Hoe om te gaan met verschillen?

Open deur...praten.....

Ik herken wel wat je zegt: bij ons is dat ook regelmatig het geval. Hoe wij ermee omgaan:
Twee randvoorwaarden nodig:
- respect voor het standpunt van de ander, ookal is dat niet jouw standpunt. Als het standpunt van de ander je echte waarden fundamenteel aantast heb je wel een probleem denk ik. Ik bedoel maar : iemand die echt vindt dat alle moslims het land uitmoeten, daar zou ik niet mee kunnen leven. Maar meestal is het niet zo zwart-wit, en zit er angst of boosheid achter waar je weer over kunt praten....
- bereidheid om echt naar elkaar te luisteren, waarom iemand denkt zoals hij denkt, en de achterligegnde redenen proberen te achterhalen.

Dan praten: waarom zie je het zo, wat is de achterliggende gedachte, en ga er een goede discussie over aan. Discussie is niet hetzelfde als ruzie en je gelijk proberen te halen. Echt proberen te begrijpen waarom een ander denkt zoals hij/zij denkt, en daar jouw overwegingen bij te plaatsen.
Moet zeggen dat het bij ons lukt, juist dankzij geduld (100 keer hetzelfde onderwerp bespreken) en inlevingsvermogen (erkennning van gevoelens) en de bereidheid om naar elkaar te luisteren, en dat zal niet overal het geval zijn.

En verder ; pick your battles: huishoudelijke verschillen heb ik al geaccepteerd als zijnde een feit. Ik wil geen kiloknallers, als hij boodschappen doet komen die toch af en toe het huis in. Als ik boodschappen doe haal ik (in zijn ogen duur) biologisch vlees. Ik wil geen kant en klaar visschotels etc, hij haalt ze wel omdat hij ze lekker vindt, ik niet. Dus we krijgen allebei ongeveer de helft van de tijd onze zin. Das beter dan 0 denk ik dan maar.

Belangrijkheid van het onderwerp

Het ligt er natuurlijk ook aan hoe belangrijk je het onderwerp vindt. Mijn voorbeeld over biologisch eten vs kiloknallers kan voor een ander natuurlijk wel een breekpunt zijn. Voor mij is het dat niet.

Zoz

Mijn partner is m'n eerste lief, nu al 30 jaar, we hebben grote kinderen. In opvoeding ben ik de strengste, van mij moeten ze harder hun best doen enz, ik vraag meer van hen, Mijn man is daarin veel makkelijker. Ik ben dus de veeleisende voor hen, maar dat vind ik niet erg (hun vader beseft wel waardoor ze hem de zoetste vinden, maar hij weet ook dat ze dankzij mij verder staan in een aantal dingen). Politiek hebben vooral de kinderen een andere mening, zij zijn eerder SP, de ouders(wij) eerder PVV. We luisteren naar elkaars mening, aanhoren van beide kanten de zwakkere en de betere kanten (je kan echt wel van elke partij dingen vinden waar je het mee eens en oneens bent)
Geld: ik ben de zuinigste maar ga wel leningen aan om beleggingen te doen (meestal in vastgoed) doordat die beleggingen goed opbrengen kan ik minder gaan werken, hebben we het financieel ruim, maar ik blijf tegen zinloos met geld smijten. Mijn man koopt liever merkartikelen, ik liever goedkopere dingetjes, maar doordat ik in het verleden ook zijn geld heb mogen gebruiken om van start te gaan met beleggingen (en mij daar blindelings in te vertrouwen), kan hij hier nu mee van profiteren.
Ik poets niet graag, hij vindt dat niet zo erg om te doen, dus mag hij ook bepalen hoe proper het erbij ligt.(ikzelf zou wel een poetshulp willen aanwerven, maar hij doet het liever zelf, voor mij is dat goed, zolang ik zelf maar niet te veel hoef te doen)
Ik koop veel fruit en groenten, doe de boodschappen, hij mag het eten klaarmaken zoals hijzelf wilt
Over die dingen hebben wij dus al 30 jaar weinig woorden, we hebben respect voor elkaars mening, elk z'n eigen karakter en temperament, Luisteren naar elkaar en proberen zo verstandig mogelijk echte verschillen in mening op te lossen

Acceptatie

Toen de kinderen ouder werden zijn de verschillen tussen ons ook scherper geworden. Zonder kinderen is het toch veel makkelijker om verschillende ideeen en levensstijlen te accepteren. Die verschillen waren er altijd wel maar dat waren meer theoretische verschillen. Toen de kinderen ouder werden kwamen die verschillen in de prakijk ook scherper naar voren.

Hoe je daarmee omgaat? Dat verschilt. Soms bereiken we een compromis, soms geeft de een toe, soms de anders en soms ook niemand. Soms staan we recht tegenover elkaar en willen we geen van beiden toegeven. Dat is natuurlijk vooral problematisch als het de opvoeding betreft want daar zijn ook anderen (de kinderen) bij betrokken. En hoe we dat oplossen? Nou niet altijd. Soms blijven we tegenover elkaar staan en geven we niet aan elkaar toe en dat is altijd lastig, meestal geeft een van ons uiteindelijk wel toe aan de ander maar niet altijd.

Praten over verschillende standpunten is prima maar heeft alleen zin als je niet constant bezig bent de ander te overtuigen van jouw gelijk. Van veel dingen bestaan namelijk geen objectief gelijk. Beide meningen zijn even valide ook al zien beide partijen dat helemaal anders. Praten werkt het beste als we niet in een conflict situatie zitten maar gewoon van gedachten wisselen zonder dat de boel op scherp staat.

Uiteindelijk gaat het om acceptatie van die verschillen naar elkaar toe; al houdt dat in dat er soms in je huis dingen gebeuren waar je niet achter kan staan. Dat is bij ons niet zo problematisch als het gaat om het huishouden bijvoorbeeld maar wel eens als het om de kinderen gaat. Dan is het soms wel slikken & dan maar weer doorgaan. Uiteindelijk zijn verreweg de meeste dingen op de lange termijn niet echt belangrijk. Dat houdt ik mezelf dan wel voor.

Overigens zijn we het over veel dingen ook wel eens hoor Ik wil ook geen helemaal verkeerd beeld hier scheppen. We denken over veel zaken ook gewoon ongeveer gelijk, misschien met iets andere accenten maar wel de hoofdmoot.

Oh verschillen

ik verschil nogal veel van mijn man in allerlei opzichten. En over bepaalde topics kan het 'gesprek' ook behoorlijk op lopen hoor, ach dan is er een paar uur een rotsfeer in huis en daarna trekt het weer bij en is het weer gezellig.

ik zou niet met een racist kunnen wonen aangezien ik zelf niet europees ben qua uiterlijk, dus da's makkelijk. Ik heb ook geen racisten in mijn directe omgeving en als ik iets opvang van een halve discussie dan hoef ik doorgaans alleen maar te zeggen : hoe bedoel je, wat is er mis met xyz dan ?

ach en verders gaan onze ruzies niet over de kinderen en eigenlijk ook niet over geld maar vooral de manier/houding/laksheid/overschilligheid/kortzichtigheid/egoisme/bemoeizucht/onhebbelijkheid/onsmakelijkheid/onnozelligheid/jij bent ZO naief echt waar jij bent de MEEST naieve persoon die ik ken/ wist je wel dat je dat al 3x deze week gevraagd hebt en dat ik al 3 keer antwoord heb gegeven, kijk als jij het niet belangrijk vindt dan moet je het niet vragen, dat vind ik dan toch weer zo vreselijk debiel.

en dan die opmerkingen van mij of hem en dat in random order, of eigenlijk niet, ik scheld meteen hij pas als ik gescholden heb.

En nee we gaan niet scheiden, want er is toch niemand anders waarbij ik zo lekker mezelf kan zijn.

Oh en hoe het komt

dat jullie nu meer verschillen ?

Omdat er meer diepgang is en jullie elkaar op de mm leren kennen en dan kom je dingen tegen die je eigenlijk eerst niet zo zag en god wat is dat eigenlijk teleurstellend. En ja je hebt nu kinderen, dus ja dan moet je hele tijd samen werken, nou en dat is niet altijd makkelijk, samen werken met iemand waar je mee leeft, sorry ik zou gek worden om met mijn man samen een bedrijf te runnen ofzo, kijk die mensen die samen hun hele leven lang op een binnenschip zitten, die moet je dit vragen. Ik bedoel, ik kan nog zo in een paar tellen de deur achter mij dicht smijten en hup de auto in. Zij moeten eerst die auto van die boot afhalen.

Ik heb nu na ruim 11 jaar (of was het al langer, in welk jaar leven we ook al weer en in welk jaar kregen we nu eigenljk ook al weer verkering ??) ook regelmatig dat ik denk 'ach verrek ik zeg het niet, is toch niet interessant' of ik denk 'ach ja dat denk jij, nou ik gun het je dat je dat denkt, ik weet wel beter maar dat ga ik niet delen want dan moet ik dat onderbouwen en daar heb ik geen zin in'.

Tip: doe vooral de dingen waar je het wel leuk samen mee hebt en het over eens bent.

Reactie

Dank allemaal voor de reacties.
Praten, respecteren, accepteren… dat zijn zo’n beetje de sleutelwoorden. Maar kijk, het is natuurlijk veel makkelijker om de buurman te respecteren in zijn ideeën, dan degene met wie je leeft. Zijn of haar meningen of inzichten hebben namelijk direct invloed op de ander zijn leven. Als partner vindt dat geld moet rollen of juist iedere cent om wil draaien, dan kan de ander daar last van hebben; die voelt niks voor zich in de schulden steken of wil juist wat zorgelozer leven. Wederom maar weer even in het midden latend wat mijn eigen mening is, om discussie over de mening zelf te vermijden.
Naar de kinderen toe: een vriendin met bepaalde opvattingen over het opvoeden kan ik best respecteren, maar als het mijn eigen kinderen aangaat, dan zit ik daar toch anders in. Het zal zijn zoals Maylise zegt dat je er soms ook niet uitkomt.
Ok, hiermee zou ik best kunnen leven, ware het niet dat deze verschillen toch mijn relatie ondermijnen. Het gevoel van verbondenheid wordt hierdoor minder, is soms zelfs helemaal weg. En zo’n gevoel van verbondenheid, het voelen van een band, vind ik heel belangrijk in een relatie. En ik neem aan dat ik niet de enige ben. Met de buurman of een collega of de mevrouw in de supermarkt hoef ik me niet verbonden te voelen en zelfs met een vriendin heb ik een andere band.
Hoe doen jullie dat, of beleef ik die verschillen te overspannen?

Alvast dank voor jullie reacties wederom.

Onzijdig

Positieve

Misschien val ik in herhaling, maar je kan toch juist proberen het positieve te zien van 2 meningen/houdingen in jullie opvoeding. In opvoeding ben ik hier de boze hond, vader de persoon van wie alles mag. Toch zien we bij elkaar ook de sterke punten daarvan. Ik vind het goede dat de kinderen zien dat er verschillende reacties mogelijk zijn, ik ben blij dat ze bij mijn man zien dat zachte opvoeding ook kan, mijn man heeft ook respect alle voor mijn hardere aanpak, ik sta erop dat ze hun best doen en op school geven wat ze waard zijn. En juist omdat de kinderen zien dat we beide anders zijn, maar elkaar toch naar waarde schatten, doen zij dat ook en zien ze ook van beide wel positieve punten.
Mijn man leeft graag financieel breed, ik vind verspilling zonde, toch zie ik wel het fijne in van eens een keertje vaker duurder te gaan eten, maar geeft hij ook toe van eens wat opgewarmde restjes op te eten, Hijzelf koopt liever in duurdere warenhuizen, ik winkel in de goedkope lidl en aldi's, van beide zijn goede dingen aan te halen
Verschillen te over dus, maar wij voelen ons echt wel sterk in het ons daarin goed te kunnen voelen, wij zien het eerder als een aanvulling op elkaar, een verbondenheid in het +/+ van elkaars kenmerken
Zwakkere kanten van de één leunen op de sterkere kanten van de ander. Wat wanneer sterk of zwak is hangt af van de situatie.
Eerste vereiste is natuurlijk dat je respect moet WILLEN opbrengen voor elkaars mening, het positieve moet WILLEn zien....

Voorbeeldje

een voorbeeldje in opvoeding; ze heeft toetsenweek, maar wil graag een uitstapje maken of computeren, Als ze eens lief en meelijwekkend naar vader kijkt krijgt ze hem wel overtuigd. Maar ik zal het dan niet laten haar te confronteren met de mogelijke gevolgen van lekker haar zinnentje te doen. Ik zal haar toekomst voorspellen, het verschil met nu lekker haar luilekkere zinnetje doen of later een dik diploma op zak te hebben. Zowel ik als haar vader zien de positieve dingen in van elkaars mening, maar we hopen dat dochter verstand genoeg gebruikt om het ook zo in beide richtingen te bekijken en gezond af te wegen wat ze nu liefst wilt
En we kunnen alleen maar fier zijn op hoe we het tot nu toe 'opbouwend' met/dankzij onze verschillen hebben gedaan !

Verschillen worden juist minder

Ik herken eigenlijk helemaal niet zo dat de verschillen groter worden. Natuurlijk ondekten ook wij na de eerste verliefde periode dat we toch niet helemaal eender over alles dachten. Alleen zijn met de tijd die verschillen wel uitgepraat en juist minder scherp geworden. De middenweg die voor vele verschillen is bewandeld blijkt helemaal niet zo slecht te bevallen en waar dat niet mogelijk was heeft soms de één en soms de ander toegegeven.
Misschien dat het uitmaakt dat bij ons de discussie niet zozeer gingen over wie er gelijk had, maar waarom iets zo belangrijk voor de één was. Dat kweekt wederzijds begrip en maakt het makkelijker om eens toe te geven in kwesties waar geen middenweg mogelijk is, ook al ben je het er toch niet mee eens. De ander ziet dat dan niet als een overwinning dat hij/zij gelijk gekregen heeft, maar waardeert juist de opoffering van de ander en zal daardoor sneller genijgd zijn om een volgende keur op zijn/haar beurt toe te geven.
Juist de wetenschap dat je partner tegen zijn eigen overtuiging in toegeeft uit liefde, omdat hij snapt hoe belangrijk iets voor je is en andersom smeedt een enorm gevoel van verbondenheid. Weten dat je anders mag zijn, dat je jezelf kan zijn en dat de ander die verschillen accepteert en respecteert doet liefde groeien.
Zo is hij bijvoorbeeld veel beschermender met waar hij de kinderen in vrij laat dan ik. Na een tijdje ben ik er wel achter dat ze toch wel zelfstandiger worden ook al ben ik wat voorzichtiger en hij is er achter dat ze het echt wel overleven als je er niet steeds met je ogen bovenop zit.
Hoewel we over het algemeen hetzelfde gevoel voor humor hebben is hij dol op bepaalde italiaanse komische films, waar ik echt niet om kan lachen en me hoogstens kan ergeren. Gewoon hierin hebben we een andere smaak. Ik kan hem dus rustig een DVD van zo'n soort film cadeau doen, omdat ik weet dat hij er dol op is en hij zal me niet meeslepen naar de bioscoop om zoiets te zien (zonde van het geld), maar wacht wel toch de DVD uit is. (Die hij dan vervolgens weinig bekijkt, omdat hij meestal toch liever iets ziet wat we alletwee ook echt leuk vinden) Hij neemt me gekscherend in de maling dat ik geen gevoel voor humor heb en ik hem dat hij absoluut geen smaak heeft.
Verder net zoals b zegt, in elkaars sterke en zwakke punten vullen we elkaar aan. Als bijv. er ergens diplomatiek een probleem moet worden opgelost dan doet hij dat, terwijl als de situatie juist hard-tegen-hard vraagt ik de aangewezen persoon ben.
In weer andere verschillen nemen we juist elkaars mening over. Hij is bijv. opgevoed met een TV die dag-en-nacht in de huiskamer aanstond en vindt nu dat paal-en-perk stellen aan tv-kijken en niet tijdens de maaltijden toch heel wat meer tijd en gezelligheid brengt dan hij thuis gewend was. Aan de andere kant merk ik elke dag dat de volledig 'foute' opvoeding die hij hierin genoten heeft kennelijk toch geen zichtbare schade heeft berokkend, dus dat foute valt wellicht wel mee, al sta ik er niet achter.

Ligt eraan wat

Het heeft voor mij veel te maken met hoe iemand in het leven staat, dat is voor mij wel essentieel. Ik zou niet samen kunnen leven met iemand die pvv stemt. Dat zou echt een breekpunt zijn. Dat vind ik ook heel wat anders dan van andere films houden.

Over veel dingen zijn compromissen te sluiten, zoals over omgaan met geld. Desnoods neem je gescheiden rekeningen en zakgeld.
Bij de opvoeding is het wel handig denk ik als je op zijn minst dezelfde dingen belangrijk vindt, dezelfde doelen hebt.

Ik vind het trouwens wel prettig om op z'n minst wat gedeelde interesses te hebben. Maar soms heb je er ook al meer dan je denkt. Ik merkte dat nadat ik gescheiden was (niet om die reden hoor!), en een nieuwe partner kreeg. Toen pas zag ik dat veel dingetjes die ik met ex had of deed, niet vanzelfsprekend waren. Maar in dat leven was het zo gewoon dat het niet meer opviel als iets gemeenschappelijks.
Klein voorbeeldje is op vakantie. Ex en ik vonden het heerlijk om voor de tent te lezen. Hoe meer boeken er uit waren, hor beter de vakantie geweest was. Met nieuwe vriend kampeer ik ook, maar hij leest niet. Voor mij was het zo normaal dat je dat doet op vakantie dat het me dus niet meer was opgevallen als gezamenlijke interesse.
En zo zijn er nog veel meer kleine dingetjes die soms pas opvallen als ze er niet meer zijn.