Hoe kom ik hieruit? Twijfel over relatie na affaire
Hallo allemaal,
2 jaar geleden heeft mijn man bekend dat hij een affaire heeft gehad met een collega. Maanden lang hebben ze wat gehad. Ze hebben in ons bed gewoon met elkaar geslapen, terwijl ik aan het werk was. In ons huis, waar onze 3 kinderen ook wonen! Ik ben echt zo geschrokken en ben helemaal tekeer gegaan tegen hem. Wekenlang. Want hij hield ook nog eens van haar. Heel veel. Maar hij wilde mij niet kwijt en hij wilde kiezen voor zijn gezin.
Sindsdien hebben we heel wat doorgemaakt. Relatietherapie, heel veel huilen en nog meer schelden. Uiteindelijk trok ik het niet meer en vorig jaar woonden we om en om hier in huis bij de kids. Ik had een ander huis gekocht zelfs . Maar ik kreeg zo ontzettend veel paniek om alles. De gedachte om hem kwijt te zijn, mijn spullen uit het huis te halen, de gedachte mijn kinderen niet meer elke avond naar bed te kunnen brengen. De paniek was overweldigend.
We hebbentoen toch besloten het huis af te blazen en het weer samen te proberen.
Maar hier komt het probleem... Ik blijf het gevoel houden dat ik dit echt echt echt niet kan accepteren of vergeven of kan laten gaan. Hij is te licht bevonden in mijn ogen. De kleinste dingen irriteren me mateloos aan hem. Als hij me aanraakt of zoent voelt dat niet goed. Ik wil dat niet meer. We zijn nu ook al 2 jaar niet meer met elkaar naar bed geweest.
Maar zodra ik denk van: we moeten ermee stoppen. Komt die paniek weer terug. Zie ik hem weer zoals hij is. Gewoon mijn man. Die lief is voor de kinderen, mee helpt in huis, van me houdt.
Herkent iemand dit?? Die eindeloze twijfel waar je na zoiets in beland? Ik kom er gewoon niet uit. En ondertussen tikt de tijd veder. Heeft iemand wat goede raad voor me?
Ik herken die twijfel. Ik heb het nog al is het al jaren voorbij met de man die mij bedroog. Ik houd nog steeds van hem maar als ik hem zou zien zou ik dat in eerste instantie diep voelen maar na een paar uur ook die walging en irritatie weer ervaren.
Tja het komt natuurlijk ook omdat iemand niet alleen maar een kl%^&tzak is. Je kan ook de mooie kanten zien van een persoon die je dan toch ook weer iets traumatisch heeft aangedaan. Wij hebben ook relatietherapie en alles gehad, nog jaren blijven proberen, hard werken van mijn kant om hem weer te vertrouwen. Hard werken van zijn kant om vertrouwen te winnen. En toch is het niet gelukt. Tot diep verdriet van beiden.
Complicerende factor om door te gaan was dat hij een persoonlijkheidsstoornis had die hem onbetrouwbaarder maakte. Simplificerende factor om toch maar te stoppen was dat we niet samenwoonden en geen kinderen samen hadden.
Het is al jaren maar dat dubbele gevoel is er nog steeds. In die zin kan ik je geen raad geven. Het blijft bestaan en daar moet ik maar mee leven, ook al voelt dat niet als closure.
Andrieke
Wat ik mis in je verhaal is of jullie ook relatietherapie hebben gehad/gedaan. Na bedrog samen verder gaan is heel moeilijk en hard werken, zeker als het geen eenmalig slippertje is, maar een heuse relatie. Dat kun je eigenlijk niet (als stel) alleen. Dus als jullie dat nog niet gedaan hebben zou ik je zeker aanraden om dat zo snel mogelijk alsnog te doen. Ons heeft EFT, emotionally focussed therapy, veel goed gedaan. Er is een zelfhulpboek waar je zelf, samen, al mee aan de slag kan, ook zonder therapeut: Houd me vast, geschreven door Sue Johnson. Deze therapie gaat vooral over wat je van elkaar nodig hebt om je veilig te voelen. En juist dat veilig voelen is voor jou waarschijnlijk waar het aan ontbreekt. Het helpt je als stel na te denken en te communiceren over hoe je elkaar kunt helpen en het leert je ontdekken waarom je bepaald gedrag vertoont en hoe dat gedrag overkomt bij de ander. Het is echt heel verhelderend, je leert er ook echt jezelf beter door kennen en begrijpen.
Verder denk ik dat je los zou moeten laten dat je een besluit moet nemen, binnen een bepaalde termijn. Zoals je schrijft "de tijd tikt verder" geeft mij het gevoel dat je van jezelf iets 'moet'. Een besluit nemen, eroverheen komen (wat dat dan ook is), verder gaan. Maar dat is niet zo. Dit soort dingen kost enorm veel tijd. Er zit geen maximum aan, of een norm. Hebben jullie het als gezin goed nu, vandaag? Dan is dat voor nu goed genoeg. En je mag best lief/liever voor jezelf zijn. Het is niet niks wat je is overkomen. Het boek Zelfcompassie van Kristin Neff kan je misschien helpen hierbij. Meer van jezelf leren houden en met meer compassie naar jezelf kijken kan je ook in je relatie helpen. Een persoonlijke coach kan ook helpen, maar is in deze tijd ook lastig te realiseren waarschijnlijk. Ik heb destijds een jaar lang begeleiding voor mezelf gehad, en daarna gingen we samen in relatietherapie.
Last but not least: als voor jou er nu (of nooit) niet meer in zit dan 'bij elkaar blijven voor de kinderen' is dat ook goed. Als jullie niet ruziënd door het huis rollen maar als ouders een rustig, stabiel en warm nest voor jullie kinderen kunnen bieden is daar niks mis mee. Je kunt ook gewoon dat besluit nemen. Voor nu is het dit, en dit moet maar even genoeg zijn. Je kunt altijd van daaruit kijken hoe je verder wil of gaat. Daar moet je man het natuurlijk ook mee eens zijn, maar het kan jou de ruimte en rust geven om het te laten bezinken. Door er zo mee bezig te zijn blijft het ook leven voor jou. Besluiten het allemaal te parkeren kan ervoor zorgen dat je uiteindelijk wél verder kunt komen.
Ik hoop dat je er wat aan hebt. Ik zit er anders in dan Mari, mijn man en ik zijn nog wel bij elkaar na een heftige, diepe crisis van bijna 2 jaar. Maar ik snap wel dat het niet voor iedereen haalbaar is. Dat is de realiteit. Dat jij na 2 jaar het nog niet kunt accepteren is niet heel hoopgevend. Maar ik hoop dat mijn tips je verder kunnen helpen, want uit je post krijg ik wel het idee dat je je gezin niet kwijt wilt. Dat hoeft ook niet, en met een beetje mazzel kun je het wel gaan accepteren en vergeven. Maar alleen je gezin bij elkaar houden in redelijke harmonie is ook al mooi.
wel relatietherapie Pennestreek/ Andrieke
Ze schrijft dat ze wel relatietherapie hebben gehad.
Andrieke: heb je dit wat je hier schrijft, al eens met je man besproken? Dat je hem als te licht bevonden beschouwt? Geen oordeel hoor, kan het me meer dan voorstellen.
Als je na twee jaar en veel wegen zoeken (relatietherapie, om en om in huis wonen, boos zijn etc) je nog steeds zo voelt (wederom geen oordeel), gaat dat in mijn optiek ook niet meer komen. Er is iets fundamenteels gebroken en misschien is het wel heel slim van je gevoelsleven niet meer toe te geven aan hem willen vertrouwen.
Ik hoor dat je bezwaren tegen uit elkaar gaan eigenlijk alleen maar gericht zijn op het uit elkaar vallen van het gezin, je kinderen minder zien etc.
Dat is hoe het nu is. Ik zou daar van uitgaan: je wilt je gezin, je wilt niet je man als partner, waardeert hem wel als vader van de kinderen. Nou dat is mooi en misschien wordt het tijd daar je focus op te richten: hoe kunnen we gezien hoe het nu is bij elkaar blijven met respect voor ieders gevoelens.
Hoe staat hij er eigenlijk in? Wil hij wel alleen met jou, voor altijd en heeft spijt als haren op zijn hoofd? of blijft hij ook om het gezin?
onzekere toekomst
Je bent al 2 jaar boos bent op je man om wat hij gedaan heeft (begrijpelijk). De paniek die je voelt is over een onzekere toekomst. Niet omdat je bij je man wil zijn of blijven. Ik denk dat je die twee zaken uit elkaar moet halen. Ja, een toekomst alleen is eng. Maar een verder liefdevol leven met je man zit er misschien ook niet meer in.
Moest mijn man een maandenlange affaire hebben gehad met iemand waarvan hij toegeeft dat hij ervan houdt/hield, dan zou ik niet geloven dat hij nog van mij houdt. Dat hij lief is voor jullie kinderen wil niet zeggen dat hij van je houdt. Zegt hij dat; toont hij dat en is dat gemeend? Hij blijft misschien net om dezelfde redenen als jij: angst voor onzekere toekomst, angst voor een gebroken gezin. Maar wat hebben jullie samen nog?
Bovendien: weet je zeker dat hij ondertussen ook al 2 jaar geen seks meer heeft gehad?
Heel herkenbaar
Hi Andrieke,
Alles wat jij hebt beschreven in jou verhaal komt mij heel herkenbaar voor. Ik heb geen kinderen met mijn man maar toch heb ik dezelfde gevoelens die jij beschrijft. Het gevoel dat je niet zo verder kan en je geluk niet zult vinden met die man die jou bedrogen heeft met een andere vrouw waar hij van houd en liefde heeft bedreven in jou vertrouwde omgeving.(je huis, je bed) Disgusting !!!!! Mijn man is vreemd gegaan met zijn ex vrouw in “ons” bed, het idee maakt me gewoon misselijk en die pijn steekt me in mijn hart. Dat de persoon waar je zoveel van houd en zo erg vertrouwde jou zoiets kan aandoen is hartverscheurend. Ik ben er zo kapot van geweest en toch alsnog na alles wat me heeft gebroken kan ik toch geen afstand van hem doen. Net als wat jij zegt op het moment dat je er een punt achter wilt zetten denk je aan hoe lief en leuk hij kan zijn. En voor jou is het nog 10x zo moeilijk doordat je kinderen met hem hebt. Je ligt vast elke nacht wel wakker van met dat nare vieze gevoel dat je eigenlijk niks van hem wilt accepteren wat hij heeft gedaan en toch blijf je daar maar liggen en praat je jezelf aan dat het allemaal wel goed moet komen. (Dat is wat er bij mij gebeurt)
Mijn advies, eigenlijk kan ik niet echt advies geven omdat ik zelf niet weet wat ik moet doen, maar als buitenstaander van de situatie zou ik doen wat jou gelukkig maakt. Denk aan jezelf wat jou echt gelukkig maakt, je hoeft er niet perse een einde aan te maken maar probeer je te focussen op jou eigen geluk. En je hebt ook al 2 jaar seks met hem gehad! Wel met een ander ? En hoe zit dat met hem? Focus je op jezelf je verdient het beste!
Poeh zeg
Geen ervaring met 'verdergaan na ontrouw' (heb wel ontrouw meegemaakt maar dat was einde relatie) maar mij persoonlijk lijkt 2 jaar ellende echt veel te lang. Me dunkt dat hij nu genoeg gestraft is.
Lukt het je echt niet er overheen te komen (tot een acceptabel punt bedoel ik dan, maar dat lijkt bij jullie nu niet zo) dan moet je mi echt de stekker eruit trekken. Voor je kinderen, voor jezelf en voor je man.
En ja, dat kan paniek geven, vind ik niet zo vreemd. Maar daar moet je doorheen. Vind ik dan.
Max
Gestraft? Het is toch gewoon haar gevoel?
"dan moet je mi echt de stekker eruit trekken. " ben ik het mee eens
Bij elkaar blijven voor de kinderen?
Als je in een situatie zit waarin “ De kleinste dingen irriteren me mateloos aan hem. Als hij me aanraakt of zoent voelt dat niet goed. Ik wil dat niet meer. “ dan lijkt dat mij ook een weinig fijne situatie voor de kinderen. Althans de mijne zouden dat zeker voelen.
Ik denk dat je je keuze moet maken. Of je vergeeft hem of jullie kan op een zo goed mogelijke manier uit elkaar waarbij je de kinderen voorop stelt
Kinderen
Kinderen maak je niet gelukkig met ouders met een liefdeloze relatie waarin altijd een broeierige spanning heerst. Dat vormt kinderen, en het klopt niet voor ze omdat jullie juist vanwege de kinderen bijelkaar blijven (en niet vanwege elkaar).
Scheiden vormt kinderen ook, dat is zeker waar. Als je deze relatie niet aankunt maak dan een keuze. Ga niet eerst jarenlang een broeierige liefdeloze relatie in stand houden om vervolgens alsnog uit elkaar te gaan. Ook voor volwassen kinderen kan het behoorlijk hard en ontnuchterend zijn als ouders gaan scheiden. Dat je dit vol wil houden zolang de kinderen klein zijn richt ook veel schade aan bij kinderen als ze ouder zijn.
Kies je voor je partner, dan zul je (opnieuw) van hem moeten leren houden. Niet doen alsof zolang de kinderen klein zijn.
Solotherapie
De adviezen die je hier krijgt zijn gekleurd door eigen ervaringen. In plaats van relatietherapie zou ik eerder denken aan hulp voor jezelf van een neutrale professional om op een rij te krijgen of, en zo ja wat je nog van deze relatie verwacht. Kan ook van een coach zijn als je het gevoel hebt eenmalig door deze grove vertrouwensbreuk van je sokken te zijn geblazen. Bij een therapeut als er er sprake is van een terugkerend patroon in je leven van besluiteloosheid ingegeven door ansgst en/of en niet los kunnen laten van rancune. Die lichamelijke afkeer lijkt me overigens wel een veeg teken.
Dat eigen bed zou ik overigens wel een heel groot/goor ding vinden. Dat zou als eerste de deur uitgaan.
Kenfan
Mee eens.
'Gestraft? Het is toch gewoon haar gevoel?' Met 'gevoel' is toch niet alles gezegd? Je mag best kritisch kijken naar je 'gevoel'. Waarom blijf je daarin hangen, waarom ben je daaraan gehecht. Nou ja, de vragen die Kenfan stelt.
Het bed zou ik door hem laten verwijderen. En dan zelf een nieuw bed mogen uitkiezen.
Tsjor
@Emma
Jij zegt dus eigenlijk dat als je je partner niet meer moet, het beter is voor de kinderen om te scheiden, liever dan die scheiding uit te stellen tot de kinderen volwassen zijn? Ik vraag me af of het klopt.
Ten eerste denk ik dat de meeste kinderen zich niet heel erg bekommeren om de vraag of hun ouders wel gelukkig zijn, en ook onderhuidse spanning maar ten dele opmerken. En ten tweede: ongetwijfeld hebben kinderen last van spanningen tussen de ouders, maar of ze daar meer last van hebben dan van een scheiding (verhuizingen, geruzie over de spullen, omgangsgehannes) vraag ik me oprecht af.
Groeten,
Temet
Ervaring
Het gaat er niet om of iets "klopt". Er zullen ook wel mensen zijn die er niet zo'n last van hebben zoals jij beschrijft. Ik ken alleen meerdere gezinnen waarin de kinderen jarenlang op hun tenen hebben gelopen omdat er veel spanning was tussen de ouders. Die zijn na jaren toch uit elkaar gegaan. Kinderen hadden in eerste instantie het gevoel dat ze voor niets al die jaren op eieren hadden gelopen, datze gefaald hadden. Later, toen dat gevoel weg was na veel gesprekken was er verontwaardiging en woede, zich opgelaten voelen omdat de ouders het allemaal ongevraagd "voor de kinderen" deden. Ik ken die kinderen goed, waarom zou dat niet kloppen?
Er zullen ook mensen zijn die zo'n relatie in stand houden en kinderen die daar geen last van hebben en de spanningen niet voelen of niet wakker liggen van het levensgeluk van hun ouders.
Er zijn vechtscheidingen en scheidingen die milder verlopen. Wat erger is? Niet per definitie een scheiding lijkt me.
Ts vraagt om raad, iedereen reageert vanuit eigen referentie (zie de reactie van Kenfan). Dit is de mijne, dat kan toch?
Ja, dat kan, alleen kreeg ik uit je eerste reactie de indruk dat je dit als een soort algemeen regel zag.
Uiteindelijk zal niemand in zijn individuele situatie precies weten wat nou beter was geweest. Ik neem aan dat een scheiding van de ouders voor de kinderen altijd slecht uitkomt (gevallen van mishandeling daargelaten).
Groeten,
Temet
Temet
" Ik neem aan dat een scheiding van de ouders voor de kinderen altijd slecht uitkomt (gevallen van mishandeling daargelaten)."
Slecht of slechter dan?
Niemand beweert dat een scheiding goed uitkomt. Maar er zijn genoeg kinderen die hun ouders liever zien scheiden dan dat ze de bestaande situatie laten voortduren.
o, volgens mij..
..volgens mij heb ik meerdere keren gelezen dat uit onderzoek was gebleken dat (hoewel het erg is en beschadigend) het gemiddeld echt erger is voor kinderen als de ouders wel gescheiden waren.
Dus beter dan als ouders niet gelukkig met elkaar waren.
Het ging echt ver, echt tot: beter regelmatig ruzies in huis, dan dat ze echt gescheiden waren.
Omdat ik het zo vaak gelezen heb en met betrouwbare wetenschappelijke bronnen (voor zover mogelijk bij psych. studies) ben ik er wel van overtuigd dat je niet gauw kan zeggen: 'beter dan dat de kinderen bij twee ongelukkige ouders wonen'.
Gelukkig hier niet van toepassing
Andrieke
Lees je nog steeds mee?
Ik begrijp ontzettend goed wat je bedoeld, heb namelijk een héle lange periode met die zelfde twijfel gezetten. En soms nog.
Ik denk dat dat ook het vertrouwen is wat je kwijt bent, de ene dag ben ik dol gek met hem en de dag erna " begrenst en in zelfbescherming " en de andere dag neutraal, en zie ik hem als de vader van mijn kind, zonder boosheid maar meer zoals ik me op dat moment voel. Volgens mij zijn die schommelingen "normaal ".
En ja er zijn succes verhalen maar ik begrijp je totaal. Bij mij heeft het mij hele zicht op de mensheid veranderd. Niet alleen op man. Ook op mede betrokken.
Ik persoonlijk vind twee jaar kort. Je rouwt nog steeds, dat heb ik ook. Die onherstelbare fundering. Ondanks dat ik ontzettend veel geleerd heb, meer dan ooit van mijn leven. Kun je je tijden afvragen is dit nu het leven wat ik heb en wil?
Een stuk zelfreflectie.
Sinds een aantal maanden, merk ik dat ik die gedachtes steeds meer los kan laten.
Probeer juist kracht uit jezelf te gaan halen.
En lees vooral de posts van Mari terug. Met zoveel wijsheid en verheldering. Dankjewel daar weer voor Mari.
De tip die ik je kan geven is werk aan je eigen zelfvertrouwen. Als je zelfvertrouwen hebt en je komt voor een moeilijke beslissing te staan, zul je gaan accepteren wat je kunt doen. Het zal wellicht niet perfect zijn zoals je ooit had gehoopt ( het gebroken gezin, de kinderen die je moet missen) Maar wat er ook gebeurt, je zult een manier vinden om er mee om te gaan. Je blijft er aan werken tot het goed genoeg is, je red je wel wat er dan ook gebeurd.
Die gedachte geeft mij verlichting.
Mocht ik de stap ooit gaan zetten ( mocht hij nog éénmaal vreemdgaan bijv) dan red ik me wel, dan ga ik fulltime werken, poetsen, bedienen, het maakt me niet uit wat maar dan weet ik dat ik alles gegeven heb en ik niet meer door kan.
Ga voor jezelf een grens stellen, misschien een doel? Heb je daar al eens over nagedacht of iets gezocht waar jij veel voldoening uit haalt?
Heb compassie met jezelf, echt waar ben niet te hard voor jezelf.
Temet
"Ik neem aan dat een scheiding van de ouders voor de kinderen altijd slecht uitkomt (gevallen van mishandeling daargelaten)."
Of dat alleen in geval van mishandeling het geval is, waag ik te betwijfelen. Situaties waarin ouders geregeld ruzie hebben is voor sommige kinderen ook heel onprettig. Ze weten nooit wanneer de bom weer kan barsten en dat maakt de thuissituatie onrustig.
En er zullen ook vast kinderen zijn die het niks kan schelen dat hun ouders niet meer met elkaar overweg kunnen. Of dat er vaak spanning is omdat de ene ouder de andere ouder eigenlijk niet meer trekt.
Scheiden is zeker waardeloos voor kinderen maar in veel gevallen is de situatie voor de scheiding ook al waardeloos. Als je dan toch de knoop doorhakt, zorg dan in ieder geval dat je als ex-partners fatsoenlijk met elkaar omgaat en belang van de kinderen altijd boven stelt.
Alkes
Natuurlijk zijn ruziënde ouders erg voor kinderen. Maar een scheiding is alleen een oplossing voor die kinderen als de spanningen daarna minder worden. En vaak is dat niet zo, want er komt nieuw gezanik voor in de plaats.
En alle scheidende ouders nemen zich volgens mij heilig voor om alles netjes te regelen en het belang van de kinderen voorop te stellen. Vervolgens blijken beide exen een wat andere kijk op het belang van de kinderen te hebben, en daar gaan we weer 
Groeten,
Temet
Erger na scheiding
Bij ons was voor de scheiding geen ruzie. En spanning, die was er wel maar hebben wij (ik vooral) erg onderdrukt. Maar die is na de scheiding eigenlijk alleen maar toegenomen. Doordat ik mijn kinderen veel minder zie, doordat ex direct een ander had, doordat de kinderen het alleen míj kwalijk nemen dat ik geen contact met ex wil (terwijl ex daar natuurlijk ook zijn aandeel in de oorzaak heeft), doordat ik me zo lang aan het lijntje heb laten houden en tegen beter weten in ben blijven hopen dat het huwelijk beter zou gaan als dit of dat... dat heeft mijn zelfvertrouwen en zelfbeeld gesloopt en daar geeft Miss een wijze raad aan TS, werk aan je zelfvertrouwen!
Temet
Ja, dat kan. Misschien heb ik mazzel, maar hier (en ook bij mijn vriendinnen die gescheiden zijn) is de scheiding vrij netjes gelopen. De irritaties die er zijn blijven buiten de kinderen.
Gewoon
‘#1: Gewoon mijn man. Die lief is voor de kinderen, mee helpt in huis, van me houdt.’
Andrieke, je geeft aan dat hij van je houdt. Vind je hem, na die keuze samen verder te gaan, veranderd of is alles vanzelfsprekend en merk je weinig extra aandacht om je zo te overtuigen van zijn wens bij jou te blijven?
Oef beroerde zin, maar heb je het gevoel terug belangrijk voor hem te zijn?
Mocht dit spelen, weet hij dat dan ook? Zou je meer aandacht van hem willen om wie je bent, ( zoals vroeger).
Geraakt
Wauw... wat ontzettend bijzonder om jullie reacties te lezen. Dat jullie de tijd hebben genomen om me zo te proberen te helpen. Echt, dat doet wat met me. Heel erg bedankt!
Allereerst dat bed... ik heb erop gestaan dat we meteen een ander kochten! Wilde daar niet meer op liggen met hem. Tot die tijd sliep hij op de bank dus dat was zo geregeld 😉
Ik wil ook echt graag in therapie. Maar dan alleen. Had afspraak gemaakt met huisarts voor verwijzing. En toen corona! Ik focus me momenteel vooral op mijn werk en op mijn lieve kinderen. We hebben niet veel ruzie samen hoor. Op zich is de sfeer wel rustig, maar we komen ook niet verder. Mijn gedachten over weggaan die maar in mijn hoofd blijven gaan hebben daar vast mee te maken. Maar merk wel dat ik veel sneller geïrriteerd ben dan vroeger. Dan zit hij te zeuren over de was. En dan denk ik: wat ben je toch een vervelend mannetje. Wees blij dat ik überhaupt nog bij je ben. Totaal niet eerlijk.... i know.... Ik zeg dat ook niet tegen hem hoor.
Af en toe zo ineens overvalt me mijn woede en verdriet me zo. Hebben we het net gezellig. En dan zo ineens denk ik: met dat hoofd van je heb je me gewoon meer dan een half jaar voorgelogen!! Hoe kan je dat nou doen?? En dan zie ik zo voor me hoe hij weet ik veel wat aan het doen is met dat andere wijf. Ik weet dat 2 jaar een heel eind is. En dat dit ook niet eerlijk is voor hem. Al die twijfel maakt écht van alles kapot. Mijn man wil heel graag weer met me naar bed. Volgens mij denkt hij dat dat de enige horde nog is. Dan is het check weer allemaal goed.
Maar ik voel het gewoon niet. En het staat me gewoon zo tegen. Hij stuurt steeds berichtjes van: trek je wat spannends aan en dan... of hij wil samen douchen... ligt ineens bovenop me op de bank... Hij is volgens mij nu zo beledigd van alle afwijzingen dat hij me niet even een kus geeft als hij thuis komt. Heel afstandelijk soms. En dan ineens weer seksvoorstellen. Alsof ik dat nu ineens wil? Zonder tussenstap waarin ik hem weer vertrouw. Kan het zijn dat alle aantrekkingskracht gewoon weg is? Door zoiets?
Ik zal jullie nog even beantwoorden...
Even stoom afblazen (sorry)
@miss
Wat naar voor je dat jou ook zoiets is overkomen. Je zegt dat je je er inmiddels meer overheen kan zetten. Wat fijn! En ook zo knap. Ik weet echt niet of ik dat wel kan. Of erger nog wel wil. Dan moet ik het loslaten. Accepteren?
Je zegt iets van: als hij het nog 1 keer doet dan... Die gedachten heb ik ook wel.
Maar vlak daarna denk ik dan: ok, hoezo nog 1 keer?? Was dit dan niet erg genoeg??? Al het liegen en bedriegen en zonder bescherming met iemand anders gaan. Na 19 jaar huwelijk. Onze lieve kids gewoon compleet vergeten en alles in de shit gooien. En waarvoor voor sex?? En ik was 37 toen hij dit deed hè. Wat gaat hij doen als ik 57 ben? Of is het nu misschien uit zijn systeem? Hij heeft even maandenlang kunnen n**** met een andere veel jongere vrouw. En nu kan hij er weer tegenaan? Waar haalt hij het lef vandaan??
Pff sorry... Ik ben denk ik simpel weg te trots om dit te kunnen slikken. Ik kan het niet uitstaan gewoon. Ik heb ooit wel eens tegen hem gezegd dat hij nooit vreemd zou moeten gaan. Want dan zou ik veranderen in een achterdochtige vervelende trien. Tadaaa zie hier. Ik had gewoon nooit verwacht dat hij zoiets zou doen. Hoe doe je dat je kinderen aan?? Onverantwoord stuk...
Zelfde gepieker
@Bella1234
Ik hoop dat jij dat bed ook ritueel hebt verbrand na die tijd. Wat erg voor je zeg. Als ik het zo hoor liggen we over dezelfde dingen te piekeren snachts... heb jij dat boek wel eens gelezen; scheiden of blijven? Dat is wel een aanrader. Daar kwam bij mij scheiden uit.
Maar ja... Vlak daarna ging ik qua gevoel meteen weer in de paniek modus. boek ligt nu verstopt onder de sokken in de kast. Wat een dom iemand ben ik toch ook... ik ben sowieso wel een beetje een twijfelaar van nature een ook heel erg hard voor mezelf. Daar had ik nooit echt last van. Maar dit hakt er wel in...
Andrieke
Wat ik vooral lees is dat je ook heel erg boos bent op jezelf. Ik denk dat daar jou sleutel ligt. In het jezelf gaan vergeven, dat je het niet wist.
Onwetend was.
Daarna kun je pas neutraal naar je man gaan kijken, tenminste zo heb ik het ervaren.
Ik voelde me zo lang een domme doos. Maar nu niet meer, ik heb geaccepteerd dat het mij is overkomen. En daarom kan ik nu anders naar mezelf kijken. Niet meer de domme miss maar de miss die met heel veel liefde naar zichzelf kijkt en mijn gezin. Vandaar ook dat ik het blijkbaar nog kan.
Mijn man opZich is een bijzonder exemplaar. Maar dat deel weet ik al en daar hoef ik niet meer mee bezig te zijn.
Jij zit vooral nog met vragen lees ik. Het hoe en waarom?
Waarom deel je deze gevoelens niet met hem?
Pak de koe bij de hoorns en uit je pijn.
Je weet dat hij het gedaan heeft, het was het domste wat hij ooit kon doen, dus wat kun je boven vertrouwen en geloof nog meer kwijt raken? Niet veel toch?
Dan kun je maar het beste op een rustig moment gaan zitten en uitleggen waarom je geen intimiteit meer met hem wil.
Eergisteren was er bij ons een fijn moment en man wil idd alleen maar op mij " duiken " nadat ik even een verdrietig moment had. Hij wil dus eigenlijk verdriet en pijn bij mij weg halen maar vooral ook bij zichzelf.
Maar tja, hè dat heb ik ook maar geleerd en nog steeds lerende, want wat je ook zegt we hebben het fijn, we praten meer, waardoor ik ook vraag aan hem of hij zich dan niet afgewezen voelt maar dat is het dan niet. Het is het goed willen maken. Echt op zijn manier.
Geen idee of je man er ook zo mee om gaat maar even een andere visie.
Wellicht vond hij haar niet eens lekkerder en mooier Andrieke. Maar een vlucht van zichzelf.
Kun je gaan oefenen er zo naar te gaan kijken?
Of wil je er niet meer over praten met hem?
En weten je hoofd en je hart dat het klaar is.
Dat mag ook, maar echt waar uit jezelf anders vreet het je op en dat zou zo zonde zijn. Want ook jij mag er zijn. Zet je eigen voorop, je liefde, geluk en je pijn. Wellicht ga je er dan toch anders naar kijken. Maar dat is mijn innerlijke visie en levensles. Xxx
Andrieke
Eens met Miss. Hij heeft het zelf opgebiecht, hij heeft voor JOU gekozen, niet voor haar. Hij houdt van jou. Dat neemt niet weg dat hij je vreselijk belazerd heeft. Maar hij wil het goed maken, en kiest daar een weg voor waarvan hij dénkt dat het werkt, hij ziet niet dat het juist contraproductief is, en hij weet oprecht niet wat hij wel kan doen om het goed te maken. Dat kan ook niet. Het is gebeurd, hij heeft jou verraden en belogen en bedrogen. Dat valt niet goed te maken. Jouw vertrouwen in hem is kapot. Dat is wel te repareren, grotendeels dan, maar dat kost heel veel tijd en energie van zijn kant. Maar ook van jou. Accepteren en vergeven is ook hard werken, en kost ook veel tijd.
" Dan zit hij te zeuren over de was. En dan denk ik: wat ben je toch een vervelend mannetje. Wees blij dat ik überhaupt nog bij je ben. Totaal niet eerlijk.... i know.... Ik zeg dat ook niet tegen hem hoor." Waarom niet? Nee, je moet niet iedere keer dat je een negatieve gedachte over hem hebt dat met hem delen. Maar het is wel belangrijk dat hij weet dat jij er nog dagelijks mee bezig bent. En dat hij weet wat voor jou triggers zijn. Wat pijnlijke momenten zijn. En het is belangrijk dat jij hem vertelt wat hij wél kan doen. En realiseer je dat hij het er ook heel moeilijk mee heeft dat hij jou zoveel pijn heeft gedaan. Voor ons was het heel erg helend dat we elkaar konden troosten. Toen wij in therapie gingen samen ontdekte man langzaamaan dat de redenen waarom hij bij mij weg wilde en waarom hij vreemdging heel anders waren dan hij zelf dacht. Wat Miss ook schreef, hij was eigenlijk niet gelukkig met zichzelf. Het lag niet aan mij. En als ik niet vol had gehouden, als ik niet zoveel geduld had gehad met mezelf en met hem, dan was hij zijn gezin kwijt geraakt en daarmee zijn probleem niet opgelost maar wel zichzelf, mij en de kinderen veel verdriet gedaan. Dat vindt hij tot op de dag van vandaag vreselijk moeilijk. Het is heel erg fijn dat we elkaars pijn kunnen bespreken en dat we elkaar vast kunnen houden op moeilijke momenten.
Ik vond intiem zijn in eerste instantie ook heel moeilijk. Zag altijd beelden van hun samen. Intiem zijn kan alleen op jouw tempo. Vertel dat aan je man. Leg hem uit dat elk initiatief en elke toespeling van zijn kant alleen maar averechts werkt. En zeg dat hij dat dus gewoon niet moet doen. Jij laat wel weten wanneer jij er weer aan toe bent. Kan hij dat accepteren?
Het is echt tijd voor een goed gesprek. En lees dat boek, Houd me vast. Ik denk echt dat je er wat aan kunt hebben. Ik zou toch de huisarts bellen en vragen of hij/zij een therapeut of coach kent waar je (online?) bij terecht kunt.
En tenslotte: stel, je besluit nu toch te scheiden. Is dan je boosheid opgelost? Denk je dat je de scheiding op een goede manier kunt regelen? Kun je zakelijk blijven, niet emotioneel worden? Het belang van de kinderen in het oog houden? Gun jij je kinderen je man als vader, of gun je je man de kinderen niet? Vragen om goed over na te denken en mee te nemen in je beslissing. Maar zoals ik al eerder zei, je hoeft niet nu te beslissen. Er staat geen termijn voor herstellen van bedrog.
Oh ja
En Blijven is GEEN goedkeuring geven!!!!
Je bent aan het kijken hoe je eventueel wel verder kunt na dit verdriet. Dat is geen goedkeuring. Want zo lees ik het, klopt dat? Dat je dat gevoel hebt?
Ik heb altijd alles met de mantel der liefde bedenkt. Dat zeiden ze toen zo mooi op het forum. En ik weet zeker dat ik dat gedaan heb. Maar nu doe ik dat niet meer.
Ik pak hem direct bij me als kind op bed ligt.
Waarom hij zo sprak over die collega of waarom hij stil is en vooruitzich staart?
Een hele tijd boeide het mij geen donder, maar dan blijf je hangen in de pijn en draaide dat cirkeltje rond wat jij ook voelt.
Vind je je zelf zwak dat je blijft?
Dat soort gedachtes heb ik lang gehad, en vaak geuit op het topic doorgaan na ontrouw. Ook de boosheid op man. Tot walging toe (!) Precies zoals je post.
Maar nu voel ik dat niet meer, omdat ik kijk naar hem als een man met heel veel tekort komingen, maar hebben we die alle niet?
De een meer, de ander wat minder.
Doordat we nu bijna iedere dag een stuk wandelen en ik dus ja zelfs nu nog ( ook ) twee jaar later af en toe aan hem vraag waarom was dat toen zo. Krijg ik weer antwoorden en gaan die geen leven meer lijden in mijn hoofd ( dat nacht piekeren wat je zegt) en natuurlijk geloof ik er niet alles van. Maar je weet je eigen waarheid en het lucht vooral op.
Ben jij eigenlijk wel eens flink kwaad op hem geworden ? Of ben je meteen op modus verbijstering gegaan?
Allemaal vragen die met het verwerken te maken hebben.
Zoals pennenstreek ook benoemd, probeer die emoties eens te gaan ontdekken. Of je nu blijft of gaat maar in beide situaties. Zo krijg je zicht op wat je wil....
En ik ben niet van het team blijven hoor, maar nogmaals praten helpt echt. En wat een ruzie heb ik gemaakt. Wist niet eens dat Ik dat in me had. Maar dat heeft me gigantische opluchting gegeven. En nu is dat klaar. Dan kun je het achter je laten en weet hij dat ik woest op hem was. Dat mocht hij zien en voor een goeie 
Verslaafd aan Liefde
Klopt het dat je nog heel jong was toen jullie bij elkaar kwamen? Ik denk echt dat je bij jezelf moet beginnen. Ik heb geen ervaring met een ontrouwe man (zover ik weet) maar wel twijfel twijfel twijfel. Ondertussen dus gescheiden maar dat lost echt niet alles op want er blijkt ook een groot stuk in mijn eigen onbewuste gedrag, handelen en denken te zitten. Het boek Verslaafd aan liefde door Jan Geurtz heeft me hier heel veel over duidegemaakt. Ik wou dat ik dat had gelezen voordat ik ging scheiden. Ik hoop echt dat je eerst meer zelfvertrouwen of -inzicht krijgt voordat je een knoop doorhakt. Werken aan jezelf betekent overigens niet dat de ander 'onschuldig' is, maar geeft wel rust om dingen beter in perspectief te kunnen zien.
Elle Doris (ot)
Je noemt vaak 'Verslaafd aan liefde' en dat kan ik begrijpen want het is best een goed boek. Maar wat ik dan zo lastig vind is dat toen bekend werd dat de boeddhistische leraar van Geurtz vrouwen in die beweging had misbruikt hij daar geen afstand van heeft genomen. Sterker nog, hij heeft hem verdedigd door een heel wollig verhaal te houden over dat de slachtoffers (ook mannelijke maar dan door hele nare machtspelletjes) daar zelf wel in te leren hadden. Ik heb sindsdien het boek niet meer ter hand genomen.
Je kan zeggen 'de theorie blijft staan'. Ja maar wordt het dan niet erg abstract?
