Hoe moet ik hier mee omgaan? - Buikgriep
We hebben 2 kleine kindjes, 2 en 4 jaar en wij zijn 12 jaar samen. Je zou zeggen dat we elkaar door en door zouden kennen omdat we lekker veel tijd samen hebben besteed.
Maar ik heb toch vaak het idee dat het allemaal op mij neerkomt. We zitten al een tijdje in therapie.
De situatie:
Afgelopen week is mijn man verkouden geworden. 4 dagen moest hij platliggen. Dus kinderen naar de opvang en ik heb naast werk zoveel mogelijk proberen te doen.
Vrijdag werd de oudste ziek. Buikgriep. Die middag werd ik ook ziek. Diarree, niet normaal. Gelukkig was mijn man weer genezen! En kon hij voorzichtig meedraaien/ lees: zichzelf redden en de jongste voorzien van drinken en een boterham.
Mijn oudste en ik waren echt niets waard. De jongste is vrij pittig en wilt de hele dag vermaakt worden. Maar mijn man wilde zaterdag toch gaan voetballen. Het zou wel van 11 uur tot na het avondeten duren want na de voetbal wilde hij nog een biertje drinken. Ze speelden uit, dus ook 1,5 uur heen en 1,5 uur terug.
Zijn voorstel was: bel mijn moeder maar om te komen helpen.
Hoe gaan andere moeders hiermee om?
Pinokkio schreef op 09-05-2023 om 00:26:
[..]
Nouja Titiv als je ziek bent op een niveau dat het je lukt er niet aan toe te geven ben je nog niet zo heel erg ziek.
Dat zou ik niet durven zeggen, ik sleepte me vroeger ook wel met koorts over de gang om de was te gaan doen. Niet uit plichtsbesef maar vooral uit onrust, die bij mij hoger is als ik meer koorts heb.
Mijn man gaat bij ziekte gewoon drie dagen uit en dan is hij er weer helemaal, ik blijf meestal nog een hele tijd kwakkelen. Zijn aanpak is duidelijk beter, maar dat is ook de aard van het beestje. In de Corona tijd liepen we overigens allemaal met koorts buiten want de hond moest toch uitgelaten, dus dan wissel je af wie zichzelf uit bed peutert.
Maar we hebben nare dingen gezien bij mensen die ondanks ziekte toch doorgaan (een collega van mijn man raakte tijdelijk verlamd) dus ook bij griepjes doen wij wel voorzichtig.
Prillewits schreef op 09-05-2023 om 10:29:
[..]
Ik denk dat het wel degelijk dokters en brave huisvaders waren, die konden het immers betalen.
Haha ja 🤣, maar niet voor Kortjakje
Ik heb gelukkig wel een man die alles overneemt als ik ziek ben of het even allemaal niet meer overzie/het te veel is. En andersom ook. Accepteer dat dingen dan even een beetje anders gaan. Gaat niemand van dood.
Het is ook wel gezond om je te realiseren dat je gezin best een paar dagen zonder jou kan.
Zo lang alles wat echt moet gewoon doorgaat is het prima. Dus wel naar school, even niet met vriendjes afspreken thuis. Wel naar zwemles, niet naar de bieb of de kinderboerderij, dat komt later wel weer een keer.
Titiv schreef op 09-05-2023 om 00:18:
als mijn man ziek is kruipt hij ook echt in bed, ik niet want heb daar geen tijd voor met een huishouden, werk en 2 jonge kids maar als hij niet ziek is (is gelukkig zelden ziek) helpt hij veel mee, t is ook zijn huis en zijn kids, wij doen kwa taken in huis en zorg voor de kids evenveel en als ik echt heel ziek ben en echt niets kan wat niet veel voorkomt gelukkig dan zou ik best wel in bed kunnen blijven maar t zit gwn niet in me, ik haat ziek zijn en wil daar vaak niet aan toegeven.
Het feit dat je schrijft ‘helpt hij veel mee’ geeft al aan hoe ongelijkwaardig het bij jullie is. Jij bent verantwoordelijk voor het huishouden en hij is mama’s kleine helper.
Rhonda schreef op 07-05-2023 om 17:05:
[..]
Wauw! Is je man een klein kind dat je het hebt over toestaan? In mijn ogen ga je als echtgenoten niet zo met elkaar om dat de een toestemming krijgt van de ander.
Aan zijn gedrag te lezen, is hij daadwerkelijk een klein kind 🤣 of gewoon een eikel, om het bij de naam te noemen...
Rhonda schreef op 09-05-2023 om 23:42:
[..]
Het feit dat je schrijft ‘helpt hij veel mee’ geeft al aan hoe ongelijkwaardig het bij jullie is. Jij bent verantwoordelijk voor het huishouden en hij is mama’s kleine helper.
Haha ok dan
Rhonda schreef op 09-05-2023 om 23:42:
[..]
Het feit dat je schrijft ‘helpt hij veel mee’ geeft al aan hoe ongelijkwaardig het bij jullie is. Jij bent verantwoordelijk voor het huishouden en hij is mama’s kleine helper.
Ja, zo kun je alles wel negatief blijven bekijken. Ik heb een hond genomen, zes jaar geleden. Mijn man helpt mee betekent: het is nog steeds mijn hond, maar mijn man doet ca. 80% van het werk. Ik ben nog steeds verantwoordelijk, maar ik hoef er bijna niks aan te doen. In jouw optiek is dat dus nog steeds een ongelijke verdeling die mij te zwaar belast.
(Bij mama’s kleine helper krijg ik meer associaties met valium of een vibrator, maar dat bedoel je hopelijk niet).
Er zijn ook mannen die wel hun deel in het huishouden doen, maar ja, daar kun je niet lekker over klagen.
Overigens zie ik vrouwen vaak klagen over stofzuigen en de kinderen etc maar een huishouden omvat ook dat iemand de auto en de fietsen rijklaar houdt, de buiten boel schildert, de tuin bijhoudt, de financiën regelt kortom alle backstage doet. Wij zijn wel eens begonnen om alle taken op te schrijven maar dat leidde tot de conclusie dat we er minstens drie man bij moeten hebben dus we doen altijd gewoon wat voor handen komt, waar we toevallig zin in hebben of wat echt heel erg dringend moet (kinderen, dieren verzorgen, eten koken etc). En we doen dus heel veel niet, want het past gewoon niet qua tijd. Jammer dan. Wie hier op bezoek komt, kan zijn schoenen maar beter aanhouden. En een overall. En zijn bril afzetten.
