Hoe om te gaan met stiefdochter

Moeilijk

Ik begrijp dat het niet leuk is om alles op je bord te krijgen, maar dit is wel de dochter van je man. Zij heeft niet voor deze situatie gekozen en de houding van moeder maakt het waarschijnlijk voor haar heel moeilijk om jou/ jullie en jullie spullen leuk te vinden. Kortom je weet niet wat bij haar moeder op enig moment gezegd wordt tegen haar over jou en jullie, wat haar gedrag be-invloedt. Ik vind dat je dat je stiefdochter niet kan aanrekenen. Ik zou dus opnieuw al mijn geduld en begrip tonen, desnoods uit mijn tenen halen en haar alle ruimte geven. En natuurlijk hopen op snel betere tijden.
Ik herken het overigens wel. Altijd als moeder slechte praat over mij heeft verkocht aan stief, is dat goed te merken aan zijn houding ten opzichte van mij. Hij wil dan niets van mij weten, is dwars, heeft een grote mond, huilt snel en het komt dan altijd door mij. Dat is niet leuk voor mij, maar ik hou altijd voor ogen dat ik dat te danken heb aan zijn moeder, niet aan hem.

Inderdaad

Ik sluit me aan bij medestief. Speelt er nog iets mee dat wij niet weten, bijvoorbeeld dat je man destijds met jou is vreemdgegaan? Dat zou veel verklaren. In ieder geval lijkt zijn ex me een egocentrisch, onvolwassen type. Als ze jouw en jou man telkens zwart afschildert, is een loyaliteitsconflict onafwendbaar. Misschien een keer met de stiefdochter erover praten? Of heb je dat al eens geprobeerd?

Kind in een spagaat

Ik denk dat je stiefdochter het best met je getroffen heeft, maar dat er iets is waardoor dit voor haar heel moeilijk is. Dit kan loyaliteit aan haar moeder zijn, maar misschien is het voor haar ook gewoon moeilijk om flexibel te zijn. En dan is ze ook nog aan het puberen, wat zonder complicaties al ingewikkeld genoeg is. Dan helpt de houding van moeder natuurlijk ook helemaal niet om een soepele overgang te maken van moeder naar vader. Ik weet niet hoe ver jullie weg wonen, maar misschien mist ze haar vriendinnen heel erg. Is het zo dat moeder geen nieuwe partner heeft en "zielig" alleen is?
Met haar reactie dat als zij zegt wat er is zij meteen wordt "omgepraat" geeft ze misschien ook wel aan dat zij onvoldoende het idee heeft dat haar gevoel er mag zijn. Zoals GS al schrijft, probeer haar uitlatingen eens als een opening voor een gesprek te zien en te luisteren hoe de situatie voor haar is, zonder met oplossingen en tegenargumenten te komen (hoe moeilijk en onterecht het ook is wat je te horen krijgt). Probeer haar te laten voelen dat zij er mag zijn en dat jullie haar echt willen helpen en steunen (als dat tenminste inderdaad zo is). Want als ik je posting zo lees heb ik bewondering voor jou en medelijden met je stiefdochter. Het klinkt als een kind dat het gevoel heeft in een onmogelijke positie te zitten en geen uitweg ziet.

Misschien té simpel gedacht

Ik sluit me aan bij voorgangers....maar iets heel simpels. Jongste gaat de laatste tijd wel eens mee met een schoolvriendinnetje dat een vader (+stiefmoeder) heeft ver weg. Met de moeder (+ stiefvader) hebben wij een gewoon contact, zoals je met andere puberouders hebt. Wij weten van jongste dat er een enorm conflict is wat al járen speelt tussen moeder en vader. Wát precies is ons onduidelijk. Omdat de moeder+ nieuwe gezin op een bruloft waren was schoolvriendinnetje 1 middag hier zodat haar vader haar op kon halen. Schoolvriendinnetje wilde zelf niet mee naar die bruiloft, maar wilde ook niet naar haar vader. Dus hebben wij toen die vader ontmoet. Omdat die man van ver kwam ( 2 uur rijden) boden wij hem eten en drinken aan (we zaten net aan tafel), dat was best gezellig en we 'klikten' best goed, zoals je dat kan hebben. Gewoon een leuke man. 2 weken later belde de vader of jongste mee mocht een weekend naar hem. Dat vonden wij best 'eng' zo'n onbekende man, ver weg en die vrouw kenden wij ook niet.
Om een lang verhaal kort te maken, wij hebben de dames samen gebracht in een vakantie. Zo leerden wij stiefmoeder ook kennen, sindsdien gaat jongste regelmatig mee. Schoolvriendin vind het vooral erg 'saai' bij vader, geen vriendinnen, alleen kleine kinderen in huis. En daar komt dat loyaliteitsconflict nog bij...en ook een 'hekel' aan stiefmoeder...(w.s. door moeder) Mét jongste erbij vind ze het stukken leuker....Vader gaat met hun tweeën naar het strand...en met je vriendin erbij is dat natuurlijk héél anders dan alleen met je vader. Nu met jongste is naar vader gaan een soort 'korte vakantie', zonder jongste is het een saai verplicht weekend.
Volgens vader (die jongste dan ook ophaalt natuurlijk) heeft het 2 kinderen meenemen i.p.v. 1 een enorme verandering teweeg gebracht in de sfeer bij hun in huis. Jongste laat (zoals ze het verteld) schoolvriendin ook soms de onredelijkheid inzien van haar woorden of acties. Zo vind ze haar kleine zusje 'oervervelend' en een klier....maar dat kleine zusje doet volgens jonsgte ook schattige dingen en maakt tekeningen voor haar grote zus...Dat zégt jongste ook tegen schoolvriendin en die moet haar dan uiteindelijk gelijk geven. Jongste zou ook graag een klein zusje hebben denk ik
Jongste gaat ong. om de 2 maand mee. Schoolvriendin gaat ook om de 3 weken. Misschien een idee ook voor jullie?
Simpele oplossing voor een ingewikkeld probleem?
Jongste en vriendin zijn ook 14.
groeten albana

Wauw albana

Wat een heerlijk positieve posting om te lezen. Fijn voor die schoolvriendin en haar vader's gezin dat er op die manier een betere situatie is gecreeerd (met medewerking van jullie).

Reactie

Bedankt voor jullie reacties. Ja wij maken ons ook best zorgen om dochter. We hebben de indruk dat ze erg klem zit, maar kunnen er zo weinig aan doen. Zo bijvoorbeeld ook met de komende vakantie: wij vroeger of ze met ons mee wilde, eventueel een deel van de tijd. Ze gaf aan heel graag 1 week met ons mee te gaan. Nou leuk! Alleen toen moest haar moeder met collega's haar vakantieverlof gaan regelen en toen bleek dat als dochter 1 week met ons mee zou gaan, zij niet 3 weken aan 1 stuk op vakantie zouden kunnen (wel 2 weken en later nog een week). Moeder maakte daar een enorm punt van en heeft tegen dochter gezegd: als jij een week met je vader weg gaat kunnen wij niet samen 3 weken weg, nou kies jij dan maar wat je wilt. Mijn man heeft toen bij zijn dochter aangegeven dat hij niet vind dat zij zo'n keuze moet maken, en dat haar moeder dan maar plannen moet maken zoals zij het wil hebben en dat wij dan wel horen of er nog wat 'overblijft'. Dat heeft hij ook aan zijn ex zo laten weten. Dochter gaf toen nog steeds aan toch graag met ons mee te willen. Een paar weken later kwam het toevallig ter sprake en toen zij dochter tot onze verbazing: "ik heb er toen meteen al voor gekozen om niet met jullie mee te gaan, want het is toch niet leuk en ik wilde dat helemaal niet".
En als wij aangeven dat het zo toch helemaal niet gegaan is gaat ze huilen en zegt niets meer. Heel moeilijk. Er is bijna niet met haar te praten.
Overigens is het al jaren zo dat altijd als iets niet goed of naar haar zin is, zij aangeeft dat het door mij komt. Dat is dus zeker niets nieuws. Alleen kwam het deze keer wel weer onverwacht omdat het contact dus net weer wat beter leek te gaan. Op moederdag krijg ik een mailtje met : fijne moederdag!, een paar dagen later zegt ze dat ze zo tegen weekenden met ons opziet omdat ik altijd zo onaardig doe. Tja...
Ik heb ook wel eens tegen haar gezegd dat ze mij helemaal niet aardig hoeft te vinden, maar dat we nou eenmaal wel met elkaar te maken hebben en dat we daar maar het beste van moeten maken. Als ik vraag hoe zij dingen graag zou zien ofzo dan komt er gewoon geen enkele reactie.
Ze mag van ons overigens wanneer ze wil een vriendin meenemen. Dat heeft ze een paar keer gedaan en nu geeft ze af en toe aan dat ze dat wel wil, maar doet het vervolgens niet. Maar het kan en mag best en dat weet ze dus ook wel. Maar ook hier hebben wel wel het idee dat ze haar werelden strikt gescheiden wil houden.
Overigens: ik ken haar dus al vanaf dat ze 1 jaar is. Vrij kort daarna ben ik minder gaan werken en zag ik haar -net als haar vader- 1 dag in de week. Later ook wel een periode minder omdat haar vader en ik ook een tijd uit elkaar zijn geweest. Maar het contact was altijd wel prima tot haar vader en ik samen gingen wonen, daarna is het snel bergafwaarts gegaan.
Het is heel frustrerend om zo machteloos te staan. Ik heb mij veel verdiept in stiefouderschap en alle valkuilen enzo, en ik doe echt mijn best om het voor dochter zo prettig mogelijk te maken, maar het maakt gewoon niet uit wat ik ook doe of laat lijkt het wel...

Lastig hoor...

Je schrijft: "Een paar weken later kwam het toevallig ter sprake en toen zij dochter tot onze verbazing: "ik heb er toen meteen al voor gekozen om niet met jullie mee te gaan, want het is toch niet leuk en ik wilde dat helemaal niet"

Dat lees ik als: meisje zit in een enorme spagaat om iedereen tevreden te stellen. Wilde moeder niet afvallen en gaat nu dus met moeder op vakantie en dat heeft als gevolg dat ze niet met jullie mee kan. Iets dat ze eigenlijk toch wel graag wilde. Maar om zichzelf te beschermen heeft ze een muur van onverschilligheid om zich heen gebouwd en doet ze net alsof ze er geen zin in had. Als jullie dan die muur proberen te doorbreken wil ze dat niet. Zelfbescherming.

Misschien zijn al die momenten dat ze jou afsnauwt ook wel zelfbeschermingsmomenten. Mist ze een bepaalde basisveiligheid misschien, of is dat erg ver gezocht?

Nou ja, zo maar wat overpeinzingen, hoewel ik er geen ervaring mee heb behalve dat ik sinds kort werk met pubers, wat een hormonen!

Succes

Plaats in het gezin

Ik ben moeder van een 13-jarig meisje dat ook een stiefmoeder heeft. Stief zorgt al 10 jaar mede voor haar en de eerste jaren ging dat heel goed. De afgelopen maanden is het moeizaam. Mijn dochter wilde altijd graag naar haar vader (we hebben co-ouderschap), maar nu merk ik dat ze het daar eigenlijk niet zo naar haar zin heeft of zich niet zo thuis voelt. Als typisch 13-jarige praat ze daar amper over en kan ik ook niet precies raden waar het mee te maken heeft. Ik vermoed, en zoiets heeft ze ook wel eens gezegd, dat ze er moeite mee heeft dat haar vader met zijn vrouw een nieuw gezin heeft. Binnen korte tijd zijn er twee kindjes geboren, en op de dagen dat dochter daar niet is gaat hun leven natuurlijk gewoon door. Stief is (logisch) druk bezig met haar baby en peuter, terwijl ze vroeger heel veel met mijn dochter deed. Misschien is mijn dochter ook wel bang dat haar vader de nieuwe kindjes leuker vindt? Ik vind het zelf ook moeilijk en verwijs mijn dochter vooral naar haar vader als ze bij mij stoom komt afblazen. Het steekt ook dat stief afstand neemt van mijn dochter, hoewel ik het me aan de andere kant ontzettend goed kan voorstellen dat het lastig is als je zelf jonge moeder bent om dan zo'n behoorlijk puberende puber in huis te hebben.
Kan zoiets bij jullie ook meespelen? Ze is natuurlijk maar heel weinig bij jullie en ik kan me voorstellen dat je in twee dagen vooral bezig bent met aankomen, settelen, en weer inpakken voor vertrek.
Het is moeilijk hoor. Ik heb zelf ook een tijdje gestiefmoederd (van pubers) en dat ging ook verschrikkelijk moeizaam. Het is vooral overleven, erg je best doen, en vooral het je niet persoonlijk aantrekken als ze je negeren of rot behandelen.