Hij voelt zich niet thuis in ons huis

Vervelend

Ik kan het me wel een beetje voorstellen. Zelf een aantal keer uit een appartement verhuisd wegens overlast. (zo heel extreem was het niet eens) Gelukkig groeiden de huizenprijzen toen ieder jaar, dus dat maakte het een stuk makkelijker.

Voor mij was verhuizen wel een oplossing. Zonder overlast leef ik een stuk relaxter. Verder geen tips, lastig verhaal voor je.

Roeien met de riemen die je hebt.

Kan het niet zijn dat het idee meespeelt dat hij vast zit? Als je het idee hebt dat je in het ergste geval altijd nog kan verhuizen, is geluidsoverlast beter te verdragen dan dat je door omstandigheden gedwongen bent in deze woning te blijven. Wat tegen achtergrondgeluid helpt, is zelf een muziekje opzetten of de televisie aan. Hoeft niet eens hard. Tegen echte geluidsoverlast helpt het natuurlijk niet maar je bent je niet meer zo erg bewust van je buren.

Geen visite willen ontvangen is een heel ander probleem, daar heeft hij kennelijk geen puf voor.

Grotere klussen: heb je ook geen geld om iemand ervoor te betalen? Zijn er low budget oplossingen voor aanvankelijke plannen waar je geen geld genoeg voor hebt? Een kleurtje op de muur en wat nieuwe accesoires kan ook een hoop goed doen. Als je dan toch aan deze woning vast zit, investeer dan wat geld om je er zoveel mogelijk thuis te voelen.

Mmmm

Dit klinkt toch niet goed. Kun jij zo wel met hem uit de voeten?
Hij kan wel vinden dat het allemaal wel meevalt, maar zoals ik het lees heeft het toch best een flinke weerslag op jullie gezinsleven. Ik zou denk ik toch sterk aandringen op een (gezamenlijk) bezoek aan de huisarts.

De oplossingen die hij zoekt lijken meer op vluchten dan op lange termijn oplossingen. Dat lijkt mij psychisch niet gezond.

gelukkig

Het lijkt mij meer een kwestie van ongelukkig zijn met zichzelf en de situatie. Leren omgaan met de dingen die om hem heen gebeuren lijkt me een zinvollere oplossing dan alsmaar vluchten of verhuizen. Overal is wel wat, geluiden, zaken waar je last van kunt hebben. Dus je vraag of er niet beter iets bij hem kan veranderen denk ik zeker dat dat de juiste oplossing is. Misschien zeg ik t wat kort door de bocht, maar een paar gesprekken bij een psycholoog kunnen er alvoor zorgen dat hij zich wel rustiger en meer ontspannen voelt thuis.

RET

als de situatie niet te veranderen is maar hij zou zelf wel zijn gedachten willen veranderen, dan is een relatief eenvoudige methode RET.
Het klinkt simpel, het gekke is dat is het ook, het vereist alleen uitproberen en niet te snel denken dat het onzin is.

http://www.leren.nl/cursus/persoonlijke-effectiviteit/ret/

"Niet de dingen zelf maken de mensen van streek, maar hun gedachten erover."
- Epictetus (filosoof, 55-135 n. Chr.)

Wat is RET?
De Rationele Effectiviteits Training (RET) is een methode om ongewenst gedrag of emoties van jezelf om te buigen naar meer effectief gedrag of effectievere emoties.

De basis: A-B-C
De basis van de RET is het ABC-model. Dat houdt in dat jouw gedrag en emoties niet direct worden bepaald door de situatie, maar door jouw gedachten in en over de situatie.

Ineffectieve gedachten
Gedachten zijn ineffectief als ze niet leiden tot effectief gedrag/emoties waarmee je zelf uit de voeten kunt, niet kunnen worden onderbouwd met feitelijke gegevens of niet logisch consistent zijn oftwel de redenering klopt niet. Dit zijn de gedachten waar je aan moet werken. "

Stap 1: Beschrijf de situatie

Stap 2: Beschrijf je gevoelens en gedrag

Stap 3: Beschrijf je gedachten

Stap 4: Beschrijf gewenst gedrag

Stap 5: Daag ineffectieve gedachten uit

Stap 6: Vervang je ineffectieve gedachten door effectieve gedachten

Stap 7: Check of het werkt

Stap 8: Oefenen, oefenen, oefenen

nou

Ik zou gewoon weg willen, en heel hard op zoek gaan naar een methode om wel te kunnen verhuizen. Het huis uithuren, en zelf iets anders huren ofzo.

Ik vind het nogal wat om tegen je partner te zeggen "je bent niet gelukkig in dit huis, dus ga maar therapie doen, want het zit allemaal tussen je oren". Niet echt de basis voor een liefdevolle relatie, hoe goed je het ook kunt beargumenteren. Het gaat om gevoel, en dat gaat veel dieper dan argumenten, en is nu juist de basis van een relatie.

Ik heb het zelf wat drastischer gedaan, ben na jarenlange depressie, het hele land uitgevlucht. En weet je, ik ben nooit meer depressief geweest (behalve een postnatale, maar dat had andere oorzaken). Van omgeving veranderen hebben sommige mensen soms gewoon nodig.

er kan meer zijn

Ik heb dit gevoel in mijn huis gehad toen ik niet lekker in mijn vel zat. Gedoe met de overburen en naaste buren waren de druppel die de emmer deden overlopen. Nu ik weer wel lekker in mijn vel zit én ons luidruchtige buurmeisje het huis uit is gegaan is mijn probleem met het huis ook opgelost. Het was ( vind ik nu ) niet alleen het huis (deels wel) maar het zat ook deels in mij. (wij konden ook niet verhuizen en overlast kan echt heel erg zijn) ik kon op een gegeven moment niets meer velen, wilde meestal zo snel mogelijk de gordijnen dicht, ze niet zien (de overburen) me afsluiten van het probleem.
Nu mijn overburen positief veranderd zijn, en ik waarschijnlijk ook wat relaxter ben, valt het eigenlijk allemaal wel mee.
Is het een idee om nog eens met de buren te praten, en wellicht iets doen aan de geluidsoverlast? (andere vloeren, of iets van vloerisolatie?) het kan zo ontzettend veel rust geven als je je daar niet meer zo aan hoeft te irriteren.

DC en over RET

Toen jij na jarenlange depressie het land uit vluchtte, was er toen sprake van een partner? Een gezin met schoolgaande kinderen? Van een hypotheek onder water? Een vaste baan in onzekere tijden?

We hebben hier wel verschillende mogelijkheden onderzocht, ook het verhuren van dit huis. Maar dat gaat allemaal ten koste van andere zaken. En dat zou ik ervoor over hebben (tot bepaalde hoogte) als ik de zekerheid zou hebben dat het zou werken.

Maar wie zegt mij dat het in een ander huis wel goed gaat? Dat de buurman daar niet (bijvoorbeeld) teveel lijkt op de buurvrouw hier? Of dat daar weer een ander probleem de kop op steekt waardoor hij opnieuw slachtoffer wordt van de woonsituatie? Of dat we bij nader inzien toch beter naar een andere wijk / stad / het buitenland hadden kunnen verhuizen? Ik kan dan toch moeilijk zeggen: "we hebben ons al in de schulden gestoken om jou, nu mag je niet meer piepen."?

Man is overigens niet depressief. Hij heeft hier gewoon af en toe flink last van.

Zo was ik tot een paar jaar terug af en toe overwerkt. Dan meldde ik me soms wel eens ziek om bij te komen, maar ik nam geen ontslag. Ik zocht wel ander werk, maar dat lukte ook niet. Na therapie / coaching heb ik geen andere baan meer nodig. Ik ben nog in dezelfde functie en heb het nog minstens even druk. Ik ben zelf ook niet wezenlijk veranderd, maar ik kijk wel anders tegen mij werk aan.

Ik zou hem gunnen dat hij ook zo tegen onze woonsituatie aan kan gaan kijken. Ik ga echt niet tegen hem zeggen dat ie maar in therapie moet, maar ik kan het niet voor hem oplossen en ik heb er wel last van als hij alleen maar weg wil en als hij niet kan ontspannen.

RET heeft hij wel eens gehad, toen hij op jong volwassen leeftijd last kreeg van de jarenlange pesterijen uit zijn jeugd. Ik heb soms het idee dat dit waar hij nu last van heeft, ook nog daaruit voort kan komen. De gedachte dat "al die mensen" die om ons heen wonen, hem op zijn huid zitten en het op hem gemunt hebben. En dat anderen (familie) op hem neer kijken omdat hij niet eens een "echt" huis heeft waar hij de baas is, ipv de buurvrouw die de sfeer in huis bepaalt. (dit is overdreven, maar zo kan het wel voelen).

We zijn trouwens verder erg dol op elkaar en hebben het goed. We betrekken de kinderen er ook niet bij. Hij zegt ook: "het maakt niet uit waar ik woon, als het maar met jou is."

Maar zijn gevoel is bij vlagen heel sterk: Ik wil hier weg. Ik moet hier weg.

Hoe zeker weet je.....

....dat je huis inderdaad heel erg onderwater staat?

Als je in 2007 hebt gekocht, dan heb je als het goed is ook al een deel afbetaald, al acht jaar. Dat gaat natuurlijk wel van je schuld af, maar wordt in berekeningen die mensen zelf doen vaak vergeten.

Heb je bekeken wat er echt over blijft aan schuld als je weggaat. Wat zou dit betekenen aan aflossing, hoe lang mag je daar over doen (je mag restschuld toch ook aftrekken van de belasting?) en is dat echt een bedrag waarvoor je moet zeggen: hiervoor moeten we blijven vastzitten in iets waar een van de twee en daarmee ook de rest ongelukkig van wordt. En zijn er alternatieven waar dan te gaan wonen?

Kortom, laat je je niet te veel afschrikken door een schuld die overblijft en heb je echt echt echt goed gekeken wat die schuld zou zijn, wat de oplossing daarvoor zou zijn en of dat opweegt tegen ongelukkig blijven?

nog beter

Eens met Emine en laat je man dat zelf eens goed uitzoeken.

dus

WEET voor welk bedrag je dit huis moet verkopen en zet het voor dat bedrag in de verkoop, desnoods als je 'eigen makelaar'.

Emine

in 2007 kon je nog heel makkelijk een aflossingsvrije hypotheek krijgen voor 80% van het hypotheek bedrag, daar betaal je, tenzij je dat bewust doet, helemaal niets op af. Ook kan je voor het andere deel een spaar-, beleggings- of andere constructie hebben waarbij je voorlopig ook helemaal niets aflost.

Als je dat weet kun je vrij simpel zeggen dat je huis onderwater staat en dat weet je ook heel zeker.

Volgens mij....

.....weet je dan nog niet zomaar exact voor hoeveel en hoe de aflossing van de restschuld vorm gegeven kan worden. Daarvoor zul je toch eerst moeten uitzoeken waarvoor je je huis te koop kunt zetten en zul je toch eerst met de bank moeten gaan praten over hoe de aflossing van de restschuld eruit gaat zien, welk prijskaartje daar aanhangt en of dit te overkomen is. Een gesprek met de hypotheekverstrekker om te bezien hoe het eruit ziet of er eventueel geld in de hypotheek zit als je daar nu mee stopt, want ook een spaarhypotheek is na zeven jaar best wat waard. Nee, niet het hele bedrag, maar misschien wel een bedrag dat de restschuld te overzien maakt. Ook als er een levensverzekering gekoppeld is, kan hier geld in zitten. En als je dan toch een rondje maakt: misschien nog even langs de belastingdienst met vragen over de aftrekbaarheid van de restschuld.

Maar als je man zo ongelukkig is dan moet je, vind ik, niet zonder echt alles nagegaan te zijn zeggen: onder water, kan niet. Je kan in mijn ogen pas een keus maken als je echt weet wat concreet de gevolgen zijn. Nog niet eens de restschuld als bedrag is van belang, maar vooral: wat voor maandlast hangt daaraan vast en is dat haalbaar?

Ik denk dat T.S. dat nog niet weet.

veilige plek

Natuurlijk is een huis dat technisch gezien in orde is in zekere zin veilig te noemen. Maar veilig is toch ook wel meer dan dat.

Ik heb ook forse geluidsoverlast meegemaakt. Mijn huis voelde toen niet meer als een veilige plek. Ik vond het enorm ingrijpend en belastend.
En dan voelde het bij ons tijdelijk, we wilden al verhuizen. Wel de vrees of het wel verkocht zou worden.

Ik weet echt niet hoe ik ermee om zou zijn gegaan als het niet tijdelijk was geweest. Ik had er nu al flink last van. Partner overigens nog veel meer, al uitte hij zich niet zo. Denk niet dat het goed gekomen was als we waren gebleven.

Ik herken het overgevoelig reageren op de stressor. Dat werd bij mij steeds erger. Speelde zelfs bij de kinderen; in het nieuwe huis toch bezorgdheid bij ieder geluidje. Heeft ook heel lang geduurd eer ik weer kon ontspannen, maar een bepaalde gevoeligheid/vermoeidheid is volgens mij toch wel gebleven. (Kan ook toeval zijn, door ouder worden bijv maar ik zie toch een link)

Ik zou toch ook nog een heel goed gaan denken en uitzoeken. Er is vast wel iets te bedenken. Therapie kan dit misschien dragelijk maken, maar je wilt toch zeker meer dan dat?

Hoe was hij vroeger?

Had hij voordat jullie hier gingen wonen ook wel eens dezelfde klachten? Ik zou eerst proberen hier zicht op te krijgen. Verhuizen is best wel een stap en kan altijd nog. Het komt bij mij over als iemand die behoorlijk last van stress heeft en daardoor vluchtgedrag vertoont. Liever een weekendje weg dan klussen in het huis. Liever bij een ander op visite dan thuis mensen ontvangen. Dit is nu geen veilige omgeving voor hem. Maar zit dat niet in zijn hoofd?

stappenplan

heb je het er ook met hem over gehad wat je schreef over je eigen ervaring met je werk. Hoe kan kan leren er anders tegenaan te kijken? Laat hem zelf bedenken dat de hulp die jij zocht ook voor hem kan werken.

In hoeverre het in zijn hoofd zit, verandering van situatie kan wel degelijk uitmaken. Mijn eega werd overspannen in zijn vorige functie, dit ging over toen hij zich kon laten omscholen.

Het lijkt me wel goed om samen een stappenplan te maken wat jullie kunnen verbeteren en hoe jullie het voor elkaar krijgen om over x aantal jaren hier weg te zijn. Daar hoort ook het prettig maken nu bij, want om een woning tzt verkoopbaar te maken moet het er goed uitzien. Wie weet wil hij dan toch meehelpen met klussen, je doet het om weg te kunnen.
En kan hij niet nog een bezigheid buitenshuis vinden waar hij kan ontspannen?
Sterkte, het lijkt me moeilijk je lief zo te zien, maar het heeft niets met jou te maken.

onder water

Is in ons geval echt onder water. Helaas.

15% is aflossingsvrij en de rest een spaar- beleggingsconstructie (je lost dus niet af) waar we veel minder rendement op hebben gekregen dan ingeschat. We zitten echt vast, dat hebben we goed laten uitzoeken. En inmiddels sparen we meer, maar hebben daardoor dus ook veel minder te besteden.

Oke.....

....en heb je ook laten voorrekenen hoe het eruit ziet als je er nu mee stopt? Dus met welke maandlast (niet schuld, maar maandlast) je blijft zitten?

Kijk, als het niet kan dan kan het niet. En nee, het is nooit leuk om toe moeten aflossen. Maar het is niet het einde van de wereld.

En ja, als het echt echt echt niet kan, dan zal hij moeten leren omgaan met de situatie. Maar ik denk dat dat nooit optimaal wordt. Dat zou dus echt mijn laatste keuze zijn.

Funda

"Toen jij na jarenlange depressie het land uit vluchtte, was er toen sprake van een partner? Een gezin met schoolgaande kinderen? Van een hypotheek onder water? Een vaste baan in onzekere tijden?"

We zijn inmiddels met en zonder kinderen 5 keer van land veranderd. En ja, ik heb mijn baan regelmatig opgezegd. Als je echt wil, dan komt de oplossing wel, ook al is de oplossing niet degene die je in je hoofd had. Ik heb geleefd met een nootboekje waar ik elke cent die ik uitgaf in opschreef, en we echt niets extra's konden doen. Maar we hadden elkaar.

Uiteindelijk zou ik de beslissing aan mijn man overlaten. Alleen hij kan bepalen of hij de knop om kan draaien of niet, dan kun jij niet voor hem doen. En als je al aangeeft dat je hem 100% zou steunen in het zoeken naar een oplossing, kan dat hem het gevoel geven niet meer opgesloten te zitten.

tja, huis onder water

denk je dat dat 'onder water staan' komende 10 jaar veranderd??
Je kunt de gok nemen en in een kleiner huis, die wel aan de verwachtingen voldoet (of huren?), wel plezier hebben.
Je laat je leven toch niet vergallen?
En als je denkt dat het aan hem ligt, dan moet hij bij zichzelf te raden gaan hoe hij dit probleem dan wel kan oplossen. Ook daarvoor geldt: als je niets doet, verpest je heel wat vreugdevolle levensjaren en krijg je achteraf spijt...

financiele ruimte creeren

je hoeft niet met grote sprongen af te lossen. Op die aflossingsvrije zit op zich geen boete om af te lossen. Dat zul je op enig moment toch willen want er zit geen eind datum aan.

In de meeste hypotheken zit de clausule dat je (meestal) maximaal 10% per jaar mag aflossen. Maar minder mag dus ook.

Bij sommige hypotheeknemers zit daar een minimum te storten bedrag bij, bij sommige mag je elk bedrag aflossen. Ook zijn er soms voorwaarden dat je het eerst moet aanvragen, dan schrijven zij af, en bij andere maak je het gewoon over en krijg je daarna een nieuwe maand termijn.

Het bedrag dat je per maand bespaart zet je op een aparte spaarrekening tot je weer aan het minimum bedrag bent, de extra's zet je daar ook bij, en zo wordt het een zich versnellend process.

Vele druppels maken wel een oceaan.

En kom nu niet aan met de hypotheekrente aftrek, want je moet nog steeds een euro betalen om er maximaal een halve voor terug te krijgen.

Net even gekeken

Met een restschuld van 30.000 euro en vallend in de laagste belastingschijf (dus als je meer verdient betaal je netto minder, hoe wrang eigenlijk), is je netto maandlast 185 euro. Niet dat je dat zelf niet had gekund, maar ik was ook benieuwd en dacht zet het hier even neer.

Poeh

Bedankt voor jullie reacties. We gaan e.e.a. toch maar weer eens wat grondiger bekijken.

Weet één van jullie een goede, betrouwbare adviseur op dit terrein?

Nou word ik zelf helemaal niet vrolijk van het idee van een verhuizing. Dat is dan weer de andere kant. Ik moet echt huilen bij de gedachte alleen al! Haha, lekker stel zijn wij. Mijn grootste angst is dat we ons in allerlei bochten draaien en constructies gaan bedenken om hier weg te kunnen, met al het gedoe én de kosten van een verhuizing... en dat we in het volgend huis een volgend ding krijgen.

goede betrouwbare adviseur

dat ben je zelf!
Lees je polisen, verdiep je er in, het is echt niet zo ingewikkeld.
Stel vragen op fora of blogs die over dit onderwerp gaan.

Oef

Ik voel me altijd zo dom met dit soort dingen. Uiteindelijk snap ik het wel, maar de weerstand om me erin te verdiepen is erg groot (met alle gevolgen vandien) Ik vind het dus fijn als iemand me er doorheen loodst. Met zo'n adviseur kom ik een heel eind en begin ik het steeds meer te snappen. Maar je hebt gelijk. Zelf doen is ook heel wat waard en kost minder.
Mijn man heeft er nog minder kaas van gegeten. Dyscalculie en cijfervrees all over the place hier. Anders had ik hem vriendelijk verzocht het zelf allemaal eens goed uit te zoeken.

Maar ok. Volgens mij is stap 1: de polissen en rekeningen in kaart brengen en stap 2: contact opnemen met de hypotheekverstrekker om te horen wat er mogelijk is.

stap 2

Bepaal wat je wil.
Stap 3 bedenk hoe dat zou kunnen
Stap 4 vraag de adviseur of dat kan en waar eventuele angels zitten. Denk aan bandbreedtes, eisen van de hypotheeknemer die indertussen gewijzigd zijn etc.

Huurhuis

Hierna een huishuis, dat verhuist wat makkelijker
En ook al is er op korte termijn nog niets mogelijk, als je een goed plan maakt weet je wanneer het wel kan en wat je er voor moet doen. Dat klust/leeft een stuk fijner denk ik.

Volgens mij.....

....makelaar benaderen, vertellen dat je OVERWEEGT om je woning te verkopen en vragen of het mogelijk is eens VRIJBLIJVEND te bespreken tegen welke prijs de woning eventueel reeel in de verkoop kan.

Daarna contact opnemen met degene die jullie hypotheek heeft verstrekt. Als je een tussenpersoon had moet je hier nu ook zijn. De situatie uitleggen, vertellen wat de adviesprijs van de makelaar was en hoe het er uit ziet als er om en nabij dat bedrag verkocht wordt, maar ook als het bv nog 15.000 minder is.

Misschien dat ik voor nu ook zou kijken naar een huurwoning, maar dan moet je niet in een regio zitten waar die verstopt zit. En anders bij dezelfde hypotheekverstrekker kijken wat de mogelijkheden voor een nieuwe hypotheek zijn. Misschien kun je zelfs je hypotheek wel meenemen.

Ja dat hebben we dus al gedaan

Anderhalf jaar geleden. Het huis zou in de verkoop kunnen voor een vraagprijs zo'n 50.000 euro lager dan wat we nodig hebben.
Onze hypotheekadviseur had nog een soort half frauduleus noodplan voor ons, waarna het vertrouwen wel zo'n beetje op is in deze firma. Ik denk dus dat ik beter direct met de bank kan bellen.