Hoarder? Help!

Opruimen

maar dan in kleine beetjes zodat het niet teveel opvalt, en terwijl hij weg is. Niet erg aardig, maar wel nodig.

minimale eisen stellen

bedenk wat echt jouw grens is en eis dat hij zich daar aan houdt. de rest gooi je anders zelf weg. Hebben jullie kinderen? Stel ook voor hen minimale eisen die het leefbaar houden.
Daarnaast moet je hem proberen over te halen hulp te accepteren. Want dit gaat niet zo maar goed komen. Of kun je hem ervan overtuigen dat hij dat echt nodig heeft....?

huisarts

Ik zou inderdaad voor overleg naar de huisarts gaan. Maar daar ook je partner heensturen. Want er zit vaak toch wat achter als iemand zo alles wil vasthouden en het kan angst opleveren als jij daar paal en perk aan gaat stellen.
Maar zeker als het omkinderen gaat zou ik dat wel doen. Zoals het nu gaat wil je ook niet in je huis blijven.
Dus ik zou de zaak beginnen weg te gooien maar tegelijk de angst en het ongerief van je partner te erkennen, maar een beroep doen op de redelijkheid zodat je kinderen en jijzelf het goed kunnen hebben zonder rommel om zich heen.
En misschien valt het wel mee. Je maakt je even flink kwaad en hebt de zaak een stuk ingedamd voor je het weet.
Ik had hier ook een hoarder, lastig. Ik bracht de spullen naar de weg op afvaldag maar ex had ze nog eerder weer in de smiezen en bracht ze gewoon weer terug. Op een gegeven moment gaf ik het maar aan mijn ouders mee zodat ze het bij henzelf weg konden gooien.
Het liep soms wel hoog op want ex heeft een moment gedreigd om goede spullen van mijzelf aan de weg te zetten. Ik weet ook niet meer hoe dat weer goedgekomen is. We gingen toen verhuizen denk ik, afleiding dus.

Het voordeel was dat we een klein huis hadden. Geen denken aan dat je daar van alles ongestraft kon bewaren.

hoe oud?

Mijn schoonvader is ook een hoarder. Hij is in de 70. Het lijkt me dus niet heel waarschijnlijk dat je man ooit "echt wel zelf" gaat opruimen. Tenminste niet in die mate dat het een deuk in een pakje boter slaat.
Bij hen is de woonkamer ook vol met doosjes met 'belangrijke' dingen. Misschien alleen de wc, keuken, en badkamer (nooit geweest) vrij. De andere kamers staan echt propvol. Als ze iets via marktplaats hebben verkocht, moeten wij het horen, maar tegelijkertijd komen er volgens mij weer tien dingen bij.

het is een vak

Het oplossen van de problematiek rondom hoarding is een vak. Een kennis van mij heeft er haar beroep van gemaakt, vandaar dat ik het weet. Ik denk dat als je als partner hoarding gaat aanpakken je onherroepelijk in relatieconflicten terrecht komt.
Het treffen van wederzijdse ' sancties zoals ik net bij AnneJ las herken ik wel. Maar dan op een ander vlak ; ik stop met mijn gameverslaving als jij stopt met het maken van quilts. (wat overigens mijn beroep is, daar verdien ik mijn geld mee). Mocht je meer willen weten waar je een proffessional kunt vinden die je met hoarding kan helpen, dan kan ik je wel info geven.

hmm

Is er ook een Nederlandse term voor?

hamsteraar?

Zoiets?

Verzamelzucht

Volgens Wikipedia heet het verzamelzucht en het gaat dus niet vanzelf over.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Verzamelzucht
wimb

Dorry1

Ik wil wel graag info over waar ik een professional kan vinden.

genoeg

http://www.yourganize.nl/index.php/hoarding

Dit is waar ik het over had.
Ik hoop dat je er wat aan hebt. Ze doet trouwens alles op het gebied van organiseren in je leven, van het inrichten van je administratie tot heel ernstige gevallen van hoarding.

Lang artikel

Ik plak hieronder een lang maar informatief artikel uit de Volkskrant van een paar maanden terug. Twee dingen vallen me er speciaal uit op: de een zegt dat het niet een kwestie van opruimen is maar van herprogrammeren van de hersenen: "normale" mensen worden onrustig van rommel en blij van een opgeruimd huis, hoarders worden juist angstig en onrustig van weggooien. En de ander zegt dat het niet te genezen is en dat de ellende altijd weer terug zal komen. Geen vrolijk bericht.

Let niet op de rommel
Door: Bambi Bogert 21 februari 2015, 01:00
'Help! Mijn huis kan zo in een uitzending van Mijn leven in puin.' Zo begint mijn smeekbede aan diverse instanties bijna twee jaar geleden. Het zal een schok zijn voor de meeste mensen die mij kennen, want vrijwel niemand weet van de enorme troep waarin ik leef. Ik, die zo geordend en gedisciplineerd overkom. Ik, die mijn zaakjes altijd zo goed weet te regelen. Je zou het waarschijnlijk nooit achter mij zoeken, maar ik ben een hoarder.
Dichtslibben
Wie denkt aan hoarders, denkt aan een man met een lange grijze baard en dikke kalknagels, die zijn woning tot aan het plafond heeft volgestouwd met allerhande oude zooi. Of een vrouw met zwaar overgewicht, die niet al te fris ruikt en leeft te midden van honderd katten. Ik zie ze voorbijkomen in programma's als Extreme hoarders en Verslaafd aan verzamelen. Zo erg is het bij mij niet en misschien dat ik mezelf daarom voorhoud dat het allemaal meevalt. Toegegeven, ik heb een gruwelijke hekel aan schoonmaken en ben een enorme sloddervos. Maar een psychische stoornis? Ach, ik hoef alleen maar de boel een keer goed op te ruimen.
Maar juist dit blijkt voor mij al jaren onmogelijk, hoe hard ik ook mijn best doe. Het is niet de eerste keer dat mijn huis dreigt dicht te slibben.
Wat is hoarding?
Sinds mei 2013 is hoarding officieel erkend als een op zichzelf staande stoornis. Eerder stond het te boek als een variant op dwangstoornis, angststoornis of OCPS, een persoonlijkheidsstoornis waarbij mensen extreem perfectionistisch zijn.In Nederland kreeg hoarding de naam ‘verzamelstoornis’. Volgens de DSM-5, het handboek voor psychische diagnoses, heeft iemand met verzamelstoornis o.a. de volgende kenmerken:Aanhoudende moeite om afstand te doen van persoonlijke bezittingen, ongeacht de werkelijke waarde ervan.
Een sterke behoefte om spullen te verzamelen; zich ervan ontdoen veroorzaakt onrust.Het verzamelen resulteert in een grote hoeveelheid bezittingen die zoveel ruimte in beslag neemt, dat de leefomgeving slechts beperkt als woonruimte kan worden gebruikt.Het verzamelen veroorzaakt onrust of beperkingen in het sociaal of beroepsmatig functioneren, of op andere gebieden (zoals het behoud van een veilige omgeving voor zichzelf en anderen).Het verzamelen kan niet worden toegeschreven aan een andere medische aandoening (zoals hersenbeschadiging) of psychische stoornis (zoals dwangneurose, depressie of schizofrenie).Naar de precieze hoeveelheid hoarders is nog te weinig onderzoek gedaan, maar schattingen lopen uiteen van 1,5-4 procent van de bevolking in de VS en Europa, mogelijk tot 6 procent bij mensen boven de 55 jaar. Onderzoek (onder anderen bij tweelingen) wijst uit dat bij ongeveer de helft sprake is van een erfelijke factor.Zo’n 75 procent van de verzamelaars heeft vaak ook last van depressie of andere angst- en dwangstoornissen.
80 tot 90 procent van de hoarders haalt actief veel spullen in huis. Koopziekte komt daarbij het vaakst voor, gevolgd door het zoeken naar gratis spullen. In zeldzame gevallen vindt ook diefstal plaats.De meest verzamelde voorwerpen zijn kranten, tijdschriften, oude kleren, tassen, boeken, post en papieren. Veel hoarders vergaren naast rommel ook objecten van waarde. Dit kan het opruimen verder bemoeilijken. Want de waardevolle en waardeloze spullen liggen meestal door elkaar.
Als kind groeide ik op in een vervuild huis. We woonden met twee honden, drie katten en vier personen op een kleine tweekamerwoning. Mijn ouders hadden psychische problemen en de vuilniszakken stapelden zich in huis op. Een vriendinnetje van vroeger herinnert het zich jaren later als een soort spookhuis: 'donker en eng, met overal troep en altijd de gordijnen dicht'. Zelf wist ik niet beter, maar leuk was anders. Op mijn 16de ontvluchtte ik de woning. Eén ding wist ik zeker: leven in zo veel puin, dat nooit weer.
Een paar jaar later loopt het toch mis. Ik werk inmiddels als freelancejournalist en heb abonnementen op zowat iedere denkbare publicatie. Vaak staan er stukjes in die ik heb geschreven. Die wil ik natuurlijk bewaren, maar dan moet ik ze eerst uitzoeken. En dat gebeurt maar niet. Ondertussen stapelt het leesvoer zich overal in huis op. Daartussenin, onder en bovenop, liggen andere persoonlijke bezittingen. Veelal nog ingepakt in verhuisdozen. Want uitpakken, daar kom ik steeds niet aan toe.
Dat het niet helemaal normaal is, daarvan ben ik mij bewust. De meteropnemer kijkt zijn ogen uit. Een vriendje noemt mij 'het mooiste meisje in het smerigste huis'. Maar hoe erger het wordt, des te sterker groeit mijn gevoel van machteloosheid en schaamte. Soms fantaseer ik dat er brand uitbreekt en ik alles kwijt ben. Dan ben ik gedwongen opnieuw te beginnen - verschrikkelijk, maar tegelijkertijd misschien een bevrijding. Mijn grootste angstvisioen is dat de huisbaas ontdekt hoeveel troep ik verberg en de woning laat ontruimen. Dus laat ik niemand meer binnen. En plak de ramen af met vuilniszakken. Als de bel gaat, duik ik in paniek weg en houd mijn adem in, wachtend tot diegene weer weggaat.
Geen weg terug
Waar de een in tijden van crisis naar drank of drugs grijpt, de ander die foute ex belt, zo blijft het huishouden mijn zwakke plek
Goede vrienden proberen mij te helpen. Maar met een middagje puinruimen zijn we er niet. Als zij dan teleurgesteld afdruipen, voel ik mij nog ellendiger. Ik ben kennelijk een hopeloos geval.
De doorbraak komt als ik de kans krijg in de VS te gaan werken. Dat kan natuurlijk niet voordat er is opgeruimd. Dus huur ik een professional organizer in. Na een intensieve periode van sorteren en schoonmaken, en een gepeperde rekening, lukt het eindelijk om de hele woning aan kant te krijgen. Ik ben vertrokken, maar mijn hoarding is daarmee nog niet genezen.
Jarenlang gaat het goed. Ik ben weliswaar niet de perfecte huisvrouw, maar mijn huis is toonbaar en ik heb geregeld gasten over de vloer. Maar als ik door een paar tegenvallers ziek en uitgeblust op de bank beland, niet in staat om te werken en financieel volledig aan de grond, gaat het snel mis. Waar de een in tijden van crisis naar drank of drugs grijpt, de ander die foute ex belt, zo blijft het huishouden mijn zwakke plek. Bij iedere fikse tegenslag laat ik de boel de boel. De spullen stapelen zich op, ik raak het overzicht kwijt en zodra de chaos een bepaalde grens over is, lijkt er geen weg terug.
De maat is vol
Het is 2013. Voor mij is de maat vol. Ik herken het patroon inmiddels, voel dat het fout gaat en wil voorkomen dat mijn huis voor de zoveelste keer ontaardt in een onoverkomelijke bende. Dus trek ik op zekere dag aan de bel en ga te rade bij een vriend die levenscoach is. Hij wil me helpen en weet zeker dat ik met zijn steun en een flinke dosis doorzettingsvermogen mijn gedragspatroon kan ombuigen. Ik krijg oefeningen mee naar huis, we hebben wekelijkse sessies en stellen samen een actieplan op. Hoewel ik aanvankelijk sceptisch tegenover zijn methodes sta, zijn onze gesprekken zo positief, dat ik warempel zin krijg om op te ruimen. Alleen: de uitvoering laat te wensen over. Elke dag komen er stapels brieven en tijdschriften bij die moeten worden uitgezocht. Kleding moet worden gewassen, flessen en potjes moeten naar de glasbak. In de keuken is nauwelijks ruimte om te koken. De bank ligt vol met zooi. De rommel groeit mij boven het hoofd, sneller dan ik kan schoonmaken. Opnieuw zakt de moed mij in de schoenen. Dat ik daarmee ook een goede vriend teleurstel, maakt het nog erger. Wat ben ik voor slappeling?
Ik besluit de moed niet op te geven en zoek verder naar hulp. Aanvankelijk tevergeefs. Mijn huisarts weet zich er geen raad mee. Maatschappelijk werk ook niet. Via een vriendin hoor ik iets over 'thuisbegeleiding': sommige zorginstellingen zouden opruimcoaches hebben die mensen zoals ik helpen. Maar een indicatie hiervoor bemachtigen, is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Ik stuur dus brieven naar instanties, waarin ik uitleg dat mijn huis niet zou misstaan in een aflevering van Mijn leven in puin, laat de noodzaak door mijn huisarts onderstrepen en betaal zelfs een psychiater voor een diagnostisch onderzoek. Verzameldwang is inmiddels een erkende aandoening, maar zelfs met de officiële diagnose op zak wordt mijn hulpvraag meermaals afgewezen.
Een hoarder krijgt juist een positief gevoel van spullen om zich heen. Er komen stofjes vrij in de hersenen die dit gevoel veroorzaken. En bij spullen wegdoen, gebeurt precies het omgekeerde: dit zorgt voor angst, onrust en een negatief gevoel
Hoardertherapeut De Joode
Hoardertherapie
Hulp
Specifieke behandeling voor problematische verzamelaars is mogelijk in het AMC in Amsterdam en het Utrechtse Altrecht. Hiervoor is een verwijsbrief nodig van de huisarts. Voor begeleiding bij het opruimen wordt er veelal samengewerkt met regionale thuiszorginstellingen.
Totdat ik eindelijk beland bij het AMC in Amsterdam. Sinds tweeënhalf jaar is daar een behandelprogramma voor hoarders. Na een verwijsbrief, enkele intakegesprekken en een wachttijd kan ik er afgelopen najaar terecht.
Mijn behandelaar, Ron de Joode, werkt sinds een jaar of vijf met problematische verzamelaars. De behandeling bestaat uit cognitieve gedragstherapie met als doel mij inzicht te geven en gedragspatronen te doorbreken. Mijn brein moet als het ware worden geherprogrammeerd, denk ik nog gekscherend. Maar zo vreemd is die gedachte niet. Volgens verpleegkundige en therapeutisch werker De Joode ligt de kern van verzamelwoede wel degelijk in de hersenen.
'De meeste mensen voelen zich opgelucht en blij als het huis aan kant is', legt hij uit. 'Maar een hoarder krijgt juist een positief gevoel van spullen om zich heen. Er komen stofjes vrij in de hersenen die dit gevoel veroorzaken. En bij spullen wegdoen, gebeurt precies het omgekeerde: dit zorgt voor angst, onrust en een negatief gevoel.'
Wat De Joode schetst, is precies waar ik mee worstel en herkenbaar voor iedere dwangmatige verzamelaar. Net als bij een verslaving weet je dat het slecht voor je is, dat je eraan kapotgaat. Maar die wetenschap alleen is niet genoeg, want iets van binnen saboteert elke poging om ermee te stoppen - het is dus geen gemakzucht, gebrek aan wilskracht of discipline. Zelf ben ik niet verslavingsgevoelig, maar ik heb wel een krankzinnige haat-liefdeverhouding met de rommel om mij heen. Natuurlijk walg ik van de troep en chaos waarin ik leef, want het belemmert mijn hele doen en laten. Maar als ik eindelijk wél opruim, blijft de verwachte jubelstemming uit en voel ik mij van binnen juist leeg. Alsof al die spulletjes om mij heen me een bepaalde geborgenheid boden.
Volgens De Joode zal dit tot op zekere hoogte altijd zo blijven. Ik moet realistisch zijn: een minimalistisch interieur waarbij je van de vloer kunt eten, is voor mij niet weggelegd. Maar dat ik kan leren genieten van een opgeruimd huis, is volgens hem wel haalbaar. Daarbij is het vooral belangrijk het opruimen stapsgewijs te trainen en te blijven herhalen, zodat het in mijn hersenen wordt verankerd als positieve ervaring. 'Dat betekent vooral: niet te snel gaan. Je moet doelen stellen waarvan je zéker weet dat je ze kunt realiseren. Zoals maximaal een halfuurtje per keer opruimen. Dat schiet misschien in eerste instantie niet veel op, maar elke teleurstelling kan een terugval veroorzaken. En dat wil je voorkomen.'
Ik besluit dat mijn doel is om Kerst 2015 bij mij thuis te vieren. Met gasten. In een opgeruimd huis.
Naast de gesprekken op het AMC, vindt een groot deel van mijn behandeltraject juist plaats 'op locatie': bij mij thuis. Het AMC werkt hiervoor samen met zorginstelling Cordaan. Ik krijg een thuisbegeleider toegewezen, Monique Alberts, een struise Amsterdamse die twee keer per week langskomt om samen met mij een uur lang op te ruimen. Alberts heeft al 26 jaar ervaring met verzamelaars en het is inmiddels haar specialiteit.
'Vroeger werden wij vooral ingeschakeld als mensen overlast in de buurt veroorzaakten', zegt ze. 'Ze werden gezien als viespeuken en asocialen. Het was een enorm sociaal taboe. En nog steeds denken mensen dat hoarders lui zijn, of gek, want het is toch gemakkelijk? Je pakt een paar vuilniszakken, doet alles erin en gooit dingen weg. Maar dat is natuurlijk heel kort door de bocht.'
De aanpak van Alberts is simpel, maar doeltreffend: lullen én poetsen. Alsof ik een kamermeisje in opleiding ben, word ik haarfijn onderwezen in de toepassingen van allerhande sopjes, doekjes en kalkreiniger. Voor het sorteren van spullen gebruiken we drie dozen: eentje voor dingen die weg kunnen, eentje voor twijfelgevallen en eentje voor bewaren. Vooral die middelste is volgens Alberts van cruciaal belang, zodat dingen niet radicaal de container in verdwijnen, maar ik de tijd heb er echt afscheid van te nemen.
Toch zijn er mensen die niets zien in deze methode. Zoals Henk Plenter, die 43 jaar bij de Amsterdamse GGD werkte, meer dan 1.600 zwaar vervuilde woningen opruimde en over zijn ervaringen een boek schreef. Naar eigen zeggen heeft hij nog nooit een hoarder beter zien worden. 'Die behandelingen zijn allemaal leuk bedacht, maar het werkt voor geen meter. Ik heb gezien hoe lastig het is je gedrag te veranderen, ook al wil je dat zelf. Het enige wat helpt, is met dwang ontruimen', luidt zijn oordeel.
Met de Franse slag
Als ik Ron de Joode en Monique Alberts vraag naar mijn vooruitzichten, zijn ze genuanceerder. Beiden spreken van een chronische aandoening, die niet te genezen is. Dat is wel even slikken. Maar Alberts ziet na behandeling bij een kwart van haar cliënten wel degelijk verbetering. Het grootste struikelblok is niet de hoeveelheid spullen, maar het gedrag. In mijn geval: perfectionisme en de behoefte aan controle. 'Als je het iets meer kunt loslaten en hulp van buitenaf kunt accepteren, kun je leren het binnen de perken te houden', zegt ze.
Volgens De Joode is de prognose wisselend, maar voor mensen die thuiszorg toelaten duidelijk positiever. 'Helaas zijn er ook mensen die vinden dat ze het alleen moeten kunnen. Dat lukt meestal niet.'
Ook Henk Plenter benadrukt het belang van ondersteuning. 'Het gaat er niet om dat je de boel netjes weet te houden of goed kunt schoonmaken. Je moet leren weggooien, leren om geen spullen mee naar binnen te slepen en leren om hulp te accepteren. En dat is voor de meeste verzamelaars heel moeilijk.'
Een kleine vijf maanden sinds mijn behandeling is begonnen, merk ik dat het inderdaad knap lastig is. Ik moet aanvaarden dat niet altijd alles volgens plan verloopt, voor lief nemen dat andere mensen rommelen in mijn meest persoonlijke bezittingen en leren dat schoonmaken 'met de Franse slag' soms beter is dan helemaal niet. En waar ik vooral aan moet wennen, is dat inmiddels twee van de vijf vertrekken in huis opgeruimd zijn. Niet leeg en zeker nog niet af, maar leefbaar. En dat voelt vreemd. Maar naarmate ik leer ervan te genieten, groeit de wil om de rest op te ruimen. Langzaamaan zie ik uit naar leuke dingen: verven, mijn huis inrichten, lekker koken voor vrienden. En Kerstmis. Dat wordt een mooi feest, bij mij thuis.