Hoe verwerk je liefdesverdriet?

Lijmen

Ik zou willen dat het nog te lijmen was, maar hij is er erg duidelijk in dat het over is wat hem betreft. Stiekem hoop ik het wel, maar verstandelijk denk ik niet dat het gaat gebeuren.

Een paar jaar zelfs voor je er overheen was, dat moet erg heftig zijn geweest. Hoe ben je die tijd door gekomen? Was er iets wat hielp?

Tijd

Toen mijn vriend me vertelde dat hij bij me weg wilde, heb ik wel 2 maanden gehuild. De eerste paar dagen de hele dag door, daarna alleen als het uit kwam. Ik heb die maanden wel af en toe een paar uurtjes op mijn werk rond gelopen, maar hoefde niet te werken. Ik was compleet van de kaart en, net als jij, had ik nooit gedacht dat het mij zou overkomen om zo compleet in te storten en stuk te gaan. Het enige wat ik kon was een beetje wandelen en puzzelen. Na twee maanden had ik voor het eerst een dag dat ik 's avonds bedacht dat ik helemaal niet had gehuild, maar dat gebeurde nog zeker wel vier keer per week. We hebben noodgedwongen nog een jaar moeten samenwonen en aan het eind van dat jaar was ik er echt aan toe om weer alleen te wonen, niet zo gezellig dus ;-( Inmiddels zijn we wel weer aan het latten. Heel bizar is dat. Hij voelde, en voelt, als mijn grote liefde en verschillende mensen hebben me voor gek verklaard dat ik toch van hem blijf houden. Wel met een slag om de arm, geef ik toe, want het gaat me niet overkomen dat ik ooit weer zo verschrikkelijk stuk ga.

Wow

'Ik heb die maanden wel af en toe een paar uurtjes op mijn werk rond gelopen, maar hoefde niet te werken.'

Nounou, echt?
En dat vond de baas geen probleem?

Bromvlieg

Ja, echt, en dat vond de baas geen probleem. Ik kon namelijk ook helemaal niet werken. Ik heb weken amper geslapen, kon niet eten, viel kilo's af, en kon me niet concentreren. Toen ik mijn leidinggevende belde heeft hij direct gezegd dat ik voorlopig alleen aan mezelf hoefde te denken, niet aan mijn werk, en heeft me naar de bedrijfsmaatschappelijk werker doorverwezen.

Jaar of twee

Dat werd hier als termijn genoemd, en dat klinkt mij herkenbaar in de oren. Je zit niet die hele twee jaar tegen gek worden aan, maar tegen die tijd weet je weer echt wie je bent. Het ergste was bij mij met een paar maanden wel bekeken, terugvallen daargelaten.
Ik heb nooit hele dagen gehuild, en ik ben stug doorgegaan met werken. Dat hielp juist, die structuur, met iets anders bezig zijn, anders was ik op de bank gaan zitten en niet meer overeind gekomen. Dat deed ik alleen in het weekend. Wel had ik de luxe dat ik af en toe een dutje kon gaan doen. Slaaptherapie
Ik denk wel dat als het je zo belemmert in je dagelijks leven je er iets aan moet doen. Verdriet kan verslavend werken, en verlammend (dat heb je al gemerkt). Bedenk wanneer je je op de dag het minst slecht voelt, en gebruik die periode (een uur of zo) om jezelf bij elkaar te rapen, een schop onder je kont te geven en iets te doen van alles wat er gebeuren moet. Een ding per dag. Dat ene uur dat er zogenaamd niets aan de hand is en jij alles kan, kun je dan op den duur gaan uitbouwen.
Sterkte.

Bromvlieg

zo zijn wel meer leidinggevenden hoor. Ik heb er ook zo een, ben nu 2 uur per dag dat er collega's zijn aanwezig. Zit ook al 9 weken volledig thuis. En ik mag van de bedrijfsarts best wel meer doen, maar van mijn leidinggevende dus niet. Hij stuurt me ook echt naar huis als hij denkt dat ik dat nodig heb.

Verder een vergelijkbaar verhaal. Totaal ingestort nadat in februari mijn relatie plotseling brak. Niet aan zien komen. En mijn scheiding was ook zo onverwacht, maar toen moest ik door en dingen regelen, huisvesting, kind van 11 maanden. Nu veranderde er niet zo veel. We woonden niet samen. Niet gedacht dat ik zo diep zou gaan. Wel dat ik nu veel bewuster de relatie aangegaan was. Misschien maakt dat ook nog uit.

Actie

Ik las laatst in de wachtkamer van de huisarts een artikel over het verwerken van liefdesverdriet. De mensen die ervoor zorgden dat ze niet te veel alleen waren, dus die werkten en in hun vrije tijd andere mensen opzochten, waren er het snelst overheen. Elke dag bewegen (wandelen, fietsen, sporten) hielp ook. Er stond ook nog heel duidelijk in dat een rebound-liefde ook wonderen kan verrichten. Alhoewel ik me kan voorstellen dat je hoofd daar nu echt niet naar staat. Maar als er een leuke mijnheer voorbij komt: doen dus!

Snuggle's en amk

Snuggle's, ik heb geen echte tips, behalve de tijd nemen en jezelf de tijd geven om te rouwen over het verlies. Blijf ademhalen ook al heb je het gevoel dat het allemaal niet meer hoeft. Heel, heel langzaam zal het beter gaan.

Ik wil jou en ook Amk heel veel sterkte wensen.

Chris

Enige

Bedankt voor de reacties, ik ben al 'blij' om te lezen dat ik niet de enige ben. Voel me soms zo'n aansteller.
Ik probeer inderdaad gewoon door te gaan met ademhalen en leef van uur tot uur.
Ik moet mezelf ook wat meer activeren om iets te gaan doen. Ik kan mezelf er moeilijk toe zetten en zeg vaak nee op uitnodigingen maar voel me beter als ik wel iets doe, vooral met andere mensen.

Idd

je moet dingen doen, actief bezig zijn. Wandelen, sporten, uitgaan etc. Maar dan nog kan het best lang duren.
Ik was bij de bedrijfsarts en zei dat ik dat allemaal al deed. Vervolgens kom ik bij de counceler waar ik al vaker geweest ben voor gelijkaardige akkefietjes. En hij vroeg wat doe je nu allemaal. Ik uitleggen. Vervolgens de opmerking: waarom kom je dan bij mij want je weet dat ik dit ook zou zeggen. Ik: "klopt, maar ik moet van de ba". Ik heb er ook wel wat aan, maar moet morgen gaan bekennen dat het nog niet veel beter gaat, maar ook niet slechter. Toch kon ik vanmiddag genieten van een uurtje voor mezelf met een boek in het zonnetje in het park.

Wat ik nu moet doen van mijn counceler is elke dag tenminste 5 dingen opschrijven die leuk waren aan de dag, en als dat erg makkelijk gaat er 10 op schrijven.