Hoe ga ik om met mijn onzekerheid en de angst hem kwijt te raken?
Help, ik heb zo hard jullie advies nodig! Het is helaas een lang verhaal. Ik ben getrouwd maar heb een slecht huwelijk. We blijven bij elkaar voor de kinderen. Al 2 jaar geleden heb ik een geweldige man ontmoet. We zijn verliefd op elkaar geweest en stiekem ben ik dat nog. We hebben de verliefdheid naar elkaar uitgesproken maar we hebben er niets mee gedaan omdat we allebei voor ons gezin kozen. We zijn vrienden gebleven en we hebben inmiddels een hele hechte band opgebouwd. We zijn dol op elkaar maar we hebben een manier gevonden om er zo mee om te gaan dat er fysiek niets gebeurd. We sporten allebei op dezelfde sportschool en we komen elkaar daar vaak tegen. Bij de sportschool waar ik sport doe ik Crossfit. Het is een club met hele fanatieke en gezonde mensen die er heel serieus komen sporten.
Ik heb helaas 9 maanden geleden borstkanker gekregen. Hij steunt me enorm en hierdoor zijn we nog closer geworden. Onze band is ontzettend sterk en onze vriendschap is heel intens. We delen echt alles met elkaar.
Toen kwam er een nieuwe vrouw bij de club sporten. En het is zijn buurvrouw! Deze dame valt onder de categorie bloedmooi. En dan overdrijf ik het niet. Het is zo’n vrouw die overal nagestaard wordt en wanneer ze de sportschool binnenloopt hebben de mannen bijna een tijltje nodig om hun kwijl in op te vangen. Ik vond het wel grappig totdat ze met mijn vriend begon te flirten. Ze zijn buren dus kletsten veel. Logisch maar ik merkte dat ze heel vaak zijn aandacht zocht. Ze kleedde zich steeds sexyer en ze ging constant dichtbij hem en in zijn gezichtsveld staan. Ze was ook de hele tijd naar hem aan het staren en oogcontact aan het zoeken. In het begin was hij gewoon vriendelijk maar op een gegeven moment had hij het door en begon terug te staren. Ik vond dat heel moeilijk om te zien maar hij hoeft mij geen verantwoording af te leggen vond ik, dus ik zei niets. Op een gegeven moment ging het echter te ver. Ik was samen met hem aan het sporten en ze begonnen gewoon recht voor mijn neus te flirten. Zij ging recht voor hem staan in een naveltruitje en ging pull ups doen. Hij pakte er een bench bij en ging erbij zitten om de show te bekijken. Ik heb daarna toen aangegeven dat ik al het gestaar en gelonk naar elkaar geobserveerd heb en ik heb gevraagd aan hem of hij gevoelens voor haar had. Ik heb erbij gezegd dat ik geen verwachtingen van hem heb zoals in een relatie maar dat dit wel veel met mij deed en dat ik het ook ongepast en niet respectvol vond. Hij deed het af als onzin en dat hij alleen op zijn vrouw focust. Het frappante is wel dat het staren direct stopte en hij haar zelfs ging negeren.
Vervolgens kwam ik in een zware periode. 4 maanden geleden heb ik een zware operatie gehad. Mijn linker borst is met 26 lymfeklieren geamputeerd, bot weggehaald, ik heb bestralingen gehad en heb nu nog immuuntherapie. Ik ben 3 maanden niet naar de sportschool geweest. In die 3 maanden kon ik het inschrijfrooster van de sportschool gewoon zien. Al die 3 maanden bleef hij die andere vrouw op afstand houden. Als zij zich inschreef op zijn tijd dan schreef hij zich uit en zo zijn ze elkaar al die tijd niet meer tegengekomen. Inmiddels ben ik weer voorzichtig aan het sporten. Door mijn borstamputatie en de behandelingen is mijn lichaam nogal veranderd. Ik voel me geen vrouw meer, ik ben niet mooi meer en ik voel me erg onzeker als ik ga sporten. Maar juist nu is sporten ontzettend belangrijk voor mijn herstel dus ik moet het volhouden. En het is een proces waar ik doorheen moet om aan mijn nieuwe lijf te wennen en te accepteren dat het zo is. En nog steeds word ik ontzettend gesteund door hem en dankzij hem sleep ik me door deze periode heen. We hebben een vast schema gemaakt dat we samen gaan sporten. Zo kan ik het sporten goed combineren met mijn werk en mijn behandelingen. Helemaal prima zou je dus zeggen…. Alleen is daar die vrouw ineens weer. Ze schrijft zich precies in wanneer hij gaat sporten. Zij is weer heel erg aan het staren. Tot nu toe doet ie gewoon vriendelijk tegen haar. Maar ik hem wel weer zien staren. Ze is ook zo prachtig dat geen man kan wegkijken. Maar het triggert mijn onzekerheid heel erg. Als ik naast zo’n prachtige vrouw sta te sporten die helemaal fit en in shape is voel ik mezelf met mijn verminkte borst nog lelijker en dikker. Daarnaast ben ik heel erg bang dat ik hem kwijt raak. Zo’n mooie vrouw kan hij niet weerstaan. Ze is ook nog eens heel lief en aardig. Ik ben zo bang dat hij mij straks niet meer bijzonder vindt, dat onze band stuk gaat en zij naar elkaar toegroeien. Ik kan het niet winnen van zo’n geweldig mooie vrouw. Ik raak in paniek bij de gedachte dat hij haar straks leuker en gezelliger vindt. Ik kan daar niet stoppen met sporten. Ik ben te veel gehecht aan mijn coaches en andere leden om daar weg te gaan. Ook kan ik niet op andere tijdstippen gaan vanwege het werk en behandelingen. Daarom help! Hoe kom ik over mijn onzekerheid heen? En hoe ga ik ermee om dat een bloedmooie vrouw zijn aandacht wil en hij ook zeker onder de indruk is van haar mooie verschijning?
Je zit in een hele rottige situatie Lizette. Je hebt het hartstikke zwaar door je ziek-zijn en de nasleep en je hebt deze man en zijn vriendschap heel hard nodig. Tegelijkertijd is het natuurlijk wel iets meer dan vriendschap. Ook terwijl jullie niet de grens van het lichamelijke contact overgaan, voel je je afhankelijk van hem en ben je enorm bang om hem kwijt te raken aan iemand die je als een mooiere vrouw dan jijzelf beschouwt. Maar als je gewoon bevriend bent, is een mooie vrouw geen concurrent. Seksuele aantrekkingskracht bevindt zich op een ander terrein dan vriendschap. Als jullie een oprechte vriendschap hebben, ruilt hij die niet in voor een flirt. Waarom zou hij? En zoals jij beschrijft, gedraagt hij zich naar jou toe als een goede, trouwe vriend.
Wat je ook beschrijft, is dat deze man adequaat gereageerd heeft toen jij hem ervan bewust hebt gemaakt dat er iets aan het gebeuren was met die andere vrouw. Hij heeft het contact met haar actief afgehouden door op andere tijdstippen te gaan sporten dan zij, ook toen jij er niet bij was. Hij meent het kennelijk dat hij voor zijn huwelijk wil gaan. Ik vind dat veelzeggend maar misschien nog veelzeggender is dat jij dat op afstand zo nauwlettend hebt gevolgd. Ik vrees daarom dat het in ieder geval voor jou niet werkt om dit een vriendschap te noemen. Je bent overduidelijk nog te verliefd op hem en dat moet tijd krijgen om weg te ebben zonder dat het de hele tijd nog wordt gevoed. Dit doet jou teveel pijn. De situatie, dat jij je in een kwetsbare positie bevindt en steun nodig hebt van iemand die een liefdevolle, zorgzame houding naar jou toe heeft, leent zich ook slecht voor het nemen van afstand, dus ik begrijp wel dat je je aan hem vasthoudt. Maar toch is het ook níet goed voor jou om zo nauw met hem verbonden te blijven, omdat het zoveel pijn doet om alsmaar bang te zijn dat je hem verliest.
Jij bent de enige die hierin knopen kan doorhakken maar ik zou toch denken dat het belangrijk is het contact (al dan niet tijdelijk) op een lager pitje te zetten en af te koelen. Om te werken aan de verbondenheid in je huwelijk en je man meer in te schakelen de rol te spelen die deze man nu voor jou speelt. Want op deze manier lukt het gewoon niet om van hem los te komen, wat ook goed te snappen is. Misschien is er op een later tijdstip wel een echte een vriendschap mogelijk maar nu lijkt er dat niet op een voor jou gezonde manier in te zitten.
Ik begrijp niet zo goed dat je je zorgen maakt over die vrouw op de sportschool, terwijl je vriend ook getrouwd is. Heb je deze gevoelens dan niet t.o.v. zijn vrouw?
Dankjewel voor je mooie reactie Mija. Je legt de vinger op de zere plek. Het is veel meer dan een vriendschap. En dat is wederzijds. We voelen liefde voor elkaar en we voelen ons aangetrokken tot elkaar maar we hebben de beslissing genomen dat niet fysiek in te vullen omdat we niet twee gezinnen kapot willen maken. Als ik niet ziek was geworden was het denk ik gelukt om afstand van elkaar te nemen. We hebben ook een paar keer afgesproken het contact af te breken. Wonderbaarlijk lukt mij dat dan heel goed maar hem lukt het niet. Hij zegt dat hij te veel om mij geeft om afstand te nemen. Toen hij bijvoorbeeld hoorde dat ik geopereerd werd en de sportschool voor mij een work-out op mijn laatste les organiseerde kon hij zich niet tegenhouden om te komen en om mij vlak voor de operatie een dikke knuffel te geven en mij een hart onder de riem te steken. Hij wil er voor me zijn en mij steunen. En ik ben ontzettend blij met zijn steun. We hebben de situatie geaccepteerd zoals het is. We zullen nooit voor elkaar kiezen maar we hebben een hele bijzondere band. Die band is begonnen met een oppervlakkige verliefdheid en daar ligt mijn angst denk ik. Dat hij ook verliefd wordt op die andere dame en ik hem kwijt raak. Die andere dame heeft namelijk veel meer te bieden. Zij is in blakende gezondheid, in de bloei van haar leven en ik ben een hoopje ellende. Wat is daar nou nog leuk aan? Ik maak mezelf gek met mijn eigen gedachten. Het ligt niet eens aan haar maar aan mezelf. Ik weet niet hoe ik van mijn onzekerheid afkom. Stel hij mij laten vallen dan zegt dat meer over hem dan over mij. Ik weet het verstandelijk wel maar mijn gevoel zorgt voor de angst en paniek.
En dan nog los van dit alles voel ik me ook in het algemeen heel onzeker bij haar. Ik heb haar op een voetstuk geplaatst. Ik ben helemaal onder de indruk van haar schoonheid. Ze is zo mooi en perfect.ze is ontzettend slank en je ziet dat mensen haar bewonderen om haar schoonheid. En als zij naast me staat te sporten voel ik me ontzettend klein worden. In vergelijking met haar ben ik een monster. Ik weet echt wel dat er altijd knappere, mooiere, betere en fittere mensen om me heen zullen zijn. Maar het lukt me niet om het tot me door te laten dringen. Ik kan nou eenmaal niet om haar heen. Ze zal er heel vaak zijn als ik ga sporten en ik heb er mee te dealen. Ik weet alleen niet hoe ik dat moet doen.
Hi Jippox, nee gek genoeg voel ik dat niet naar zijn vrouw. Ik wil hem ook niet weghalen bij zijn vrouw. Het verschil is wel dat ik zijn vrouw nooit zie. Als ik ze samen zou zien zou ik dat misschien wel hebben.
Waar het mij vooral om gaat is de enorme onzekerheid waar ik mee kamp. Ik haal mezelf helemaal neer door de aanwezigheid van een heel mooi persoon die zowel van buiten als van binnen heel mooi is. Ik neem het mezelf kwalijk dat ik denk dat ik minder ben dan haar, dat mensen mij heel makkelijk opzij schuiven omdat zij veel leuker, aardiger, mondiger, vrolijker, spontaner, sterker en veel mooier is van mij. Ik ben me ervan bewust dat ik mezelf ermee kwel maar het laat me niet los.
Je legt de focus heel erg op hem en haar, maar rept eigenlijk met geen woord over je eigen man. Dat vind ik wel zorgelijk.
Daardoor heb ik het idee dat je je eigen huwelijk al opgegeven hebt en wacht tot hij dat ook doet. Je durft alleen nu geen stappen te zetten in je eigen huwelijk omdat je bang bent dat je alleen achter blijft.
Lizette39 schreef op 26-06-2023 om 17:20:
Waar het mij vooral om gaat is de enorme onzekerheid waar ik mee kamp. Ik haal mezelf helemaal neer door de aanwezigheid van een heel mooi persoon die zowel van buiten als van binnen heel mooi is. Ik neem het mezelf kwalijk dat ik denk dat ik minder ben dan haar, dat mensen mij heel makkelijk opzij schuiven omdat zij veel leuker, aardiger, mondiger, vrolijker, spontaner, sterker en veel mooier is van mij. Ik ben me ervan bewust dat ik mezelf ermee kwel maar het laat me niet los.
Met vetgedrukte heb je het probleem wel te pakken denk ik zo. Heb jij psychologische begeleiding bij jouw ziekteproces?
Weet je, en dat klinkt mss harder dan dat ik het bedoel, maar jouw acceptatie en verwerking van alle gebeurtenissen omtrent jouw ziekte is nog zo ontzettend vers en fragiel. En ja, ik weet waarover ik praat, want ik heb 3,5 jaar geleden dezelfde diagnose gehad, alleen niet geopereerd, omdat het bij mij helaas al verder is verspreid in mijn lichaam.
Leuker, grappiger, aardiger, mondiger, vrolijker, spontaner etc etc zijn hangt niet af van 1 of 2 borsten hebben, persoonlijkheid staat totaal los van uiterlijke kenmerken. Het gaat ook niet om ‘haar’, want 90% vd bevolking is lichamelijk wellicht volmaakter in jouw ogen, maar het heeft er echt helemaal NIETS mee te maken.
Hij heeft vlgs mij al best bewezen een trouwe vriend te zijn, in goede, maar zeker ook in slechte tijden. Probeer dat te koesteren, want als je hiermee zo ontzettend blijft struggelen, juist dan zul je hem eerder van je afstoten, niet zijn buurvrouw.
Dat je in een verstandshuwelijk zit helpt er natuurlijk ook niet aan mee, al is de achterliggende gedachte (samen blijven voor de kinderen) heel mooi. Jij bent nu zo ontzettend kwetsbaar en hebt zoveel ondersteuning vanuit je naaste omgeving nodig, krijg je dat wél voldoende?
Ik weet uit ervaring dat je in dit traject vanuit het ziekenhuis zoveel mogelijkheden en handvatten mbt (psychische) hulp aangeboden krijgt, hoop oprecht dat je hiervan gebruik maakt, want je hebt het écht zo ontzettend nodig.
Dikke 
voor jou Lizette!
Weet die andere vrouw dat hij getrouwd is? Ik vind bijzonder, een getrouwde man die zo makkelijk voor andere vrouwen valt.
Lieve Kersje, wat heftig om te horen van jouw ziek zijn en dat het verder is verspreid in jouw lichaam. Mijn kansen op overleving zijn helaas klein. Er is een kleine kans dat ik de 5 jaar haal maar het staat al zo goed als vast dat ik de 10 jaar niet haal. Ik hoop dat er voor jou nog hoop is en je meer kans hebt🙏🏻.
Ik krijg zeker psychische hulp maar wat je zegt, het is denk ik nog zo vers en fragiel dat ik de heftigheid van alles niet kan overzien en kan verwerken.
Hij heeft meer dan bewezen dat hij goed voor me is en ik ben zo blij met hem! Het probleem is juist dat ik het te veel koester. Ik ben op dit moment niet de beste versie van mezelf. Totaal logisch natuurlijk maar ik ben zo bang dat hij mij laat gaan. We zijn er met de psycholoog uit dat dit komt omdat ik in mijn jeugd verlaten ben door mijn ouders. Dit is pure verlatingsangst. Ik ben me er heel bewust van maar de paniek en angst loslaten lukt niet. En dan komt er nog bij dat ineens die mooie vrouw met een sprankelende persoonlijkheid duidelijk interesse in hem toont. Ik heb al gezien dat ook hij gecharmeerd is van haar. Dat kan ook niet anders want ze is zo aardig en een beauty waar je u tegen zegt. Daarom heeft hij eerder ook afstand van haar genomen. Maar nu is ze er weer en er valt niet aan te ontkomen. Ik zie hem vaak naar haar glimlachen. Hij geniet van de aandacht. Waar ik zo graag vanaf wil is dat ik stop met het aan mijn eigenwaarde te koppelen. Stel, hij vindt haar wel leuk dan betekent het niet dat er iets mis is met mij en heb ik dat te accepteren. Dat is het stukje waar mijn hulpvraag in zit. Ik ben op zoek naar tips om van de angst dat hij me in de steek laat af te komen en mocht hij dat wel doen dat ik dat dan moet ik daarmee dealen. Ook zoek ik naar tips hoe ik stop met me onzeker te voelen tussen allemaal gelukkige, gezonde, mooie en fitte mensen.
Beste bijtje82, klopt ik rep met geen woord over mijn eigen man. Mijn berichten worden anders te lang, haha. Maar wel een terechte opmerking en misschien is het wel van belang om te weten hoe mijn band met mijn man is. Ik ben al vanaf mijn 19e met hem samen. Ik ben 40, We zijn al 21 jaar samen. Mijn man is een ontzettend goede vader en een workaholic. Hij heeft een hele goede baan waar hij al zijn passie in gooit. Maar zijn passie gaat liever naar zijn werk dan naar mij. Hierdoor is hij weinig thuis wat er uiteindelijk toe heeft geleid dat de liefde is uitgedoofd. Toen ook de kinderen van hem begonnen te vervreemden heb ik aan de bel getrokken. Dit kon zo niet langer meer doorgaan en ik wilde scheiden. Om ons huwelijk proberen te redden zijn we jaren in relatietherapie gegaan. We hebben allebei ontzettend ons best gedaan om de liefde terug te vinden. Het heeft helaas niet geholpen. De therapie heeft wel een aantal goede dingen gebracht. Hij heeft ervoor gezorgd dat hij een goede band met de kinderen opbouwde en ze zijn nu dol op hem waar ik heel blij mee ben. Ook zijn we een ontzettend goed team voor wat betreft opvoeding van de kinderen en we hebben nooit ruzie. Daarom ook de keuze om bij elkaar te blijven. We maken elkaar alleen niet gelukkig en dat is triest. Het is niet zo dat ik geen stappen durf te zetten omdat ik bang ben om alleen te zijn. We kiezen ervoor om de belangen van de kinderen voorop te stellen. Wat ik ontzettend mis is een betekenisvolle relatie met inhoud. Iemand waarmee ik het gezellig heb en lol maak en met wie ik lief en leed kan delen. Dat heb ik gevonden in die andere man.
Ja Annapollewop, dat weet ze zeker. Ze is zelfs zijn buurvrouw, zelf ook getrouwd en haar dochter en zijn dochter zijn vriendinnetjes. Daarom heeft ze ook nog eens heel veel contact met zijn vrouw. Bizar hè dat ze dit doet? Pfff wat een situatie ook dit.
Ik heb hem toevallig hetzelfde gezegd. Dat hij makkelijk gevoelens voor andere vrouwen krijgt. Dat ontkent hij. Maar ik ben niet blind. En daar probeer ik nu aan te werken dat mocht het werkelijk zo zijn dat hij voor haar valt dat ik dat niet op mezelf ga betrekken. Maar het is mijn situatie so damn hard om je er niets van aan te trekken zeker omdat het op een moment gebeurd dat ik nog aan het opkrabbelen ben van een zware operatie en in er qua uiterlijk heel erg op achteruit ben gegaan en me er zelfs voor schaam voor hoe ik eruit zie🥹
Dus, je prognose is dat je nog ongeveer tussen de 5 en 10 jaar te leven hebt. En dan stop je al je aandacht en energie in een vent die in twee jaar tijd al twee keer een crush heeft voor een andere dan zijn eigen vrouw.
Ik denk dat je je (als vlucht?) te afhankelijk maakt van de verkeerde persoon
Zo Mugs, jij en aantal anderen die hier reageren weten alles wel heel goed in te vullen en te oordelen hè? Al mijn tijd en energie stop ik in mijn kinderen en mezelf. Daarnaast heb ik nog mijn eigen volwassen leven waar zoals je hebt kunnen lezen mijn eigen vent me niet steunt en ik vind die steun bij iemand anders.
Heel mijn verhaal gaat er idd om dat ik te afhankelijk van hem ben geworden en hem te hard nodig heb. Dat is waarom ik hier om tips en advies vraag. Dat ik me mijn zelfvertrouwen en gevoel van eigenwaarde niet laat beïnvloeden door het gedrag van anderen. Maar ik krijg alleen maar vingerwijzen en oordelen ervoor terug. Fijn hoor, er wordt wel even gezegd wat ik allemaal fout doe maar wat ik kan doen om van mijn angst en onzekerheid af te komen ho maar. Het is allemaal te veel gevraagd denk ik.
Lizette39 schreef op 27-06-2023 om 06:15:
Zo Mugs, jij en aantal anderen die hier reageren weten alles wel heel goed in te vullen en te oordelen hè? Al mijn tijd en energie stop ik in mijn kinderen en mezelf. Daarnaast heb ik nog mijn eigen volwassen leven waar zoals je hebt kunnen lezen mijn eigen vent me niet steunt en ik vind die steun bij iemand anders.
Heel mijn verhaal gaat er idd om dat ik te afhankelijk van hem ben geworden en hem te hard nodig heb. Dat is waarom ik hier om tips en advies vraag. Dat ik me mijn zelfvertrouwen en gevoel van eigenwaarde niet laat beïnvloeden door het gedrag van anderen. Maar ik krijg alleen maar vingerwijzen en oordelen ervoor terug. Fijn hoor, er wordt wel even gezegd wat ik allemaal fout doe maar wat ik kan doen om van mijn angst en onzekerheid af te komen ho maar. Het is allemaal te veel gevraagd denk ik.
Ik zou een andere gym zoeken. Kom je ze ook niet meer tegen en laten we wel wezen, het staat hem vrij om vreemd te gaan of vriendschappen aan te gaan met wie hij wil.
Tip om van je angst af te komen? Contact verbreken, zodat je met eigen ogen ziet dat je hem helemaal niet nodig hebt.
los van t ziek zijn wat heel naar is en waar ik je veel sterkte mee wens uiteraard. Jij hebt een man, hij een vrouw, word wakker! Je bent getrouwd maar zit in een soort van basisschool situatie met deze man en zijn buurvrouw.
Dat is niet gezond.
Kies voor je man of ga scheiden.
