendheid
Maar waar ligt nu de grens van nalatendheid....
Vinden je partner en je zoon ook dat de grens van nalatendheid is gepasseerd of is dit jouw interpretatie?
Genoeg kinderen met biologische ouders of andere gezinssamenstellingen, waarvan buitenstaanders zeggen dat het gezin elkaar genoeg aandacht geven ( kan beter, maar volstaat), accepteren een vader die niet genoeg tijd met zijn kinderen kan doorbrengen. Maar als ze wel samen iets doen, weten en voelen kinderen dat het uit een warm hart komt.
Dat iets uit een warm hart komt is zoveel waardevoller dan een frequente invulling uit plichtmatigheid.
Wat had je partner eiegenlijk verwacht van het samenwonen? Dat zijn contact met zoon minder onderhevig was aan de dominantie van je ex dan nu het geval? Had hij verwacht dat je ex zou ‘terugkrabbelen’, nu jij niet meer alleen woont? Is zijn hoge verwachting ook niet enigszins wat tegengevallen gelijk aan jouw hoge verwachting over jouw toekomst met een partner dat meer met je zoon zou .
Jullie wonen nog niet zolang samen, te kort om een balans te vinden. Geef elkaar de tijd om te wennen aan de veranderingen ipv klagen over dingen, die in ogen van de zoon misschien niet eens zo zwaar wegen.
Samenwonen is wat anders dan latten. Bij latten hoef je beduidend minder rekening te houden met de ander. Denk bv alleen maar aan de kleding die de ene over een stoel laat slingeren of de schoenen van de ander die sinds samenwonen onder de salontafels staan. Allemaal kleine zaken die je daarvoor niet opvielen. Samen leven is een kwestie van geven en nemen. Hoeveel wil je elkaar geven om een balans te vinden?
Qua samenwonen zitten jullie nog in een ‘proeftijd’. Die tijd is verlengd omdat er nog een derde persoon aanwezig is.
Reageer op dit bericht
Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.