Hoe word ik handiger in de omgang?

Niets geks

Nou Maria, zoals ik jouw voorbeeld lees, lees ik niets geks aan jouw gedrag. Ik vind het al helemaal niet netjes dat de vriend van je vriendin zo lang is gebleven. Dat is voor jou toch helemaal niet gezellig? Jullie zouden samen gaan, een nachtje blijven is dan meer dan genoeg. Ik vind het helemaal niet raar dat je daarvan baalde. Vervolgens vinden ze dat jij maar moet kunnen slapen als hij de tour gaat zitten kijken (zou ik ook niet kunnen, ik wil wel wat rust om me heen als ik ga slapen) en verder gingen ze zich bemoeien met jouw opvoeding. Als ik een ding geleerd heb is het, zeg nooit wat over andersmans kinderen of opvoeding, als je daarover niets gevraagd wordt. Want dan loopt het al gauw mis. (ik heb heleboel lieve vriendinnen, maar zwijg als het om hun kinderen gaat) Het is gewoon echt anders, als het om andermans kinderen gaat, je vriendin heeft echt geen idee. Als ik jouw voorval met het bootje zo lees, zou ik zelf willen bepalen of mijn kinderen dat kunnen, daar heeft je vriendin helemaal NIETS over mede te delen. En er was ook nog een vriendje mee, daar heb je ook de verantwoording over. Ik vind je vriendin nogal overrulend overkomen en het feit dat ze jullie meningsverschil niet uitpraat maar hem gewoon smeert en je vervolgens ook nog verwijderd van facebook eigenlijk gewoon heel erg laf. Bah, zit me hier ook plaatsvervangend kwaad te maken.
Ik herken het wel wat Sinbad's vrouw schrijft, mensen komen en gaan, ik heb ook een paar van die vriendschappen meegemaakt. Niets mis mee, maar op een gegeven moment waren we uitgepraat met elkaar. Wat overbleef was eigenlijk meer een soort lichte ergernis, dat ik sommige vriendinnen niet meer zie (verwaterd) verbaast me daarom niets, we hebben geen ruzie, maar geen behoefte meer aan elkaar.
Misschien heb je de pech gehad nog niet de juiste echte leuke vriendin te hebben gevonden? Of wordt het gewoon nu tijd voor een nieuwe leuke vriendin.

Gedoemd om te mislukken

Zoals ik het lees, was het bij voorbaat eigenlijk al gedoemd om te mislukken. Sowieso een gezamenlijke vakantie waarbij de een kinderen heeft en de ander niet, vind ik al behoorlijk gewaagd. Dan moet je echt beide makkelijke karakters hebben en je goed aan kunnen passen, of het moet bij voorbaat echt al heel erg goed zitten, om dat goed te laten gaan. Maar dat zat het bij jullie niet, want je schrijft dat er al eerder wat opvoedstrubbelingen waren. Tel daar dan de vriend bij op, de gehorige accommodatie, jouw onzekerheid, wat botsende ideeën en ik snap wel dat het mis is gegaan. Dat jullie van tevoren niet echt dingen hebben doorgesproken of afspraken hebben gemaakt, helpt natuurlijk ook niet mee (althans, dat maak ik op uit het feit dat jij niet wist dat de vriend mee zou gaan).
Ik denk dat dit dingen zijn die je gewoon niet moet willen en zeker niet moet doen. Ik heb weinig vrienden waarmee ik zoiets zou aandurven. En bij degenen waarbij ik het wel zou aandurven, zou ik het niet doen, omdat er dan tegelijkertijd ook weer teveel op het spel staat.

O weet je

Ik had niet gezien dat er al nog meer berichten waren. Ik heb je vakantie-ervaring zitten lezen. Wil je mijn vriendin niet worden? Ik kan er wel wat mee, met directheid. Goeiegenachte, ik vind de houding van je vriendin echt niet kloppen en ik zou ook ontploft zijn

Tirza

Sindbads vrouw

Ja ik denk dat je gelijk hebt. We zijn wat uit elkaar gegroeid. Maar aan de andere kant: drie weken geleden hebben we nog een avond heerlijk zitten beppen in het café. En ik heb al zo veel kruispunten overgestoken met haar... Wat ik wel bedacht, is dat de vorige vakanties ook goed/beter gingen omdat zij toen moeilijkheden met haar vriend had (Piet dus). Dan trekt ze meer naar haar vriendinnen al is het alleen maar om er over te praten.

Annej

"Die onzekerheid die je opgebouwd hebt door nare ervaringen in je jeugd kan heel basaal zijn, daar ga ik ook wel vanuit, maar ik denk wel dat je je weerbaarheid zou kunnen vergroten door succeservaringen in je tegenwoordige leven. Niet focussen op je onzekerheid maar juist op je zekerheden en aangename ervaringen. " Ja dat lukt me ook vaak als ik cursussen geef of in mijn werk als kunstenaar. Maar dan haalt het me ineens weer in, zoals nu. En dan vallen al die succesjes even een beetje weg. Maar dit draadje helpt me enorm.

Ingridt

Ja weet je ik dacht dat het wel zou gaan met die kleine accomodatie want vorig jaar zaten we in iets wat nog kleiner was en toen was ik ook met haar en mijn kind. Hier was het eigenlijk best te doen geweest als die vriend er niet bij hing: voor haar en mij ieder apart een piepklein slaapkamertje, het kleinste woonkamertje dat ik ooit heb gezien (2,5 bij 2,5) maar de kinderen sliepen in een tent op de wal. Alleen met die gozer erbij werd het in ene een crowd. En ik wist niet dat hij het hele weekend zou blijven . als ik dat geweten had, had ik het beslist niet gedaan.

Merel

ha, jouw bijval doet me toch ook goed: ik ben niet helemaal gek. Maar die houding zou ik dus meer van mijzelf willen hebben.
Dit was best een leuke vriendin, hoewel het vaak op haar voorwaarden ging kon ze dan ineens heel gul in medeleven en aandacht zijn. Dat ga ik missen. Maar inderdaad tijd voor een nieuwe leuke vriendin.

Minna

Zoals gezegd ging het vorig jaar wel redelijk goed, maar toen was die vriend er niet bij. Ik wist idd niet dat hij zo lang mee zou gaan.

Tirza!

Je vraagt iemand met een ontwijkende persoonlijkheid toch niet of ze je vriendinnetje wil worden? Dat is vragen om moeilijkheden
Natuurlijk wil ik jouw vriendinnetje worden. Je weet mijn duistere kanten al, dus ik hoef niet bang meer voor ontmaskering te zijn.
Ik heb ontwijkende persoonlijkheid opgezocht en ik vind dat heel interessant. Ik houd wel juist erg van persoonlijk contact en vermijd dat ook niet (misschien wel te veel, ik wil altijd maar diepgang in het contact, dat is ook wel eens vermoeiend hoor) dus daar zie ik geen herkenning. Maar ... het is voor mij een absolute AHa-erlebnis want mijn vader was een uitgesproken voorbeeld ervan. Ik heb me vaak afgevraagd wat hij nou precies had en nu weet ik het: als er visite kwam, vluchtte hij naar boven, hij durfde niemand aan te kijken en nog meer van die vreemde sociale gedragingen.
Ik heb wel diep van binnen dat soort angst (kan het bijvoorbeeld ineens heel eng vinden om mensen op straat of in de supermarkt tegen te komen) maar ik kan heel goed contact initieren en vind het ook leuk als mensen op mij af komen.
Het is wel gek dat ik mij daarin het supergoed voel als ik in het openbaar spreek of een cursus geef. Iets wat anderen heel eng vinden. Dat duidt er voor mij toch een beetje op dat ik de regie in handen wil hebben en dat duidt toch weer op onzekerheid (en platvloerse dominantie natuurlijk).

Chayenne

'Alleen houd je (nog) niet genoeg rekening met je eigen grenzen en voorkeuren." En daar komen dan weer hele andere dingen bij kijken: ik heb weinig geld, kan nogal eens ziek zijn op vakantie waardoor het ook voor mijn kind niet leuk is etc. Deze manier was een soort van eieren-voor-mijn-geld kiezen om toch op vakantie te gaan. Ik heb al veel manieren bedacht en vaak mislukte dat dan weer. Omdat het vorig jaar redelijk ging, dacht ik dat het wel kon. Maar het lange blijven van die vriend en dat ik daardoor geen contact kreeg met die vriendin was een soort druppel.

Mariab

O, maar dát herken ik wel. Diepgaand contact met mensen is eng, voor een zaal spreken is een eitje. Dan ben ik 'in control'. Vertrouwen opbouwen duurt lang en dan nog laat ik niet snel het achterste van mijn tong zien. Altijd gedacht dat dat gewoon mijn Groningse roots waren

Tirza

Maar tirza

Ik vind diepgaand contact niet eng hoor. Dat wil ik juist altijd, de hele tijd. Zielscontact enzo. Het liefst een-op-een. Nee ik ga het pas eng vinden als het oppervlakkig wordt (voor mijn gevoel oppervlakkig dus) daar ben ik niet goed in, dan word ik onzeker en raak ik de weg kwijt.

Maar maria

Als ik dit verhaal zo lees, dan denk ik niet dat er iets mis is met je hoor. Sowieso vind ik een weekend met een vriendin in een kleine ruimte eigenlijk al een hele opgave, met kinderen erbij bijna onmogelijk (want anderen hebben altijd wel meningen, of ze nou zelf ouder zijn of niet), en met een partner erbij is het echt onhoudbaar.

Jij bent gewoon vreselijk voor het blok gezet door je vriendin, en derde wiel gemaakt. Na zo'n weekend zou er bij mij ook iets knappen hoor. En dat je je wat aantrekt van wat zij denken over hoe je met je kinderen omgaat is ook heel erg normaal. Dat heb ik ook. Ik heb al een aantal keren een flinke aanvaring gehad met mijn zussen over hoe ik dingen met mijn kinderen doe.

Wat ik nu zou doen als ik jou was, is een mailtje sturen met dat je het jammer vindt dat het weekend zo verlopen is, en dat jullie geen weekendjes weg meer moeten doen, maar verder zand erover?

Je vriendin lijkt een wegloopreactie te hebben. Misschien heeft ze nu ook wel spijt over het hele gedoe.

Verder

Een assertiviteitscursus. Van wat ik tot nu toe heb gelezen heb je geen psychologisch probleem, maar een assertiviteitsprobleem. En dat kun je leren!

Enne, als je eens in engeland bent, wil ik ook wel thee met je drinken hoor

Al een mailtje gestuurd dc

Ja toen ik woensdag thuiskwam kon ik (even) over mijn schaduw heenspringen, Ik heb toen een mailtje gestuurd waarin ik niet zozeer vergeving ga vragen maar wel laat blijken hoe jammer ik het vind. Ik vond het zelf best lief:

"Blijkbaar heb ik je heel erg gekwetst en je moet weten dat dat niet mijn bedoeling was. Hoewel ik het enorm verdrietig, jammer en wat onbegrijpelijk vind, maak ik uit het een en ander op (ik had toen net gezien dat ze me van FB had gegooid) dat je geen contact meer wilt. Rest mij je te bedanken voor alle lieve dingen die je hebt gedaan (want dat heeft ze ook in het verleden). Je zal altijd een warm plekje in mijn hart houden. Maria"

Daar heb ik dus niks op gehoord. Misschien had ze me al uit haar maillijst gefilterd of weet ze nu niet meer hoe ze het aan moet pakken. Maar het lijkt me dat nav van dit briefje toch wel allerlei mogelijkheden open liggen. (ze had ook kunnen zeggen: ik wil het even laten rusten). Nou ja ik ben er nog steeds verdrietig en verward over dat het zo loopt.

Assertiviteitscursus: ik ken alle trics en trucs wel en ook de momenten dat je dingen aan moet gaan en de manier waarop: ik heb zelf die cursussen gegeven. Het gaat me hier juist om die momenten dat die modellen ook geen antwoorden meer geven (voor mij dan). Als je zegt dat je wilt gaan slapen en twee anderen vegen dat weg omdat ze de tour willen kijken of als een vriendje van een vriendin een heel weekend ipv een nachtje blijft. Dan val ik stil. Ook doordat ze de macht van het getal aan hun kant hebben misschien.

(weer) gevonden hoe/wat ik ben?

Omdat ik bij zocht bij de dingen die Tirza noemde, vond ik weer eens testen over hooggevoeligheid. Nou wist ik altijd wel dat ik dat was maar ik had besloten dat ik gewoon wat flinker moest zijn en moest doorzetten en me aanpassen. Ik vond het een beetje zielig gezeur eigenlijk (en dat is ook wat veel mensen ervan vinden: onwetenschappelijk zielig gedoe).
Maar ... toen ik de volgende testen deed, moest ik huilen van herkenning. Ik scoor op beide testen 95%!. Ik ben een schoolvoorbeeld van een hoogsensitief persoon. Wat er bij mij echter wel bij komt is die vechtlust als het me te veel wordt. Die zie ik niet terug in de testen. Maar nu begrijp ik ook wel weer meer waarom de interactie met anderen vaak zo loopt: ik voel ontzettend veel, dat geeft stress en zit dus veel eerder aan mijn grenzen maar vervolgens vecht ik me daar weer uit op een redelijk felle manier. Dat is natuurlijk niet altijd te begrijpen voor de ander.

http://www.hooggevoelig.nl/drupal6/?q=node/163

http://www.restart-coaching.nl/nieuwe_pagina_1.htm

Beemer

Ja Beemer, ik sport elke dag een half uur. En haptotherapie wil ik al heel lang gaan doen. Dat is ook op dit moment het enige in het therapeutische veld waar mijn voorkeur naar uitgaat. Ik heb een beetje genoeg van praattherapie.
Ik ben ook van plan nog meer te gaan letten op mezelf beschermen tegen ongewenste ruis. Maar ik let al best op: ga niet winkelen, ga op zaterdagmiddag niet eens de straat op omdat het dan zo druk is (woon in een binnenstad)

Het verbaast me dan je zegt dat ik me wat onderdanig opstel want ik zie het zelf helemaal niet zo. In het mailtje kies ik inderdaad de meest ruimhartige variant uit al mijn gevoelens maar dat zijn wel gevoelens die ik echt heb, ik excuseer mijzelf niet maar zeg dat ik haar niet wilde kwetsen, dat is ook echt zo. Haar bedanken en zeggen dat ze altijd een warm plekje in mijn hart heeft, is ook echt zo. Maar er zit ook kwaadheid ja, daar zou je ook voor kunnen kiezen.
Ik ga haar nu denk ik geen mailtje meer sturen. Ik bedoel, zij is vertrokken, heeft me van FB gegooid, reageert niet op mijn mailtje. Ik blijf niet aan de gang. Dan vind ik het dus echt smeken worden. Ik heb haar al mijn gevoelens over het weekend verteld, en dat trok ze niet. Ik heb ook gezegd dat ik onhandig gecommuniceerd heb. Volgens mij is er niets meer te zeggen eigenlijk.

Gevoelig punt?

Toen ik je posting las dacht ik even dat je een goede vriendin van mij was. Die is ook al meerdere goede vriendinnen kwijt geraakt doordat ze ineens fel/kwaad werd (even kort door de bocht). En ik heb zelf ook wel eens flinke ruzie gehad met haar. Toch is ze me heel dierbaar. Na wat zelfanayse van mijn kant kwam ik erachter dat ik enorm veel van haar kan hebben, behalve op punten waarop ik zelf kwetsbaar ben: mijn kind, hoe ik het doe als moeder en bepaalde (creatievere) onderdelen van mijn werk. Als ze daar als een olifant in een porseleinkast overheen walst, onder het mom van 'de waarheid vertellen', sta ik ook op het punt de deur achter me dicht te trekken na 20 jaar vriendschap en nooit meer om te kijken. Ze kan dan zo ontzettend kwetsend zijn!
Ik weet niet waarom jouw vriendin geen kinderen heeft, maar het zou zomaar een gevoelig punt kunnen zijn. Als jij haar vertelt dat ze geen recht van spreken heeft omdat ze geen kinderen heeft, kan dat best de druppel zijn.
Ik had een andere vriendin die ik al kende van de basisschool. Haar kinderen waren iets ouder dan mijn dochter en eentje was een vreselijke pestkop. De moeder was meerdere keren op school geweest om te praten over het gedrag van haar kind. Op een verjaardag moest dat kind ineens mijn dochter hebben (die op de basisschool vreselijk is gepest). Nadat ik er rustig wat van gezegd had, ging het kind gewoon door. Ik heb toen mijn kind mee naar huis genomen en gezegd dat het op dit moment blijkbaar niet lekker liep, volgende keer beter.Ik was toen nog niet eens echt kwaad. Tot ik de volgende dag een mail kreeg van mijn vriendin waarin alles wat haar kind had gedaan werd afgedaan als geintje en mijn kind werd beschuldigd van overgevoeligheid, "maar dat was niet zo gek want jouw kind wordt altijd gepest, dus die ziet het verschil niet meer tussen een geintje en pesten." Ik heb niet eens meer geantwoord en mijn 'vriendin' ook direct van Facebook en uit mijn telefoon gegooid.
Terugkomend op de eerste vriendin, waarmee ik dus nog wel bevriend ben, die waarschuw ik altijd als ze haar pijlen richt op mijn kind. Ze kan namelijk echt een keer te ver gaan, hoe leuk en hartelijk ik haar ook vind en hoe graag ik ook vriendinnen met haar blijf.

Ja maar stoepkrijt

Zoals ik al zei heeft mijn vriendin zelf gekozen om geen moeder te worden. Ze heeft zich toen ook laten steriliseren. Ze zegt zelf altijd dat dat was omdat ze haar leven niet wilde laten vergallen.
En daarnaast was zij degene die mij aansprak op dat ik een veel te bezorgde moeder zou zijn. Wat volgens mij nog reuze meeviel ook. Ze heeft alleen dat idee van mij. Wat ook in het verleden (tien jaar geleden) wel klopte maar ze zit ook als een bok op de haverkist. Ik heb echt niks geks bezorgd gedaan (ja de kinderen misschien een smsje willen sturen om ze te kennen te geven dat ze mss een sleepje konden vragen). Het gene waar ik haar op aansprak , was dat ze zonder overleg haar vriend het hele weekend liet blijven.

Toch heb je wel gelijk beemer

Mijn eerste reactie als iemand zoiets doet is het bij mijzelf zoeken. Zoals ik nu hier begrijp -en ook van irl-mensen, verdient het gedrag van mijn vriendin ook niet direct de schoonheidsprijs. Toch kan ik in zo'n geval niet zeggen: 'ja dag, bekijk het eens, ik vind dat je stom doet'. Nee, ik moet wel iets fout gedaan hebben anders behandelt iemand mij niet zo.
Misschien zit het probleem daar wel meer dan ik denk.

Ja maar maria

Dat je vriendin zelf had gekozen geen moeder te worden, daar had ik overheen gelezen. Ik ken je helemaal niet en kan dus ook niet oordelen over de situatie, maar je reactie op mij lijkt wel wat op hoe mijn vriendin zou reageren. Uitleggen hoe zij het ziet en waarom de ander fout/abuis/gek/dom is. Medestand zoeken bij anderen.
Je zegt dat je al meerdere keren een breuk hebt meegemaakt in vriendschappen. Ik suggereer dat je kunt kijken of je misschien over de pijnpunten van andere mensen heen walst. Nogmaals, ik ken je niet, dus ik kan daarover niet oordelen. Ik kan alleen vertellen hoe ik me voel als een vriendin zo tegen mij tekeer gaat. Bij die 'vriendin' die ik noemde in het pest-voorbeeld heb ik vaak uitgehuild als het niet goed ging met mijn kind. Dat juist zij zo snoeihard uithaalt vind ik reden voor een breuk: ik zou haar nooit meer vertrouwen.
Jij 'hebt niks' met de vriend van je vriendin. Misschien is zij wel eindelijk gelukkig. Ze merkt heus wel dat jij hem niks vindt en wie weet is dat wel wederzijds. Als ze het gevoel heeft dat ze moet kiezen ben jij niet de eerste keuze, zo is het nou eenmaal meestal.

Ik begrijp je niet stoepkrijt

Heb je wel alles gelezen? Van mij hoeft ze toch niet te kiezen tussen mij en haar vriend? Ik vind het heerlijk als ze gelukkig met hem is. Dat heeft hier toch helemaal niets mee te maken? Ik zou het alleen fijn vinden als ze overlegt als hij ruim twee dagen blijft van de vijf dagen dat wij samen op vakantie zouden gaan.
"e zegt dat je al meerdere keren een breuk hebt meegemaakt in vriendschappen. Ik suggereer dat je kunt kijken of je misschien over de pijnpunten van andere mensen heen walst. " Maar vat jij het nu niet te persoonlijk op? Je leest over dingen heen, en als ik het uitleg zeg zou ik jou dom vinden? Ik leg toch ook alleen maar wat uit? Dan kan ik hetzelfde weer van jou zeggen. misschien zitten wíj hetzelfde in elkaar?
Ik zoek geen medestanders. Ik vond het fijn bijval te krijgen nadat ik eerst alles bij mijzelf legde, daar heb je gelijk in. Maar in eerste instantie ging het mij om het patroon bij mezelf.
Want ik ben nu oprecht benieuwd over welk pijnpunt ik bij jou heenwals. En bij welk pijnpunt bij mijn vriendin dan. Want echt waar: ik zie het niet. Ik hoor het graag.

Patroon

Even hard gesteld, maar het patroon dat ik op het forum zie in jouw interactie met andere forumers is dat je adviezen vaak terzijde schuift als "dat lukt toch niet", "dat heb ik al gedaan, maar dat werkt niet". Op kritiek reageer je meestal fel en met nieuwe argumenten voor jouw gelijk. Op bijval reageer je wel positief. Ik vraag mij weleens af of je echt advies wilt of alleen maar een bevestiging van hoe rot het allemaal is voor jou. Want dat je het niet makkelijk hebt dat geloof ik graag. Ik bedoel dit allemaal niet gemeen, ook al is dit geen leuke reactie, het is wel eerlijk en wellicht kan je er wat mee. Trek het je niet teveel aan, ik ken je natuurlijk niet echt.

Begrijp stoepkrijt wel

Maria, ik denk dat Stoepkrijt bedoelt dat ze iets herkent in jouw verhaal over jouw vriendin en haar vriend en voorvallen die zij met haar vriendin heeft meegemaakt. Een vriendin die nogal fel naar haar kon/kan uitvallen. Zij heeft dus de andere kant meegemaakt, aan jou alleen de vraag of jij misschien wel iets gezegd/gedaan kan hebben wat bij je vriendin een pijnpunt heeft geraakt. Dat weten wij als lezer niet, ook Stoepkrijt weet dat niet, dat is iets wat jij nog eens de revue kan laten passeren. Misschien heb je wel helemaal niets verkeerds gezegd of gedaan hoor.
En wat die vriend betreft, het kan zijn dat jouw vriendin wel degelijk gevoeld heeft dat jij je die dagen met hem niet leuk vond (haar fout natuurlijk, ze had hem niet die dagen mee moeten nemen) maar ze voelde waarschijnlijk wel aan dat je hem niet zo graag mag, dat kan haar best (onterecht) geirriteerd hebben. Snap je?

Fay

Ja, hoewel ik het erg onprettig vind dat nu ervaringen uit andere draadjes erbij worden gehaald, kan ik er wel wat mee. Ik zoek dingen vaak heel erg in mijn eentje uit. Gedwongen door de omstandigheden of niet, ik bedenk zelf vaak veel oplossingen. Bij een hulpvraag komen mensen met oplossingen die ik vaak al bedacht heb. Ik weet niet of ik op dat moment alleen om bijval vraag, ik wil gewoon nog dieper in de problematiek maar dan komen mensen met oplossingen die ik zelf allang bedacht heb. Misschien moet ik gewoon veel eerder hulp vragen.

Merel

Oh ja, als je het zo uitlegt, begrijp ik wat Stoepkrijt bedoelt. Ja ik dat heb ik ook zitten denken: ik vermoed dat mijn vriendin geraakt was doordat zij dacht dat ik haar leuke en goede omgang met haar neefjes/nichtjes ontkende en wat zij betekend heeft voor kinderen op de jeugdkampen die ze begeleidde. Ik bedoel dan te zeggen dat ik dat een hele andere interactie vind dan het moederschap. Maar blijkbaar kan ik niet zo goed communiceren als ik zou willen...

Dat van die vriend zat ik ook te denken. Dat zal ze stellig gevoeld hebben... en dat is natuurlijk niet leuk. Dat zal bijgedragen hebben aan de escalatie. En ik denk op mijn beurt natuurlijk: maar peil dan eerst bij mij voordat je hem meeneemt... dat begrijp je toch wel.
Daarbij moet ik zeggen dat ik ook een aantal keren eerder met haar afsprak om even koffie te drinken en toen was die vriend er ook ineens bij. Of andere vriendinnen van haar. Of de volwassen dochter van die vriend. En toen heb ik er ook niets van gezegd hoewel ik het niet leuk vond. Ook al niet handig natuurlijk maar ook weer een soort van logisch omdat ik ineens in een soort van gezelschap zit waar je dat niet makkelijk zegt. Vervolgens is het in de vriendschap not-done om er op terug te komen.

Tja er zit wel wat in...

Op het moment voor de confrontatie ben ik al zo gekwetst (althans zo voel ik me) door het niet-overleggen over de vriend, het wegwuiven van mijn slaapbehoefte als hij de touf wil kijken en vooral het gezamenlijk vitten op moeders in het algemeen en mijn moederschap in het bijzonder, dat ik niet helemaal meer open sta voor haar kwetsbare punten. Ik voelde me in de hoek gedreven en ook erg alleen en ga er maar vanuit dat die ander dat toch kan bedenken. En dat moet misschien niet. Misschien moet ik dat uitleggen. Maar tot op dat moment had ik daar de gelegenheid nog niet voor gehad (gewoon.. omdat we nog geen moment alleen waren geweest). Het kan zijn dat ik te hard ben geweest. Ik vind ook dat zij hard tegen mij is geweest in haar gedrag. Ik merk dat ik er gewoon even helemaal niet meer uitkom. Ik heb er verdriet van dat dit zo gaat en zie nog steeds niet wat en hoe ik het nou anders had kunnen doen. En ook niet of dat wel zonodig moet. Ik merk dat ik met denken er niet uitkom.

In dit geval

Ik denk niet dat je in dit geval iets verkeerd hebt gedaan. Alleen misschien voordat jullie weggingen nog even duidelijk moeten vragen hoe lang vriend zou blijven (dat is iets wat je hád kunnen weten omdat je net schrijft dat ze wel vaker ineens vriend/vriendin/dochter van vriend erbij vraagt) dat zou ik trouwens zelf ook niet leuk vinden hoor, maar het op dat moment zelf niet zeggen. (trouwens, hoe moet je dat doen, als die andere persoon erbij zit)
Zij en vriend waren tijdens dit uitje samen, samen tegen jou, lijkt het wel. Zij wilden wel laat opblijven en de tour kijken, jij niet. Zij vonden wel dat de kinderen een eindje konden varen, jij vond dat minder geslaagd. Twee tegen een de hele tijd. Klopt al niet vind ik.

Maar goed, jij merkt dat je dit vaker overkomt, een plostelinge confrontatie met vriendinnen waarbij de vriendschap dan ineens ophoudt te bestaan. Ik weet niet wat je nu echt verkeerd doet, zeker in dit laatste voorbeeld dus. Het lijkt erop (maar ik kan het mis hebben) dat je dingen te lang goed vind, niet uitspreekt (omdat de gelegenheid er niet voor is/komt) en dingen lastiger en daardoor vervelender worden.
Als dit klopt dan zal je dus eerder een gelegenheid moeten vinden om dingen uit te spreken met vriendinnen, voordat het escaleert. Maar het kan ook zijn dat je op een of andere manier vaak vriendinnen uitkiest die nogal dominant zijn (want zo komt de vriendin waar je het over had op mij over, in jouw verhaal) en zolang zij maar dominant kunnen zijn (hoe subtiel ook) voelen zij zich prettig in de vriendschap, het moment dat ze dit verliezen, doordat jij van je afbijt... haken zij af.
(maar goed, dat is mijn psychologie van de koude grond

Precies, merel en fay

Dank voor jullie correcte uitleg van mijn reactie op Maria. Zo zit het precies.
Maria, je raakt bij mij geen pijnpunt, ik ken je niet eens. Ik probeer uit te leggen hoe het voelt als mijn vriendin keihard uithaalt naar mijn gevoelige plekken. Ik kan van hier af niet beoordelen wat je hebt gezegd of gedaan, maar het resultaat is dat je vriendin geen contact meer wil, na een jarenlange vriendschap. Ik zeg ook niet dat jij mij dom vindt, ik leg uit hoe mijn vriendin reageert (zij heeft gelijk, de rest is gek) en vraag me af of jij misschien hetzelfde doet. En vervolgens doe je dat naar mij toe inderdaad in je reactie. Niet dat ik me dat aantrek, ik ben het vergeten zodra ik OOL afsluit. Maar mijn eerste reactie was: dan niet joh, je vraagt om reacties, maar wilt alleen bijval horen. JIJ zit vervolgens met die verbroken vriendschap.
Van je vriendin is het overigens niet handig dat ze haar vriend meeneemt, dat ben ik met je eens.