help (lang)
Ik zit momenteel in een situatie die ik even van me af moet schrijven.
Ik ben getrouwd en heb twee kinderen. De relatie met mijn man is al een hele tijd niet goed. Er zit heel veel spanning tussen ons. Mijn man heeft een aantal dingen tegen me gezegd die ik hem moeilijk kan vergeven en daar komt nog bij dat we al zeker vier jaar geen seks meer hebben gehad, omdat hij, naar zijn zeggen, te moe is en liever een boek leest of 's avonds met een borrel voor de tv zit (een ander punt van zorg, hij drinkt bij tijd en wijle veel te veel). Ook daarvoor was ons seksleven al een tijd lang niet geweldig.
Ik heb al heel lang het gevoel dat ik liever bij hem weg zou gaan, maar omdat ik geen werk heb, ben ik financieel afhankelijk van hem. Een echtscheiding zou dat probleem niet oplossen, maar juist versterken.
Ik heb jarenlang parttime gewerkt tijdens schooltijden (het was net in een periode dat kinderopvang nog moeilijk te vinden en duur was), maar toen mijn afdeling werd opgeheven zat ik zonder werk. Heb me toen suf gesolliciteerd, maar gezien mijn leeftijd werd ik niet vaak uitgenodigd en als ik wel werd uitgenodigd was ik zó gespannen dat ik helemaal dichtklapte en het gesprek verpestte. Inmiddels is ook mijn WW-uitkering verstreken en heb ik de hoop eigenlijk een beetje opgegeven (ben intussen 50+).
Ik voelde me al een gevangene in deze relatie en miste de seks en intimiteit verschrikkelijk, maar had me er eigenlijk een beetje bij neergelegd. Ik voelde me voortdurend "gematigd ongelukkig". Ik ben iemand die moeilijk contact legt en heb nagenoeg geen sociaal netwerk. Eén goede vriendin en een vereniging waar ik actief in ben en dat is het zo'n beetje.
Tot ik plotseling, iets meer dan een half jaar een man ontmoette. Hij was een vage kennis van een kennis en op bizarre wijze zijn wij min of meer in elkaars armen terecht gekomen.
Zijn situatie lijkt een beetje op die van mij. Zijn vrouw wil geen seks meer, heeft zelfs een aparte slaapkamer en hun relatie is ook behoorlijk slecht.
Dom als ik was, dacht ik dat wij onze "affaire" puur seksueel zou kunnen houden. Dan kregen we allebei wat we misten en konden ons gezinsleventje gewoon voortzetten. Hij had in het begin al laten doorschemeren dat een echtscheiding er bij hem voorlopig niet in zat. Vooral vanwege zijn jonge kinderen.
Maar nu zijn we dus allebei tot over onze oren verliefd. Zo heftig als ik het nog nooit heb meegemaakt. Hij zegt hetzelfde te voelen en begon nu ineens zelf over een mogelijke echtscheiding.
Ik ben, om het maar eens clichématig uit te drukken, in een emotionele achtbaan terecht gekomen. Waar ik me eerst gematigd ongelukkig voelde, voel ik me nu afwisselend geweldig (als ik bij hem ben) en afschuwelijk. Alleen het afschuwelijk is dan ook meteen héél erg afschuwelijk en die periodes zijn veel langer dan de periodes dat ik me geweldig voel.
Waar ik eerst al bang was om een echtscheiding in gang te zetten, omdat het voor de kinderen vreselijk zou zijn en mijn man mijn dan alimentatie zou moeten gaan betalen, vindt ik het idee nu al helemaal verschrikkelijk. Als blijkt dat ik een ander heb zal hij het helemaal onredelijk vinden dat hij voor mij zal moeten betalen.
Er zit nog veel meer achter dit hele verhaal, maar ik ben bang dat het dan te lang wordt.
Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik van jullie wil horen, maar ik moét gewoon even mijn ei kwijt.
dat hoeft hij dan ook niet
Als jij een ander hebt dan hoeft je man niet voor jouw te betalen. Daar draait dan je nieuwe man voor op.
Precies
Alleen voor de kinderen, als zij nog onder de 21 zijn. Partner alimentatie mag je trouwens van afzien. Het enige punt is dat als je ervan afziet, maar je komt in de bijstand. De gemeente de bijstand kan verhalen op je ex. Dit gaat voorbij als je samen hebt gewoond met je nieuwe partner.
Voor jouw nieuwe liefde geldt wat anders, als hij de hoofdkostwinner is, dan is er wel een kans dat hij voor zijn ex moet gaan betalen. Dat is afhankelijk van zijn draagkracht.
Daarnaast...
Mijn advies. Persoonlijk ben ik er financieel heel erg op achteruit gegaan nu ik niet meer samenleef met mijn aanstaande-ex. Wel heb ik nu rust, ondanks alle spanningen en het gevoel van onmacht over bepaalde zaken, heb ik meer rust. Ik kan niet bepalen hoever jij financieel achteruit zou gaan.
Nu heb ik wel een baan, dus dat scheelt behoorlijk. Misschien dat jij jouw banenjacht moet vergroten en wellicht een wat mindere baan moet accepteren? Ik weet natuurlijk niet of dat in jouw geval mogelijk is.
Dus, in jouw geval, probeer financieel minder afhankelijk te worden, daarna kan je andere zaken gaan regelen. Maak een plan voor jezelf, maar ook met je nieuwe vriend. Willen jullie meteen gaan samenwonen? Ik denk dat het niet verstandig is, dus dan zou je eerst op zoek moeten naar woonruimte.
Kortom, kijk eerst naar de praktische zaken en wat je zelf kunt regelen.
wizzer
Dat is bij mijn weten alleen als je ook met die ander gaat samenwonen. Anders zou een gescheiden persoon die alimentatie ontvangt dus nooit meer een relatie met een ander mogen hebben zonder onmiddellijk alle recht op alimentatie kwijt te zijn.
Ik ben vooralsnog helemaal niet van plan om me meteen met die ander te gaan "settelen". Eerlijk gezegd is alles nu zó heftig dat ik bang ben dat dat alleen maar een fiasco zou worden. Ik wil eigenlijk gewoon uit déze relatie weg, al heel erg lang. Die ander compliceert het geheel. Objectief gezien zou ik eerst die relatie moeten beëindigen en daarna mijn huwelijk, maar ik kán dat nu gewoon (nog) niet.
Paddington
Het is net wat jij zegt. Ik kan van partner-alimentatie afzien, maar heb dan helemaal geen inkomen. Wel recht op bijstand, maar die gaan ze dan op mijn ex verhalen.
Ik heb me, echt waar, suf gezocht naar werk en echt ook al zeven stappen onder mijn niveau (heb universitaire opleiding).
Ik wil niets liever dan financieel onafhankelijk zijn en heb er echt geen probleem mee als ik er flink op achteruit ga. Maar niemand zit op mij te wachten lijkt het.
Zoals ik al zei: die nieuwe liefde is erg heftig, maar het is bepaald niet zo dat ik het zie gebeuren dat ik meteen bij hem ga intrekken.
Heb je al eens overwogen
om ergens eerst 'gratis' aan de slag te gaan? Werkgevers zijn vaak huiverig om iemand die lang thuis gezeten heeft aan te nemen. Misschien dat je kunt aanbieden om eer 2 maanden op 'proef' te gaan werken. Hierdoor kun je laten zie dat je echt wilt.
gratis
Gratis werken heb ik nog niet geprobeerd. Is dat juridisch eigenlijk wel mogelijk?
Ben wel erg bezig met vrijwilligerswerk.
Gratis werken kan
Ik heb ooit ergens een soort stage gelopen in een vak waarin ik graag wilde gaan werken (soort omscholing). Ik kreeg zelfs een stagevergoeding maar dat was in betere economische tijden.
Wat bedrijven/organisatie wel belangrijk kunnen vinden, is dat je positie, rechten en verzekering geregeld is. Dat kan prima via een stageovereenkomst, desnoods zonder betaling.
Ik zou op zoek gaan naar mogelijke functies waar jij goed zou kunnen functioneren na een inwerkperiode/leerperiode. Kies niet te laag want dan wordt je nooit aangenomen.
Bel/mail bekenden, viavia, personen die dit werk al doen en vraag of zij kunnen inschatten of je in deze banen zou passen, wat is er voor nodig om aangenomen te worden, wie zou je voor een stage kunnen benaderen.
Op die manier maak je een plan om de volgende stap te zetten.
tante tiny
Mij probleem is dat mijn sociale netwek heel klein is en dat het bij bijna irdereen die ik ken kommer en kwel is op het werk. Er moeten alleen masr mensenweg. Ik wil best een stage gaan lopen, maar er moet natuurlijk wel enig zicht zijn op een betaalde baan, anders kan ik beter in het vrijwilligerscircuit blijven.
Zo kom je er niet
Zekerheden zijn er niet. Maar na zolang niet gewerkt te hebben, kun je alleen maar eerst werken aan jezelf.
Niet te ver vooruit kijken.
Die markt trekt wel weer aan. Als jij dan pas in actie komt, val je er zeker buiten.
