Hoelang nog tijd geven? Inwonende vriend

Hallo zeg

"Nu gaat het goed,morgen gaat het fout en dan zijn wij toch maar degene die hiervan de dupe zijn "

Nu maak je het toch wel erg bont, jullie de "dupe" als de relatie stuk loopt ???? De "dupe" omdat het jullie wat geld gekost heeft ? Wat een liefdeloze gedachte.

Wat wil je?

Waar gaat het nu om? Dat hij geld aan jullie betaald of dat hij een baan zoekt? Ik krijg meer het idee dat de irritatie is dat hij geen baan zoekt, of niet hard genoeg in jouw ogen. En dat je hem onder druk wilt zetten met kostgeld zodat hij misschien sneller gaat zoeken.
Hou er wel rekening mee dat het in de situatie waar ze nu in zitten het vrij logisch zal zijn dat je dochter dus dit geld (mede) gaat betalen. Zij heeft immers wel een inkomen en ze wonen samen. Dus de lasten zijn dan ook voor samen lijkt me. De kans dat hij opeens binnen drie weken een baan heeft zal ook niet zo groot zijn.

Ik vind het nu ik de situatie hoor wel logischer dat ze bij jullie zo vaak zijn en niet bij hem. Ze hebben dus bijna hun eigen stekkie bij jullie. Wel ideaal op zich. Als jij het wat meer los kan laten althans. Geef ze anders een electrisch gaspitje of iets, en laat ze het grootste deel van de tijd voor zichzelf zorgen. Scheelt waarschijnlijk een hoop irritatie. Het klinkt zoals anderen al zeggen niet erg gezellig. Misschien moet je die gevoelens ook eens bij jezelf onderzoeken, buiten de geld kwestie.

Plan maken

Hallo An, het lijkt me best lastig om uit een situatie te komen die je nooit helemaal zo wilde (het gaat te lang door) omdat je nooit eisen stelde en ze altijd als kinderen bent blijven behandelen. Dus hoe je van hieruit richting een gezonden relatie van ouder met volwassen kind + partner moet gaan, vind ik moeilijk te adviseren.
Ik ben het niet eens met de mensen die zeggen dat dit niet gastvrij en gezellig klinkt. Ik vind dat deze situatie (een vriendje van in de 20 die het normaal vindt om ergens gratis te wonen en te eten en die niet voor inkomen zorgt) ook gastvrijheid in de weg staat. Ik vind het echt niet meer dan logisch dat vanuit hun een doodnormale huur komt en bijv. een rooster voor huishoudelijke taken. Naast die zakelijke kant, kan er dan gezelligheid ontstaan.
Ik had zeker van tevoren afspraken gemaakt. Sterker nog, bij de oudste dochter had ik al huur/onkosten gevraagd. Natuurlijk kan het een keuze zijn om voor het volwassen kind (flink) bij te sparen, maar dat kan daarnaast. Bijv: 250 huur (inc. gas/water/licht), 100 extra onkosten (vooral eten) (of misschien 75 per persoon). Vervolgens een besluit hoeveel je ongeveer wil sparen voor dochter. Dat kan dan bijv. 300 per maand zijn, en dat kun je dochter ook best zeggen. Toch raakt dochter gewend zelf iedere maand huur over te maken, ze raakt misschien zelf ook geirriteerd dat zij de enige is die bijdraagt en hoeft die lapzwans zelf misschien ook niet meer. Of hij wordt juist volwassener, gaat toch werken en meebetalen en iedereen wordt er gelukkiger van.
Daarnaast een rooster. Bijvoorbeeld: zij koken 1x per week voor het hele gezin, jij kook 2x per week voor iedereen, en de rest van de tijd is het de bedoeling dat ze het zelf voor elkaar krijgen.
Dit stukje viel me net als anderen op: "Iemand zegt hier,dat ze maar zelf moeten instaan voor hun potje,maar als alles moet komen van onze dochter is dit ook niet helemaal eerlijk,want dan leeft hij van haar loon en ik denk niet dat dit de bedoeling is van samen een relatie en toekomst uitbouwen". Ik kan mijn ogen niet geloven: dus het is raar als vriend van haar loon leeft, maar nu leeft hij dus van jullie loon! Inderdaad: als het heel goed zit en er is een bepaalde reden voor nog-niet-werken, dan is dat de keus die volwassen dochter en 'schoonzoon' nu maken. Als het niet goed is, hij blijft van dochters zak leven (als zij moeten gaan betalen), dan moet dochter dat zelf gaan voelen, zelf ruzie maken, of hem helpen bij het zoeken naar een baan(tje), of het zelf uitmaken, of het accepteren, of....maakt niet uit! Het is in ieder geval niet meer de tijd dat de ouders van de volwassen dochter gaan uitmaken voor haar dat dat voor haar niet de bedoeling is voor een gezonde relatie.
Tsjee, ik moest vanaf mijn 12e elke week een keer koken voor het hele gezin. Vanaf mijn 16e kreeg ik inmiddels steeds meer financiele verantwoordelijkheid: wel meer zakgeld dan de meesten, maar ik moest er ook alles van doen (echt alles, inclusief ziektekostenverzekering, treinreizen, schoolgeld). Op mijn 19e uit huis en op mijn 21e voor twee jaar terug in een deel van het huis (alwaar ik zelf kon/moest/wilde koken) en daar moest ik ook huur voor betalen. Naast die zakelijke kanten, kon het ook wel eens gezellig zijn hoor! En ik ben hoe dan ook erg blij dat ik met deze opvoeding zo goed voor mezelf kan zorgen (ook financieel).
Succes met een plan maken en het bespreken met het jonge stel!

Aan dc

Waarom is onze houding kil?
Omdat we hem willen aanmoedigen om te werken?
Ik denk eerder dat we hem hiermee een dienst bewijzen.
Natuurlijk is het ook aan onze dochter om hier haar zegje in te doen,maar verliefdheid doet rare dingen met mensen.Vaak zien ze niet eens dat het ergens de verkeerde kant op gaat.Veel hangt toch ook af van de persoon zelf.
Wanneer je de indruk krijgt dat het niet vanzelf vlot,dan moet je toch ingrijpen.Dat ze hier wonen,daar hebben we geen enkel probleem mee,integendeel,ik vind die jongen verder een goede,aangename persoon in de omgang,maar hij heeft wellicht een duwtje in de rug nodig.

Ik vind niet dat je voorwaardes moet stellen aan familie om bij je te wonen. Of je vindt het prima, of niet.

Een duwtje in de rug geven? Vind je dat echt de rol van schoonouders? Ik zou daar echt voor waken. Je zult je dochter en vriend de ruimte moet geven dingen zelf uit te vinden, en als hij een schop nodig heeft, dan moet je dochter dat doen of zijn ouders. Niet jullie. Ik zou dat los proberen te zien van waar ze wonen.

Dus wat mij betreft: familie mag gewoon thuis wonen, maar dan wel meedoen aan het huishouden, dus huishoudelijke taken, maar verder zou ik me er niet mee bemoeien.

Gut

""Iemand zegt hier,dat ze maar zelf moeten instaan voor hun potje,maar als alles moet komen van onze dochter is dit ook niet helemaal eerlijk,want dan leeft hij van haar loon en ik denk niet dat dit de bedoeling is van samen een relatie en toekomst uitbouwen"."
Gut, en hoe zie je dan al die huishoudens met 1 inkomen? Die mensen kunnen dus pas een relatie opbouwen als de partner ook een inkomen heeft?

1 inkomen

Excuseer,maar soms krijg ik toch wel de indruk dat sommigen er nogal lichtjes over gaan hoor.
Dochter werkt niet voltijds,dus ze heeft echt geen inkomen waarmee je leuk een huur en alles wat er nog komt bij kijken,zomaar kan afbetalen.Dus,als ze echt willen gaan samenwonen elders,is het dus wel nodig dat vriend een baantje heeft.Er zullen gezinnen zijn waar ze leven van één inkomen,maar wellicht is dat ene loon hoog genoeg om alle kosten te betalen.
Wat dochter doet met haar centen,daar komen we niet tussen.Dus als zij de bijdrage wil voorschieten,die wij normaal gezien van haar vriend verwachten,is dat haar zaak.

Maar,ik vrees dat we op die manier niet echt de nodige aanmoediging geven om werk te gaan zoeken.

Nou en?

Dat is toch hun leven? Hij is toch al in de 20, jij hoeft hem geen aanmoediging te geven om werk te gaan zoeken. En dan nog, als je zo door blijft gaan met was en plas (brrr, ik zou toch beginnen met hem zelf naar de wc te laten gaan hoor) dan maak je het hem lekker makkelijk.

Zijn ouders? je dochter? de praktische tips?

Nog eens even terug naar hen.
Waarom woont hij daar niet?
Wat betalen zij aan zijn onderhoud?
Wat verwachten zij van hem?
Hoe stimuleren ze hem in het vinden van werk?

En wat vindt je dochter?
Vindt zij het prima dat hij voornamelijk bij haar is en alle dagen uitslaapt? Ik zou dat heel irritant vinden!

Wat vindt je van de hier gegeven suggestie hem en haar wat meer verantwoordelijkheid te geven in het doen van boodschappen, maaltijden bereiden en zelf de was doen?

Taak

Ja precies Tonny. Want dat is meer hun taak (zijn ouders). Jij bent niet zijn moeder.

De een is al wat rijper dan de ander, ik zou hem enerzijds een datum voorschotelen waarop moet betaald worden maar anderzijds mee helpen zoeken. Het gaat om een jonge mens, of jij nu zijn moeder bent of wie dan ook doet er voor mij niet toe. Als ouderfiguur kan je best wat sturen.

Stel een plan op, zijn er geen sollicitatiecursussen bij het bureau voor werkloosheid? In België kan je sollicitatietraining volgen waarbij je tips krijgt en een aantal uren per dag actief gaat zoeken zodat je niet elke dag in je bed blijft liggen.

Inschrijven in interimbureaus en hameren op het feit dat bezig blijven interessanter is bij het solliciteren dan zeggen dat je thuis zit. Push maar een beetje, zoals je zegt, is dat een zit in de goede richting, zowel voor hem (loskomen van het passief zijn) als voor je dochter die verder wil met deze persoon.

Succes!

Niet mee bemoeien

Laat ze samen lekker voor hun huishouden zorgen en bemoei je er verder niet mee. Je zit er veel te veel bovenop.

Zo jong zijn ze toch niet meer?

ik meen begrepen te hebben dat het gaat om een stel van rond de 26 jaar, of zit ik nou helemaal mis?

Niet voltijds

'Dochter werkt niet voltijds,dus ze heeft echt geen inkomen waarmee je leuk een huur en alles wat er nog komt bij kijken,zomaar kan afbetalen.Dus,als ze echt willen gaan samenwonen elders,is het dus wel nodig dat vriend een baantje heeft.'
Nou nee, dan is het nodig dat dochter een voltijds baan zoekt waarbij ze genoeg verdient om een gezin te onderhouden. Ze zal toch op een dag huur etc. moeten gaan betalen, of ze nu samen woont of alleen.
zoals jij het nu schetst is werk voor je dochter iets wat ze nu even doet, zo na de studie, als tijdverdrijf voorlopig en leuk dat je er wat geld aan overhoudt wat je goed kunt sparen voor later. Geen serieuze zaak, en dat vind je op een of andere manier ook helemaal niet erg.
Maar met vriend is het anders, die moet wel echt gaan werken, voor huur etc.
Werk is ook anders voor dochter en vriend. Voor dochter is het tijdelijk, totdat vriend haar gaat onderhouden en dan kan ze eventueel nog iets leuks erbij doen. Haar tijdelijke werk is niet haar echte keuze, maar ze maakt ook geen keuze voor het leven, het is maar tijdelijk. Haar verdiensten zijn ook niet echt, ze kan het sparen.
Voor vriend is het anders: het werk dat hij gaat doen is werk voor tot je 67ste, waar je een vrouw en kinderen van moet onderhouden.
Hij heeft blijkbaar een paar opdrachten gedaan en daar wat mee verdient. Ik weet niet wat voor opleiding hij heeft en wat voor opdrachten dat zijn, maar ik kan me voorstellen dat het bij hem wat langer duurt voordat hij beseft dat er echt geen opdrachten meer komen en dat hij echt een ander arbeidsperspectief=levensperspectief moet gaan ontwikkelen. Tijdelijke baantjes zijn niet erg perspectiefvol en dat perspectief wordt wel van hem verwacht.
De situatie is ontstaan vanuit het verleden. Toen zijn er bepaalde keuzes gemaakt, door iedereen. Maar nu is de situatie anders.
Ik denk dat je een gesprek moet aangaan met je man, dochter en vriend samen en dat je daarin duidelijk moet aangeven dat de situatie nu anders is, nu vriend niet meer studeert, en dat je het voortzetten van het verleden niet prettig vindt. Er zij een aantal opties:
- vriend wordt kostganger bij jullie en betaalt kostgeld (maakt niet uit waar hij het vandaan haalt, daar gaan jullie niet over);
- vriend gaat weer thuis wonen door de week en komt soms op bezoek, eventueel een weekend;
- vriend en dochter gaan samen huisvesting zoeken, schrijven zich in, gaan samen bespreken hoe ze de huur etc. gaan betalen; dochter kan ook naar het UWV of urenuitbreiding zoeken; al naar gelang dat duurt kunnen jullie afspraken maken voor de tussentijd.

Ik hoop dat je ondertussen ook kranten leest, het is niet zo eenvoudig voor jongeren om werk te vinden waar je zelfstandig van kunt leven. Maar ook zij hebben recht op een zelfstandig bestaan en een eigen toekomst. Het wordt lastig voor hen, gewend als ze zijn aan een redelijk zorgeloos bestaan naar een bestaan waarin bijna niets meer kan. Maar die uitdaging zullen ze toch aan moeten gaan.

Tsjor

Niet eenvoudig

Nou ja,het lijkt me dus niet zo makkelijk.De reden waarom ik dit hier post is omdat ik graag anderen hun meningen hoor hierover,maar die verschillen allemaal nogal he,zijn heel uiteenlopend.
Ondertussen zijn wij der uit dat ze dus oud genoeg zijn om hun leven in eigen handen te nemen.Dus,dat wil zeggen dat vriend ook moet werken om hier kost en inwoon te kunnen betalen,punt uit.Wat hij doet als ze ooit helemaal alleen gaan wonen is dan echt onze zaak niet meer.Hij heeft denk ik,nog een beetje die studenten-mentaliteit in zich en dat moet er stilaan uitgroeien en daarom proberen we hem te stimuleren om zijn gedrag en levenspatroon wat anders te gaan indelen.

an

"Ondertussen zijn wij der uit dat ze dus oud genoeg zijn om hun leven in eigen handen te nemen.Dus,dat wil zeggen dat vriend ook moet werken om hier kost en inwoon te kunnen betalen,punt uit"

Misschien heb ik het gemist, maar wat hebben jullie nu concreet afgepstoken over kostgeld/ huur en hun eigen huishouden voeren ?
Dat jullie willen dat vriend een baan zoekt is wel duidelijk, maar wat als hij dat niet doet/ niet lukt ?

Zo heel uiteenlopend zijn onze reacties toch niet

die zijn nogal eensluidend dat je hen als jongvolwassenen toch best verwend en hen uiteindelijk geen deugd doet met deze verwennerij: mee-eten, de was, (en nog steeds die intrigerende plas - je bedoelt zeker schoonmaken??)

Ik ben nog steeds benieuwd:

Waarom woont hij niet bij zijn ouders?
Wat betalen zij aan zijn onderhoud?
Wat verwachten zij van hem?
Hoe stimuleren ze hem in het vinden van werk?

En wat vindt je dochter?

Heb je inmiddels een concreet plan voor als het nieuwe jaar begint?

Wat ik me afvraag

Ik heb er verder geen ervaring mee, mijn oudste is nog geen 14, maar ik had een beetje de hoop dat je aan een kind van 26 geen werk meer had. Op die leeftijd was ik lang en breed getrouwd en kreeg ik mijn eerste kind.
Het gaat dus ook niet gebeuren dat mijn kinderen op die leeftijd op mijn kosten gaan leven in hotel mama. De dochter van An heeft ook geen fulltime baan. Dat is ook niet nodig, want ze heeft nagenoeg 0 kosten voor levensonderhoud.
Hoe denken 'de jongelui' (hoor haar hahaha) er zelf eigenlijk over? Dat ze op hun leeftijd, waarop de meesten allang uit huis zijn en het financieel zelf moeten rooien, nog bij pap en mam wonen op diens kosten? Het zou natuurlijk makkelijker worden als ze het zelf ook een beetje apart vinden. Dan kun je gewoon vanaf 1 januari (goed voornemen!) 'huur' gaan rekenen en in ieder geval de jongvolwassenen zelf verantwoordelijk maken voor hun eten en plasjes.

Realistisch

Ik zou het zelf toch vooral realistisch en toch wat afstandelijk bespreken met dochter en schoonzoon. Je wilt de relatie ook niet voor jaren verpesten. Ik ga er vanuit dat mensen het goed doen als ze maar de kans krijgen. Dus zou ik eerst eens informeren waar je wat kunt doen om mogelijk te helpen bij het vinden van werk. En tenzij je zelf armlastig bent zou ik toch niet blindelings huur gaan berekenen of dat soort zaken, zo van, zoek het even uit, niet ons probleem, eigen keuze. De kans dat de verhoudingen daar ernstig van verslechteren lijken me niet onlogisch. En dan woon je wel op elkaars lip. Ik zou toch ook echt wel compassie hebben met een stel dat in deze tijd op de arbeidsmarkt moet komen. Beetje makkelijk om dan maar uit te gaan van een voortgezette luie studentenhouding. Je gunt het ze om zelfstandig te zijn en daarvoor biedt je je hulp aan maar ik zou ze niet voor het blok zetten. Mogelijk dat je een appel doet op de ouders van deze jongen, via deze jongen zelf natuurlijk, maar ik denk dat die al bijdragen in de persoonlijke zaken van deze jongen als kleding en beltegoed en dat soort.
Ik kan me voorstellen dat het irritatie oproept maar die moet je gewoon laten zakken, dat helpt niet, en kan de relatie wel voor een hele tijd verzieken.
Stel je het omgekeerde eens voor. Je bent afhankelijk van je kinderen om naar de dokter te gaan of samen een nieuwe woning te zoeken. En je kinderen nemen het je kwalijk dat je niet (meer) zelfstandig bent en ze reageren nurks en laten je merken dat je een last bent en een inbreuk op hun leven. Denk daar maar eens over na, denk ik dan.

Mening

An, ik begrijp deze reactie niet goed: 'Nou ja,het lijkt me dus niet zo makkelijk.De reden waarom ik dit hier post is omdat ik graag anderen hun meningen hoor hierover,maar die verschillen allemaal nogal he,zijn heel uiteenlopend.'
Wat is niet zo gemakkelijk?
En hoezo post je om andere meningen te horen maar lijk je wat geïrriteerd als dat verschillende meningen zijn (die helemaal niet zo uiteenlopend verschillen, zoals Tonny al aangaf)?
Of wou je graag bevestiging horen, ja je aanstaande schoonzoon is een luie lapzwans die het er maar van neemt en die zo nooit genoeg geld zal verdienen om je dochter te onderhouden, wat toch zijn taak zal worden .... zoiets.
'Ondertussen zijn wij der uit dat ze dus oud genoeg zijn om hun leven in eigen handen te nemen.Dus,dat wil zeggen dat vriend ook moet werken om hier kost en inwoon te kunnen betalen,punt uit.' Daarmee begon je al. Mijn probleem hiermee is, dat je de vriend een oplossing voorschrijft, terwijl je ze volgens mij het probleem moet voorleggen en zelf de oplossing moet laten zoeken. Het probleem is dat er in tegenstelling tot eerdere afspraken geen kostgeld wordt betaald. Hoe en waar hij dat kostgeld vandaan haalt is zijn c.q. hun zaak. Je dochter kan het betalen (het is tenslotte haar vriendje en haar genot dat hij er is), de zoon kan het bij ouders, sociale dienst, of een lieve tante gaan vragen, het kan allemaal, dat is niet jouw probleem. Zij moeten zelf de oplossing gaan zoeken.
Ik denk dat je je aan meer dingen ergert dan alleen het geld en ik denk dat je dat ook eerlijk onder ogen moet zien. Bijvoorbeeld dat hij de hele dag in huis is? Ik gok maar wat.
Tien maanden geleden zijn jullie een bepaalde situatie aangegaan. Het loopt nu anders dan je vooraf had bedacht, dat kan gebeuren in het leven. Nu wordt het tijd om met zijn allen om tafel te gaan zitten om de nieuwe situatie te bespreken. Jij kunt aangeven wat jouw problemen zijn, zij kunnen zelf de oplossing gaan zoeken.

Tsjor

Inderdaad

Ik snap ook niet zo goed waarom je om andere meningen vroeg. Je staat er niet voor open. Je begon met een idee, en aan het einde van het verhaal is het nog steeds hetzelfde idee.

Heb je al een gesprek gehad met ze?