Help, mijn man heeft een hobby.....

Mijn man ook

Met het verschil dat ik niet werk, dus ik hoef niks meer te doen als hij wel beschikbaar is. 's Avonds doe ik ook eigenlijk niks. We komen dus wel redelijk uit qua tijd, al vind ik het soms echt wel veel als hij weer eens een extra taakje op zich heeft genomen omdat niemand anders het deed of kon. Ik zeg ook best vaak dat andere mensen ook wel eens iets kunnen doen

Als ik weer werk ga zoeken dan moeten we heeeeel goede afspraken maken en moet hij wel wat gaan opgeven. Ik ben daar niet echt gerust op. Al is hij op mijn verzoek wel gestopt met structureel training geven bijvoorbeeld. Maar helemaal met organiseren en besturen stoppen, nee, dat zie ik niet gebeuren. Het zit gewoon in hem.

Overigens ben ik zeer relaxed met poetsen en doe er vooral niet teveel van. Jullie gebruiken nu ook nog steeds de badkamer die al 2 maanden niet is gedaan en dat kan nog gewoon, dus dan zou ik om het mezelf makkelijk te maken ook de wc en de keuken op een losser schema zetten bijvoorbeeld. Voor twee vlekken ga ik bijvoorbeeld de kookplaat niet poetsen. Ik doe het pas de dag nadat het me begint te storen.

Hmm

Ik heb mijn man voorgeen min of mee rgedwongen een dag thuisnlaten werken met de baby. Die werd wel groter en ging meer aandacht cragen maar ik werkte die dag gewoon.
Uiteindelijk was hij lij dat hij die tijd had met kind maar ook ven niet op zijn werk enz.

Conclusie: vaak moet ik iets doordrammen, is hij nukkig omdat zijn ambities aan hem trekken, en is hij me achteraf dankbaar dat ik hem dwong die even te parkeren.

Maar - dit kunnen we ook goed bespreken en hij weet heel goed dat zijn vrouw NiET avond aan avond alleen voor alles op draait en zit te wachten. Ja dag! Of ik nu werk of niet. Er zijn grenzen!

Ik hoop dat je iets kunt veranderen - die je zelf wel leuke dingen? Kies anders een vaste avond voor jouzelf en laat hem dan de thuisboel regelen? (als er kinderen zijn)

Stap uit

het rollenpatroon. Stop te zorgen voor hem. Laat zijn was liggen, kook zijn eten niet meer. Dan praten en dan zorg je dat hij weet dat het menes is. Hij neemt je gewoon niet serieus!

Zeuren en drammen

In zo'n geval, als praten echt niet helpt of de zaak domweg niet tot hem doordringt, dan word ik voor de momenten dat hij weggaat, of iets moet doen voor zijn "hobby", bloedsaggerijnig, boos of ga ik aan zijn hoofd zeuren. Als hij vervolgens weer thuiskomt, ben ik zeer zeker het tegenovergestelde van gezellig. Elke keer weer. Ik weet het, het is niet sjiek, maar wel effectief. Er komt dan namelijk al snel een moment dat hij aangeeft dat hij van mijn gezeur/ gezelligheid niet gelukkig wordt en dat is het moment dat ik teruggrijp naar ons gesprek waarin ik duidelijk heb aangegeven waarom ik, en de andere gezinsleden minder gelukkig worden van zijn tijdsbeteding. Dat werkt, er wordt dan, als de gemoederen iets zijn bedaard, een tussenweg gezocht waar we beiden vrede mee hebben.
Ik gun mijn man overigens wel zijn hobby, want daar wordt hij blij van en zo zie ik hem het liefst. Maar die hobby moet geen sta-in-de-weg worden in ons gezinsleven, want daar word ik niet vrolijk van en dat kan ook niet de bedoeling zijn.

Het komt er inderdaad op neer dat ik maandag, dinsdag en zaterdag zowiezo standaard met de kids alleen eet. Daar komen dan meestal nog wel een of twee avonden bij. Deze week bv. donderdag (ok, laat thuis van werk, dat is acceptabel) en vrijdag (had hij een bbq, ook werkgerelateerd, maar is niet verplicht). Maar op woensdag bv. gaat hij rustig uit z'n werk hardlopen terwijl hij mij weer voor het koken op laat draaien.

Tsja, en ik blijf, want ik hou op zich nog best wel van 'm. Maar soms kan ik 'm wel zn nek omdraaien.
Ik word er gewoon zo moedeloos van. Probleem is dat al zijn vrienden ook in het verenigingswerk zitten en ook van die drukke baasjes zijn, dus zijn referentiekader is ook bekleurd.

Aan de andere kant gaat hij ook soms hele dagen op pad om met zoonlief te zeilen, en staat hij om 6.15 op om ontbijt en broodtrommeltjes voor de kids te maken, dus het is niet zo dat hij niets doet, maar in de avonden gaat hij wel erg gemakkelijk weg in de veronderstelling dat ik het allemaal wel even regel.

Echt, ik stond op het punt om in november (als hij geen backup heeft omdat z'n ma naar het ziekenhuis moet) een week naar een resort te boeken, zo van, je zoekt het maar een keer uit. Misschien doe ik het ook wel, just to make a point. Het komt nu weer allemaal erg samen na zo'n zomervakantie waarin al die zaken op een lager pitje staan.

Tja

Ik vind jouw man behoorlijk a-sociaal. Volgens mij ben je in een relatie nog altijd met z'n tweeen. Of láát je het gebeuren? Maw: heb je altijd alles al op je genomen en denkt hij dat jij dat wel prima vindt?
Groet, Swinger

Combi

Ik zou een gedeelte accepteren, maar zelf ook iets zoeken buitenshuis, wat hij gewoon moet accepteren. Als je een ander iets misgunt, betekent het dat je jezelf iets meer gunt eigenlijk, en dat moet je gewoon doen. Niet over praten, maar gewoon melden. Bijvoorbeeld dinsdag en donderdagavond doe ik dat, en dan moet jij zorgen dat je thuis bent en zorgen dat het huis aan kant is, zoals ik het achterlaat. Als hij een beetje vent is, dan begrijpt hij dat beter dan eindeloze discussies

Herkenbaar...

Ella, heel herkenbaar.
Ik ben (denk ik) ook zo'n vrouw als jij, die het allemaal wel red alleen, maar ervan baalt dat man zo weinig rekening houd met jou.
Ik ben gewoon ook dingen (sporten en met vriendinnen afspreken) gaan doen in de avonduren, zodat ik in elk geval zelf "aan mijn trekken" kwam. Dat gaf mij een minder ontevreden gevoel (ook maar wat meer op mezelf en mijn eigen pleziertjes richten en minder op mijn ergernis richting mijn man, dat hij maar deed wat hij wilde). Wel heb ik vaak de ellende van oppas op me genomen, hoewel ik soms zei dat hij het maar moest regelen (en soms deed hij dat dan). Nu zijn de kinderen ouder, dus is er niet altijd meer oppas nodig.
Ik weet niet of jouw man het zou accepteren als je zou doen zoals dc voorstelt "zorgen dat het huis aan kant is, zoals ik het achterlaat". Die van mij "neemt geen orders aan" (of ergert zich zodra ik iets vraag, want dan voelt hij het weer alsof ik hem een "klusje" opdraag). Heb jij daar ook last van?
Daardoor is het bij mij onmogelijk om taken te verdelen en hij zijn aandeel in zorg, opvoeding, huishouden neemt (ik werk ook 32 uur, hij fulltime).
Bij mij is het vaak zo (en ook zo geweest) dat ik me (bij periodes) rot ergerde aan zijn gedrag (en egoisme, zo zie ik het vaak dan wel), maar niet aldoor ruzie erover maakte vanwege de kinderen. Scheiden (zoals iemand voorstelde) zou je vast overleven (want je red het nu ook grotendeel alleen), maar dat is vast niet wat je wilt voor je kinderen, is het niet? Je verantwoordelijkheidsgevoel naar je kinderen toe, zal vast een grote rol hebben gespeeld in hoe je er tot nu toe mee omgegaan bent. Tenminste, bij mij wel. Ik kan dat dus goed begrijpen.
Dat weekje in november moet je beslist doen. Ik misschien ook maar . En wel grappig dat je schrijft dat hij dan geen back up heeft van zijn moeder. Echt goed plan!!!

Nou

Ik vind het wel triest dat jullie er zo vaak alleen voor lijken te te staan, vooral in je relatie! Je bent toch een team samen als stel (over sport gesproken!!). Je wilt toch samen de boel regelen. En van de krenten in de pap genieten Heb je dan nog wel plezier samen?

Celine

Inderdaad heel herkenbaar, hij doet weinig zonder dat ik het vraag, maar als ik het dan vraag, moet dat heel subtiel, anders voelt hij zich gekoeieneerd. Pubergedrag, maar ja, wat doe je eraan. Scheiden heb ik al vaak over gedacht, maar kids zouden het verschrikkelijk vinden, en alle consequenties. Is het niet van de regen in de drup? Baal er soms vreselijk van, maar ben ook wel murw.

Oh bah

"hij doet weinig zonder dat ik het vraag, maar als ik het dan vraag, moet dat heel subtiel, anders voelt hij zich gekoeieneerd." dit hoor ik van zoveel vrouwen. Manlief wil dat zij de directrice en/of manager van het huishouden is maar als zij hem dan iets vraagt gaat hij in het verzet want dan is ze net zijn eigen moeder. Dat is natuurlijk flauw: neem of je verantwoordelijk zelf voor het huishouden, als man of draag die over en voer gewoon uit zonder te zeuren. Kies.

Vertigo/ella

Vertigo, jouw opmerking raakt me, dat is precies wat ik mis. Hij houd echt nog van me en ik van hem, maar hij is moeilijk in de omgang (op de genoemde punten) en dat is moeilijk om mee te leven. Zodra ik een serieus gesprek over dat "samen ervoor gaan" probeer te voeren gaat hij in de verdediging en dat is bij hem dan meteen de aanval op mijn gebreken. Ik weet allang dat het onzekerheid van zijn kant is, maar zelf wil hij dat niet zien (hoef ik hem ook niet te zeggen). Scheiden wil ik niet.

Ella, ook wat jij schrijft dat je als je iets wilt vragen dat heel subtiel moet doen, is heel herkenbaar. En vast ook het goede moment kiezen (kan soms lang duren)? Ik vroeg vanochtend of "hij iets gedaan had" (zeg maar bedrijfsongevalletje in huis met rotzooi, overkwam hem, ruimde hij niet op). Hij echt meteen in de verdediging/aanval "hoezo IK?!" Terwijl ik alleen vroeg of hij het gedaan had, niet eens "beschuldigend". Maar overigens natuurlijk wel logisch dat hij het zelf opruimt. Als het mij was overkomen, zou hij het toch ook raar vinden als ik het voor hem zou laten liggen.. Anyway, herkenbaar voor je?

Scheiden... de ellende is dat je vanwege de kinderen aan hem vast blijft zitten, dus met alle vervelende eigenschappen van hem toch geconfronteerd blijft worden. En inderdaad voor kinderen en mezelf ook een hoop sores erbij. Een aantal jaren geleden heb ik therapie gevolgd (eigenlijk voor een ander doel). Grootste winst is, dat ik sindsdien veel meer zelfvertrouwen heb en weet dat ik oké ben wat hij ook zegt of doet en ik mijn eigen plan trek voor positieve energie. Dus ben ondanks de matige relatie met mijn man best gelukkig (7 of 8). Maar het blijft sappelen en verdrietig omdat ik er weinig vertrouwen meer in heb dat hij ooit zal veranderen of dat wijziging van mijn houding richting hem de relatie zal verbeteren.

Maar goed, lees mee voor alle tips..

Ella, bij jou voldoende vertrouwen in jezelf? Vooral niet kwijtraken, voor mij volledig duidelijk dat hij egoistisch is en jij niet . Al geboekt?

Tijd voor elkaar

Waardeer je hem wel voldoende voor de dingen die hij wel (goed) doet? Het is wellicht wel je toon die voor hem ergerniswekkend is (en averechts werkt), die je misschien niet door hebt van jezelf. Zoals je over hem schrijft, een puber, als je ook zo tegen hem praat (onbewust?) lijkt me dat niet zo prettig.
Het lijkt me dat het vooral aan de communicatie tussen jullie schort en dat het beter is tijd voor elkaar vrij te maken (dan voor het huishouden), om weer 'een team' te worden en elkaar wat te gunnen.

Puber en tijd voor elkaar

Eens hoor Rafelkap, dat het de toon is die de muziek maakt. Het zou wel schelen als hij vanuit zichzelf verantwoordelijkheid nam. En dan niet alleen als het hem uitkomt, maar als basis.

Tijd voor elkaar plannen we ook wel, en we hebben het ook heus wel gezellig, maar soms is het gewoon tijden lang scheef. Ik merk aan mezelf dat ik inderdaad (zoals Celine) veel meer mijn eigen plan trek waar mogelijk, en ook voor mezelf kies en zaken afdwing, maar ik zou dat liever niet op die manier doen.
Ik doe nu ook zaken af met een mededeling in plaats van als vraag, juist omdat hij dat ook doet. Maar daardoor, dat het zo moet blijkbaar, is mijn liefde behoorlijk bekoeld. Ik dacht altijd dat opvoeden en samen een gezin runnen teamwork was, maar dat is bij ons niet zo. En daar ben ik teleurgesteld over. En ook dat heb ik al een paar keer uitgesproken. Op een zo rustig mogelijke manier. Nou ja, vanmiddag gaat hij in ieder geval weer op mijn verzoek boodschappen doen en koken. Hij voelt wel dat het niet helemaal jofel is gegaan de afgelopen weken.