Hoe kom ik uit dit patroon?
Ik begrijp niet waarom situaties me steeds overkomen en het gebeurt zo vaak dat ik er ik zelf wel een aandeel in móet hebben. Maar ik weet serieus niet wat. En hoe ik het kan doorbreken.
Ik word opeens toegevoegd in een groeps-chat. Er worden allemaal data geroepen, waarop iedereen kan. Ik heb geen idee wat… maar is dat voor iedereen al helder. Kennelijk heeft iemand pas bedacht ‘o ja, die moet ook nog worden toegevoegd’, als dingen concreter gaan worden. Zo heb ik dus geen inspraak en mag afwachten wanneer anderen kunnen en dan alsnog aansluiten, graag of niet. Dit is niet 1x gebeurd, want ik kan me best voorstellen dat dit eens voorkomt, maar de vorige keer kwam ik er weer laat invallen en werd er een beetje lacherig over gedaan, omdat er kennelijk door iedereen al een hele discussie over was geweest en dan komt spuit 11 (ik dus) nog een keer vragen wat er eigenlijk is afgesproken…
We zitten met een groep op het strand. Iemand zit bij de koelbox en vraagt aan iedereen of-ie wat wil drinken. Behalve aan mij. Het gebeurt ook regelmatig dat ik als enige niet bij een gesprek betrokken ben in zo’n groep. Sowieso hang ik meer bij zo’n groep omdat ik de vriendin ben van mijn vriend. Als er iets wordt afgesproken, dan wordt hij benaderd. Ik heb hem natuurlijk ook wel eens gevraagd of hij weet waarom ik zo genegeerd wordt. Zijn antwoord: “Je bent stil, je wordt makkelijk over het hoofd gezien”. Ik vind het een naar idee, maar ergens houdt hij het ook in stand en ik denk dat het hem goed uitkomt dat hij de bepalende factor kan zijn. Hij betrekt me niet bij het maken van de afspraken, vertelt niets over wat er bij anderen speelt, zodat ik ook nooit de kans heb om attent te vragen 'of het nog wat is geworden met die sollicitatie’ b.v., dat soort dingen hoor ik dan als mijn vriend het vraagt. Hij vindt het ook prima als ik besluit niet mee te gaan, misschien vindt hij het wel zo ontspannen ook. Hij weet dat soort bijeenkomsten me erg veel energie kosten, en elke ervaring dat ik er niet bij hoor geeft een knauw waar ik over blijf piekeren, inclusief het mijn best doen om een gesprek aan te knopen. Ik merk dat mensen snel gaan verzitten naar een leukere kant van de tafel, zodra daar een plek vrij komt. Dus het klopt helemaal dat ik liever afhaak. Alleen voelt dat ook niet goed, alsof ik me aanpas aan hoe het nu eenmaal is, maar liever had ik natuurlijk ook gewoon een leuke avond gehad. Ik kijk op tegen mensen met veel vrienden, ik zie het als een status… het zegt iets over iemand, iemand is dan kennelijk leuk om mee om te gaan.
Maar misschien moet ik me erbij neerleggen dat dit soort dingen niet voor me zijn weggelegd, ik voel me het best in mijn relatie (met of zonder de kinderen erbij).
Ik ben al eens bij een psycholoog geweest voor dit soort dingen. Het doet iets met je gevoel van eigenwaarde en elke opmerkzaamheid, al gaat iemand per ongeluk met z’n rug naar je toe zitten, is dat weer een puntje bij de optelsom. De psycholoog zei toentertijd dat ik me zo wel erg afhankelijk maak van anderen. Maar het zou raar zijn als dat niet zo was, toch? Ik vraag me af of meer mensen zoiets als dit ervaren. En vooral, hoe doorbreek je zoiets?
Patroon
Zoals uit je subject en je postings blijkt gaat het hier om een patroon. Niet een clubje vrienden van je partner waar jij niet gemakkelijk mee door één deur kunt, óf een lastige familie, óf eigenaardige collega's, maar een patroon waarin jij je niet goed voelt in groepen. Klopt dat?
In dat geval gaat het dus niet over de dynamiek in een bepaalde groep of om het gedrag van individuen uit een groep, maar om jou. Om jouw gedrag en jouw gedachtes en gevoelens waardoor jij je niet prettig voelt in groepen. Toch?
Als je uit een patroon wilt is het heel goed om eerst te onderkennen 'ik zit in een patroon, dit gaat over mij'. Ik lees hier veel over het gedrag van de anderen als reden waarom het niet goed gaat, maar dat is dan een beetje gek, toch? Of niet zo constructief? Want als het aan hun specifieke gedrag zou liggen, dan had je het niet in iedere groep. Dus als je echt uit het patroon wilt, zou ik om te beginnen stoppen met hen, maar kijken naar mij.
Ik lees ook veel over introverter zijn. Introvert zijn helpt niet in groepen, maar niet iedereen die introvert is, heeft er de moeite mee die jij hebt. Ik ken ook introverte mensen die (al dan niet stilletjes) wel genieten in groepen of het niet zo leuk vinden, maar dat niet zo erg vinden als jij het vindt. Gewoon meer van 'een groep is niet zo mijn ding''.
Ik lees ook bang en boos. Klopt dat? Bang voor afwijzing, niet alleen letterlijk niet gezien worden, maar ook figuurlijk niet. Boos op het gedrag van mensen die je niet (lijken te) zien. Is dat ook iets wat buiten groepen leeft? In je relatie, met vriendinnen, èèn op èèn met collega's, bij je ouders? Als dat onderdeel van het patroon is, is het goed om daar ook naar te kijken. Mogelijk ben je ook een tijd minder gezien of heb je je minder gezien gevoeld dan je zou willen en dat kan je extra gevoelig maken voor (vermeende) signalen van afwijzing. En er ook voor zorgen dat daar veel aandacht naar gaat. Waarmee je in een situatie komt waarin de afwijzing ook daadwerkelijk komt.
Dat zou als volgt kunnen gaan:
Stel ik heb een nieuwe relatie. Die heeft een vriendengroep. Sommigen kennen elkaar al vrij lang, zijn weekendjes weg geweest, kennen elkaars ex, hebben grapjes die al langer lopen. En ik kom daarbij. En ik vind het best spannend. Dus de eerste keer zeg ik weinig. En ze zitten om me heen te lachen en ik voel me er helemaal niet bij horen. En denk kijk haar eens hard praten, en kijk ze eens de bbq aansteken zonder mij mee te vragen en kijk mijn vriend nou alweer naast Peter staan, het lijkt wel alsof hij mij helemaal vergeten is en ik probeerde net een grapje te maken, maar niemand luisterde. En dat heeft de focus in mijn hoofd. Dát is wat ik zie. Deze keer en de volgende keer. Hoogstwaarschijnlijk ben ik niet blij, ben ik niet ontspannen, word ik stiller. Eigenlijk ben ik in al mijn afgewezen zijn best egocentrisch bezig, want ik richt mij niet op anderen in gedachten, maar op mij. Ik lees álles in betrekking tot mij. Ik ben bang, ik ben verdrietig en ik ben ook boos op de hele situatie, op hen die mij geen onderdeel van de groep maken. Ik zeg iets passief agressiefs. Ik ben uiteindelijk misschien ook niet zo'n leuk gezelschap.
Hoe het ook kan gaan:
Dezelfde eerste keer. Ze zitten om mij heen te lachen. Ik hoor er nog niet bij, maar zit er wel bij en vind het spannend, maar geniet ook van hun plezier. En ik zie die ene meid steeds heel hard lachen. Misschien vind ze het wel spannend, dat heb je soms. O ze gaan de bbq aansteken. Laat mij maar vast het brood snijden. Wat fijn dat mijn vriend het zo nasr zijn zin heeft met Peter. Hij voelt zich echt op zijn gemak, het is een fijne vriendengroep. De vrouw naast me herhaalde net mijn grapje en iedereen moest lachen, we hebben hetzelfde gevoel voor humor. Wat is het een gezellige avond. Ik voel mezelf ontspannen, ik kan gewoon lekker rustig zitten hier. Kijken wat de anderen doen. Dat meisje ziet er aardig uit, en mijn vriend zei dat zo van Griekenland houdt, laat ik haar eens naar haar vakantie vragen. En als iemand er doorheen schreeuwt denk ik 'het is een hechte gezellige groep'. Ik heb een fijne avond.
Nou overdrijf ik wat natuurlijk. Maar het gaat denk ik grotendeels om wat jij er in legt, wat jij denkt. Jij bent wie je bent en als mens prima, wat anderen ook van je vinden. En anderen vinden meestal verrassend weinig van je. De meeste mensen zijn namelijk vooral bezig met wat anderen van hen vinden. Niet alles gaat over jou. Het is allemaal niet zo vreselijk belangrijk wat anderen vinden, laat staan dat je dat af moet lezen ook impliciete signalen. Wat te intrepeteren is als afwijzing is vaak ook heel anders te intrepeteren. Kijk wat wat meer mededogen naar jezelf en naar anderen. Het wordt er zoveel gemakkelijker van. Richt je op wat leuk is, wat goed gaat, waar jij blij mee bent. Schrijf het dagelijks op. Doorbreek het patroon en zoek er hulp bij als dat nodig is.
Wow
WoW Sanne, wat een professionele analyse!
waarom
interessante discussie, dit. Fijn om eens een kijkje te hebben in de gedachtengang van een introvert/verlegen persoon. Ik ben zelf een makkelijke prater, maar vermaak me ook niet altijd op feestjes. Sterker nog, ik kan mezelf heel goed bezig houden, maar ik hou wel van gezelschap. Het liefst doe ik iets voor mezelf in het bijzijn van anderen, dus neem ik op een feestje vaak een breiwerkje mee. Als ik even niets te doen heb (geen gesprekspartner) verveel ik me toch niet, en vaak is het breiwerk ook een aanleiding voor een praatje.
Oeps
Ik was nog niet klaar met mijn tekst, verkeerde knopje ingedrukt...
Ik wilde dus nog zeggen, waarom denk je zo? Heb je een tekort aan aandacht, in de zin van dat je eigenlijk stiekem van aandacht houdt maar het in deze groepen niet kunt krijgen? Heb je een negatief zelfbeeld? Ik heb niet van die mooie analyses als Sanne, maar misschien heb je wat aan mijn suggesties.Probeer aandacht te trekken (bijvoorbeeld met een breiwerkje, of neem iets lekkers mee wat je zelf gemaakt hebt, of heel wat anders, ga een razend interessante cursus volgen waardoor je gespreksstof hebt voor het volgende uitje)) in het geval je de groep wel heel leuk vindt, en je bij deze groep wilt blijven horen.
Of zoek ergens anders aandacht, als je het helemaal niet zo leuk vindt met deze vrienden van jouw partner, of jouw familie. Ik vermaak me dus zoals gezegd niet in alle gezelschappen, maar dat is niet erg omdat ik elders wel plezier heb met anderen. Neem dus initiatief om mensen die je wel leuk vindt uit te nodigen (desnoods die je een tijd niet hebt gezien, dan wordt het een reünie) of ga bij een clubje. Als je wel een extraverte kant hebt (je lijkt er wel behoefte aan te hebben), zou je misschien toneel of theatersport kunnen doen, of zangles nemen. Mocht blijken dat in de belangstelling staan je eigenlijk helemaal niet bevalt, dan weet je dat ook weer en kun je jouw ingesleten rol in groepen beter accepteren. Dan past het blijkbaar bij je om een muurbloempje te zijn.
Mijn vriend heeft een introverte maar is verder bepaald niet verlegen. Hij kan zich op een feest eindeloos vermaken door te observeren, als hij niet zoveel heeft met het publiek wat er is. Misschien is dat ook een manier om een positieve draai aan het geheel te geven?
She is always in the kitchen at parties
Op de middelbare school ontdekte ik dat ik nooit het middelpunt van een groepje was. Ik was nooit de populaire persoon, tweede of derde rang zeg maar. Dat deed pijn. Jaren later op mijn werk, was een populaire groep, allemaal collega's van mijn afdeling. Ik wilde daar graag bij horen. Tot ik op maandagochtend ontdekte dat ze met z'n allen op kraambezoek waren geweest bij een collega. En ze hadden mij niet uitgenodigd. Dat deed me heel erg pijn. Ik voelde me afgewezen, en eenzaam. Ik heb toen de conclusie getrokken dat ik niet de persoon was voor 'gezellige groepjes'. Vervolgens heb ik besloten om beste maatjes te worden met mezelf. En van daaruit te leven. Ik begon op het werk praatjes te maken met mensen. 1 op 1. Op gebak trakteren op de afdeling deed ik niet meer. Ik trakteerde het hele bedrijf op minimarsjes etc. Her en der in het bedrijf zette ik de traktatie neer, en deed er een briefje bij. Vervolgens kwamen uit diverse hoeken van het bedrijf mensen mij feliciteren. Verder stuurde ik collega's kaartjes als ze jarig, ziek, waren of iets bijzonders hadden. Binnen twee jaar trakteerde het hele bedrijf op dezelfde manier als ik. En werden er veel kaartjes rondgestuurd. Niemand weet dat ik er mee begonnen ben. Ik ben uit het patroon gestapt. En ik voel me er goed bij.
En de keuken. Op feestjes help ik graag mee in de keuken. Voor je het weet, doe je samen met iemand de afwas, en volgt er een intens gesprek. Zo'n gesprek dat niet in de woonkamer past. Ik hoor bij de groep mensen die niet in een groep passen. En ik vind het een leuke groep 
Zelfkennis
Dat is het ook, wat past er bij je? En als iets niet bij je past, op zoek gaan naar een oplossing die je wel ligt.
Reacties
Het is inderdaad interessant wat je zegt, Sanne. Een knap staaltje omdenken. Ik ga vaak uit van het meest negatieve. En er zit ook zeker iets van 'me niet gezien voelen', een gevoeligheid waar de kiem in je jeugd al voor is gelegd. Verstandelijk weet ik dat mensen helemaal niet op je letten, maar zich vooral richten op of ze het zelf leuk hebben. Daarom valt een geinteresseerde vraag ook goed. En eigenlijk let ik zelf ook op of ik het leuk heb dus, met al mijn negatieve observaties. Alleen ben ik heel onhandig om het om te buigen. En Lieverdje, er zit inderdaad wel iets tegenstrijdigs in. Wat zelfs de extraverten tegenhoudt, om iets te zeggen tijdens een crematie bijvoorbeeld... Dat doe ik wel, wetende dat ik daar veel over te horen krijg... Zeker omdat iedereen me kent als timide type.
Bellefleur, jij komt met dat voorbeeld van die kraamvisite. Heel pijnlijk en dat kun je ook niet anders dan als een afwijzing interpreteren, toch? Het is op meerdere manieren pijnlijk, want je hebt ook nog het probleem dat jij dan als mosterd alleen op kraamvisite gaat... Of je laat het zitten, ook weer niet aardig! En elk van je collega's snapt dat, maar denken niet verder dan opluchting dat het voor hen is opgelost, zij horen erbij. Ik heb iets soortgelijks aan de hand gehad, ik hoorde dat het werd georganiseerd. Ieder ander had op zo'n moment waarschijnlijk geroepen: 'O leuk, ik wil ook wel mee!'. Ik niet. Ik heb me stilletjes heel rot gevoeld. Vlak voor het ging plaatsvinden werd opeens gevraagd of ik ook mee wilde. Ik denk dat iemand toch groots heeft gedacht, zich in mij heeft verplaatst. Maar daar heb ik het wel op aan laten komen.
Iemand zei eens: hoeveel moeite doe jíj dan om een nieuwkomer zich prettig te laten voelen? Nou, eerlijk gezegd weet ik niet of ik dat doe....
Leanne
Het ombuigen naar het ombuigen is logisch. Maar het prettige is dat het een vaardigheid is die je jezelf prima aan kunt leren. Je kunt jezelf beloven dat je iedere keer als je zoiets denkt jezelf vragen gaat stellen. Zet ik mezelf teveel in het middelpunt van iedereen acties? Doe ik alsof deze persoon X is uit mijn verleden? Geef ik deze persoon de macht over mij die X over mij had toen ik een kind was, terwijl ik nu volwassen ben? Zijn er ook andere redenen voor het gedrag van deze persoon dan dat deze mij niet leuk vindt? Vind ik deze persoon eigenlijk wel leuk? Dragen deze negatieve gedachten bij aan mijn geluk?
Het is net piano leren spelen of leren tiepen: oefenen, oefenen, oefenen. En op een dag gaat het bijna als vanzelf.
Leanne,
De essentie van het verhaal was niet de kraamvisite, maar hoe ik mezelf daarna veranderd heb. Toen ik de sterke behoefte om bij die 'leuke' groep te horen naast me neer heb gelegd, ontdekte ik dat mijn nieuwe manier beter bij me paste. 1 op 1 gesprekjes zijn fijner dan groepen. Door mijn andere manier van contact maken/leggen heb ik nu fijne contacten onder mijn collega's. Dus, zoek een manier van contacten leggen die bij jou past. Dan kom je ook beter uit de verf.
Bellefleur
Jouw verhaal kon mijn verhaal zijn! Niet meer krampachtig de groep opzoeken, maar iets dat beter bij mij past, sindsdien ben ik een stuk gelukkiger!
Ach die groep
Je bent een groepsmens of niet. Mensen zijn om verschillende redenen niet geschikt voor groepen.
Teveel behoeften, bijv. In een groep moet je niets verwachten vd ander.
Niet omdat die anderen egoistisch zijn. Maar omdat een dynamiek in een groep heel anders is. Gaat veel sneller. Je hebt geen tijd om ook nog met anderen bezig te zijn. Dan mis je teveel.
In een groep gebeurt gewoon veel. Daar moet je snel en flexibel op in kunnen springen, alles gelijk plaatsen. Sommigen missen daar vaardigheden in.
Ook staan rollen vaak redelijk vast. Anders functioneert een groep niet goed. Groepsbelang staat altijd bovenaan. (gebeurt vanzelf)
Mensen die zichzelf erbij voelen bungelen zien vaak het overzicht niet. Ze zien ook niet dat het gros er gewoon bij bungelt. Dat is altijd zo in groepen. Maar veel mensen vinden het helemaal niet erg 'er bij te bungelen'. Er zijn neestal een paar kartrekkers. Dat zijn meestal vooral gevers ipv nemers. En al helemaal geen vragers.
Nuja, en dan moet een groep ook nog bij je passen. Ik dacht altijd dat ik NIET in groepen paste. Lag er altijd buiten in klassen. En toen kwam ik in een klas waar ik naadloos in paste. En ook nog een hele leuke en zinvolle rol had.
