Hoe stel ik subtiel een ultimatum?

Waar moet hij dan heen voor 1,5 jaar?

je kan toch je eigen man niet vragen om 1,5 jaar te verdwijnen alleen omdat hij een opleiding volgt?? Ik kan snappen dat t stressvol is voor jullie beiden maar als hij verdwijnd sta je er helemaal alleen voor om nog maar te zwijgen over de vraag of hij dan nog wel terug komt... je hebt natuurlijk samen iets heel verdrietigs meegemaakt en hij is mss te snel doorgegaan met leven, ik kan snappen dat je dat hem kwalijk neemt maar probeer in te zien dat iedereen anders rouwt en dat hij die opl doet voor jullie, voor t gezin, de toekomst... 
Ik zou gwn even samen zitten en bekijken wie wat kan doen in t huishouden om de rust te bewaren, desnoods kind naar ouders en schoonouders zo nu en dan of een babysit? Je kan van alles doen maar je kan hem niet doen verdwijnen.

ik zou hem gewoon die opleiding laten afmaken. Maar eerst moeten jullie wel samen in rouwen in rust. Mschn is mediteren een idee of naar de kerk gaan? Of wat dan voor geloof. Bidden helpt vaak om je rust te vinden. Ik snap je wel, je wilt rust. Ik weet niet zijn carrière achtergrond. Maar als hij echt de studie nodig heeft voor jullie toekomst. Moeten jullie erover praten meer. Mschn is het voor hem ook een afleiding voor de verlies van jullie kind. Werk was ook een afleiding voor mij na mijn miskraam. 
En hij doet ook niet helemaal voor zichzelf hé hij wilt iets opbouwen voor de toekomst toch? Stoppen met drinken moet hij wel vind ik. Hij moet er wel serieus mee omgaan. Hoe vaak komt hij dronken thuis? Dit moet geen 6 jarige studie worden. Zie het als een positieve afleiding voor hem komende 1,5 jaar. Houd het vol meid tijd gaat zo voorbij en praat erover laat aan hem duidelijk en netjes weten wat je verwachtingen en grenzen zijn. Als je grenzen overgaat kunnen jullie ook een tijdje apart wonen. Mijn vriendin en haar vriend zijn ook 2 jaar uit elkaar gegaan om even rust te vinden met het idee om weer terug te komen wanneer zij eraan toe was. En ze zijn nu gewoon bij elkaar. Mschn is dat ook een idee? 

MamaE schreef op 20-06-2023 om 00:48:

Als je 1,5 jaar uit elkaar gaat, is de kans vrij klein dat het daarna weer goed komt. Als mijn man zou zeggen dat hij 1,5 jaar elders gaat wonen en daarna weer terugkomt vrees ik voor hem dat hij er niet meer in komt. Ook naar jullie zoontje vind ik dat een gek signaal. 1,5 jaar is een periode die hij niet kan overzien. En misschien gaat het daarna alsnog mis. Ik vind niet dat je een kind dat aan kunt doen.

Jullie zijn beiden in de rouw. Iedereen rouwt op een andere manier. Probeer elkaar de vrijheid te geven om dat op je eigen manier te doen. Maar kijk ook naar wat jullie samen wel nog hebben; elkaar, jullie zoon en een huishouden. Daar komen verantwoordelijkheden bij kijken. Natuurlijk kun je voor de ander inspringen als het even echt heel druk is, maar het kan niet zo zijn dat zijn hele leven om hem en zijn opleiding draait terwijl het hele huishouden en de zorg voor jullie zoon bij jou komt te liggen.
Zou het helpen als jij hem help om overzicht te creëren waardoor hij daarna wel zijn verantwoordelijkheid richting zijn gezin kan nemen? Of laat hij dat niet toe?

Een ultimatum stellen kan niet subtiel; ga in gesprek over wat jou dwars zit. Dat gaat zeker niet makkelijk zijn, maar het is wel nodig.

Buiten dat het ook allemaal erg onpraktisch is met kind en dubbele lasten enzovoort.

Subtiel een ultimatum stellen kan niet, er is niets subtiel aan een ultimatum.
Wel zul je duidelijk moeten zijn,,samen aan tafel en waarschijnlijk zul je altijd wat meer de leiding hebben, jij hebt wellicht beter de competentie om het financiële overzicht te bewaren dan het neurodivergente brein van je man. Dat gaat niet veranderen, zijn bedrading is anders, wel kun hij er mee leren omgaan en zichzelf routines /trucjes aanleren maar gemakkelijk en vanzelfsprekend wordt het nooit en je hebt er hulp bij nodig. 

(Te) veel drinken is voor niemand gezond maar hoe komt dat in huis, wie doet de boodschappen?

Wat verdrietig dat jullie je dochter verloren. De situatie met je man klinkt zwaar voor je. Je wilt of kunt dit niet zo volhouden. Er gebeuren teveel dingen die jij niet fijn vindt en van wat jij wel wilt of nodig hebt, gebeurt te weinig.

Je zult je man dat duidelijk moeten maken. Echt duidelijk aangeven wat jij niet mee aankunt. Dat kan niet subtiel, dat moet net zo helder als je het hierboven schrijft. 

Het lijkt me belangrijk om tijd te maken met je man voor een serieus gesprek en alles wat je hier schrijft met hem bespreken Je zou het ook op kunnen schrijven zoals je nu gedaan hebt en hem dat laten lezen. 

Je moet hem laten wat voor jou zo moeilijk is, dat is naar hem toe ook het eerlijkst. Dat hij weet hoe moeilijk het voor je is. En dat jullie samen nadenken overeen oplossing. Ik lees niet in jouw bericht dat jullie dat al deden.

Als hij niet openstaat, of kan staan voor een gesprek of voor oplossingen, dan kun je je grens aangeven: ik kan dit niet meer aan. Als jij me niet tegemoet komt, wil ik graag dat je ergens anders verblijft tijdens de rest van je opleiding, zodat ik dan wel geen hulp en aandacht van je heb, maar wel rust, en dat heb ik nodig anders ga ik er aan onder door.

 

“Mijn man is vlak na het overlijden begonnen met die opleiding dus, voor hem was het de enige optie toentertijd om zijn loopbaan voort te zetten (het is allemaal een lang verhaal en ik vond het toen eigenlijk een ontzettend dom idee). Ik neem het hem inmiddels stiekem erg kwalijk, ook omdat hij inmiddels zo hard werkt dat hij eigenlijk mijn dagelijks leven zo verpest dat ik het liefst heb dat hij weg gaat. Daarnaast neem ik het hem kwalijk omdat we nog een kind willen, maar moet dat van hem na zijn opleiding.... En onze financiële situatie wil hij ook pas na de opleiding verbeteren.”

Allereerst, nog gecondoleerd met het verlies van jullie dochter, heftig!

Jullie gaan door een rouwproces en het is nog ontzettend vers natuurlijk. Neem daarbij het feit dat een ieder op zijn/haar eigen manier rouwt en daar helaas geen handleiding voor bestaat. Hebben jullie professionele hulp bij het verwerken van dit verlies?

Ik lees verschillende dingen in het kleine stukje dat ik uit je OP heb gekopieerd. Dat deze opleiding misschien niet op het juiste moment kwam, maar het voor je man wél een kans was die hij gepakt heeft. Dit doet hij indirect natuurlijk ook voor jullie, zijn gezin, om in de toekomst meer inkomsten te kunnen genereren. 

Je neemt het hem kwalijk dat hij pas na zijn opleiding voor gezinsuitbreiding wil gaan, maar ook zou je hem het liefst weg hebben (sowieso voor de duur van opleiding). Dit is toch ontzettend tegenstrijdig en geen goed moment überhaupt voor gezinsuitbreiding te gaan? 

Voor mij komt het over alsof jij het overzicht een beetje kwijt bent, het 1 grote warboel is in je hoofd, maar dat is niet gek na alles wat er is gebeurd icm jullie enorme verlies. Het verliezen van een kind brengt je of dichter bij elkaar of juist het tegenovergestelde, je raakt elkaar kwijt. Vergeet daarnaast ook niet dat je man ook dealt met de gezondheid van zijn vader, het is allemaal nogal veel, zeker ook met een opleiding naast je werk. 

Jullie komen financieel nu net rond schrijf je, als hij 1,5 jaar iets daarnaast zou moeten huren is dus geen optie. Ik denk ook niet dat dit überhaupt een realistische oplossing zou zijn, maar het begin vh einde. 

Vandaar mijn vraag of jullie professionele begeleiding hebben bij dit alles, misschien dat overwegen?

Sterkte 

Het klinkt alsof je zelf ook niet precies weet wat je zou willen "eisen", behalve een vaag "alles moet weer zijn zoals het voor de opleiding was". En je weet dat stoppen met de opleiding niet realistisch is.

Maar aan de andere kant heb jij oprecht het gevoel dat alleenstaand worden beter zou zijn dan door gaan op de manier zoals het nu gaat. Dus er moet iets gebeuren.

Probeer voor jezelf te bedenken welke stapjes jullie kunnen zetten zodat jullie samen verder kunnen. Probeer het te beperken tot dat deel van zijn gedrag wat invloed heeft op jou, dus het drinken, het (zowel fysiek als mentaal) meedoen aan het huishouden en de opvoeding, etc., maar niet de opleiding 'an sich'. En tegelijkertijd, probeer het concreet te maken.

Kun jij dat financieel overzicht creëren, eventueel met een vriend of betaalde adviseur? Welke gegevens moet je man aanleveren zodat jij dat kunt gaan doen?

En als je het financiele overzicht hebt, is er misschien toch ruimte voor een schoonmaker of andere betaalde hulp? Kan dat misschien uit het alcoholbudget betaald worden? 

Ipv een algemene eis van "meer betrokkenheid, meer hulp" van hem, kun je een vaste wekelijkse 'datenight' afspreken (waarbij je familie inspringt om op te passen) en daarnaast in het weekend een vaste dagdeel voor plannen/overleggen/samen schoonmaken rondom het huishouden?

Ja, het is een enorm stuk 'emotional labour' dat jij letterlijk moet gaan plannen voor hem wanneer hij aandacht aan jullie relatie en aan het huishouden besteedt. Maar routine is goed voor jullie beide. En als die routine er is, en daarmee tenminste wekelijks de mentale betrokkenheid, hopelijk kan hij vanuit die betrokkenheid dan wat meer. Al is het maar "opmerken" wat jij doet en dat erkennen en er complimentjes voor geven.  

Ik zie vooral twee mensen in rouw die daar elk op een eigen manier mee om proberen te gaan en die dat allebei niet redden. Je kunt nog zo hard wegrennen voor de pijn, door hard te werken, door te drinken, door de ander de schuld te geven dat het niet meer zoals vroeger is, of dat er geen nieuw kind komt, maar jullie zullen allebei door de pijn heen moeten en dat lukt maar zelden samen. Het is al heel wat als mensen elkaar niet definitief kwijtraken.
Advies hoe je het makkelijker kan maken heb ik niet, het is een heel zwaar iets en je moet er gewoon doorheen, er is geen makkelijke manier. Ik zou adviseren om een goede relatietherapie te zoeken waar jullie kunnen ontdekken welke patronen er zijn, hoe jullie het verschillend ondergaan en hoe je toch een beetje bij elkaar kan blijven.
Vanaf de zijlijn zie ik wel wat dingen, maar ik ben geen psycholoog (heb wel ervaring met een kind verliezen en wat dat doet). Jullie zullen het zelf uit moeten plussen. 
Het kost tijd, zeker een paar jaar, voor je allebei in wat rustiger vaarwater bent en de schade op kan maken en kijken hoe verder. Het is helaas niet anders.

Wat een verdrietige situatie, en gecondoleerd met je dochter. Wat verschrikkelijk dat jullie dit mee moeten maken.

Ik krijg het idee dat er 3 belangrijke items zijn als ik je verhaal lees. Namelijk dat jullie: 1 niet goed communiceren en elkaar een beetje kwijt zijn geraakt;
2 dat je man probeert te vluchten in de opleiding (afleiding) zonder het hele rouwproces een beetje toe te laten;
3 Jij gaat graag confrontaties uit de weg.

Begrijp ik goed dat hij eigenlijk de opleiding is begonnen zonder jouw instemming? Want hij is natuurlijk wel een bepaalde verantwoordelijkheid aangegaan toen jullie kinderen kregen samen,  met jou en dat maakt dat je dit soort dingen toch echt samen moet oppakken. Tenslotte komt er een hoop extra op de ander zijn/haar schouders neer als de een een opleiding gaat doen. En dat nog wel terwijl je midden in de rouw zit...
Ik denk ik elk geval dat je toch een opening zult moeten gaan zoeken om te kunnen praten over de keus die hij gemaakt heeft met deze opleiding te beginnen en de vele consequenties waar jij nu erg veel last van hebt. 
Ik lees uit je verhaal dat je hem niet goed durft te confronteren met e.e.a. Je wil 'subtiel' een ultimatum stellen en je neemt het hem 'stiekem' kwalijk dat hij de opleiding is gaan doen.
Je kunt niet alles uit de weg blijven gaan. Je moet met hem praten. Je hebt hem nodig; je hebt recht op hem; je bent een moeder die haar kind verloren is: je zit midden in de rouw. Hij mag je niet zo in de steek laten al kiest hij zelf voor studeren en drinken (wat een slechte combi trouwens) om maar te kunnen vluchten van de rouw.
Sterkte!!