Het lukt niet voor mijzelf op te komen
Het lukt mij niet voor mijzelf op te komen.
Nu een relatie van 3 jaar. We wonen sinds januari dit jaar samen.
Ik heb een zoontje uit een eerdere relatie van 10.
Ruim 3 jaar geleden kwam ik een oud klasgenoot van de basisschool tegen.
Het klikte tussen ons en we zijn een relatie gestart
Dat liep niet geheel vlekkeloos, maar toch hebben we na overleg besloten in januari samen een nieuw huis te huren.
Vanaf die tijd gaat 't op en af.
Hij zit in een negatieve cirkel, zo komt het bij mij over
Hij heeft regelmatig dagen dat hij mij compleet negeert zonder enige reden.
Als ik vraag of er iets is is er niks en stopt direct het gesprek
Ik geef aan dat hij wel eens iets meer mag ondersteunen in de huishoudelijke taken.
Hij werkt 40 uur en ik 32 uur. Heb een zoon met gedragsstoornissen waar ik heel veel tijd aan moet besteden. Ik volg een opleiding en daarnaast verzorg ik het gehele huishouden.
Ook is t huis nog steeds niet op orde. In januari heb ik t hele huis geverfd etc. Hij de vloer gelegd en zou de rest doen.
Als ik er naar vraag wanneer t gebeurd zegt hij als ik zin heb
Intimiteit is ook vanuit zijn kant erg laag. Hij wil ook nooit iets ondernemen. Alleen maar thuis hangen.
Maar 2 weken geleden was toch de druppel hij ging mij 48 uur negeren volgens hem zonder reden. Ik wilde praten maar dat vindt hij onzin.
Daarna deed hij ineens of er niks is. Helaas kan ik niet doen of er niks is.
Ik wil praten. Hij heeft hulp nodig maar staat ook daar niet voor open.
Slaapt gehele weekend meer als dat hij wakker is.
Snauwt mijn zoon regelmatig af. En mij nog meer.
Ik trek dit niet meer. zodra ik nu wil praten klap ik ook compleet dicht
Ik kan elke dag wel janken en heb t gevoel mijzelf te verliezen.
Helaas kan ik niet zomaar bij andere mensen terecht.
Wat moet ik doen? Want dit is psychisch niet vol te houden
Alles wat ik heb aangegeven eerder aan hem doet hij niks mee.
Ik weet t echt niet meer
Ultimatum
Klinkt misschien raar. Maar jij bent overduidelijk niet happy in deze relatie, nu al. Als hij niets wil aanpassen en jou ook niet ondersteunt in huishouden, dan zou ik er snel klaar mee zijn. Hoe verdrietig ook en vervelend voor je kind. Hij/zij moet misschien weer verhuizen en dat is niet ideaal. Maar misschien werkt een lat-relatie voor jullie beter.
Eens
Eens met Elfje. Dit klinkt niet goed. Het is een prille relatie (ik ben al meer dan 25 jaar samen).
Je bent niet gelukkig zoals het nu gaat.
Je wilt praten, hij niet.
Hebt al van alles geprobeerd zonder succes.
Jullie relatie is onevenwichtig - jij hebt veel meer op je bordje en hij doet niets extra's omdat hij er geen zin in heeft. Ik denk dat jij ook geen zin hebt in het huishouden. Puberale reactie dus van hem.
Het klinkt als een vrij kansloze relatie, zeker als hij er niet over wil praten en er dus niets aan te doen is.
Daarnaast is jullie relatie een erg slecht voorbeeld voor je kind. Om nog maar te zwijgen over hoe het voor een kind is een ongelukkige moeder te hebben. En je vriend gedraagt zich ook nog naar richting je kind.
Ik zou zeggen: ik wil praten want zo wil ik niet meer verder gaan.
Als hij dan nog niet wil praten (en vervolgens zijn gedrag gaat aanpassen), dan ermee stoppen.
Stop er geen energie meer in. Je bent nu al jezelf kwijt, dit wordt alleen maar erger. Beter alleen dan met zo'n vriend.
Tot slot: het zou goed kunnen dat hij het samenwonen met kind, en dan ook nog een zorgenkind, vindt tegenvallen. Misschien teveel prikkels voor hem of anderszins moeilijk. Ik zou begrip tonen, maar als hij niet verandert (ook richting je kind) er echt een eind aan maken en weer gaan latten als dat nog een optie is.
Dank
Bedankt voor jullie reacties.
Dank
Hij zat voordat we een eigen huis hadden ook steeds bij ons.
Dus dat t kind voor hem wennen moet zijn zal waarschijnlijk niet meer aan orde zijn.
Vandaag ook de hele dag genegeerd. Dus wat doe ik.. het hele huishouden.
Stom maar ik vlucht eigenlijk ipv dat ik hem confronteer.
Ook zat hij om 9 uur al aan een biertje vind ik ook niet kunnen.
geen zin
hier zou ik echt geen zin meer in hebben, al is het vast wel een heel geregel om uit elkaar te gaan en weer samen met je kind elders te gaan wonen.
Je hebt veel op je bordje qua werk, opleiding, huishouden en vooral ook met je kind en daar kun je niet zo'n type man bij gebruiken. Als hij na zo'n korte tijd al op deze manier met jou en je kind omgaat, wat wordt dit dan na langere tijd?!
Dat vraag ik mij zelf dus ook af.
Hij vindt het allemaal maar normaal. Ik dus helemaal niet en elke belofte breekt hij.
Dus
Je weet het al.
Zoek je bevestiging bij ons voor iets wat je al weet?
Ben je moed aan het verzamelen?
Dat drinken om 9 uur vind ik naast het andere ook echt zorgwekkend. Wegwezen!
Heel vervelend dat het zo gelopen is en een heel geregel om uit elkaar te gaan, maar blijven gaat je (jouzelf en je kind) meer kosten.
Vooral moed aan t verzamelen.
Ik ben echt een heel erg gevoelig mens, maar zodra ik de confrontatie aan moet gaan klap ik dicht.
Dan ben ik bang voor wat komen gaat.
Dan ineens voel ik mij heel erg klein worden.
erover praten
heb je geen vriendin of ander persoon waarmee je over deze situatie kunt praten en die je adviezen kunnen geven? Of waar je een tijdje welkom bent totdat jullie een ander huis hebben?
In de andere threads hier staan best wel veel nuttige adviezen hoe je een en ander aan kunt pakken als je bij hem weg wil.
