Hoe help ik mijn zus met verslavingsprobleem

hoe staat

haar man erin?

Ik denk mee (ervaringsdeskundige)

Dit roept bij mij nare herinneringen aan mezelf op. Ook ik heb veel gedronken en was verslaafd aan slaappillen. Ik mag me nog gelukkig prijzen dat ik nooit drugs heb gebruikt, want ik ben behoorlijk verslavingsgevoelig gebleken. Mijn tolerantie lag al hoog door een slaappillen verslaving, zodat ik binnen het jaar van 2 glazen wijn naar hele flessen ging!
Ik heb zelf hulp gezocht omdat ik door het drinken in problemen kwam. Ik onderkende dat ik een probleem had. Dat is de meest belangrijke stap naar herstel geweest. Toen ook kon ik de geboden hulp accepteren. Mijn problemen gingen niet weg door mezelf zowat in coma te drinken. Die bleven en er kwamen nieuwe bij. Gelukkig is de cirkel gebroken en ik heb een nieuwe start gemaakt. Dat is nu ruim vier jaar geleden en ik drink en slik al net zo lang niet meer.

Het belangrijkste is dat je zus zelf gaat inzien dat er kennelijke problemen zijn met haar drank en cocaïne-gebruik. Dat zal heel moeilijk worden. Inderdaad zullen regelrechte verwijten niet helpen. Haar (nog meer?) het gevoel geven een loser te zijn en wellicht nog meer naar de middelen doen grijpen. Omdat er klaarblijk huwelijksproblemen zijn zal ze thuis geen steun krijgen. Je kunt haar niet dwingen hulp te gaan zoeken als ze daar nog niet aan toe is. Probeer wel je zorgen over haar aan haar over te brengen. Het idee dat ze voor anderen waardevol is zal haar goed doen. Vertel haar dat hulp geboden kan worden in speciale klinieken of door ambulante teams. Ze moet nu de schaamte voorbij als je begrijpt wat ik bedoel. Sterkte!

Tactiek

Misschien helpt het om een gesprek niet te beginnen bij wat jij ziet als een probleem (alcohol en drugsgebruik), maar wat zij ziet als een probleem in haar leven of beter nog hoe zij zich voelt in haar leven. Vervolgens naar wat zij wil in haar leven en pas als ze daar is kan zij gaan nadenken over de stappen die zij moet nemen om een leuker leven te krijgen en zich beter te voelen. Luister goed naar haar, vraag door, maar oordeel en reageer niet. Dit luisteren is echt het aller belangrijkste! Dan kan zij haar probleem erkennen, bouwen aan haar motivatie om te veranderen en rijp te worden om hulp te vragen.
Verslaving is een ziekte, net als depressiviteit. Spreek haar aan op haar gezonde deel om zo de ziekte te kunnen helpen aanpakken. In zoverre haar echtgenoot geen onderdeel van het probleem is, kun je misschien samen met hem optrekken.

fijn...

Heks: Zelf heb ik het gevoel dat ik haar over moet halen en in moet laten zien dat ze een probleem heeft. En dat kan dan al gauw pusherig op haar overkomen. Ga ik zeker niet doen. Heks wat jij aangeeft vind ik zelf een heel goede benadering. Gewoon laten merken dat ik om haar geef en naar haar luisteren als ze erover wil praten. Over waar zij mee zit en dus niet met praktische oplossingen komen. Wel moeilijk want ik wil haar zo graag gelukkig en gezond zien. Gun haar zo graag een fijn leven en ik zie haar steeds meer wegzinken. Echt frustrerend om toe te kijken.

Polletje: haar man wil op zich haar helpen maar houdt zelf ook aardig van de kroeg en drinken. Hij zegt dat hij er beter tegen kan dan zij. Dat zij extremer is in haar gedrag en drank gebruik. Dat is ook wel zo. Eigenlijk wil hij dat zij thuis bij de kids zit en dan gaat hij de kroeg in. Zo is het begonnen, zij alleen thuis en hij elke avond weg. Toen heeft zus gedacht van wat jij kan kan ik ook en nu is zij nog extremer geworden dan hij was. Nu blijft zij nachten weg en zit hij ook vaak alleen met de kids.

Mijntje: Fijn dat het jou gelukt is om er vanaf te komen. Het stoppen met antidepressiva zou inderdaad beter zijn. Het is ook erg slecht voor je lever, de combi antidepressiva, alcohol en cocaine. Ook heb ik gemerkt dat toen zij antidepressiva ging slikken mijn zus veel extremer gedrag ging vertonen. Nachten wegblijven, geld vergokken, ruzie met veel mensen. Alsof haar remmingen verdwenen waren. Ze is toen ook met haar baan gestopt. Ook heeft ze na een ruzie iemands raam ingegooid. Ze was echt een brave moeder die goed voor haar kinderen zorgde. Nu doet ze echt rare dingen. Gaat vreemd, met rare snuiters. De huisarts heeft haar antidepressiva voorgeschreven, dit zonder enige andere vorm van hulp. na een jaar antidepressiva, is toch besloten dat zij naar een psychiater moest. Nu heeft ze een psychiater waar ik mijn twijfels over heb. Hij schijnt wel erg veel seksueel getinte vragen te stellen. Dit in combi met mijn zus die snel verliefd is en aangeeft dat het een heel aantrekkelijke man is en ze is heel labiel.

Tigress: ik ga inderdaad laten merken dat ik me zorgen maak om haar. Verslaving is inderdaad een ziekte. Het zit ook bij ons in de familie. Mijn broer is aan een overdosis overleden toen hij 18 was. Verder zitten psychische ziektes ook in de familie. Mijn moeder is een vrouw met gebruiksaanwijzing. Als kind heeft ze ons plotseling verlaten omdat ze verliefd was op een man, die man wou echter geen kinderen. Dus wij waren niet welkom. Toen heeft ze voor hem gekozen en is naar het buitenland vertrokken. Ik vind dit erg impulsief, zomaar ineens. Ik heb haar mijn hele jeugd niet meer gezien of gesproken. Mijn vader heb ik nooit gekend. We zijn toen bij grootouders opgevangen. Toen ik volwassen was en ik haar opzocht zag ik een vrouw waar iets mee was. Labiel, verbitterd, veel alcohol drinken, verdrietig, voelt zich schuldig omdat ze ons achter gelaten heeft. Mijn zus gaat steeds meer op onze moeder lijken. Toen heb ik me wel afgevraagd of er in onze familie een psychische ziekte voorkomt waarbij gevoelig zijn voor verslaving hoort. Ik weet het niet maar ik ben wel bang dat mijn kinderen en hun neefjes en nichtjes dit geërfd hebben.

Bedankt voor alle reacties! Ik ga met jullie tips in mijn achterhoofd afspreken met mijn zus.

cirkel

Ik was zelf nergens aan, maar een familielid van mij wel (en nog steeds helaas), maar bij antidepressiva gaan bij mij alle bellen rinkelen. Dit zorgt m.i. voor een vicieuze cirkel die niet eenvoudig te doorbreken is. Ik zou eerder adviseren daar eerst mee te beginnen om haar te helpen zich beter te voelen: stoppen/afbouwen, wel onder begeleiding en nooit op eigen houtje. Zoek hierover info op internet of bij je huisarts, wat de wegen hiervoor zijn.
Laatst stond ik de volkskrant nog een heel stuk hierover, die psychiater klinkt ook niet pluis. Heel lastig hoor, als broer voor jou!

Verslavingsgevoeligheid

Gelukkig bleek bij mij geen psychiatrisch iets er aan ten grondslag te liggen. Het is eigenlijk meer van geen rem kennen. Hoewel ik nu al ruim 4 jaar geen slaappillen meer neem, weet ik dat ik in geen mum van tijd weer verslaafd ben. Als ik al een recept voor de dingen zou kunnen lospeuteren van mijn huisarts, dan ga ik ze slikken. En niet zo nu en dan. Hebben is gebruiken. Dus vraag ik ze niet.

Dat ik afhankelijk werd van alcohol heeft met dat gedrag te maken. Toen ik nog 5(!) slaaptabletten nam per nacht was ik wel heel snel door een recept voor 30 dagen (= een maand) heen. Om toch te kunnen slapen dronk ik de rest van het recept om het maar zo te zeggen. En dan niet kunnen stoppen tot de fles leeg is.

Er lagen problemen aan ten grondslag zoals ik al zei en vooral het drinken zorgde ervoor dat ik daar 'wat makkelijker' mee om kon gaan. Dat was en is natuurlijk één enorme mindfuck zo heb ik tijdens mijn opname op de alcoholdetox geleerd.
Het is nodig dat die problemen worden aangepakt i.p.v weg gedronken. Als je weer nuchter bent zijn ze er nl. nog.

Dit vertel ik om inzicht te geven in het gebruikgedrag van je zus. Het is fijn om te lezen dat je zo met je zus begaan bent. De rem is er ook bij haar af. Ze moet terug naar degene die ze was vóór dit alles begon. Dat kan ze niet alleen. Dat ze bij een psychiater komt is op zich goed, al lijkt het mij beter als ze een andere zoekt. Deze lijkt haar ongeremdheid eerder aan te wakkeren.
Ik heb veel gehad aan een leefstijltraining. Dit geeft inzicht in korte termijn vs lange termijn van gebruik. Je valkuilen en triggers om te gebruiken. Hoe daar mee om te gaan. Welke afleiding je kunt gebruiken om over die momenten heen te 'springen'. Wat ook belangrijk was is een soort back-up. Dat kan van alles zijn dat jouw directe trek (craving) een beetje wegneemt. Wandelen, fietsen, bepaalde muziek. Maar ook en heel belangrijk: iemand die je kunt bellen om je te supporteren.

Neem anders zelf contact op met een ggz voor folders en evt.zo'n leefstijl boekje. Laat die desnoods nonchalant rondslingeren. Sterkte.

En anidepressiva

Er zijn verschillende ad's. Die ze nu heeft zijn misschien voor haar niet de juiste. Het is soms een kwestie van 'trial and error'. Een van de werkingen kan vervlakking van emoties bewerkstelligen. Dat is niet altijd wenselijk natuurlijk. En alleen ad's zonder therapeutische ondersteuning is misschien niet genoeg. Dat ze ad slikt in combinatie met andere middelen is gevaarlijk want de werking kan daardoor versterkt worden. De huisarts is misschien niet op de hoogte van haar verslaving?

Zoete koek

Verslavingen zijn des duivels, die krijg je met zoete woorden helaas niet klein. Ik denk dat het belangrijk is dat haar duidelijk je mening gezegd wordt, Dat je je verantwoordelijkheid neemt naar haar kinderen, Die kinderen moeten daar geen slachtoffer van zijn. Klaar en duidelijk. Alleen zijzelf kan de ontwenning op zich nemen, niemand anders kan dat voor haar doen. Haar verslavingen hebben bezit van haar genomen en daar moet ze onderuit zien te komen, maar blijkbaar beseft ze dat zelf nog niet voldoende. Als je haar wil helpen, help dan die kinderen van haar, hen kan je wel echt hulp bieden. Zij moet beseffen wat ze aan het aanrichten is.

lastig

Het lijkt mij heel lastig om te stoppen met drinken als je hele omgeving (flink) drinkt. Zijn er geen afspraken met familie en vrienden te maken hierover? Dat je eens een poosje niet drinkt?
Ik heb makkelijk praten, in mijn vriendenkring wordt niet veel gedronken, maar ik zou het voor mijn zus of vriendin wel over hebben om niet te drinken.
Verder heb ik weinig tips, ik denk dat ik zelf hulp zou vragen bij een instantie die zich bezig houdt met drank en drugsverslavingen, om te vragen wat ik als zus of vriendin kan doen.

hulpverlener

De hulpverlener zal hoogst waarschijnlijk zeggen dat de wil om er iets aan te doen volledig van de verslaafde zelf moet komen. Als de verslaafde er niet zelf helemaal achter staat is het al mislukt voor het begonnen is. Vaak moeten ze eerst eens goed tegen de lamp lopen en aan de lijve ondervinden wat ze aanvangen als ze niet stoppen met de verslavende monsterlijke vuiligheid...en dan nog..
Als je wilt helpen, geef dan aan de kinderen een voorbeeld hoe het wel beter kan gaan zonder verslavende producten, zodat de cirkel in de familie dan toch kan doorbroken worden en de kinderen beseffen dat ze best niet het voorbeeld van hun ouders en andere familieleden daarin opvolgen...

Op de bodem van de put....

Professionals in de GGZ en verslavingszorg werken volgens richtlijnen. Deze richtlijnen zijn te vinden op de website van het Trimbosinstituut. Ik denk dat je daar veel nuttige info kunt vinden (www.trimbos.nl), behalve hoe professionals werken ook hoe je als familie het beste kunt helpen en tegelijk ook jezelf beschermen.
Wat "Myself" zegt klopt; Inderdaad moet de motivatie van de patiënt zelf komen. Maar bouwen aan motivatie behoort onderdeel van een goede behandeling te zijn. Uiteraard niet tot in het oneindige...
Stap 1 bij behandeling van verslaving is motiverende gespreksvoering. Dit in tegenstelling tot het wilskracht model waarbij men gelooft dat mensen op de bodem van de put ineens enorm veel motivatie en wilskracht vinden, die daarvoor nergens te bekennen was. Er zijn mensen die de kracht daar vinden, degenen die het daar niet hebben gevonden zijn meestal dood.
Het idee is nu dat je eerst aan de mentale en fysieke gezondheid moet bouwen voordat iemand de kracht vindt om zijn/haar problemen aan te pakken. Als ik jouw berichten lees zou het best kunnen zijn dat je zus te ver heen is om buiten een kliniek met drank en drugs te stoppen. Het is zeker heel onverstandig om dit zonder deskundige begeleiding op eigen houtje te gaan doen.
Als ik over jouw zus lees vind ik het een grote fout van de huisarts om haar met AD de spreekkamer uit te sturen. Zij heeft complexe psychiatrische problematiek; verslaving, depressie en jeugdtrauma's met een grote kans dat onder deze verschijnselen andere stoornissen of persoonlijkheidsproblematiek schuil gaan. De alcohol doet de werking van de AD teniet terwijl het wel ernstige gezondheidsrisico's (o.a. voor het hart) met zich meebrengt.
Nogmaals: begin met motiverende gesprekken waarbij zij zichzelf weer waardevol genoeg gaat vinden om het gevecht met al haar problemen aan te gaan. Door nu over de gevolgen van haar gedrag voor haar kinderen te beginnen duw je haar verder in de put. Zij handelt uit onmacht en onvermogen Zij heeft echt geen anderen nodig om zichzelf waardeloos te voelen, dat kan zijzelf al heel goed. Daarnaast zou je bij de psychiater op een zogenaamd systeemgesprek (familie gesprek) kunnen aandringen om je zorgen te delen en te kijken wat voor persoon het is. Ik zou in deze situatie niet zomaar de verhalen van je zus over de psychiater geloven, niet omdat zij niet te vertrouwen is, maar zij is ernstig ziek (kat in het nauw...) Als een psychiater een dergelijke patiënt binnen krijgt gaat hij eerst aan een relatie en vertrouwen bouwen. Zonder een goede vertrouwensrelatie kan hij niet behandelen. Het zou kunnen dat je zus dit anders interpreteert. Het is zeker niet ongewoon dat patiënten verliefd worden op hun behandelaar. Zij worden er voor opgeleid om hier goed en professioneel mee om te gaan en dit in te zetten ten behoeve van de behandeling. Ook kun jij jouw zorgen met de psychiater delen.
Ik denk dat je zus geluk heeft met een broer die zich haar lot aantrekt. Haar problemen zijn groot en complex en ze heeft alle steun nodig die er is.