Hoe problemen in relatie aanpakken/communicatie verbeteren?
Ok, dit voelt heel kwetsbaar, maar ik ben zo vastgelopen, dat ik toch advies ga vragen aan vreemden...
Ik ben al heel lang samen met mijn man. Sinds vorig jaar loopt het allemaal niet meer zo heel vanzelfsprekend en langzamerhand zie ik het bijna niet meer zitten. Er zijn meerdere dingen die niet goed gaan en ik overzie niet zo goed hoe het allemaal effect op elkaar heeft of waar ik moet beginnen met het oplossen....
Ten eerste zijn wij beiden geen praters. We hadden ook nooit echt problemen, dus nooit de noodzaak gehad om veel en diepgaand te praten. En omdat we er niet van houden, deden/doen we dat ook niet.
Ten tweede loopt het seksueel niet zo heel goed. We hebben een groot verschil in libido. Een aantal jaar geleden hebben we (toch even gepraat) de schwung weer een beetje terug kunnen brengen, door wat meer te experimenteren. We zijn elkaars eerste en laatste partner, dus weinig vergelijkingsmateriaal of ideeën, maar toen werd het wel weer even wat leuker. Langzamerhand zijn we wel uitgeëxperimenteerd, vooral ik heb mijn grenzen wel bereikt. Mijn man wil nog wel eens wat doen, wat ik niet fijn vind en dat heeft een paar keer tot nare situaties geleid, waar we overigens ook niet veel over gepraat hebben. Ik ben er vorig jaar achter gekomen dat hij regelmatig porno kijkt, naar filmpjes waarin de dingen gedaan worden, die ik niet wil doen. Dat heeft echt een desastreus effect op mijn libido gehad. Ik voel me heel onzeker daardoor, die vrouwen zijn jonger, slanker, knapper en doen dingen die ik niet wil en hij kijkt daarnaar (en probeert het soms ook nog steeds bij mij). Ik heb echt geprobeerd me eroverheen te zetten, maar blijf het er erg moeilijk mee hebben. Afgelopen weekend betrapte ik hem opnieuw bij het kijken daarnaar en nu voel ik me weer helemaal terug bij af.
Bijkomend probleem is dat hij zelf eigenlijk moeite heeft met de seks. Hij krijgt maar moeizaam een erectie en houdt die nog moeilijker vast. Klaarkomen kan wel een uur duren, dus een vluggertje zit er niet meer in. En hij komt eigenlijk alleen nog maar klaar van het zelf doen, niet meer van normale seks. Dat vind ik dan weer niet leuk, dus voor mij nog meer reden om niet zoveel zin te hebben en zo versterkt dit zich allemaal vanzelf.
Ten derde drinkt hij erg veel. Ik heb het wel eens nagekeken en formeel is hij gewoon alcoholist. Hij functioneert er op zich goed bij, maar ik vind het toch niet fijn dat hij zoveel drinkt. En ik denk dat het ook effect op het bovenstaande probleem heeft, maar hij vindt van niet.
Ten vierde heb ik hem er vorig jaar van verdacht dat hij vreemdging. Hij heeft de code van zijn telefoon veranderd, een privacyscherm erop geplakt, zodat je niet meer vanaf de zijkant kunt meekijken, hij verliest zijn telefoon nooit uit het oog en zit er echt bijna altijd op. Elke minuut dat hij niet met iets bezig is, zit hij met z'n neus op die telefoon te whatsappen. Hij zegt dat het komt doordat hij veel hele actieve groepsapps zit. Hij heeft een zeer uitgebreid sociaal leven, en gaat ook veel vriendschappelijk om met diverse vrouwelijke collega's, vaak ook buiten het werk uit eten, avondjes uit etc. Ik heb daar nooit moeilijk over gedaan, ik ben zelf niet zo'n sociaal dier, maar gun het hem wel en had ook nooit reden om hem niet te vertrouwen.
Maar goed, op een gegeven moment 'betrapte' ik hem erop dat hij om 1 uur 's nachts fluisterend met iemand aan het bellen was en hij was aan het huilen. Toen ik vroeg wat dat te betekenen had, zei hij dat hij met een van die vrouwelijke collega's zat te bellen en dat zij slecht nieuws had gekregen en dat hij daarom huilde. Ik vond het een bizarre verklaring, en heb hem er toen van beschuldigd dat hij me bedroog. Hij zei dat het niet zo was en dat ik me niet zo moest aanstellen. Ik heb echt geprobeerd om hem te geloven, maar gisteravond zag ik toevallig, ondanks zijn privacyscherm, dat hij met haar aan het appen was met hartjessmileys. Dat vind ik echt raar, hoewel ik weet dat ze heel vrij met elkaar omgaan in die groep. Ik vind het zo erg dat ik hem niet helemaal vertrouw. Ik zou zo graag willen dat ik hem gewoon op zijn woord kan geloven, maar ik blijf zo achterdochtig, zo'n onderbuikgevoel is het.
Ten vijfde ben ik zelf gewoon niet echt leuk. In de afgelopen jaren is het min of meer zo gegroeid dat ik altijd thuis ben bij de kinderen. Mijn sociale leven is vrijwel nihil, hij is heel veel avonden per week weg, soms wel 4-5 avonden. Sport, hobby, vrijwilligerswerk, uitjes, hij heeft veel vrienden en contacten. Ik vond het nooit zo heel erg, ik heb ook geen onbeperkte hoeveelheden energie, dus ook niet altijd veel behoefte om weg te gaan van huis, maar inmiddels heb ik dus weinig vrienden meer en ben ik echt een saaie muts. Ik werk, doe het huishouden en zorg voor het gezin en de kinderen. Ik maak niks mee, heb niks te vertellen, dus tja, ergens anders is het leuker dan bij mij, dat snap ik ook wel.
Tenslotte, maar dat is meer een soort gevoel, vind ik dat hij erg op zichzelf is gericht. Als hij het maar goed heeft, dan boeit de rest hem niet zo. Zo lijkt het in elk geval. We gingen onlangs bv samen een paar dagen weg. Hij had niet erover nagedacht wat we zouden gaan doen, al had ik hem een paar keer gevraagd wat hij leuk zou vinden. Toen had ik zelf maar een plan bedacht, meestal ben ik toch de reisleidster thuis, dus dat is hij ook wel gewend. En net toen ik van alles had bedacht, kwam hij ineens met iets dat hij per se wilde en dat eigenlijk helemaal niet daarmee te combineren was. Dan kan ik dus of mijn poot stijf houden en mijn eigen plan doorzetten of maar toegeven (wat ik dus ook gedaan heb). Daar kan ik dan zo geïrriteerd over worden. Ik vind het heel moeilijk om dat te laten blijken en heb dat dus ook niet gedaan.
Of als ik bij wijze van uitzondering eens een keer weg wil, dan is hij echt niet bereid om een eigen activiteit eenmalig te laten schieten. Onze jongste is nog te jong om 's avonds alleen thuis te zijn, en dan draagt hij een van de oudere kinderen op om thuis te blijven of hij zegt: ach, jij bent toch om half 10 wel thuis, die paar uurtjes kan hij best even alleen zijn, terwijl de jongste dat echt niet leuk vindt. Heel egocentrisch vind ik dat, maar hij ziet het probleem niet.
Alles bij elkaar vind ik het momenteel echt vreselijk. En ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen om de situatie te verbeteren. Alles hangt ook samen. Hij drinkt te veel, heeft moeite met seks, wil meer dan ik, we praten er niet over, ik voel me ontzettend onzeker en niet gezien, ik vertrouw hem niet 100%. We móeten echt een keer praten, maar de paar keer dat ik dat geprobeerd heb, mislukt dat direct. Ik krijg het niet goed onder woorden gebracht, het zijn natuurlijk ook maar vage dingen. Verdenkingen, irritaties, hij denkt er anders over en is gauw uitgepraat.
Sorry dat het zo'n lang verhaal is geworden, maar het heeft mij al een beetje geholpen om al die punten eens op een rijtje te zetten om de samenhang te zoeken.
Heeft iemand tips over hoe ik het gesprek over al deze dingen kan aangaan, zonder dat het in beschuldigen verzandt?
In de kerk zijn er toch ook hulpverleners? Voelt dat misschien beter voor jou?
to dat jullie Christelijk zijn (en wellicht behoorlijk fanatiek met wekelijks kerkbezoek) zegt heel veel in deze. Veel Christenrn hebben een moeizame omgang met seksualiteit. Binnen het geloof heersen strakke regels en voorschriften. Vaak is er in de jeugd weinig tot geen voorlichten geweest. En stond de zonde, voorzichtigheid en een schaamtecultuur voorop. Dat zie je ook bij jou. Jij durft hier niet vrijuit over te spreken. Zelfs niet binnen een hulpverlenerssetting met vertrouwelijkheid (een poh heeft beroepsgeheim). Veel vormen vsn seksualiteit die binnen de reguliere wereld normaal zijn vormen voor jullie een taboe. Terwijl hij daar wel behoefte naar heeft. En dat is voor hem dus extra lastig (hij begaat een zonde, schaamte, er met niemand over kunnen praten etc).
Zonder professionele hulp komen jullie hier niet uit. En dat is er ook met een Christelijke achtergrond. Of alleen voor jou.
Als je niet tevreden bent over jezelf verander dat dan. Er zijn ook online cursussen over zelfliefde of communicatie verbeteren. Anoniem. Duik daarheen in. Het begint bij jezelf. Een ander kun je niet veranderen, je eigen gedrag wel. En dat je jezelf eenzaam hebt gemaakt, doorbreek dat. Zoek morgen een hobby. Ga in een koor. Zorg dat je wereld groter wordt. En als jouw man zijn uitstapjes belangrijker vindt dan jouwe mag je zeker sterker worden. Jouw man is wel erg veel weg. Begin eens met 1 vaste avond te claimen. Voor jezelf. Kom op voor jezelf. Echt, dat mag en kan. Gewoon gaan doen.
Je vraagt verder naar hoe het gesprek aan te gaan. Het vervelende is dat jullie al dik in patronen zitten. Praten vanuit dat je niet meer gelukkig bent, en wat dingen met jou doen, is een goede stap.
Mijn belangrijkste tip aan jou is om niet te denken dat je gek bent. Maar ook niet zo blind hem te vertrouwen! Het lijkt wel alsof je oogkleppen op hebt (gehad?). Misschien word je nu idd wakker door het van je af te schrijven én de grote lijnen te zien. Dat jouw man ineens zijn telefoon afschermt is echt niet okay. Zo veel weg. En fluisteren en huilen in gesprek met andere vrouw ook niet en dan een lul verhaal (hoezo geen prater???). En je onderbuik gevoel weet dat het niet klopt. Maar je wil hem geloven. Vertrouwen. Been there. Ik was daar naief in. Weet dat geloof iemand niet tegenhoudt. Weet dat ook een gelovige man kan liegen. Woorden anders kunnen zijn dan daden.
Mijn man bleek te liegen. Over waar hij was. Met wie. Ook hij was veel weg. Ik vertrouwde hem blind. Als ik lang geleden eens een check had gedaan of in zijn telefoon had gekeken was zijn vreemdgaan eerder uitgekomen. Bekennen op beschuldigingen zal jouw man niet doen. Ook schaamte kan meespelen. Of jullie geloof.
Misschien dat je eens serieus werk moet maken en onderzoekje moet starten? Ik denk dat er echt iets speelt. Je man lijkt te vluchten in drank, porno, veel weg en hartjes naar andere vrouw sturen. En jouw gevoel gaat steeds sterker dit tegenstaan. Kom in actie anders ga je er zelf aan kapot.
Sterkte. Hopelijk brengt dit forum je veel.
Xxx
Hoi, Tjod
Ik heb je een pb gestuurd.
Anna Cara schreef op 07-05-2024 om 22:38:
Als je niet tevreden bent over jezelf verander dat dan. Er zijn ook online cursussen over zelfliefde of communicatie verbeteren. Anoniem. Duik daarheen in. Het begint bij jezelf. Een ander kun je niet veranderen, je eigen gedrag wel. En dat je jezelf eenzaam hebt gemaakt, doorbreek dat. Zoek morgen een hobby. Ga in een koor. Zorg dat je wereld groter wordt. En als jouw man zijn uitstapjes belangrijker vindt dan jouwe mag je zeker sterker worden. Jouw man is wel erg veel weg. Begin eens met 1 vaste avond te claimen. Voor jezelf. Kom op voor jezelf. Echt, dat mag en kan. Gewoon gaan doen.
Je vraagt verder naar hoe het gesprek aan te gaan. Het vervelende is dat jullie al dik in patronen zitten. Praten vanuit dat je niet meer gelukkig bent, en wat dingen met jou doen, is een goede stap.
Mijn belangrijkste tip aan jou is om niet te denken dat je gek bent. Maar ook niet zo blind hem te vertrouwen! Het lijkt wel alsof je oogkleppen op hebt (gehad?). Misschien word je nu idd wakker door het van je af te schrijven én de grote lijnen te zien. Dat jouw man ineens zijn telefoon afschermt is echt niet okay. Zo veel weg. En fluisteren en huilen in gesprek met andere vrouw ook niet en dan een lul verhaal (hoezo geen prater???). En je onderbuik gevoel weet dat het niet klopt. Maar je wil hem geloven. Vertrouwen. Been there. Ik was daar naief in. Weet dat geloof iemand niet tegenhoudt. Weet dat ook een gelovige man kan liegen. Woorden anders kunnen zijn dan daden.
Mijn man bleek te liegen. Over waar hij was. Met wie. Ook hij was veel weg. Ik vertrouwde hem blind. Als ik lang geleden eens een check had gedaan of in zijn telefoon had gekeken was zijn vreemdgaan eerder uitgekomen. Bekennen op beschuldigingen zal jouw man niet doen. Ook schaamte kan meespelen. Of jullie geloof.
Misschien dat je eens serieus werk moet maken en onderzoekje moet starten? Ik denk dat er echt iets speelt. Je man lijkt te vluchten in drank, porno, veel weg en hartjes naar andere vrouw sturen. En jouw gevoel gaat steeds sterker dit tegenstaan. Kom in actie anders ga je er zelf aan kapot.
Sterkte. Hopelijk brengt dit forum je veel.
Xxx
Dit, goed stukje
TO omdat je zelf niet zo goed bent in praten is misschien een online cursus over bijv zelfliefde en communicatie, wat Anna Cara al vermeldde, een goeie. Dan lees je het en kun je zelf ook schrijven hoe dingen bij je leven, hoe je dingen ervaart. Wellicht worden dingen dan helderder in je hoofd en helpt dat erg in helderheid krijgen.
Dat je leert waar jij voor wil staan, wat je waarden zijn en met dat wordt je communicatie naar anderen en je partner ook sterker.
Dat zou een goed begin zijn om ermee aan aan de slag te gaan.
Moree schreef op 08-05-2024 om 03:31:
[..]
Dit, goeieTO omdat je zelf niet zo goed bent in praten is misschien een online cursus over bijv zelfliefde en communicatie, wat Anna Cara al vermeldde, een goeie. Dan lees je het en kun je zelf ook schrijven hoe dingen bij je leven, hoe je dingen ervaart. Ook e-books (via bieb of zelf lenen/kopen) zijn er veel over deze onderwerpen.
Wellicht worden dingen dan helderder in je hoofd en helpt dat erg in helderheid krijgen.
Dat je leert waar jij voor wil staan, wat je waarden zijn en met dat wordt je communicatie naar anderen en je partner ook sterker.Dat zou een goed begin zijn om ermee aan aan de slag te gaan.
2x gepost.
Er was alleen een aanvulling in 2e stukje, dat je ook e-books kunt lenen/kopen
To ik weet dat er veel kerken of Christelijke organisaties zijn die huwelijksweekende, cursussen of bijeenkomsten organiseren voor (langdurig) getrouwde stellen. Juist omdat binnen het geloof scheiding eigenlijk geen optie is en er veel focus is op het gezin en het huwelijk als voorbeeld. Wellicht kan je vanuit religieus oogpunt dit aanhalen. Ik weet van een gereformeerde collega dat zij en mensen binnen haar kring daar wel eens heengaan. Juist als er geen probleem is. Maar of de focus op god binnen het huwelijk en met elkaar goed te houden.
Ik lees dat jullie elkaars eerste en laatste zijn. Dus geen seks voor het huwelijk. Helaas groeien niet alle stellen op dit punt samen naar een goede verbinding toe. Hij heeft heel andere wensen en verlangens maar kan deze waarschijnlijk nergens uiten wat voor frustratie zorgt. Porno mag niet (terwijl dat een uitlaatklep is), jij hebt terecht je grenzen en erover praten heeft hij nooit geleerd. Er is schaamte en schande vanwege de zondes die hij begaat. Zoek eens online naar websites of plekken met gelijkgestemden. En zoek in de bijbel naar teksten over het huwelijk als ingang.
Ik vind dat je echt in een rotsituatie zit. En als ik je verhaal zo lees zie ik alleen maar rode vlaggen. Je zegt dat het sinds vorig jaar begon, hoe was hij daarvoor? Of is er op een bepaald moment van alles in zijn gedrag veranderd?
Ik vind het pijnlijk om te lezen hoe je over jezelf praat, ik ben ook een tijd huismoeder geweest en ik snap het wel je wereld wordt klein en je hebt misschien het gevoel dat je niets meer bijdraagt aan de wereld maar vergeet nooit jij doet het belangrijkste werk van de wereld! Voor je kinderen ben jij de wereld he! Dus zorg dat je je zelfbeeld weer op orde krijgt en jezelf weer gaat waarderen.
Over je man, ik denk dat hij vreemd gaat meestal heeft je onderbuik gevoel het juist. En dan nog misschien gaat hij niet fysiek vreemd maar hartjes naar een andere vrouw sturen en huilen om haal ellende en 's nachts fluisterend bellen dan ga je op emotioneel gebied toch zeker vreemd, en daar heb je wel bewijs van want dat heb je gehoord of gezien.
Ik wil je heel veel sterkte wensen!
Tjod, je klinkt ook best alleen/ eenzaam met deze dynamiek. Is het misschien wat om je bij een (Christelijke) vrouwengroep aan te sluiten? Niet om per se deze problemen te bespreken maar ook gewoon om de contacten.
Bedankt voor alle reacties. Ik heb het vorige week allemaal nog een paar dagen laten bezinken en goed nagedacht wat ik precies wilde bespreken.
Uiteindelijk afgelopen weekend toch de moed gevonden om het gesprek aan te gaan en dat was goed. Ik ben er nu echt van overtuigd dat hij niet vreemdgaat, in elk geval.
We hebben ook het hele bedgebeuren besproken en hij gaf ook wel toe dat hij merkte dat we erg ver uit elkaar zitten wat dat betreft. We weten nog niet hoe we dit gaan oplossen, maar ik heb in elk geval durven en kunnen zeggen wat mij dwars zit. Hij heeft ook kunnen zeggen wat hij vervelend vindt. En hij heeft mij verzekerd dat hij me niet saai en oninteressant vindt. Ik denk dat we er wel uit gaan komen, al weet ik nu nog niet hoe. We hebben in elk geval heel duidelijk gemaakt dat we van elkaar houden en elkaar zeker niet kwijt willen en aan de relatie willen werken om die beter en leuker te maken. Dus ik ben eigenlijk best wel blij en opgelucht nu. Als je allebei iets wilt oplossen, dan moet het toch wel raar lopen als dat niet op de een of andere manier wil lukken.
Bedankt voor jullie luisterende oren/lezende ogen en liefdevolle adviezen. Dat heeft mij echt wel geholpen om de stap te durven zetten om het gesprek aan te gaan. Ik hoop dat we hierdoor wat vaker met elkaar gaan praten en beter aan elkaar durven aangeven wat we wel en niet willen en waar we behoefte aan hebben.
Fijn dat je de moed had om het bespreekbaar te maken.
Alleen die berichten en hartjes, andere code en fluisterend bellen. Ik vind het wel een hele grote rode vlag.
Ik wil je geen angst aanpraten maar heb je gevraagd of je die berichten mag lezen.
Mijn man had ooit ook een collega en betrapte hem een keer erop dat hij snel zijn scherm wegdrukte. Dus ik vond dat vreemd gedrag. Het zat me toch niet lekker. Volgens mij ook gevraagd. Wie was dat? Met wie was je aan het appen?
Volgende dag toch even meer doorgevraagd. Ik wil die berichten wel even lezen. Dat kan niet want ik heb ze verwijderd. Okeeee... geen haar op mijn hoofd die er aan dacht dat hij vreemdging. Dus geloofde zijn antwoord dat hij zei dat ze veel aandacht nodig had en dat dat raar over kon komen. Ik denk dat er toen nog niets gaande was maar dat is wel een aanloop geweest tot het vreemdgaan van man.
Wil mijn situatie niet met die van jou vergelijken maar wees niet te naïef.
