Hoe voorbereiden?

Onafhankelijke derde

Zo te lezen ben je zo bang voor zijn reactie dat ik dit gesprek niet alleen met hem aan zou gaan. Overigens kan dat ook gelijk onderdeel van het gesprek zijn.
Dus de belangrijkste voorbereiding lijkt mij iemand te zoeken die je hierin bij kan staan.

Voorlopige voorzieningen kan in een paar weken geregeld zijn, maar de uitkomst is natuurlijk wel onzeker. Ook jij kunt degene zijn die het huis uit moet.

V@@S

"Voorlopige voorzieningen kan in een paar weken geregeld zijn, maar de uitkomst is natuurlijk wel onzeker. Ook jij kunt degene zijn die het huis uit moet."

Waar hangt dat vanaf?

Speelt de wens van de kinderen (dat die - zeker tijdelijk - in het huis kunnen blijven en bij wie zij het liefst in huis zijn) daarbij nog een rol?

"Zo te lezen ben je zo bang voor zijn reactie dat ik dit gesprek niet alleen met hem aan zou gaan. "

Hmmm, maar dat is toch raar als ik als zijn vrouw met hem wil spreken dat ik wil dat hij respectvoller met mij omgaat?
We hebben geen relatietherapeut, daar wil hij vast niet naar toe (hem kennende), dus hoe zie je dat voor je?

En als ik een derde daarbij haal, dan wordt hij alleen daarom al boos, terwijl, als ik het niet doen, hij misschien helemaal niet boos wordt, maar zich misschien eindelijk kwetsbaar opstelt (of gewoon redelijk).

kan van alles afhangen

Voor onze eerste voorlopige voorzieningen stond tien minuten op de rol. Dan kan er gewoon geen sprake zijn van een goede afweging. Dus ik zou zeggen: hoe de pet van de rechter staat?

Wie doet nu het merendeel van de zorg van de kinderen? Ik vermoed dat degenen die nu het grootste deel van de zorg doet de meeste kans heeft om voorlopig het huis te krijgen.

Verder is er in het geval van een agressieve echtgenoot het huisverbod.
http://www.huiselijkgeweld.nl/dossiers/huisverbod
Dat kan vrijwel direct geregeld zijn, maar dan moet het wel eerst zijn geëscaleerd.

kapotte borden

worden niet verrekend bij een echtscheiding. Ook mentale schade niet. Een echtscheiding is geen afrekening van het verleden, maar een nieuw uitgangspunt voor de verdere (gescheiden) toekomsten van ieder.

Het belangrijkste is eigenlijk, dat beiden weten dat een scheiding onvermijdelijk is. ook al zou je het niet willen. Samenleven met een partner die niet wil is niet te doen.

Ik denk dat jullie nog veel met elkaar moeten praten. Jij geeft aan dat hij jullie huwelijk niet wil. Maar dat is jouw gedachte of gevoel. Het zou fijn zijn als je daar iets meer over wist, ook al maakt je dat boos. Ondertussen wil jij ook niet meer, maar dat weet hij nog niet. Als jullie naar elkaar toe duidelijkheid hierover zouden hebben is een eventuele scheiding heel snel geregeld.

Dus toch eerst maar eens de moeilijke gesprekken aangaan. Boosheid kan er best komen, dat is ook wel logisch. Boosheid, verdriet, ,machteloosheid, eigenlijk anders hadden voorgesteld, moegestreden, allemaal herkenbare en normale emoties. Ik zou me niet laten weerhouden door angst voor boosheid. Mocht het tot geweld komen, dan kun je wel een paar voorzorgsmaatregelen treffen: zorgen dat je je tas bij de hand hebt, met daarin o.a. identiteitsbewijs en bankpas. zorgen dat je mobieltje opgeladen is en bij de hand. En zorgen dat je een 'vluchtadres' hebt. Maar reageer verstandig en probeer ervoor te zorgen dat de emoties niet hoger op lopen dan noodzakelijk.

Als je het samen eens bent kun je samen naar een advocaat-mediator Vraag via de VFAS of via het juridisch loket naar een naam. Ik had een hele goede in Zutphen, maar die is gestopt.
Opstellen van echtscheidingsconvenant: probeer het zo sober mogelijk te houden.
- woning: wie kan de woning overnemen (ander de helft van de overwaarde uitbetalen)?
= boedelscheiding: wie de woning verlaat mag als eerste beslissen wat hij/zij meeneemt;
- huisvesting vande kinderen: waar alles zoveel mgoelijk door kan gaan, eventueel co-ouderschap
- alimentatie: ieder de bijstandsnorm en wat daar bovenuit gaat gelijk verdelen. Vermijd behoeftelijstjes.

Ik hoop dat je door alle emoties van boosheid en verdriet en ruzies etc. heen bent voordat je aan dit lijstje begint. Dat scheel heel veel tijd en nog veel meer geld en ellende.

Jammer dat het zo moet lopen.

Tsjor

Mijn 2 centjes

"Ik heb een goede baan (dus niet inschrijven bij woningbouwvereniging)."

Mooi, dan kan ik die tip vast achterwege laten

"Wat als hij van allerlei dingen van ons huishouden kapotmaakt uit woede? Is dat nog iets om te verrekenen (als het om meer geld gaat) of gewoon pech voor mij?"

Ik zou het afboeken als "jammer, maar helaas". Je hebt niet nog meer olie op het vuur nodig.

Die onvoorspelbaarheid herken ik wel. Ik verwachtte vanwege de aard van mijn "moeilijke man" een knetterende vechtscheiding. Dat viel mee, al heb ik ook wel heel veel water bij de wijn gedaan om die lieve vrede te bewaren.

Het enige waardoor hij aanvankelijk wel nogal fel deed (en dan nog niet eens in optima forma) was zijn angst de kinderen te verliezen. Niet geheel onbegrijpelijk want wij maakten in onze omgeving een paar heel schrijnende situaties mee wat dat betreft.
Ik heb hem direct gerust gesteld: er komt een heel goede omgangsregeling en ik vind "twee weekendjes per maand" (wat 11jaar geleden vrij standaard was) ook veel te weinig en heel schrijnend voor vaders.

Wat de praktische zaken betreft: vroeger had je een gratis eerste spreekuur bij advocaten, ik weet niet of dat nog zo is, maar het lijkt me een goed idee.

"En als ik een derde daarbij haal, dan wordt hij alleen daarom al boos, terwijl, als ik het niet doen, hij misschien helemaal niet boos wordt, maar zich misschien eindelijk kwetsbaar opstelt (of gewoon redelijk)."

Zijn onvoorspelbaarheid en jouw angst (begrijpelijk!) voor zijn buien lopen nu al als een rode draad door je verhaal heen.
En toch blijf je hopen op zijn redelijkheid, zijn kwetsbare kant. Ja, die zal best wel eens boven komen drijven. Tot de volgende explosie.
Hoping for the best, expecting the worst

Herkenbaar weer.

Laat je niet gijzelen voor de angst. Zo te lezen loop je hier al langer tegenaan. Denk aan de kinderen: is jullie huwelijk een voorbeeld voor hen, hoe je met je partner om gaat? In hoeverre hebben de kinderen zelf rechtstreeks te lijden onder zijn gedrag?

Op de opmerking dat VV (zo noemt men voorlopige voorzieningen ook wel, dat tikt wat makkelijker) in enkele weken rond kunnen zijn antwoord je: "Dat klinkt nog wel lang als hij heel boos in huis rondloopt."

Ik weet niet waaruit het respectloze gedrag bestaat. Het is niet te voorspellen hoe hij reageert, wij kunnen dat niet voorspellen. En juist die onvoorspelbaarheid voedt de angst. En angst verlamt.

Zelf herken ik de angst dat het zou gaan escaleren, maar tot dan toe was het vrijwel uitsluitend zeer fors, intimiderend verbaal geweld (schreeuwen, liegen, google ook eens op gaslighting). Dat intimiderende deed me krimpen. Als ik nu een bommetje zou laten vallen (ik wil scheiden), wat kan ik dan verwachten?

Maar het is bij intimiderend geschreeuw gebleven. Sterker nog: nadat ik hem had gerust gesteld m.b.t. de kinderen leek hij zelfs wel opgelucht dat ik eindelijk de knoop had doorgehakt.

Maar juist dat onvoorspelbare van zijn gedrag is een goede voedingsbodem voor die angst. En, eerlijk gezegd, als iemand wordt geconfronteerd met de boodschap dat zijn partner de stekker eruit trekt, is de kans aanwezig dat er emoties heel sterk uitspatten.

Goed dus, dat je dus met alles rekening houdt, maar laat het je niet verlammen.

Ook hier doet V@@S een goede suggestie. Is er sprake van een realistische bedreigende situatie omdat er al vaker een mes op je keel is gezet of serieuze bedreigingen zijn geuit, neem dan de stappen die zij noemt. Maar dan moet er echt concreet bewijs zijn.

Tsjor zegt ook heel goede dingen. Ik zou zeker van tevoren een vertrouwenspersoon zoeken. Iemand die zeer nuchter en zakelijk met de situatie kan omgaan en niet meteen enthousiast roept "gooi hem op straat, kleed hem financieel uit, kom voor jezelf op en pak hem maar stevig aan!" maar iemand die zich niet snel mee laat sleuren door emoties.

Nog een tip: zet al je belangrijke computer- en telefoongegevens in een cloud of zoek iemand die je daarbij kunt helpen. Maak ook een master-backup van je harde schijf en eventuele externe harde schijven en geef die aan die vertrouwenspersoon. Mocht hij een aanval van razernij krijgen en je laptop of smartphone naar de gallemiezen helpen, dan is de schade alleen materieel.

Neem eventueel kapot servies maar voor lief. Het is de prijs die je moet betalen om weg te komen uit het leven in een mijnenveld.

Nog een tip: probeer een balans te vinden tussen water bij de wijn, voor jezelf opkomen en de lieve vrede. Heb ik altijd heel lastig gevonden, vanwege zijn eigen brulcapaciteiten, maar ook vanwege mijn eigen zwakheden.

En boven alles sterkte met alles!

Vertrouwenspersoon

Wie
stellen jullie voor als vertrouwenspersoon?

Een man?
Een vrouw?
Vriend?
Familielid?

Nb Inmiddels heb ik gezegd dat ik niet gelukkig ben zoals het de laatste tijd gaat en als het niet verandert we maar ut elkaar moeten. Bij dat gesprek bleef hij rustig, maar reageerde niet veel.

Eergisteren om iets onbenulligs is hij weer erg boos en intimiderend/agressief geworden (voor mij staan brullen en pakte mijn pols vast toen hij iets van mij af wilde pakken).

Ik doe niets anders dan rustig blijven (behalve toen hij mij vastpakte en ik zei dat hij mij los moest laten). Maar hij is dan gewoon opgefokt, niet tot rede vatbaar.

Ik doe nog een poging om hem erop te wijzen dat hij zijn agressieprobleem moet aanpakken. Wil hij zich niet kwetsbaar tonen en laten zien dat hij het aanpakt dan moeten we er maar mee stoppen. Werkt ons huwelijk helaas niet meer. Heel jammer. Niet wat ik wil, maar ik kan het niet in mijn eentje.

Niet respectvol

Met niet respectvol bedoel je dus eigenlijk fysiek agressief en intimiderend. Dat gaat hij niet uit zichzelf, zonder hulp, veranderen dus ik vrees dat het dit is, of weg gaan.
Doet hij dit ook tegen of in bijzijn van de kinderen?