Hoe kom ik uit dit patroon?

misschien niet "jouw soort mensen"?

Andere interesses bijvoorbeeld? Een ander soort leven?

Maar je psycholoog heeft ook erg gelijk dat je je erg afhankelijk van anderen maakt. Je wekt de indruk enorm op je tenen te moeten lopen om in godsnaam er maar bij te mogen horen. Doe je dat wel bij de juiste mensen?

Je trekt je op aan mensen die (volgens jou) leuker zijn (mensen draaien zich naar "een leukere kant van de tafel" zeg je zelf), middenin de belangstelling staan terwijl jij, zo blijkt, er aan het randje bij hangt en bij Gods Gratie last minute bij een groepsapp wordt toegevoegd want oh ja, zij is er ook nog.

Ligt dat aan hen? Nee. Zij zijn zoals zij zijn.
Ligt het aan jou? Nee. Jij bent zoals jij bent.

En ergens matcht het niet tussen jou en hen. De enige bindende factor is jouw vriend. Die dus een vriendenkring heeft. En jij niet. Omdat jij je tot zijn groep wil richten.

Jij bent stiller. Niks mis mee. Jij bent blijkbaar anders dan zijn vriendenkring is. Ook niks mis mee.

Maar wat nu?

Om te beginnen: laat dit los. Zie ze als een leuke groep kennissen. Voor je vrienden zijn het vrienden, voor jou kennissen. Zij zien jou, bot gezegd, als aanhangsel van je vriend.

Blijf vriendelijk en belangstellend, maar verwacht niet het onmogelijke.

Volgende stap: ga een stukje eigen sociaal leven opbouwen. Hoe was dat vroeger voor je een vriend had? Wat zijn je interesses? Mag je van jezelf andere interesses hebben dan die van je vriend?

Ik herken heel veel in wat je schrijft. Ik hing er ook altijd maar bij, hoorde nergens bij. Ik heb me verschrikkelijk eenzaam gevoeld, uitgekotst.

Tot langzaam en na veel praten het besef kwam dat ik misschien wel teveel moeite deed om bij bepaalde groepen te horen. Ik trok me meer terug na de zoveelste teleurstelling. Leerde mezelf te vermaken.

Dat was moeilijk. Want net als jij beschouwde ik mezelf als een sociale mislukkeling. Je "moest" een rijk sociaal leven hebben en overal als vanzelf worden opgenomen als één van hen.

Blijkbaar had ik dat niet in me. Ik schaamde me daar aanvankelijk voor maar ontdekte dat ik gewoon niet zo'n sociaal dier ben. En dat dat niet erg is. En dat ik niet de enige ben. En dat het niet betekent dat je dus een mensenvreemde einzelgänger wordt.

Laat de whatsapp-groep voortaan maar aan je vriend over, verwacht niet het middelpunt te worden in zijn groep. Ze vinden je vast geen rotmens, maar je bent niet één van hen. Dat is niet erg. Dat ligt aan niemand, dat soort dingen gebeuren gewoon. En er zijn vast wel andere mensen die je wel accepteren zoals je bent omdat die beter bij jou passen en jij bij hen.

En vooral: maak jezelf niet afhankelijk van andermans aandacht. Dat geeft alleen maar teleurstellingen.

Herkenbaar

Ik herken het helemaal. Ik heb me mijn hele leven "onzichtbaar" gevoeld. Psychologen zeiden ook dat ik beter mijn best zou moeten doen om voor de dag te komen, maar ik heb nooit begrepen hoe je dat dan moest doen.
Ik heb meegedaan aan een paar sessies familieopstellingen. Dat helpt mij erg. Er gaat op een milde manier een knop om in je hoofd, ik kan het niet anders uitleggen. De eerste sessie was individueel, met poppetjes in plaats van echte mensen die de familie zijn. Zorg dat je een behandelaar vindt die dat doet. Het was heftig, maar het heeft mij ontzettend veel goed gedaan.

Sally

Ik heb nooit achter die leuke groepjes aangelopen, behalve dan in mijn puberteit en wie niet.
Ik ben ook altijd lekker mezelf geweest. Maar patronen heten niet voor niets patronen en ze kwamen steeds terug. Juist als je niet verder kijkt dan je lekkere zelf verval je in patronen. Althans, ik (laat ik het bij mezelf houden). Het heeft mij erg geholpen die patronen bij de wortel aan te pakken. Ik kwam bij zaken terecht waar mijn lekkere zelf altijd omheen draaide of waar ik nog nooit bij stil had gestaan

Patronen

...en ingesleten gedachten, ja, die zijn berucht en mij ook niet vteemd
Ik heb gelukkig veel mogen leren, en in de toekomst hoop ik nog meer te leren.

Beste tip ooit

Stel je open naar andere mensen.
Je hebt praters en luisteraars. Jij bent blijkbaar geen goeie prater, dus wordt een goeie luisteraar en zoek de praters in het gezelschap op. En wat ook wel helpt is de groep niet als een geheel te zien. Het zijn allemaal verschillende individuen, en met de een heb je vast meer op dan met de ander. Zoek dan die een op.

En toch wel wat Sally zegt. Het ligt niet aan jou, het is gewoon jouw groep niet. En het heeft ook tijd nodig. Het is altijd moeilijk om als nieuweling je plekje te vinden in een groep die allang bij elkaar is. Of vul ik het nu verkeerd in.

En om je vraag te beantwoorden: ja, dit is de keerzijde van stil zijn, dat is helaas niet anders.

Paar vragen

Heb je zelf geen eigen vriendinnen groep? Dat lijkt me prettig voor je. Dan kom je wat losser van je vriends vrienden.
Zitten er in die groep 1 of 2 mensen die je ook weleens zonder de groep spreekt? Misschien kun je met hen de banden aanhalen en in zo'n groepsapp situatie 1 op 1 appenom te checken hoe en wat. In zo'n groep werkt niet iedereen buitenterras over elkaar. Je bent wie je bent. Deze groep ook en je vriend hoort daarbij dus kun je Besluiten dat het ok is zo.
Wees wat milder naar jezelf daarin en probeer je oordeel naar hen ook niet mee te laten spreken (ze zullen wel dit of dat). En nogmaals zoek een eigen cluppie om dingen mee te ondernemen.

Herkenbaar

Ik heb een collega die wat introvert is. Als we weggaan met werk of bv bij de lunch aan een grote tafel dan denk ik ook weleens. Ach jee truitje. We moeten echt moeite doen en ons even tot haar wenden omdat ze anders niks zegt. Het wordt vaak vergeten. Dat is geen onwil maar in de drukte van dat soort momenten ga je in de flow. Zij vindt het lastig om zeg maar met de groep te spreken. Soms gaat een gesprek over x en dan babbelt ieder iets over onderwerp x. Als iemand zich tot truitje wendt is het gelijk 1 op 1 en de rest van de groep babbelt door. Dan hoor ik weer iets vallen en haak ik in in de groep en zo zwalk ik dan wat. Het is geen onwil.
Ander temperament. Ik vraag me echt af of truitje de groepsdingen echt leuk vindt. Misschien tegen wil en dank op het werk. Ik hou soms wel van die losse flodders in een groep. Moppen tappen beetje luchtig. 1 op 1 is vaak meteen een echt gesprek. Ik doe dat niet met iedereen. Heerlijk om je soms te kunn8verschuilen in een groep.

whatsapp

spreek in ieder geval af dat jij niet meer in die whatsapp groep hoeft te komen. Jij hoort het wel als je vriend je iets voorstelt. Als je zin hebt om mee te gaan ga je mee, en anders niet.
Het is voor hem namelijk heel makkelijk om niet met jou rekening te hoeven hoduen omdat hij nooit de brenger hoeft te zijn van de boodschap.

Dus leg het vooral bij hem neer dat hij met jou overlegt over een idee of een activiteit.
Het gaat er namelijk niet om wat die anderen van jou vinden, het gaat erom of jij het leuk vindt om mee te gaan en jij en je vriend moeten op 1 lijn zitten of die vrije tijd aan die vriendenkring opgemaakt wordt of aan iets wat jullie samen kunnen doen. En als hij op stap gaat met hen en jij gaat iets anders doen (of blijft thuis) en jullie zijn allebei happy: prima.

Misschien zijn er activiteiten die je wel makkelijker en daardoor leuker vindt om met hen te doen. Bijvoorbeeld naar een film gaan met elkaar. Dan ga je mee vanwege de film en dan is het 'sociale' gedeeelte wat kleiner.

En wat je in het algemeen er verder nog mee moet, dat kun je eens rustig gaan bedenken.

In ieder geval: jij bent o.k. en je gaat alleen mee als je daar zin in hebt.

gr Angela

Wellicht

Misschien helpt het je maar misschien ook niet maar er is een enorm oud en enigszins oubollig boek dat heet How to win friends and influence people van Dale Carnegie. In het Nederlands geloof ik iets als: zo maakt u vrienden en goede relaties.

Het is natuurlijk geen toverstokje maar wellicht geeft het wat praktische tips waar je wat mee kunt in dat soort gezelschappen. En verder sluit ik me aan bij het advies om je eigen sociale netwerk op te bouwen, hoeven geen groepen te zijn maar meer dan 1 vriendin hebben kan best fijn zijn. Misschien bij een sport of hobby club om daar gelijkgestemden te leren kennen?

wat wil je nou?

Als je regie wilt dan moet jij een whatsapp groep aanmaken en iets voorstellen. Of je verzint samen met je vriend iets leuks.

Waarom wordt er telkens trouwens een nieuwe groep aangemaakt?
Hier is het gewoon 1 groep die altijd bestaat, dat is toch veel makkelijker.

Maar wat wil je nou precies? Wil je nou wel of niet mee?
Wil je in het algemeen vrienden hebben en er bij horen zodat je voldoet aan het ideaalbeeld?
Of vind je een aantal mensen leuk en wil je graag samen met hen iets doen (en vind je andere minder aardig, maar neem je die voor lief).

Wil je oefenen met beter worden in gezelschap grappen maken en gesprekken voeren? Dan zou ik het gewoon als een handige plek vinden om te oefenen en je het niet zo persoonlijk aantrekken.

En als je het wel persoonlijk aantrekt dan zou ik het gewoon in de groep gooien bij een paar van hen en kijken hoe zij er tegenaan kijken. Misschien kun je op die manier stapjes zetten.

gr Angela

Ik herken het wel

Ik herken het en zie veel gelijkenissen zoals wel gevat en scherp uit de hoek kunnen komen maar zachte stem en overgeslagen worden bij het uitdelen van drankjes. Ik heb ook altijd het gevoel dat mensen uit beleefdheid even met mij babbelen maar dat, als ze de kans zien, snel weer verder gaan. Ik heb van alles geprobeerd zoals zelf het voortouw nemen, werkte niet. Tijdens groepsevenementen mezelf af en toe terugtrekken of zelfs eerder naar huis gaan, werkte ook niet.
Nu zijn, door allerlei omstandigheden, de meeste groepen om mij heen weggevallen en dat vind ik wel best. Af en toe met collega's een etentje vind ik een hele toer maar heb er geen last meer van en het familiedineetje eens per jaar blijft een verschrikking maar dat is ook te overzien.

Ik vraag me ook wel eens af hoe zo iets werkt en wat mij opvalt is dat iedereen in zo'n groep vaak een vaste "rol" heeft, zie familieopstellingen. Het heeft ook niets te maken met hoe mensen in werkelijkheid zijn, dus het is niet zo dat de liefste het populairst is, vaak integendeel. Ook speelt uiterlijk een rol, daar is zelfs onderzoek naar gedaan, hoe mooier hoe populairder is een feit.

Ik ben rustig, bescheiden en leef best een saai leven daar is niets mis mee en ik heb daar zelf geen last van, maar, als voorbeeld, mijn broer is veel drukker, doet van alles en reist veel en is daardoor een stuk interessanter dat is toch logisch? Als ik jou was zou ik het wat luchtiger opnemen, het is zoals het is, je hebt een, neem ik aan, aardige partner, en je hebt wat groepen om je heen en het zal heus niet zo zijn dat men je niet mag. Let wel, dit betekent niet dat ik je niet serieus neem want ik weet hoe ellendig dit kan voelen maar het is moeilijk te veranderen en heeft tijd nodig.

Wat ik op dit gebied nog wel moeilijk blijf vinden is de jaarlijkse verjaardagsparty van een vriendin en haar man, dat feest is zo trendy en de mensen ook, ik weet me daar geen raad, heb geen aansluiting en pas daar ook helemaal niet...

Ik ben ook op mijn best

in mijn eigen sociale kring. Een verjaardag bij een vriendin, waar ik de meeste mensen nauwelijks ken voel ik mij verloren bij.
Mijn vriend is heel anders, die praat heel makkelijk en met iedereen.

Persoonlijk zou ik ook een eigen kring gaan opbouwen en die hoeft niet groot te zijn. Een paar vriendinnen waar je een fijn contact mee hebt is vaak al genoeg. Ga op zoek naar gelijkgestemden.

Soms moet het ook gewoon groeien. Een goede vriend van mij die ik echt al jaren ken (de vroegere beste vriend van mijn ex) kreeg een relatie met een meisje die ook heel stil was. Nu zijn we goede vriendinnen. Dat had ik in het begin nooit verwacht.

Als jij je echt niet prettig voelt in de groep, dan zou ik ervoor kiezen om niet meer mee te gaan. Kunnen jullie niet af en toe een paar mensen thuis uitnodigen, zodat jij je van een andere kant kan laten zien? Kijk naar de sterke kanten die jij hebt. Je bent gewoon een leuk mens, goed zoals je bent. Probeer dat uit te stralen, door er zelf in te geloven. In mijn leven heb een aantal mensen om mij heen verzameld waarvan ik weet dat ze mij accepteren zoals ik ben. Bij feestjes op het werk, zorg ik dat ik bij wat mensen ben waar ik mij fijn bij voel. Dat zij dan volop praten met anderen vind ik prima. Ik luister mee en soms zeg ik ook wat. Op die manier kan ik het best gezellig hebben. Daarnaast zorg ik ook altijd dat ik niet afhankelijk ben van anderen op het gebied van vervoer, zodat ik altijd weg kan gaan als ik naar huis wil.

Betrekt jouw vriend je dan ook niet bij gesprekken? Als hij je een beetje aan je lot overlaat, dan zou ik dat toch wel een keer bespreken met hem. Hij hoeft echt niet de hele tijd met je bezig te zijn, maar regelmatig betrekken bij een gesprek is het minste wat hij kan doen.

Het geheim van veranderen is: stoppen met vechten tegen wat je niet meer wilt en al je energie richten op wat je wel wilt.

groepen

Ik functioneer prima in groepen, maar merk wel dat het niet meer mijn voorkeur heeft sinds ik uit de puberteit ben. Steeds met iedereen rekening moeten houden, sloom op gang komen omdat iemand er nog niet is, de popi jopi een beetje afremmen zodat ook anderen aan bod komen, en zorgen dat ook de stille mensen zich fijn voelen...pfff. Terwijl ik met zo'n stil persoon één op één een boeiende conversatie of gewoon lol zou kunnen hebben, en met de popi jopi ook.

Ik ga tegenwoordig dus meestal voor één op één. Dat past beter bij me, ik haal er gewoon meer uit. Of een groepje van drie, als je echt iets groep-achtigs wil doen. Twee stellen zou een optie zijn, maar dan moeten die wel echt matchen en dat lukt bij ons nooit. En verder de familie.

erbij moeten horen

"Het past op zich ook wel bij me om me alleen te vermaken, maar ergens zit dat knagende gevoel van eenzaamheid. Maar goed, tevergeefs je best doen erbij te horen kan ook knap eenzaam voelen!"

Nog veel eenzamer zelfs.

Je schreef al eerder: "De psycholoog zei toentertijd dat ik me zo wel erg afhankelijk maak van anderen. Maar het zou raar zijn als dat niet zo was, toch?"

"mijn best doen om een gesprek aan te knopen"

En vooral: "Ik kijk op tegen mensen met veel vrienden, ik zie het als een status… het zegt iets over iemand, iemand is dan kennelijk leuk om mee om te gaan."

Het klinkt allemaal zo (herkenbaar) dwangmatig. Veel vrienden hebben is een must, jij voelt je verantwoordelijk om een gesprek aan te knopen, jij denkt dat het goed is dat je afhankelijk van anderen bent.

En dan kom je tegen wat je beschrijft. Er bij bungelen, mensen gaan ergens anders zitten. Jij verplicht jezelf deel van de groep te worden omdat dat zo hoort (want dan ben je leuk), maar zoiets is niet af te dwingen.

Ook dit: " Ik kan best scherp uit de hoek komen maar mijn stem is te zacht.... Alleen degene die naast me zit hoort wat ik zeg. Die gaat dan met mijn grap aan de haal, herhaalt wat ik zeg en heeft dan de lachers op haar hand. Het frustreert me heel erg, zeker omdat ik zo'n grapje zie als middel om 'leuk en grappig' gevonden te worden... En dat wordt me dan door mijn neus geboord...."

Och lieve meid, wat doe je toch hartverscheurend je best om aan jouw norm te voldoen! Ja, dan krijg je keer op keer de kous op de kop!

Ga nou om te beginnen eens NIET geforceerd je best doen. Des te harder val je er buiten. Dát bedoel ik met "loslaten".

Iemand die geen grote groep vrienden heeft is niet maatschappelijk mislukt. Echt niet.

Die psycholoog van je heeft echt zo'n gelijk...

Speelt er meer?

Wat Paddington zegt klopt wel.
Wat doet jouw vriend? Betrekt hij jou bij de gesprekken? Of laat hij je aan je lot over? En is het mogelijk om het initiatief ook een beetje naar jullie toe te trekken? Als je echt door de complete groep aan je lot overgelaten wordt zou ik de eer aan mezelf houden.

Hoe lang zit je al bij deze groep?

Geef je wel??

Ben je wel oprecht geïnteresseerd in de mensen van de vriendenkring? Geef je iedereen aandacht? Misschien heb ik het helemaal fout maar ik krijg uit jouw verhaal een beetje het gevoel dat jij wil dat men aandacht voor jou heeft maar zoiets moet echt groeien door ook aandacht aan anderen te geven.
Als je daar niet zo'n zin in hebt dan ben je misschien gewoon niet zo sociaal en daar is niets verkeerd aan hoor maar dan kun je je beter richten op bezigheden die je wel voldoening schenken. Voor je vriend ga je dan af en toe een keertje mee of zo!

Vriendengroep

Hmm, het klinkt erg als een vriendengroep waar ik me ook niet zo bij thuis zou voelen. Lawaaierig en extravert en zo. Ik begrijp dat je meegaat omdat het nu eenmaal de vriendengroep van je vriend is. Maar zo te horen is het je enige groep "vrienden". En dat maakt het lastig.

Ik zou toch echt proberen om je eigen kringetje te vormen met mensen bij wie je je prettig voelt. Klinkt makkelijker dan het is hoor, dat weet ik ook wel. Maar toch. Ik heb het gevoel of je die optie niet zo in overweging hebt genomen, zo graag wil je bij "de groep" horen. Maar wat stelt die groep nou helemaal voor? Wat zijn ze voor jou op het moment dat jouw vriend om welke reden dan ook wegvalt?
Realiseer je: jouw ene vriendin is waarschijnlijk veel meer waard dan die hele vriendenclub bij elkaar.

Aantallen zeggen echt zo ontzettend weinig. Is alleen leuk voor in de reclame en zo. In het echte leven heb je veel meer aan de paar mensen die met jou gewoon stil en zelfs soms somber durven zijn. Blijf contact houden met je vriendin, zoek één of twee andere mensen daarbij en je hebt een sociaal netwerk dat bij je past denk ik.

Poeh

Dat lijkt me een opgave, zo'n partner met een intensieve vriendenkring met veel verplichtingen. Ik hou best van gezelschap op zijn tijd, zolang er maar geen verplichtingen aan vast zitten.Die probeer ik zoveel mogelijk te mijden. Ik leef mee met het wel en wee van enkele vrienden, maar ben niet bijster geinteresseerd in andermans dagelijkse beslommeringen. Groepsbijeenkomsten vind ik vooral leuk als ik er zelf een sturende hand in kan hebben

Gevoelens van onzekerheid of onzichtbaarheid heb ik daar niet bij. Het advies van Miekemieke vind ik een goede: accepteer jezelf zoals je bent en maak voor jezelf uit aan welke verplichte nummers je je echt niet kunt onttrekken. Ik weet niet hoe oud je bent. Toen ik een jaar of 25 was vond ik dat ook aanmerkelijk lastiger dan nu.

Als je niet onder die whatsappgroepen kunt uitkomen zou ik OF er wat zeggen OF ze meteen weer verlaten. Ik stelde iets voor in een buurtvrouwenapp, toen gingen er onmiddellijk twee anderen mee aan de haal omdat te plannen met hun vriendengroep. Nou doei dan.

hoe leuk zijn groepen?

Als zoiets niet 'vanzelf' loopt, dan is het vaak een heel gedoe wat veel energie kost - helemaal als het om een bestaande vriendengroep gaat waar je nieuw bij komt. Ze willen je niet overslaan, proberen beleefd te blijven, maar ongemerkt gebeurt dat toch steeds omdat ze al zoveel geschiedenis met elkaar hebben en jou over het hoofd zien. Kan me indenken dat dat pijnlijk voelt. Een van mijn dochters had dat ook met de vriendengroep van haar wederhelft.

Je open stellen voor anderen Iin die groep) en een goede luisteraar worden, tja daarmee kun je overleven. Veel mensen vertellen graag over hun eigen leven, en zijn niet bijster geinteresseerd in een ander, tenzij er spectaculaire dingen spelen. Het blijft dan wel een soort 'werk'. Je kunt voldaan terugkijken als het je gelukt is, maar dat is niet wat je verwacht van gezelligheid in je vrije tijd.

Ik heb geen vriendinnengroep. Nooit gehad ook. Ik vind het weleens jammer, het lijkt me zo lekker om vanzelfspreken meegenomen te worden met allerlei leukigheid; maar ja, het is niet zo. Van elke fase in mijn leven heb ik één vriendin/goede kennis overgehouden, dus een-op-een-uitjes zijn er wel, zo nu en dan.

Zorgelijker vind ik het dat je vriend kennelijk weinig meegevoel heeft met hoe jij dit allemaal beleeft. Stel je dat aan de orde bij hem, mag je van hem 'een ander type persoon' zijn dan zijn wat drukke vriendenkring? Mag je zijn wie je bent? Gun je het jezelf te zijn wie je bent?

vriend

Er zitten meerdere aspecten aan jouw posting.

Met vele anderen ben ik het eens dar je vooral jezelf moet kunnen zijn en vooral niet zo je best zou moeten doen om leuk mee te doen met die groep. En dus als je het niet leuk vindt, zo min mogelijk met die groep optrekken maar andere leuke dingen alleen (!), met je vriendin of ergens met sport/hobby's te gaan doen om zo meer 1-op-1 contacten met gelijkgestemden op te zoeken.

Maar met Tonny ben ik erg eens, dat de crux van jouw verhaal misschien nog wel meer zit in je relatie met je vriend en hoe hij met jou omgaat rond het plannen van afspraken en tijdens de uitjes.

Vraag je bij zo'n app-discussie als je er later invalt niet als eerste aan je vriend "He, waar gaat dit over?"?

En uit je inderdaad dat je je eigenlijk heel ongemakkelijk en ondergesneeuwd voelt in die groep. Zo nee, heb je daar een reden voor? Zo ja, hoe reageert jouw vriend daarop?

Hoe oud zijn jullie (ongeveer)?
Hoe lang hebben jullie een relatie?
Hoe lang trekt die groep met elkaar op?
Hoe lang zit jij ook bij de groep?

Je hoeft het niet te beantwoorden, maar het geeft ons misschien nog wat meer informatie waar we jou mee kunnen helpen.

leuk of niet

Trouwens nog iets.

In die groep zitten naar ik begrijp nogal extroverte mensen. En jij bent introvert.

Vergis je niet hoor, het zou zomaar kunnen dat sommige van die extraverte mensen het ook niet altijd leuk vinden of het misschien wel leuker vinden in kleinere groepjes of 1-op-1.

Ik ben zo'n extrovert type. Heb diverse vriendinnengroepen tussen de 3-9 vrouwen. Ik vind het allemaal leuk, maar soms vind ik het echt ingewikkeld om discussies in een groep te volgen en maak dan, omdat ik dingen mis, soms hele "foute" opmerkingen, waar mensen soms ook minder aardig op reageren (overigens wel steeds minder, ze zijn er een beetje aan gewend geraakt). Bij 1-op-1 gaat het een stuk beter en zijn de gesprekken vaak ook veel waardevoller.

Dus soms lijken die groepen echt meer en leuker dan ze voor mensen echt zijn. Staat je er niet blind op.

Doe vooral di gen die je WEL graag doet. Steek daar je energie in.

Introvert

Dit las ik toevallig, deed me aan dit draadje denken. Het gaat zeker niet alleen over kinderen/leerlingen.

http://hetkind.org/2015/12/27/de-introverte-leerling-ontrafeld-een-levendige-binnenwereld-maar-zeker-niet-anti-sociaal/?utm_content=buffer3a638&utm_medium=social&utm_source=facebook.com&utm_campaign=buffer

Hoe je uit dat partroon komt?

Door niet toe te geven aan dat: 'Nog even doorzetten en dan hoef ik niks meer met deze mensen' gevoel.

Je sluit je dan af voor mensen. Je moet je openstellen (nou nee, je moet natuurlijk niks...). Maar als jij je niet openstelt voor andere mensen dan stokt het contact.
En dat betekent niet dat je jezelf geweld aan moet gaan doen en de twee fuifnummer uit de groep evenaren. Dat past namelijk niet bij jou. Maar waarom kies je ervoor om bij je neven en nichten niet ook een rondje te maken? Dat is echt niet zo moeilijk. Je staat bij een groepje, kletst en humt wat mee, houdt dit een tijdje vol, excuseert je en schuift door naar een volgend groepje. Of ben je naast introvert ook verlegen? Dat is namelijk niet altijd hetzelfde.

Eerlijk gezegd krijg ik het idee dat dit zo diep ingebakken zit bij jou, dat hier zonder hulp van buitenaf niet verder mee komt. Hier zijn cursussen voor! Therapie wil ik het niet noemen, want dat klinkt zo zwaar.

En als iemand niet goed reageert op jouw vraag, ligt dat niet alleen aan jou. Een gesprek is altijd tweerichtingsverkeer. Jij bent niet in je eentje verantwoordelijk voor het gaande houden van een gesprek.

En nog iets: meestal heeft de reactie van een ander meer met hen dan met jou te maken. Weet jij veel, misschien heeft zo iemand wel net ruzie gehad, een flinke belastingaanslag gehad, de verkeerde tijd van de maand,... De meeste mensen zijn meer met zichzelf bezig dan met een ander. Zelfs degenen die doorgaans het hoogste woord hebben. Het is dus zelden zo dat je onder een vergrootglas ligt.

populair

Wat je je misschien ook wel moet realiseren, is dat als jij buiten de groep valt, of als je niet benaderd wordt voor een gesprekje als je in een groep bent, dat niet betekent dat mensen je niet sympathiek vinden, of dat ze je oninteressant vinden. En ook dat degenen die schijnbaar populair zijn, zo sympathiek gevonden worden of zoveel vrienden hebben. Ze zijn gewoon makkelijker om mee om te gaan, meer benaderbaar, en daardoor is het voor de ander voor de hand liggender om met de exraverte persoon contact te maken. Dikke kans dat degene die een wat moeizamer gesprekje heeft met jou hetzelfde voelt als jou, 'misschien heeft ze geen zin in mij, misschien vindt ze mij niet interessant, o jee wat moet ik nu zeggen het gesprek valt stil'. Weet je , in wezen is vrijwel iedereen onzeker, of kent onzekere momenten in een groep, alleen de een kan zich schijnbaar wat makkelijker bewegen dan de ander, of heeft de techniek van het 'kletsen' beter door. Probeer jezelf gewoon te accepteren zoals je bent, en neem de dingen niet persoonlijk, iedereen is toch vooral met zichzelf bezig.

Dat ja

Knor

Initatief nemen

Tijdens mijn schoolperiode heb ik geleerd dat initatief nemen mij erg hielp. Dit hoeft niet groot te zijn. Kleine dingen zoals iets herinneren, of alvast een voorstel aandragen. Ik zag hier vooral mogelijkheden als anderen er geen zin in hadden. (Ik ook niet, dus beleef eerst ook afwachtend. Maar toen ik juist de kansen zag liggen kon ik mezelf motiveren om aan de slag te gaan ipv afwachten totdat een ander wat ging bedenken. (Met als gevolg dat ik het werk kreeg wat veel tijd kostte of niemand zin in had.) Ook al waren mijn studiegenoten het dan niet eens met mijn voorstel, ze gingen wel met mij in gesprek om te overleggen wat zij in gedachten hadden. Op deze manier kreeg ik niet zomaar iets toegeworpen en wat ik vooral belangrijk vond is dat ik bij het proces werd betrokken.

In het dagelijks leven ervaar ik dit als onafhankelijkheid. Ik heb bijvoorbeeld een jeugdvriendin die weet hoe onzeker ik kan zijn. Blijkbaar geeft het haar een goed gevoel om onze afspraken regelmatig af te zeggen een dag van te voren. (Terwijl wij deze minstens een week van te voren hadden gemaakt.) Nu hou ik er al rekening mee dat ze af kan zeggen en dat maakt het dat ik minder bang ben dat ze af gaat zeggen. Het doet me nu niet meer zoveel. Ja natuurlijk vind ik het super jammer, maar ik trek het mij niet meer zo persoonlijk aan.

Ook voel ik mij tegenwoordig minder gedwongen om alles te vertellen. Sommige mensen kunnen mij vragen stellen waardoor ik het gevoel krijg dat ik verplicht ben om te beantwoorden. Nu ik mij hiervan bewust ben, probeer ik opzoek te gaan naar woorden. Ik stel mijzelf dan de vraag: "hoe kan ik vriendelijk blijven zonder deze vraag te beantwoorden?" Hiermee worstel ik nog regelmatig maar ik accepteer het van mijzelf als ik hier zo nu en dan fouten mee maak. En wat ik echt niet kwijt wil, vertel ik niet. Hierbij laat ik mij vooral meeslepen door het gevoel. Een voorbeeldje: iemand vraagt aan mij hoe oud ik ben. Dit in combinatie met vorige vragen bv, heb je een partner, hebben jullie kinderen, hoe heten ze, hoe oud zijn ze, in welke groep zitten ze, hoe oud bent u?
Ik voel mij dan vrijsnel overgevraagd en verplicht om te antwoorden. De vragen zijn onschuldig, niks mis mee toch? Door mijn gevoelens hierin serieus te nemen, moet ik op zulke momenten toevallig even naar het toilet of vraag of de ander wat wil drinken of eten. Dan gun ik mezelf even de tijd om een nieuwe draai aan het gesprek te geven. Overigens mensen zijn altijd nieuwsgierig wat jij te vertellen hebt. Probeer nieuwsgierig te zijn naar de ander en interesse te tonen in wat zij hebben beleefd etc. (Sorry nu praat ik ook vooral over mijn eigen ervaringen, maar ik hoop dat ik je er een beetje mee kan helpen.)

Ik wil je ook adviseren dit met je vriend te bespreken. Wellicht kan hij je af en toe wat handvatten geven. Ik hoop dat hij jou hierin wilt steunen.

Tenslotte wees tevreden met wie je bent. Mensen die je het gevoel geven dat je niks waard bent, neem ze niet meer zo serieus en laat ze links liggen als het even kan. Maar blijf wel aardig tegen ze. Alleen doen wat jij nodig vindt.