Hels dilemma

Oriënteren op verzorgingshuis/verpleeghuis?

Kun je niet op zoek gaan naar een verzorgingshuis of verpleeghuis, die beter bij haar past? Bij mij in de buurt is een verzorgingshuis met een psycho-geriatrische afdeling. Wel een eigen kamer en relatieve vrijheid. Ik had graag gehad dat mijn moeder daarheen was gegaan. Zij heeft echter steeds geweigerd uit haar huis te gaan. Helaas is ze gevallen, waarbij ze haar bekken brak en na een verblijf van ruim vier maanden in het verpleeghuis, overleden. Ik snap je dilemma goed en wens je veel wijsheid.

Ik heb totaal nog geen ervaring met zo'n situatie. Ik kan mij wel voorstellen dat je enorm opziet tegen welke beslissing dan ook. Puur op de informatie die je gegeven hebt, zonder de emoties erbij te halen, denk ik dat je weet wat je moet doen. Het is niet langer verantwoord om haar alleen te laten in een eigen huis.

Kaaskopje

"et is niet langer verantwoord om haar alleen te laten in een eigen huis." tja, dat denk ik ook soms. En dan denk ik weer 'is het dan wel verantwoord haar weg te laten creperen in een verpleeghuis (dat in onze stad staat niet goed bekend). Is het erger als ze nu of in een jaar 'in het harnas' gaat dan dat ze nog jaren lang weg zit te kwijnen. Ik weet het antwoord oprecht niet.

Is het niet mogelijk om haar bij jullie te laten wonen? Dan heeft ze alle vrijheid en is ze ook veilig.

Als jouw moeder erg van haar vrijheid houdt en nog in staat is om flinke einden te lopen en dat ook fijn vindt dan lijkt me een gesloten afdeling niks. Mijn ervaring is ook dat mensen heel vlug achteruit gaan als ze in een verpleegtehuis terecht komen. Ze komen tenslotte tussen mensen terecht die al verder heen gaan en ze zijn weg uit hun vertrouwde omgeving.

Een verzorgingstehuis is natuurlijk heel wat anders aangezien mensen daar wel hun eigen kamer en hun vrijheid hebben. Echter als je nu al bijna zeker weet dat ze waarschijnlijk niet in het verzorgingstehuis zal kunnen blijven dan zou ik daar niet voor kiezen.

Ik zou er zelf voor kiezen om mijn moeder in huis te nemen maar mocht dit niet mogelijk zijn dan zou ik gewoon doen wat ze zelf zou willen. Je moeder wil gewoon thuis blijven eigenlijk en zou waarschijnlijk doodongelukkig zijn op een verpleegafdeling zeker als dat zo slecht bekend staat. Ik zou haar dus zo goed en kwaad als het gaat thuis ondersteunen zolang het enigszins gaat. Jaren weg zitten kwijnen in een verpleeghuis heeft niemand wat aan; je moeder zeker niet.

Ik herken het

En gelukkig gelukkig gelukkig kwam er een plekje vrij in het huis in de wijk waar ze al jaren heeft gewoon en waar wij ook wonen. Jouw moeder zou mijn schoonmoeder kunnen zijn, 92, behoorlijk dement maar lichamelijk nog kwiek. Ze komt hier elke dag naar toe gewandeld om de krant te brengen en dat loopje zit er zo in gebakken dat we denken dat dat nog wel lang kan.
We zitten nu de winter er aan komt weer met het probleem (ze is natuurlijk nog weer vergeetachtiger dan vorige winter) dat ze dus ook komt als het bar slecht weer is. We bellen dan op (niet komen hoor!) en dan zegt ze oja oja, hangt op, draait zich om en trekt d'r jas aan........Ze wordt dan vaak beneden tegen gehouden, maar als het niet met een beetje vriendelijke dwang lukt, dan stekkert ze dus gewoon zo naar buiten.
En weet je: het lopen is niet eens het probleem. Maar ze moet ook een paar oversteken maken en dat doet ze gewoon van HOP, ze slingert die rollator de straat op en gáán. Ze kijkt nergens naar en kan dat trouwens ook helemaal niet meer overzien. De enige andere optie is een gesloten afdeling en we denken dat ze daar knettergek wordt. Daar lijkt je dilemma dus heel erg op het onze.
We hebben (er zijn 4 kinderen met aanhang) besloten dat we haar liever van de straat afschrapen omdat ze is doodgereden dan dat ze wegkwijnt en overlijdt aan doorligplekken in een verpleeghuis. Dat klinkt wellicht een beetje cru, maar is wel helder
De reden dat ze toch in een zorgcentrum is gaan wonen is dat de zorg (5 keer per dag kwam er 'iets') meer onrust opleverde dan gemak - op een gegeven moment. En dat was zo sneu om te zien. Het feit dat er Iemand Moest Komen (voor de kousen, de schoonmaak, de opstart, het eten), men men men, wat werd ze daar onrustig van.

Tirza

Maylise

Nee in huis nemen gaat niet. Ik heb er geen ruimte voor en we willen dit allebei niet.

Maylise

Als je een demente ouder in huis neemt blijft toch ook het gevaar bestaan dat ze het gas aandoet zonder vuur. Je bent er niet altijd bij. Het klinkt heel liefdevol om een ouder in huis te nemen die eigenlijk niets meer kan overzien, maar dan moet je je baan opgeven en kun je eigenlijk geen stap meer zetten zonder moeder mee te nemen. Afgezien van onze woonsituatie, zou ik dat niet willen. Hoe sneu dat ook is.

Tirza

Ja dat is inderdaad ontzettend herkenbaar. En als ik jouw verhaal hoor, zeg ik weer: hup verzorgingshuis.
Maar mijn grote vraag aan jou is: ging ze dan niet zwerven en zei het verzorgingshuis niet: 'maar als mevrouw gaat zwerven moet ze naar een verpleeghuis'. Ik hoor net van iemand wier moeder inderdaad na drie keer 'dwaalgedrag' kon vertrekken.
en dit "We hebben (er zijn 4 kinderen met aanhang) besloten dat we haar liever van de straat afschrapen omdat ze is doodgereden dan dat ze wegkwijnt en overlijdt aan doorligplekken in een verpleeghuis." heb ik dus ook vaak, maar moet het in mijn eentje beslissen, dus het meedenken hier doet me goed.

en dit "We hebben (er zijn 4 kinderen met aanhang) besloten dat we haar liever van de straat afschrapen omdat ze is doodgereden dan dat ze wegkwijnt en overlijdt aan doorligplekken in een verpleeghuis."

Denk je dan ook even aan degene die het overkomt dat je moeder zomaar de weg oversteekt en die haar dus aanrijdt met wie weet wat voor gevolgen?

Ik snap je verder helemaal.Is het mogelijk om ergens kleinschalig te gaan wonen? Misschien ergens waar een grote tuin is of zo? Misschien moet je dan zelf wel wat verder rijden maar dat zou je er dan wel voor over hebben.
Het blijft moeilijk! Sneu voor je moeder en heel moeilijk voor jou. Succes!

Ook een dochter

Dat citaat was niet van mij. Van Tirza. Nee het gevaar dat ze zomaar de weg oversteekt is er niet. Ze kijkt goed uit. Het gaat erom dat mensen het gevaarlijk vinden op straat maar voor haar zelf is het misschien wel gevaarlijker in een verpleeghuis.

Kleinschalig wonen is onderzocht, is een leuk project maar daar heeft zij (noch ik) geld voor. Verder rijden is geen optie. Ik heb geen rijbewijs en ben zelf vaak ziek. Ik kan niet gaan treinen en een paar keer per week een dagdeel kwijt zijn. Dan ben ik binnen de kortste keren uitgeschakeld.

Domotica

Zo heet het geloof ik±/'
Met de huidige techniek kun je iemand een arm of enkelband geven zodat je ze altijd weer terug kunt vinden. Vooral bekend in verband met TBS, maar ook gebruikt voor dwalende patiënten. De kwestie is dan meer wie meneer of mevrouw gaat ophalen, maar misschien kun je daar afspraken over maken. Er zijn op die manier meerdere mensen van een gesloten afdeling af gekomen.
In dit geval gaat het om een klassieke psychiatrische instelling in de bossen, hier wordt ook met gecalculeerd risico gewerkt, zoals Tirza ook beschrijft. Kwaliteit van leven boven veiligheid. Misschien kun je iets dergelijks voor je moeder vinden.

Ja josephine

Ik neem serieus het aanschaffen van een gps in overweging zodat ik haar op kan sporen. Maar dan moet ik daarbij ook bedenken of ik in mijn eentje wel in staat ben haar steeds op te sporen en naar het tehuis te brengen. Ik heb ook kinderen en ben niet altijd zo gezond. Maar ik ga zeker bij domotica kijken. meteen.

Je zegt dat de casemanager aangeeft dat de pg-afdeling in het verzorgingstehuis ook een gesloten afdeling is. Is het niet een goed idee om daar zélf eens te gaan kijken? Om te zien of je moeder hier toch niet op haar plek zou kunnen zijn? Ik snap het verhaal van Tirza G. ook heel goed, want zo dachten wij er ook over t.a.v. mijn moeder. Ik heb dan ook altijd rekening gehouden met het feit dat ik haar onder aan de trap zou kunnen vinden, dood of met een gebroken heup. Maar toen dit werkelijkheid werd en mijn moeder de hele nacht met een gebroken bekken op de koude keukenvloer had gelegen toen ik haar vond, toen vond ik het toch wel heel erg. Achteraf had ik meer mijn best moeten doen om mijn moeder in het verzorgingshuis te krijgen. Ik denk steeds dat het dan niet zo tragisch had hoeven aflopen.

Dwalen

Tot nu toe is je moeder na elke wandeling veilig thuisgekomen? Is ze dan wezen 'dwalen' of gaat ze bewust wandelen? Kortom, hoe impulsief is het wandelen en kan ze het doseren? Want ik neem aan dat ze vanuit het verzorgingshuis best mag gaan wandelen, toch? Ze hoeft toch niet de hele dag stil op een stoel te zitten?
Verder: een verhuizing gaat haar waarschijnlijk niet in de koude kleren zitten. Je kunt dan sowieso op een achteruitgang rekenen. En als ze gaat wandelen, heb je kans dat ze inderdaad verdwaald. Juist door de verhuizing. En op veel begrip en coulance vanuit de instelling hoef je niet te rekenen, dat heb je al vernomen, dan is het gewoon exit naar een verpleegtehuis.

Aan de andere kant heb je de overweging hoe veilig ze nu op zichzelf woont, voor zichzelf en voor anderen. Is de hulp aan huis voldoende?
En als ze onderaan de wachtlijst komt, hoelang duurt het dan voordat ze weer bovenaan staat? Zijn er alternatieve verzorgingshuizen of event verpleeghuizen? Is er iemand in de omgeving die dat loopje samen met haar kan maken (bijv van een vrijwilligersinstelling zoals de Zonnebloem of zo)?
Sterkte met deze moeilijke keuze.

Ja tot nu toe is ze steeds thuisgekomen. Maar dat zijn ingesleten paadjes. Ik heb al zitten denken: als ze de komende maanden verhuist is het winter en heeft ze minder zin. Als ik dan een paar keer per week met haar naar buiten ga en nog een vrijwilliger dan zou het gaan.
Thuis is het ook maar betrekkelijk veilig natuurlijk maar ook weer niet vreselijk gevaarlijk. Ze kleedt zich nog smaakvol meestal, haar huis is netjes.
Ze zeggen nooit hoe lang het duurt voordat je weer bovenaan staat want dat ligt aan hoeveel mensen er dood gaan.

Dwalen

Zoals ik schreef, komt ze al jarenlang elke dag - en zowel het verzorgingshuis als haar oude huis als ons huis staan redelijk dicht bij elkaar. Het laatste stukje naar ons toe is al jarenlang ongewijzigd. Heeeeeeel af en toe raakt ze op drift, bedenkt ze dat ze glas in de glasbak wil gaan doen ofzo en dan gaat ze een andere kant op. Maar ik woon in een rustige woonwijk in een betrekkelijk kleine plaats met een overzichtelijke indeling: je komt altijd wel weer bij de rondweg uit en daar ligt dat verzorgingshuis aan.
In het huis zelf wordt veel structuur geboden, ontbijten, helpen aankleden, en tegen de tijd dat ze met de koffie komen gaat ze op pad hiernaartoe (2x20 min) en ze gaat hier weer weg voor het middageten. Het staat in het zorgleefplan en daar houden ze zich keurig aan in het huis.
Ik heb nog geen 'dreigementen' gehoord, ik heb alleen maar dingen gehoord als dat ze richting 'ontmoedigen' gaan werken als het niet meer gaat. Afleiden, meeloodsen, van die dingen.

Tirza

'gedwongen'

Mijn opa en oma hebben we een paar jaar geleden wel in hoge mate 'onder druk gezet' om te verhuizen naar een verzorgingshuis. Oma was lichamelijk slecht, opa dementerend, en ondertussen vulden ze elkaar niet goed genoeg meer aan om verantwoord zelfstandig te blijven wonen. Volgens mij was het al na een maand dat mijn oma zei dat ze een goede beslissing hadden genomen en dat ze heerlijk woonden in het tehuis. Ze zijn verhuisd naar het tehuis in hun eigen wijk, dus opa kon gewoon zijn dagelijkse wandelingetje blijven maken. Is ook wel eens kwijt geweest, maar ze hebben nooit gedreigd dat hij naar de gesloten afdeling moest.

Ja inderdaad

een hels dilemma. Mijn schoonmoeder is na een val in het ziekenhuis gekomen met een gecompliceerde breuk en moest daarna direct door naar het verpleeghuis. Let wel: omdat ze door de opname zo in de war was geraakt dat het nu echt niet meer ging. Want we waren daarvoor al naar een goed plek op zoek omdat ze dementeerde.
Maar als het ineens spoed heeft,. heb je geen keuze meer. Danm komt ze daar waar er open plekken zijn en dat zijn de meest slechte tehuizen.
Zo is het geaan. Heel triest. Gelukkig hebben we in het huis waar we haar wel wilden hebben het voor elkaargekregen dat ze bovenaan de wachtlijst bleef staan. En kon ze daar terecht na een week of 6. Is ze toch een week of 6 lichterlijk verwaarloosd.

De laatste periode dat ze zelfstandig woonde was een hele onrustige. Reken maar dat je als kind of schoonkind geen moment meer rustig zit als je weet hoe de situatie dan is. Dat het eigenlijk niet meer verantwoord is.
Een verpleeghuis is niet leuk, maar wel het beste op een bepaald moment. En het kan zo maar ineens zo laat al zijn.

Ik denk dat

Ik denk dat je beeld van verzorgingshuis en verpleeghuis wel erg zwart gekleurd is. Ik werk in een verzorgingshuis met daaraan vast een psycho-geriatrische afdeling met groepswoningen. In de groepswoningen wonen dementerenden en die hebben allemaal een eigen kamer en enkelen mogen gewoon 'vrij' rondlopen. Ze hebben een eigen sleutel en doen gewoon mee met het verzorginghuisgedeelte, 1 cliënt heeft aan zijn rollator een gps-tracker (kan dus altijd terug gevonden worden). Dat wonen daar kost geen cent meer dan een verpleeghuis oude stijl, dus geld hoef je daarvoor niet te hebben. Bij de mensen die 'vrij' mogen rondlopen zitten ook enkele mensen die enorme dwang hebben tot lopen...die lopen hele dagen rondjes in huis of in de tuin of naar hun kinderen (vaste route). Als wij inschatten dat het vandaag 'mis' zou kunnen gaan proberen we ze in huis te laten blijven (b.v. als het al donker is)door ze af te leiden en verder mogen ze gewoon gaan...
In de groepswoningen hebben ze een eigen kamer met keukentje, badkamer en een huiskamer. De meeste mensen knappen zelfs enorm 'op' als ze er eenmaal wonen. Het vaste ritme en gezelschap en altijd iemand die je helpt of steunt en aan wie je al je onzekerheid elk moment kwijt kunt is vaak een enorme verademing voor nieuwe cliënten. Er is zelfs een gedeelte voor meeliftende partners, die nog zelfstandig zouden kunnen wonen...waarvan de partner dement is. Maar als familie van nieuwe cliénten zo linea recta zou vragen of iemand vrij rond zou kunnen lopen zouden ze w.s. ook in eerste instantie zeggen dat dat niet mag. Pas als ze iemand kennen en weten wat die nog kan en niet kan zou dat anders worden. Van een wildvreemde kan je geen inschatting maken. Dat 'loopje' dat jij noemt is een zeer veel voorkomende 'tic' van veel dementerenden. En geloof me...op een gegeven moment is het niet meer verantwoord om haar zelf te laten wonen. Dat is een moeilijke keuze, dat snap ik en voor iedereen anders. Maar zo negatief als jij verzorgings en verpleeghuizen ziet, zo is de werkelijkheid niet. Dus je afweging is ook nogal gekleurd. Ga eens kijken bij andere verzorgings en verpleeghuizen in de buurt hoe e.a. daar verloopt of is in werkelijkheid. En binnenkort mág zo'n verpleeghuis oude stijl niet eens meer.
groeten albana

Groepswonen

Ik zie dat mijn uitleg over groepswonen niet helemaal duidelijk is. Ze hebben een eigen kamer, badkamer en keuken en de huiskamer is gezamelijk. Het groepswonen bestaat vooral uit samen eten,koken,wassen, strijken, etc.etc. en dat allemaal in de huiskamer/open keuken.
Zelfs de notoire 'lopers' lopen razendsnel en vrijwel altijd op tijd retour als ze weten dat er zo op ze 'gerekend' word met eten of aardappels schillen...dat geeft hun buik wel op tijd aan. Daar hebben ze geen klok voor nodig. En het 'voelt' heel anders als dat je alleen moet eten van een kant en klare maaltijd en er niemand op je zit te wachten. Dat kan over een uurtje ook nog wel....
groeten albana

Lastig

Het is slim om zolang het nog redelijk gaat op zoek te gaan naar een (kleinschalige) woonvorm die bij jullie past. Toen mijn schoonmoeder niet meer thuis kon wonen hebben de kinderen met heel veel moeite bijna een jaar moeten overbruggen om haar in een verzorgingshuis van hun keuze te kunnen krijgen. Aan het eind was iedereen 'aan het gaatje'
Het is heel lastig om iets goeds te zoeken. Mijn moeder woont op een PG afdeling van een verpleeghuis. vreselijk, in mijn ogen maar er gebeurt wel veel om haar heen en er zijn altijd verzorgenden in de buurt. Mijn schoonmoeder zit in een kleinschalige woonvorm waar ieder een eigen kamer en sanitair heeft. Leuk, maar in de woonkamer zitten maar een paar mensen en er zijn dus ook weinig verzorgenden.( soms zelfs een jong meisje dat MTV kijkt, als je dan zegt dat op de ander zender MAX is zegt ze :ja maar daar hou ik niet van. Ja echt dames, dat gebeurt!!!) Ik weet niet wie beter af is. Als je 'in de buurt' iets zoekt kan je makkelijker een uurtje er heen, even een rondje buiten lopen. Het is lastig om wat jij vindt los te zien van wat het beste is voor je moeder. ALs je diep in mijn hart kijkt zou mijn moeder bij mij moeten wonen........................... Dat blijft wroeging geven.

En marjanne

wat doe je met zo'n situatie? Heb je een klacht ingediend?

Albana

Ja dat groepswonen klinkt nog niet zo erg maar naar mijn weten heb je dat in onze stad niet. Bovendien is mijn moeder op dit moment gewend een uur per dag te lopen, in de tuin een paar rondjes lopen voelt voor haar als een tijger in zijn kooi. Maar dat kan in een jaar anders zijn natuurlijk.
Overigens was ik gisteren in het verzorgingshuis en daar denk in helemaal niet negatief over hoor. Ze zou daar een dagprogramma krijgen en er sociaal misschien wel op vooruit gaan. Maa ze zeiden weer: als ze drie keer de weg niet terug kan vinden is het jammer maar wordt het verpleeghuis. Ik ken het verpleeghuis hier ook en daar word ik niet blij van. Maar ik begrijp dat dat binnenkort anders wordt?

Koentje

Er worden regelmatig klachten besproken met de (steeds wisselende) verpleging en leidinggevenden.Mijn schoonzusje zit 'er bovenop' Het is jammer dat je als lastig wordt gezien, terwijl je opkomt voor basisrechten van een ouder. Na 1 1/2 jaar laat je iemand die dement is en net een beetje ingeburgerd, niet zomaar verhuizen.
Ik ben blij dat ik over de verzorging van mijn eigen moeder niet te klagen heb. Neemt niet weg dat ik hoop dat als dit mij overkomt de pil van Drion voor mij klaar ligt

Niet kunnen vinden

Weglopen en de weg niet terug kunnen vinden: hoe reeel schat je die kans in? Ik begrijp dat ze nu zelfstandig naar dat huis toeloopt voor de dagbesteding? Dan is dat dus een bekend pad, dat zal ze misschien lang nog kunnen vinden?

Tirza

Ja dat dacht ik ook (weg kwijt)

Er wonen hier ook in de groepswoningen (en dat is behoorlijk hoge indicatie á la verpleeghuis) ook cliënten die ook best naar buiten mogen. En dat ook wel eens doen...dan lopen ze een vaste route vaak (b.v. naar dochter of krant kopen ofzo). Dat lopen en hoe belangrijk het voor haar is kan ook nog best veranderen uit haarzelf als ze eenmaal ergens anders woont. De situatie en haar ritme en dagbesteding zal zeer zeker anders zijn of het nu verzorginghuis of vepleeghuis of groepswonen word. En w.s. word het niét anders als ze blijft wonen waar ze nu woont. Dan komt er een dag dat je bijna zeker kan weten dat (zoals Tirza zei) je haar van de straat kan schrapen. Onze buurman was ongeveer zo en wilde zelf niet opgenomen worden...op een gegeven moment kreeg hij moeite met tijden, volgorde van aankleden en als hij wakker werd (soms veel te vroeg) en de thuiszorg kwam niet dan kleedde hij zich 'verkeerd' aan. Of hield alleen zijn hemd aan....en verder naakt. Zo wilde hij een keer z'n boodschappen gaan doen. Midden in de winter, met sneeuw op de grond en zelfs zonder schoenen.
Uiteindelijk is hij zo ook (lich.) ziek geworden en opgenomen in ZKH en toen met dwang opgenomen op een zeer zware verpleeghuisafdeling. En het was echt vreselijk om hem te zien zo na dat intermetzo en bont en blauw en totaal overstuur en compleet alles kwijt en bang.
Dat was een enorm nare tijd voor hem. Hij knapte pas weer werkelijk op (psychisch dan) toen hij naar een gewone verpleeghuisafdeling ging, waar de deur wel op slot was. Hij had die nare tijd kunnen overslaan als hij op tijd naar een verzorgingshuis was gegaan. Aan alles zitten voors en tegens. En zulke beslissingen zijn altijd moeilijk, want het is ook onduidelijk wannneer je precies die beslissing moet nemen. Maar weet maar heel zeker dat deze siuatie alleen maar moeilijker gaat worden, voor haar en voor jullie. Het is gewoon een progresieve ziekte en zal dus steeds 'erger' worden. Beter word het zeker niet. En erger en dus zwaardere zorg betekend ook afdeling die zeker nóg meer beperkingen heeft. En na drie keer weglopen overplaatsing? Kom op zeg....dat zéggen ze....maar in praktijk kunnen ze dat niet doen zonder jullie toestemming. Nooit. Ook niet als ze het vantevoren gezegd hebben. Dus naar dat verzorginghuis lijkt me ook een prima oplossing en dan wacht je af tot er groepwoningbouw gaat worden gepleegd bij jullie in de buurt. En zolang het 'houdbaar' is in het verzorginghuis en ze geen groot gevaar is voor zichzelf of anderen geef je geen toestemming en tot die tijd zet je jezelf in als 'troubelshooter', dat ze b.v. altijd op elk moment jullie kunnen bellen om haar te zoeken en retour te brengen.
groeten albana