Hoe ver ga je voor (aangetrouwde) familie?

Pieternella

Ben jij de enige waar ze zo tegen doet?

nee hoor

Nee hoor, dat doet ze tegen iedereen. Haar eigen familie zegt zelf "Ach, het is Klaziena maar" Maar de ene keer kun je daar beter tegen, dan de andere.

oordopjes of muziek

O wat vreselijk.
Een andere manier van reageren kan denk ik wel helpen. Bij Oostindisch doof te zijn voor opmerkingen zou de lol er hopelijk wat vanaf gaan? Ik zou oordopjes in willen doen om de avond door te kunnen komen. Of muziek? Zet maar een tijdje mooie harde muziek op, dan versta je de rotopmerkingen niet.
Sterkte, ook sneu voor je broer, hij zal wel door hebben dat je zijn vrouw niet mag.

Pieternella

Zodra je het bij jullie thuis viert en ze maakt weer rotopmerkingen. Direct tegen waar iedereen bij is: "Dit is mijn huis en hier worden geen steken onder water of rotopmerkingen gegeven, anders is daar het gat van de deur!". Is ze zich van geen kwaad bewust of hangt ze de vermoorde onschuld uit, dan zeg je dat jij het wel een rotopmerking vind en dat je wilt dat ze ermee ophoudt en wel direct! Keer of keer zeggen zodra ze weer begint. Ophouden met die onzin!! Als je niets beters of aardigs kunt zeggen, houd dan je mond!

Mensen houden er absoluut niet van om zich voor iedereen te moeten verantwoorden/ om een verklaring te geven voor hun misselijke gedrag.

Je kunt haar ook bij de arm nemen de keuken in om haar haarlijntjes te melden dat haar opmerkingen niet gewaardeerd worden en dat ze daar mee moet ophouden. Anders kan ze verdwijnen.

Ik snap best dat je het moeilijk vind voor je moeder vooral, maar wat heeft je moeder aan een dochter die zich ongemakkelijk voelt en een schoondochter die continu rotopmerkingen loopt te maken. Denk je dat je moeder dat niet door heeft, zo'n sfeerverziekster?

Inderdaad

Even apart nemen in de keuken en niet en plein publiek toespreken kan een goede optie zijn.

Dat naar de keuken roepen lijkt me ook een goede actie

Niet alleen voor de privacy maar ook omdat ze moeilijk kan weigeren.
Zodra ze een steek onder water geeft, zeg je:
Marietje, zou ik jou even apart kunnen spreken?
En als ze verbaasd is, niet gelijk meegaat, zeg je: Tja, sorry, ik wil echt even privé iets met je bespreken. En tegen de rest: Kunnen jullie ons even excuseren. Dit is even nodig.

En daarna houd je je praatje in de keuken of op de gang.

En als ze het dan weer doet, vraag je haar weer apart.

En in de keuken of de gang

kun je, afhankelijk van wat bij je past, best wat harder zijn en een tekst gebruiken zoals Esmee voorstelt.
Dat zou ik niet in gezelschap doen.

Niet vrijblijvend

Ik vind het vragen of iemand even met je mee wiltkomen om in de gang iets prive te bespreken nadat deze net een onder water opmerking heeft gemaakt, een onderschatting van de andere gasten. Zij horen ook hoe je iemand verzoekt even apart te spreken en weten dat je dat niet zomaar doet.

Vaak is lichaamstaal al genoeg om te weten wat de intensie is van dat onderonsje. Net alsof je door de schoolmeester even apart genomen wordt. Geen getuige, daar kan je schoonzus ook bewust van worden. Zo van ' de anderen mogen zeker niet weten wat je mij te vertellen heb'. Dat geeft haar kracht om in de gang juist jou haarfijn te laten voelen hoe zwak je actie is.
Dus een omdraai van de bedoeling. Je wilt haar apart spreken om je boodschap haar niet in verlegenheid te brengen, maar ze kan jou net zo gemakkelijk in verlegenheid brengen omdat je je ongemakkelijk voelt, soort van onzekerheid of je wel het recht heb om haar aan te spreken omdat de rest van de visite zich nergens aan storen. Zo is niet zij maar jij het probleem.

En wat na een gesprek op de gang? Dan lopen jullie met twee rode gezichten weer de kamer vol visite in en vragen de andere gasten waarom jullie allebei zo'n kleur hebben. Je wilt geen ruzie met je broer maar dit apart nemen brengt hem net zo goed in een ongemakkelijke situatie want wie ben jij om zijn vrouw als een kind toe te spreken.
Daarnaast betekent het op de gang praten dat er geen getuigen zijn die haar eventuele kritische reactie op jouw werkwijze kunnen weerspreken. Je geeft aan hoe 'verbaasd' ze reageert op eerdere pogingen. Ze heeft een bord voor haar kop en kan op de gang tegen jou zeggen dat je niet zo overdreven gevoelig moet reageren. Wat je probleem is etc en nog meer van degelijke onredelijke opmerkingen. Wat doen je dan? De kans is aanwezig dat je in het huis van jouw ouders alsnog een onprettige woordenwisseling krijgt.

Je probeert haar / je broer te beschermen door uit het zicht van anderen haar aan te spreken, maar je stelt jezelf zo wel kwetsbaar op. De vraag is dan: is dat het waard?

Iets wat langdradig, maar zo kan je je wel voorbereiden/invoelen op wat je te wachten kan staan.

Dat ga ik niet doen

Nee, mijn schoonzusje apart nemen en aanspreken, dat ga ik niet doen. Ik weet dat het bijna niet te geloven is maar als ik dat doe dan heb ik jaren opmerkingen negeren en glibberig zijn door de wc gespoeld. Dan heeft ze me namelijk waar zij me wil hebben: ik laat dan zien dat het me wat doet. En dan heeft zij een gevoel van triomf. Dat ga ik dus niet doen. Het klinkt raar maar dat is haar doel. Zij voelt zich goed als een ander zich rot voelt, door haar toedoen. Dat wil ik haar niet geven. Daar ben ik na 20 jaar achter. Bij haar werkt dit niet om haar haar gedrag in te laten zien, integendeel, dit is wat ze juist wil. Nog een paar jaar doorzetten, dan zijn mijn ouders er niet meer (helaas) en mijn neefjes en nichtjes zijn dan oud genoeg om toch een kerstgevoel gehad te hebben tijdens hun jeugd. Zj hebben het meest last van hun moeder. Mijn broer zal niet ingrijpen, die gaat zijn eigen gang.

o Pieternella, ken ik haar?

Wat ontzettend herkenbaar zeg. Ik heb even mijn nick gewijzigd om een niet al te compleet beeld van mijn normale nick neer te zetten.
Ik ben opgegroeid met een zus en 2 stiefzussen en 1 stiefbroertje, van jongs af aan (wel parttime maar we zaten ook bij elkaar op school en gingen met elkaar op vakantie). De karakters/familiesfeer tussen mijn moeder/mijn zus/ikzelf was heel anders dan stiefvader/stiefzussen/stiefbroertje. Dat was nu eenmaal zo, konden we allemaal niet veel aan doen en dat was gewoon altijd aanpassen voor iedereen en wende natuurlijk ook wel.

Met de stiefzus die maar een jaar ouder was dan ik, heb ik exact dezelfde ervaring als jij nu met je schoonzus. Er waren tijden dat ik haar een vriendin noemde (als basisschoolkind) maar ik wist ook dat er soms concurrentie was, dat we soms meer op vijanden leken en dat ze er genoegen aan beleefde lullige opmerkingen te maken die aan anderen niet altijd opvielen. Inderdaad: steken onder water. Spelen op mijn gevoelige aard. Haar strakke normen duidelijk maken (en dat ik daar duidelijk niet aan voldeed).
Soms was het ook wel gezellig of prima, of maakten we dingen mee.
Maar toch: ze leek zich meestal beter te voelen dan ik, vond mij maar raar/overgevoelig, denk ik. Op de basisschool waren we allebei goed (slim). Wel was ik beter in tekenen en muziek maken en in een bepaalde sport waar we allebei naartoe gingen. Op de middelbare school (in elkaars klas) draaiden de rollen om. Niet dat ik dom was maar ik kreeg problemen zoals gepest worden en faalangst (bleef op den duur ook zitten), terwijl zij prima ging. Dat leek extra triomf te geven. Ze ging mij nog veel erger als een dom en overgevoelig 'kind' behandelen.
Ik kon er vaak de vinger niet precies op leggen wat er zo ontzettend lullig was. Haar houding en blik (en daar kun je zeker niets van zeggen) maar vooral de opmerkingen, die je evenals jij bij jouw schoonzus niet gewoon kunt pareren of er iets van zeggen als: 'nog zo'n opmerking en je gaat maar'. Bijna niemand zou dat begrijpen. Nou ja in mijn geval dan, omdat het meestal bij mij voorkwam denk ik.

Ze was van nature behoorlijk gesloten. En uiteindelijk ook wel bang, al zag je dat niet vaak. We zijn twee keer met elkaar op vakantie geweest (zonder volwassenen, alleen met elkaar), toen we 11 waren en toen we 16 waren, en daar moest ik haar vaak geruststellen. Misschien was die bangheid de achtergrond van haar onaardige gedrag?

Ze deed al met al meestal heel denigrerend. Ze kwam bijvoorbeeld op mijn 25e verjaardag (ik gaf een feestje in de flat waar ik toen net was samen gaan wonen en was heel gelukkig met mijn vriend en het samenwonen). Het ging om allerlei minieme dingen: nog even bellen waar ik ook alweer woonde, waarbij zij de naam van de buurt enigszins benadrukte (het was niet zo'n goede buurt en dat was algemeen bekend: 'Waar in *Vogelwijk* woon je nou ook alweer precies?'). Dan iets als: 'Ik ga nog wel even sporten maar straks kom ik even naar je feestje' (die toon! Zo van: nou goed dan hoor, ik vind het wel niks, maar okee dan). Bij binnenkomst zag ze onze vage groene muur die wij niet hadden overgeschilderd: we vonden het wel wat hebben en we waren met andere dingen bezig dan een tiptop inrichting. Een van de eerste opmerkingen van stiefzus: 'Je kunt het ook gewoon schilderen hoor'.
Het is allemaal per opmerking niet zo erg maar de hele denigrerende sfeer en de minachting die ze overal vanaf liet druipen terwijl ze wist dat ik gevoelig ben.

Nou ja. Het duurde niet zo lang meer daarna (enkele maanden) en toen heeft ze het contact met ons allen verbroken, inclusief haar eigen vader. Haar zus had dat al gedaan en een jaar later volgde haar broertje.
Wij zien hen dus al jaren niet meer en die tweedeling bij familiebijeenkomsten is daarom eindelijk beeindigd. Heel lullig voor haar vader die zijn kleinkinderen niet heeft mogen leren kennen en die hij niet ziet opgroeien. Hij was in onze jeugd niet echt een makkelijke man maar ik ben erg blij dat hij opa is van mijn kinderen en voor hen is hij een fijne, toegewijde opa.

Sorry dat het mijn nogal lange verhaal is geworden, zonder tips voor jou. Hopelijk troostend dat het herkenbaar is. Het zal vast niet om dezelfde persoon gaan (zo wel, dan zou dat weer bijna grappig zijn!).

chocolademousse

Nee, ze ishet niet want mijn schoonzusje heeft geen stieffamilie. Maar het is wel naar dat iemand zo in het leven staat. Ik denk dat het bij mijn schoonzusje een combinatie is van gebrek aan zelfvertrouwen in combinatie met zich willen bewijzen.

Ah,

Mijn post over arme broer, hielp mij ook. Zo kon ik de reeds bestaande aversie voor de komene familiekerstviering los laten, door die aversie om te zetten in ' arme echtgenoor van die 'valse' vrouw'.

Maar de post hierboven, dat het puur een reactie uit onzekerheid is, helpt mij om het weer anders te bekijken. Niet 'arme echtgenoot' maar 'arme 'valse' vrouw', omdat ze het puur doet om zichzelf een houding te geven. Is dat niet zielig... Er valt pardoes een paar kilo last van mijn rug. Zo ontspannend.

fijn!

Hé fijn, Flanagan, dat het je op die manier helpt! Ik heb echt veel over mijn stiefzus nagedacht in mijn hele leven. Ze is best ver gekomen in haar leven met die houding, met dat 'pantser'. Misschien had mij een bepaald pantser ook wel kunnen helpen voor mijn leven (zou ik dan niet gepest zijn van mijn 12 t/m 14e? Zou ik mijn faalangst zo hebben kunnen overschreeuwen dat ik wat meer afhad dan alleen Havo?), maar dat kon ik niet. En ik wil ook zeker niet zijn zoals zij, want ik heb het echt moeilijk met haar gehad en me heel laag behandeld gevoeld. Ik vind haar bekrompen en kleinzielig. Ik hoop dat zelf niet te zijn

precies

Precies, Chocolademousse, ik ben liever zoals ik ben dan mezelf te overschreeuwen en anderen te kwetsen. Dat is totaal anders dan ik ben. Ik blijf liever bij mezelf.
Flanagan, ja, ik doe in principe ook zoiets: Oh, het is schoonzus maar. Die weet niet beter. Dat helpt meestal wel maar toen ik deze post plaatste had ze me net weer eens vol met links geraakt. Gelukkig per app. Daar hoef je niet of niet meteen op te reageren. Dus een soort tot 10 tellen. Ik heb besloten, na met mijn zus gepraat te hebben, het compleet te negeren.

Blokkeren?

Ik heb geen app, heerlijk rustig. Maar het is toch mogelijk mensen te blokkeren. Dat had je ook weer voor een momentje irritatie behoed..
Zelf heb ik het desbetreffende nummer ruim jaar geleden uit mijn telefoonlijst in mijn mobiel verwijderd.. Tot nu toe ook niet mis gegrepen.

voorbij

Kerst is voorbij. Schoonzus zat weer te zuchten en te steunen, zuur te kijken en venijnig te zijn. Ik heb het lekker van me af laten glijden, vooral toen ik hoorde dat ze niemand heeft om oudjaar te vieren en daar allerlei smoesjes voor verzon en waar het uiteindelijk op neerkwam was dat het de schuld van haar 16-jarige dochter was en dat mensen het tegenwoordig te druk hebben met zichzelf. Ik denk normaal nooit zo maar dacht dat men oogst wat men zaait. Dus wat mij betreft is alles prima verlopen en ik ben best trots op mijzelf en heb mijn nichtje nog even flink geknuffeld en haar een goed oud en nieuw gewenst waar ze heel blij op reageerde.

St(r)eken

Even over wat TS over streken van schoonzusje zegt, daarvan kan je zeker iets zeggen maar dan moet je er niet over in discussie willen gaan. Je kan iets zeggen als dat je dat een onaardige opmerking vindt. Als zij dan in verweer komt, herhalen wat je ervan vindt maar niet in discussie gaan! Bijvoorbeeld zoiets als, dat vind ik geen aardige opmerking. Waarom? Daarom.

In opmerkingen terug maken, ben ik niet zo goed en dus zou ik daarin het onderspit delven (en vervolgens aangewezen worden als ruziezoeker of onruststoker). Ben je daar wel goed in, zou je het kunnen overwegen maar of Kerst daar nu de uitgelezen situatie voor is..?

Hoe dan ook, hou ook rekening met je broer: opkomen voor jezelf of anderen is een ding, er hard tegenin gaan en daarmee je broer (en diens kinderen?) te ongemakkelijk laten voelen of voor schut zetten, is iets anders. Naar hun toe kan je zeggen dat je het vervelend vindt maar eigenlijk niet weet hoe je het kan stoppen.