Hoe omgaan met onmachtgevoel
Even onder een andere nick...
Hoe moet je het verwerken dat je iemand niet meer ziet (die behoorlijk dichtbij stond) omdat diegene haar waarheid HAAR waarheid is, maar niet de werkelijke. Dat je hierdoor iemand kwijt raakt terwijl je uit alle macht probeerd te vertellen dat het niet de juiste waarheid is. Dat je gevoelens erkend, maar dat je er niet mee in kan gaan omdat de zaken werkelijk anders liggen als dat ze zijn....
Ik ben mijn zus hierdoor kwijt en ik ben zo vreselijk verdrietig. Loop met een knoop in mijn maag en weet niet goed hoe ik hiermee om moet gaan. Het gevoel is onmacht en tuurlijk ook boosheid. Kan je leren los te laten en de situatie de situatie te laten? Ik heb met man en macht geprobeerd te laten zien dat bepaalde dingen niet waar zijn, maar het lukte me niet...
Tijd,,,
Ik ken het nare machteloze gevoel. Je bent buitenspel gezet, en kunt niets meer doen, maar blijft met het gevoel rond lopen toch iets te moeten doen.
De eerste tijd kun je aan niets anders denken, en beinvloed het je leven heel erg, het is een soort van rouw, maar dan zonder dat er iemand dood is. Het helpt om er veel over te praten, tegen onbevooroordeelde mensen, je eigen vrienden etc, zij kunnen je helpen dingen in perspectief te zien, en je het gevoel geven dat je voor hen wel de moeite waard bent.
Verder heeft het gewoon tijd nodig, na een tijd merkten we dat er een rust over ons leven kwam die we daarvoor al een tijd kwijt waren, tijdens de laatste maanden van het contact met de familieleden in kwestie. Maar ik moet er eerlijk bij zeggen dat het nooit helemaal lekker voelt, er blijft toch altijd het gevoel van moeten we niet weer eens proberen contact op te nemen, of wat zouden we doen als zij weer contact opnamen etc.
Misschien
door los te laten dat jouw waarheid de enige juiste waarheid is?
Waarom ben jij er zo zeker van dat jij de dingen in het juiste perspectief ziet? De enige manier om die ander niet kwijt te raken is om te proberen te kijken naar waarom zij zo denkt.
Ik ken het gevoel
Maar ik denk dat mijn zussen ook hun waarheid als de juiste zien en ik die van mij..
Wij komen er niet uit, ik heb steeds weer geprobeerd iets op te bouwen met mijn familie maar er is geen respect naar mij toe vorm mijn waarheid.
Je hoeft het niet met elkaar eens te zijn maar als er geen respect is voor de waarheid van de ander, kom je er samen nooit uit.
Als je contact niet wil verbreken zul je deze kwestie moeten laten rusten.
In mijn geval is het zo dat mijn zussen dezelfde houding blijven aannemen tov mij. Als jij dat ook bij jou zus doet, veranderd er niets en andersom hetzelfde.
Het moet van twee kanten komen..
Waarheid
natuurlijk begrijp ik dat zij ziet dat mijn waarheid niet de juiste is en juist dat punt is hetgene wat als een lijn tussen ons in staat. Ik ben tot zekere hoogte mee gegaan met haar gevoel en waarheid, echter kan ik niet meegaan in beschuldigingen die werkelijk gewoon niet waar zijn. Koppig? Ja en nee. Het is niet de eerste keer dat we voor deze keuze staan en juist de vorige keer heb ik gedacht "laat ik nou niet al te moeilijk doen" om vervolgens wederom weer gekwetst te worden met uitlatingen en gedrag die mij enorm veel verdriet doen. Vandaar mijn keuze om wel het kontakt te verbreken. Dat is dus niet de issue, meer het "hoe ga ik met het gevoel om".....
