Het gevoel dat niemand me ziet

gatver

Het zit je in elk geval heel erg niet mee. Waarschijnlijk is het ook iets wat je met je meeneemt:het is natuurlijk geen toeval dat dit steeds terugkomt. het zal ook te maken hebben met de manier waarop je naar dingen kijkt en je verwachtingspatroon. Heb je al eens psychologische hulp gehad?
Hoe zit het met je relatie?

tante Sidonia

Of het me niet mee zit, daar twijfel ik steeds meer aan. Ik denk steeds meer dat het iets is dat ik over me afroep door mijn eigen gedrag. Ik ben te volgzaam en te aardig. Daar houdt niemand echt van.

Ik heb in het verleden al vaak psychologische hulp gehad. Daardoor besef ik wel dat een groot deel van het probleem door mijn jeugd komt en door mijn ouders. Dat besef helpt me wel.
Helaas ben ik ook een keer lullig behandeld door zo'n psycholoog. Iets met de verzekering die hem niet dekte terwijl hij beweerde van wel. Heeft me veel geld gekost.

Ik twijfel of ik weer zo'n traject in wil....

Mijn relatie is door mijn gedrag ook verstoord. Nee zeggen vind ik ook daar lastig. Mijn man werkt zo bijvoorbeeld sinds een paar jaar weer 5 dagen, terwijl ik dat echt vervelend vind. Dan zeg ik dat wel, maar uiteindelijk geef ik toch toe.
Ik doe, ook omdat ik thuis werk erg veel in huis. En laat het maar zo want tja... Mijn man doet alleen huishouden in het weekend. Hij heeft sinds een paar jaar vaste klussen en hij vindt echt dat hij heel veel doet. Dat ik echt veel meer doe komt bij hem niet binnen. Als ik het benoem is het uiteindelijk altijd ruzie.

We zijn al zo lang samen. Hij ken me natuurlijk alleen maar als volgzaam.
En hij heeft ook wel zijn verleden, want op zich toen we elkaar net kenden zaten we een beetje in hetzelfde schuitje qua thuissituatie.
Dus wat dat betreft begrijpt hij me wel heel goed. Hij is ook erg lief, maar is niet zo goed in de praktische dingen van het leven. Ook omdat ik die teveel steeds heb gedaan.

Ik ben ook bang hem te verliezen als ik teveel verander. terwijl ik besef dat veranderen voor mij onvermijdelijk is. pffff

toevoeging

ik schreef : Als trainer en kunstenaar krijg ik, als ik eenmaal, door veel vechten voor het voetlicht kom, heel veel erkenning etc.
Daar moet bij:

Maar om daar te komen, moet ik door zo veel heen, moet ik zooo hard werken, krijg ik er ook altijd te weinig voor betaald, het is altijd voor de poorten van de hel weggesleepte waar anderen met veel minder een makkelijker en groter resultaat bereiken.
Het komt allemaal echt om dat je (ik dus) niet verwacht dat mensen je zien, je hebt bij voorbaat al iets in je energie van "oh alsjeblieft zie mij nu eens een keer, ik ben ook een mens") maar juist omdat niet iets vanzelfsprekends hebt van 'natuurlijk tel ik ook mee' kan je het niet ontvangen.
ik ben er van overtuigd dat het zo werkt.

Ik voel veel verwantschap met jou. Als je het fijn vindt, zouden we kunnen mailen

Als je al zoveel

aan therapie hebt geprobeerd, waarom probeer je niet iets alternatiefs? Er zijn volop mogelijkheden en soms zelfs in groepen waarin je wellicht nog leuke contacten op kunt doen.

Voor mij heeft NEI-therapie heel erg geholpen. Natuurlijk moet je kijken wat jou ligt en waarin jij kunt geloven en vertrouwen.

Veranderen is moeilijk en kan alleen als je het zelf wil. Daarbij kan het dus ook zijn dat het jou jullie huwelijk kost. Bij mij was dat i.i.g. de uitkomst. Ik liet mij niet meer als 'voeding' gebruiken door mijn toenmalige partner. Nu herken ik veel in mijn ex-partner op het gebied van narcisme. Of hij een narcist is weet ik niet, maar ik heb mijzelf wel gewapend tegen hem als ware hij er een. Natuurlijk kan het ook zijn dat jouw partner samen met jou wil groeien naar een meer evenwichtige relatie.

Jarenlang ben ik al bezig om aan mezelf te werken, maar voornamelijk mezelf te begrijpen en ook te begrijpen welk bericht ik uitzend.

Nu ben ik zover dat ik ook in 'real life' niet meer over mij heen laat lopen, zonder dat ik doorgeslagen ben naar de andere kant. Dit heb ik deels te danken aan de NEI-therapie, maar ook aan het feit dat ik de PABO heb gedaan.

Ik herken dus deels het beeld dat jij schetst. Hulp hoeft niet altijd op de geijkte manier te komen. Probeer eens een alternatieve route, wellicht ontdek je dan, net als ik, wie je bent en waaraan en hoe je daaraan kunt werken.

Verder wens ik je heel veel sterkte, het is een manier van lijden die vaak niet als zodanig herkend wordt, maar wel zo voelt.

Madelief

Dank je voor je reactie. Ik denk eigenlijk dat onze situatie wel nogal verschilt.
Mijn partner is echt geen narcist. Hij is lief en attent, alleen nogal onhandig. Dat hij weinig meehelpt in huis komt echt door mezelf (en door de rolbevestigende opvoeding die hij heeft gehad).
Soms denk ik dat hij lichtelijk autistisch is. Maar wat moet ik daarmee?
Maar qua jeugd wellicht wel?

Van mijn moeder verdenk ik wel dat ze een vorm van narcisme heeft. Zij wil (de) voor de buitenwereld altijd het gezellige gezinnetje zijn. Dat de basisschool mijn moeder meldde dat ik in de klas nogal vervelend was (ik werd gepest en sloeg in eerste instantie terug) was reden om mij verschrikkelijk op mijn donder te geven.
Van nature kan ik slecht tegen onrecht en laat mezelf best wel horen. Alleen is dat er nogal uit geramd, zij het niet met fysiek geweld.

Mijn vader had gewoon liever geen meisje meer na mijn zus. Hij heeft zelfs heel erg laten merken hoe teleurgesteld hij was in mijn kinderen bij hun geboortes (beide meisje).

Als puber had ik echt paniekaanvallen, totdat de mentor eens belde naar mijn moeder. Wat ik mijn ouders wel niet aandeed!
Erna had ik paniekaanvallen alleen op de WC. Niemand die er meer naar vroeg.

Dus voor de buitenwereld ben ik gaan toneelspelen. Ik kan heel goed de vrolijke meid uithangen.

Ik maak kunst en illustraties, en dat gaat best goed. Ernaast werk ik nog als ZZper.
Alleen is het lastig als je vanuit je omgeving zo weinig support krijgt. Als ik iets kunstig deel op social media dan krijg ik vanuit mijn eigen omgeving nauwelijks reactie, maar wel van wildvreemden. Zo gek. Het lijkt ook wel jaloezie. Ik laat de social media ook meer links liggen.

Ik heb overigens geen anoniem mailadres, dus dat deel ik dan liever niet hier.

Paddington

Ik ben best wel rationeel. Dus het alternatieve circuit vind dik lastig om in te geloven. Maar reguliere psychologen kunnen mij ook niet erg goed meer helpen.

Ik moet me er eigenlijk meer in gaan verdiepen. Ik heb overigens nog afgelopen zomer contact gehad met mijn huisarts over dit. Zij staat open voor alternatieve richtingen (hoewel zij het anders noemde). Maar op een af andere manier heb ik het toch nog even links laten liggen....

Ik ben ook best bang voor mijn huwelijk. Ik wil ook mijn kinderen dit niet aandoen. Wat dat betreft gaan zij echt voor mijn behoeftes (en in dit geval vind ik dat wel normaal).

nee okay

Ik bedoelde ook niet verwantschap qua narcisme maar in niet gezien worden. Emailen hoeft niet hoor, alleen als je het ook zo zou voelen (kan makkelijk via forum beheer/ mijn anonieme mail).
dat vrienden en bekende weinig op kunst reageren ken ik heel goed, inderdaad lijkt het soms jaloezie

Collega's

Zo te lezen, ben je een teamplayer; werken in groepsverband en met elkaar werken aan projecten.
Je hebt pech dat je geen leuke werkplekken of werkgevers hebt gevonden. Maar zo te lezen is dat wel waar je behoefte aan hebt ipv als zzp-er je brood verdienen.

Ik ken zo een vrouw die van binnen vast liep. Nu werkt ze als verkoopster in een kledingzaak omdat dit contact met mensen tot stand brengt. Een goede werkplek ligt niet voor het oprapen, maar ze bestaan wel.
En het maakt niet uit waar je terecht komt of wat je doet, als het jou maar iets biedt.

Alenig

Dat stuk over de taak/rolverdeling tussen jou en je man herken ik helemaal. Bij ons is er een flinke relatiecrisis voor nodig geweest om dat te veranderen. Dat wens ik jou niet toe, ik hoop dat jullie er in onderling overleg uit kunnen komen. Ga eens tijdschrijven. Echt letterlijk op een papiertje noteren hoeveel tijd je op een normale dag bezig bent. En waarmee. Tussendoor opruimen (12 keer per dag), boodschappenlijstje maken, speelafspraakje voor de kinderen regelen, koken, hond uitlaten, ramen zemen, nou ja, de lijst is natuurlijk eindeloos.

Wij zijn heel blij met deze verandering. Niet alleen waardeert man met terugwerkende kracht veel meer mijn bijdrage aan ons gezin, maar het zorgt ook voor meer evenwicht in de relatie. Ik voel me niet meer voor alles verantwoordelijk, heb meer tijd voor mezelf, en ben daardoor een leuker en gezelliger mens.

Ik denk dat het ook voor jou zo zou kunnen werken. En misschien is je man op die manier ook te motiveren om wat meer op te pakken. En zo kun je de spiraal naar boven misschien inzetten. Want als jij je prettiger voelt, voel je je ook zelfverzekerder. En als je eenmaal in je relatie een verandering voor elkaar hebt kunnen krijgen, werkt dat misschien ook wel door in de rest van je leven.

Ik weet niet hoe je financiële situatie is, maar je zou ook nog een coach kunnen overwegen. Die wordt niet vergoed, maar die kan je helpen je gedrag zodanig te veranderen dat de wereld om je heen vanzelf mee-verandert. Dan hoef je niet diep te graven, volgens mij weet je wel waar het vandaan komt, maar je wil er wat aan dóen. En daarbij precies kan een coach je helpen.

Pennestreek

Bedankt voor je advies.
Wat naar dat jullie een relatiecrisis hebben gehad. Gelukkig is het wel goed gekomen zo te lezen.

Een coach is ook wel een goed idee. Een kijken wat daar de kosten van zijn en of die voor mij te dragen zijn.

wel een beetje herkenbaar hoor

Hier ook een eenzame jeugd en een gevoel nergens bij te horen. Aan de ene kant wil ik dolgraag ergens bij horen, maar ik vind maar geen groep waar ik bij pas!

"Verder heb ik weinig mensen waar ik op kan bouwen om me heen. Ik sta voor hen klaar, stuur kaartjes bij jarig en ziekte en help als het nodig is." Dat gevoel heb ik ook, maar meer dat anderen mij niet nodig hebben. Soms helpt een ander mij en bied ik mezelf aan, maar ik hoef nooit wat terug te doen.Dat is ook vervelend.

"Ook toon ik belangstelling en kom langs als er iets van een feestje is. Andersom is dat helaas niet." Ik geef een feestje voor vrienden en bekenden (Hier weinig familie) en niemand vraagt me terug! Zelfs mijn beste vriendin viert haar verjaardag 'alleen met familie'.

"Ik deed vorig jaar mee aan een open atelier route en van mijn vrienden is er niemand gekomen. En dan kon je een heel weekend inlopen van 9-18 uur. De meesten wonen in de buurt. Dus "te druk" vind ik dan wel vreemd..." Ja, dat klinkt bekend, maar wellicht geldt dat niet alleen voor jou en mij dus. Ook op social media reageren bij mij vooral mensen die ik niet goed ken enthousiast. (Ik maak ook kunst)
"Ik heb er heel erg om moeten huilen..." Dat herken ik ook wel (niet in dezelfde situatie, maar vergelijkbaar). Ik denk dat dat te maken heeft met verwachtingen die niet waargemaakt worden, en een "waarom heb ik niet wat anderen wel hebben". Ik heb dat met familie. Zelf heb ik wel een grote familie, maar ik heb er geen/nauwelijks contact mee omdat ik ergens anders ben opgegroeid en de band van mijn ouders met de familie niet bijzonder goed is. De band met mijn ouders ook niet trouwens. Als ik hoor van anderen die gezellig kerst vieren, logeerpartijtjes hebben met neefjes en nichtjes bij opa en oma, mensen die op stap gaan met broer of zus, dat soort dingen... daar kan ik niet zo goed tegen.

Ik heb zomaar het idee dat je wel behoefte hebt aan contact en samenwerken met anderen, of niet? Ik ben zelf pabo gaan doen mede om die reden, om naast het kunstenaar zijn ook nog een omgeving te hebben met collega's en een beroep midden in de samenleving. Tot dusver vind ik dat aspect wel heel prettig erbij. Misschien toch weer op zoek gaan naar een baan bij een baas?

Als je er behoefte aan hebt wil ik ook best mailadressen uitwisselen via forumbeheer.

Ook herkenning

Allenig, ik herken ook heel veel in je verhaal. En in de reacties. Wat wel een teken is dat veel mensen met iets soortgelijks worstelen. Helaas blijft dat vaak verborgen.

Ook ik heb een lastige jeugd gehad, met buitensluiting binnen het gezin. Het is ongelofelijk hoe dat door werkt… maar ook, hoe moeilijk het is om het patroon te doorbreken. Het inzicht is er vaak wel, maar hoe verander je je denkwijze, je handelen. En dan ook nog in een omgeving waar iedereen je niet anders kent dan degene die altijd ‘ten dienste staat van’. Je wilt te graag aardig gevonden worden en bereikt het tegenovergestelde. Soms kom je in een nieuwe omgeving terecht en dan denk je een nieuwe kans te krijgen maar dan zie je toch weer dat er op dezelfde manier naar je gekeken wordt. Idem dito met werk. In een vrouwenomgeving lukt het niet want dan trek ik valse types aan die hun eigen onzekerheid maskeren door een zwakkere (ik dus) subtiel te kleineren. Nu werk ik in een mannenomgeving en dat gaat op zich prima, maar word ik eigenlijk ook niet voor vol aangezien (en betaald). Dan kun je niet anders dan erkennen dat je zelf een grote rol speelt in je positie. Het helpt ook niet mee dat bescheidenheid er van kinds af aan is in geramd.

Ik herken het zo. Je steekt je nek uit door mensen uit te nodigen (voor je expositie in jouw geval) en mensen nemen niet de moeite om te komen. Ik vind het knap dat je je nek toch hebt uitgestoken en je kwetsbaar hebt durven tonen. Ik vier mijn verjaardag al jaren niet meer en ik heb meldingen dat ik jarig ben uitgezet op Facebook, dus nu weet sowieso niemand het meer buiten mijn gezin en mijn werk. Ik wil gewoon niet afhankelijk zijn van anderen, of ze je wel of niet negeren. Het heeft natuurlijk alles te maken met verwachtingen, maar is dat niet logisch? Vriendschappen heb ik eigenlijk niet. Ik neem zelf geen initiatief omdat ik al bij voorbaat invul dat iemand niet op mij zit te wachten. Maar daardoor hang ik teveel aan mijn partner, die dat ook best moeilijk vindt. Diep in mijn hart is het ook niet wat ik wil, maar het is wel lekker veilig. En confronterend, omdat hij mijn problemen niet kent en ik dus van dichtbij zie hoe het ook kan!

Laatst was ik verdrietig omdat mijn vriend werd uitgenodigd voor een feestje van iemand bij de sportvereniging waar je allebei sporten. Wat ik vervelend vind om te merken, is dat mijn vriend duidelijk een andere positie heeft. Hij wordt gevraagd en men gaat ervan uit dat ik mee ga – of niet. Als mijn vriend zegt dat hij niet kan omdat hij weg is voor zijn werk, stopt het daar. Achteraf hoor ik dan dat het zo gezellig is geweest en staat men er niet eens bij stil dat ik nergens van wist en dat dus misschien wel pijnlijk vind om te horen. Als er na het sporten wordt voorgesteld om nog even wat te gaan drinken, wordt mijn vriend verwachtingsvol aangekeken. Zegt hij nee, dan geldt dat automatisch ook voor mij blijkbaar.

Ik wil ook geen psychologische hulp meer in de zin van praten en analyseren. Hoe ver moet je daar in gaan… ik heb mijn jeugd al een tijdje achter me gelaten en patronen zijn zo diep ingesleten dat ik me afvraag of ik mezelf nog wel een andere stijl aan kan meten. Wel ga ik volgende maand een assertiviteitscursus doen. Ik heb goede hoop dat ik daar wat aan ga hebben omdat er dan echt gericht aan dit probleem wordt gewerkt. Maar makkelijk zal het niet zijn.

Één troost

Ook zonder lastige jeugd, kan je geconfronteerd worden met vergelijkbare gevoelens van uitsluiting.
Hopelijk biedt de cursus je uitkomst en ontmoet je daar vrienden

Leanne

Ook voor jou zou mijn advies een coach zijn. Je weet waar dingen uit voort komen, je snapt hoe het werkt, kent de patronen, maar dat is niet genoeg om er wat aan te veranderen. En precies daarmee kan een coach je helpen, met het veranderen van gedrag. Ik heb veel gehad aan een NLP-coach, die ook geschoold is in midfulness en nog andere zaken. Maar vooral het NLP-gedeelte is heel waardevol.

Te lief

Wat de een te weinig heeft, heeft de ander te veel. Ik heb inderdaad pas nog ergens gelezen dat mensen die te agreeable zijn juist slechter behandeld worden. Vervelend, zeker als je eigenlijk verwacht/hoopt beloond te worden voor je goeie gedrag.

https://lifehacker.com/the-problem-with-being-too-agreeable-1791893359

goed artikel Ad

Best wel goed artikel Ad! Ik heb het met interesse gelezen. Ik ben ook behoorlijk 'too agreeable' en eerlijke gezegd ook wel een beetje 'too judgemental' dus ik ga het nog maar eens overlezen binnenkort. Hoe kom je op deze site (ik bedoel: waar heb je dit vandaan)?

ja, en dan?

Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar mensen die die ommezwaai hebben gemaakt naar too-nice naar minder-nice, of meer zichzelf zijn.

Ik heb eens na een aantal coachgesprekken gestart met een 'meer-mezelf' tactiek op mijn werk. Wat je dan aan tegenwerking ondervindt! Daar was ik niet op voorbereid. Mijn suffe too-nice me dacht dat dat wel soepeltjes geaccepteerd zou worden. Nope. Dan is too-nice toch wel veilig op de een of andere manier.

Nou en,

Natuurlijk hebben anderen liever dat je too-nice blijft; anders moeten ze zelf in actie komen.
Too-Nice is niet veilig, niet voor jou.

anderen gadeslaan

wat ik heb gedaan, op mijn werk althans, is opletten hoe anderen bepaalde zaken aanpakken. Nu is mijn karakter toch anders, iets meer introvert, maar ik merk wel dat ik tegenwoordig serieuzer genomen word sinds ik duidelijker mijn grenzen aangeef. Ik wil bijvoorbeeld best een avonddienst doen als dit nodig is maar dan wel de dag erna vrij en niet overdag vrij en dan 's avonds nog aan het werk zoals dan soms voorgesteld wordt. Daar heb ik totaal niks aan en dat geef ik nu duidelijk aan.

Als je je gedrag verandert moeten mensen zich daaraan aanpassen en dat doet pijn. Bijvoorbeeld: collega X doet altijd alleen zijn eigen werk en zal nooit een ander uit de brand helpen. Jij werkt desnoods over om een ander te helpen. Als jij nu opeens ook gaat roepen dat je het te druk hebt, zijn ze niet dankbaar om al die keren dat je ja zei. Ze zijn ook niet boos op collega X, want daar verwachtten ze al niets van. Ze zijn boos op jou omdat je hun verwachtingspatroon hebt doorbroken.

Herkenbaar

Ik las je bericht en vond het super herkenbaar!
Helaas geen tips.
Ik denk idd dat je thuissituatie van vroeger een mega impact kan hebben
Hier ook het gevoel er alleen voor te staan
Altijd klaat staan voor anderen.
Nu ziek thuis...

Sterkte met alles

Biografisch coach?

Dag allen, ik moet denken als ik jullie verhalen lees, dat je mogelijk iets hebt aan een biografisch coach. Iemand die rode draden in je leven zoekt, waardoor je je eigen pad vindt. Dat is dus geen wroeten in het verleden op zich, maar om te ontdekken waar je je wezenlijk mee kunt verbinden. Om vanuit het nu, op een manier naar de toekomst kunt kijken die past bij jou, bij waar jij gelukkig van wordt, waarin je jezelf kunt zijn. Het klinkt soft, maar het is juist keihard, in die zin, dat de inzichten als het ware vanzelf komen in die gesprekken. Je gaat ineens dingen begrijpen die je nu voelt, waardoor 'verandering' niet voelt als een opgave, maar als iets heel natuurlijks.

Kijk maar eens hier: beroepsvereniging biografen: www.biografieberoep.nl

Meestal kun je naar draagkracht betalen.

Herkening

Wouw en ik maar denken dat ik de enige ben die me zo voelt.Ben de verhalen en de reacties aan het lezen maar wateren herkenning.
Raar ik heb een leuk gezin maar daarbuiten voel ik me alleen en buiten gesloten. De verjaardagen komen er weer aan daar heb ik nu al de zenuwen van, het gevoel om in een groep te zitten en je kijkt er van een afstand na. Waar het mis is gegaan weet ik niet ben altijd erg gesloten geweest voor andere mensen is dat niet makkelijk. Maar ik wil er zo graag bij horen kan erg jalours worden op mijn zussen en andere mensen die leuke contacten hebben. Echt een oplossing heb ik niet voor deze topic ik hoop voor iedereen dat ze een weg er in vinden

Buitengesloten

Praten bij een therapeut hielp bij mij ook maar tot op zekere hoogte. Ik herken het heel erg, dat gevoel buitengesloten te zijn. Ik zocht iets alternatiefs. Ik ben familieopstellingen gaan doen.
Om heel kort te zijn: je ervaart je plek in het systeem waar je uit komt op een zachtaardige manier en je ontvangt en geeft wat er voor jou ontbreekt. Dat laatste maakt dat het helend is en niet dat je alleen maar een analyse maakt van wat er fout zit. Het was niet veroordelend, naar niemand. Ieder familielid geef jij zelf een plek. Het is dus ook niet iets wat je gezellig met je familie moet doen
Het heeft op mij een erg positieve invloed gehad. Ik werd echt "zichtbaar" op mijn werk en privé. Ik voel me een stuk prettiger en mijn omgeving merkt dat ook, vrienden én familie! Ik heb ook niet het gevoel dat het allemaal heel moeiljjk was. Het klopt nu, dingen vallen op hun plaats. Het is nu ruim 3 jaar geleden en ik ben nog steeds verwonderd.

wegcijferen

Wat een herkenning, wat worstelen we ongezien wat af. En lijkt het of we de enige zijn. Het is mij gelukkig wel redelijk gelukt om in het ‘normale’ leven me beter te voelen. Door beter mijn grenzen te leren zien maar vooral door veel minder verwachtingen te hebben en te accepteren dat ik sommige vaardigheden gewoon niet heb. Ik heb gemerkt dat vriendschappen daardoor gegroeid zijn.
In mijn huwelijk heb ik me heel erg door mijn ex buitengesloten gevoeld, en me op allerlei manieren aangepast om maar erkenning te krijgen - die je dan natuurlijk juist niet krijgt. Maar ik had tenminste nog een gezin, kinderen, waar ik bij hoorde. Dat gezin is nu weggevallen en ik mis het verschrikkelijk en elke keer als ik hoor dat de kinderen bij hun vader zijn geweest, bam, daar is dat gevoel weer. “Ze gaan liever en vaker naar hun vader dan naar mij.... “ Ik ben me er dondersgoed van bewust dat dat gevoel ook iets met mijn gedrag zal doen, dat kinderen dat op hun beurt weer zullen aanvoelen, dat er (onbewuste) verlangens (van mijn kant) zijn en daardoor (onbewuste) gevoelens van verplichtingen bij de kinderen en dat, als ze hun vader echt vaker en liever zien, dat daar mee te maken zal hebben. Het zit zo diep geworteld, het gevoel erbij te willen horen. Ik dacht dat ik erover heen was, maar de scheiding heeft me weer even met de neus op het feit gedrukt. Ik lees me een ongeluk in boeken, De kracht van het nu, Verslaafd aan liefde, en dat helpt me bewust te worden van patronen. Maar het in de praktijk brengen gaat met vallen en opstaan en weer vallen... Ik kan het nog steeds niet gezellig vinden om op zaterdagavond in mijn eentje op de bank te zitten.

Je hoort bij jezelf!

Er kunnen meer mensen bij je horen, het kan verschillend zijn afhankelijk van de levensfase waarin je verkeert en ook wat je behoefte is.
Wat zijn het voor mensen waar je bij zou willen horen? Zijn dat mensen die ook bij je passen? Hoeveel moeite wil je er voor doen? Zouden dat mensen zijn die ook bij jou willen horen? Denk dat het allemaal vragen zijn die je jezelf moet stellen.

Het lijkt wel of ik dat verhaal heb geschreven. Ik toon ook veel interesse in anderen, kaarten, appjes etc. Maar zou ik een jaar niet appen, dan zou niemand na mij vragen. Ze vergeten mij dan. Op mijn verjaardag zegt iedereen af, erg pijnlijk. Bij onze kinderen zeggen de mensen op het laatst af, nog pijnlijker. Ik heb een goed hart en toch kijkt niemand na mij om. Ben ook mega eenzaam. Als mijn man wat zou overkomen, zou iedereen mij laten zitten met de kinderen. Het idee maakt mij bang. Heb helaas geen familie meer. Ik herken je verhaal zo. Dacht altijd dat ik de enige ben. 

De reactie van Madelief kan heel goed kloppen. Denk ook dat het met het verleden te maken heeft. Ik zal ook iets uitstralen. Mijn moeder was  narcist of had narcistische trekken, hoe je het noemt. Ik telde ook nooit mee. Mijn broer des te meer. Denk toch dat dit je vormt en mensen iets aan je zien. Terwijl ik gewoon normaal en aardig doe. Ik ben wel erg onzeker geworden. Dat mensen afzeggen op je verjaardag en zelfs de eerste verjaardag van je kind. Dan denk ik hoe kan je zoiets doen. Taart en hapjes in huis. De andere kinderen dachten cadeautjes uit te kunnen pakken en kindjes te spelen te hebben. Nu vieren we nooit meer de verjaardagen van onze kinderen, omdat je dit verdriet niet nog eens wilt meemaken. We vieren het wel als gezin, maar voelt erg eenzaam. Op de 1ste verjaardag niemand dacht eraan een leuke kaart te sturen en ik stuurde jaren kaarten. En nooit iemand die na onze kinderen vraagt. Je kan ook niets delen. Dat geeft veel verdriet. 

Het is al een oud topic, maar naar aanleiding van bovenstaande nieuwe reactie is mijn tip: spreek je uit, en wees niet bang om een zeikwijf gevonden te worden! 

In een aantal gevallen zullen ze je laten vallen (die mensen ben je sowieso liever kwijt dan rijk), en in andere gevallen tonen ze begrip en zullen ze hun best voor je doen.