Help!!! Corona paniek!!!

ano44

Wat rot voor je. Wat niet helpt is natuurlijk dat je verpleegkundige bent. Dan zit je er met je neus boven op en moet je misschien alles wel op de voet volgen.
Ik behoor tot risicogroep en zit al weken in de isolatie. Was ook volkomen in paniek. Wat mij helpt is: 1x per dag op teletekst nieuwe richtlijnen kijken, netjes alles doen wat wordt aangeraden maar verder niks volgen op nieuws en praatprogramma's.
Ik ben veel rustiger.

Maar ja, misschien makkelijk praten vanuit mijn positie. Wat zou jou helpen?

Paniekaanvallen

Tegen paniek valt bijna niet te praten, dat moet zakken.
Ik denk dat bijna iedereen het wel herkent. Ik ben normaal gesproken niet bang, maar vanmorgen een loopneus, toch al wat keelpijn, en lichte hoofdpijn, wat ik nooit heb. Dus maar besloten om helemaal niet meer naar buiten te gaan de komende week. En af en toe komt dan toch een vlaag van angst je tegemoet. Toch maar zorgen dat ik de telefoon bij de hand heb, ook op de slaapkamer (doe ik anders nooit en de volgende dag vergeet ik het weer). Maar met voldoende afleiding vanwege werk zakt zo'n angstaanval ook weer.
Alleen: jouw werk is midden in de sfeer,waarin het enerzijds hektisch is en anderzijds ook zo, dat de rest van het ziekenhuis volkomen ontregeld is (wat ik zo hoor). Jij krijgt geen afleiding.
Mijn ervaring is dat slecht nieuws altijd onverwacht komt, uit onverwachte hoek. Dus ik kan wat overzien, ik kan die risico's inschatten hoop ik, maar ik ben ook voorbereid op wat ik niet kan overzien en niet kon inschatten. En ik vertrouw mezelf, dat ik daar dan ook mee om kan gaan. Dat maakt uiteindelijk mijn basisvertrouwen.
Dus: kun je een vlaag van angst ook weer over laten waaien en accepteren dat het in deze vreemde tijd normaal is?
Heb je afleiding?
Klopt je gevoel van hektiek en dramatisch met het werk wat je doet; o leidt het juist tot onderspanning?
In je ziekenhuis zal ook een stilteruimte zijn. Ga na je werk daar even naartoe, leg alles waar je je zorgen over maakt daar neer en ga dan pas naar huis.

Tsjor

Hier heb ik wat aan

Jullie doen me mijn brein beter begrijpen
Ik werk overigens niet in een zkhs maar in een verpleeghuis. Zulke schrijnende taferelen als wij zien, gaat je door merg en been. Hoogbejaarden die dezelfde emoties hebben als toen in de oorlog. Sommigen dreigen met suïcide. Wat heel knap zou zijn maar you never know.
Het is intens verdrietig. Dan kun je beter dementerend zijn, sorry dat ik het zeg. (Grapje moet kunnen). En dan nog niet te spreken over de eenzaamheid. Een bezoek van de zuster is toch heel anders dan dat van je kinderen die je nu door t raam alleen nog maar kan zien.
Nog geen Corona gevallen maar wel meerdere vermoedens en dan die angst ja/nee. Je dankt God op je blote knieën als het gelukkig weer loos alarm is.
Ik word zo ontmoedigd door alle negatieve en angstaanjagende berichten in de krant dat ik per direct besloten heb dat ik ze een keer per dag lees!

Dank voor je bedankje Linde!

Maar voor t eerst is t werk echt niet leuk!
Ben ik nu een slechte zuster? Ik was t liefst thuis, lekker dicht bij m’n man en kind.
Verscheurd voelt dat!!

Goed zo

"Ik word zo ontmoedigd door alle negatieve en angstaanjagende berichten in de krant dat ik per direct besloten heb dat ik ze een keer per dag lees!"

beter nog: 1x per dag teletekst. Daar staat alle info die je nodig hebt zonder commentaar of speculaties.

Wat mij helpt

Is de wetenschap dat de meeste mensen die overlijden meestal oud zijn en onderliggend lijden hebben. Beetje cru om via die gedachte kalm te blijven, maar het is voor mij een geruststellende gedachte.

Ik ben net als jij. Ik absorbeer al het nieuws en de informatie. En ik vind de beelden van zwaar zieke mensen op de ic's zo akelig! En toch wil ik het zien. Ik ben liever op wel de hoogte dan niet. Kennelijk worden de meesten er bovenop geholpen. Ook van mijn leeftijd nog. Dat geeft moed.

Het is ook veel om te behappen

Ano44, er wordt ook veel van mensen gevraagd nu. En van mensen in de zorgsector nog meer dan van mensen in andere beroepen. Niet gek dus dat het je allemaal te veel wordt.

Helaas zullen we hier doorheen moeten. En gelukkig lijkt het erop dat dat bij het overgrote deel van de bevolking ook zal lukken zonder ernstig ziek te worden (of zelfs te overlijden). Misschien helpt het als je voor jezelf de maatregelen op een rijtje zet en je daar strikt aan houdt. Dus juist niet elk uur temperaturen, maar 2 keer per dag. En tussen je werkuren door bewust genieten van de tijd die je nu extra kunt doorbrengen met je gezin. Want veel ouders zullen hun pubers (bijvoorbeeld) nu heel wat meer zien dan ze gewend zijn

Sterkte. Ook dit gaat voorbij.

Lichtpuntje

Vanaf 8 april mag er in Wuhan weer vrij gereisd worden
https://www.nu.nl/coronavirus/6039787/china-kondigt-vrijheid-aan-voor-wuhan-twee-maanden-na-start-lockdown.html

Lichtpuntje?

Sydney, ik weet niet of dat nou zo'n lichtpuntje is. Ik zie het meer als een testcase. Omdat het virus daar door de strenge lockdown zo ingedamd is verwacht ik eigenlijk dat het daar weer zal opvlammen. Ik hoop het niet, maar we zullen het zien.

Ano44, sterkte gewenst, lijkt me heel naar om je zo paniekerig te voelen.

skik

Skik

Dat is inderdaad het risico van een lockdown. Laten we hopen dat het goed gaat daar.

Ano44

Je bent geen slechte verpleegkundige, maar een verpleegkundige zoals mensen die graag zien: een mens. Als je je eigen angsten onderzoekt (wat is het allemaal, het is nooit alleen 1 ding) begrijp je ook de angsten van patiënten en bezoekers beter. Als je het van jezelf accepteert accepteer je het ook van anderen beter. Het maakt je juist een betere verpleegkundige. En ook een betere collega, die snapt waarom ze de korte lontjes maar even moet vermijden.

Tsjor

Ondertussen doet China meer

Een bericht van 17 februari 2020 (!), uit het AD dit keer. https://www.ad.nl/tech/china-klopt-aan-bij-techreuzen-voor-mobiele-hulp-in-strijd-tegen-coronavirus~aed1b99b/

En de volkskrant gisteren: https://www.volkskrant.nl/nieuws-achtergrond/apps-dringen-in-china-besmettingen-terug-nieuwe-mijlpaal-in-verspreiding-massasurveillance~bd8f4a1b/

Tsjor

volkskrant, Ano44

Ja het artikel gaat over degenen die overlijden aan het covid 19 virus, maar het is wel een helder, feitelijk verhaal om cijfers in perspectief te kunnen plaatsen. https://www.volkskrant.nl/nieuws-achtergrond/de-coronadoden-man-oud-en-meestal-al-ziek~b7e4a192/
Het kost even tijd om uit te zoeken waar je je paniek mee kunt bestrijden, dus wie weet dat dat voor jou niet feiten zijn dus dan is dit niet handig voor je.

1 ding wat volgens mij altijd kan helpen bij paniek: leef nu in het moment in kleine stukjes. In het algemeen zou vooruit kijken, naar 'betere tijden' een mens blij moeten kunnen maken, maar bij paniek/stress zie je volgens mij juist dan alleen maar méér problemen.
Dus ja, je weet dat deze tijd overgaat, maar nee je hoeft niet te denken aan wat allemaal nog gaat gebeuren tótdat het beter gaat.
Tackle je issues dag voor dag.

sterkte,
Angela

belemmerend

Als de paniek belemmerend wordt voor je werk neem dan contact op met je bedrijfsarts of anders je huisarts.

Je ziet in deze periode meer mensen met psychische problemen. Is niet vreemd, dit is anders dan anders voor de meesten. Zeker als je dichtbij in de zorg staat kan het hard binnen komen.

Wellicht zijn er meer collega's die hier mee zitten, praat er over desnoods met een professional.
Ik weet dat bijvoorbeeld bij de brandweer of politie er na een heftige gebeurtenis een praatsessie is (was vroeger niet maar tegenwoordig wel) Ik kan me voorstellen dat dat nu voor de zorg ook nodig is voor een aantal medewerkers.

Maar belangrijkste, krop het niet op. Praat er over.

Wat mij helpt

Hoi lieve Ano,
Wat rot dat je je zo voelt. Ik herken het wel; heb een verleden met angst- en paniekklachten, en deze omstandigheden triggeren dat wel. Ik zit in het staartje van een borstkankerbehandeling, dus ben ook nog eens kwetsbaar.
Wat voor mij helpt:
- twee keer per dag nieuws tot me nemen, niet meer
- (max) twee keer per dag temperaturen
- veel facetime contact met vriendinnen
- zeker 1 keer per dag naar buiten, met hooguit 1 vriendin op ruime armslengte afstand
- maar het allermeest: sommige zinnetjes werken voor mij bijna als een mantra, en dempen het gepieker: dit gaat voorbij, we’re in this together, volgend jaar kijken we hierop terug etc

Veel sterkte. En heel veel dank voor het werk wat je doet!

Begin eens met liever te zijn voor jezelf!

Je bent niet gek. Je bent geen aansteller. Je bent geen slechte verpleegkundige. Je bent gewoon bang. En dat is vervelend genoeg!

Als jouw verhaal, vraag ik me wel af: kun je jezelf goed beschermen op het werk? Zijn er door de werkgever maatregelen genomen om medewerkers te beschermen? Dat lijkt me heel belangrijk. Als je namelijk niets of te weinig kan doen om jezelf te beschermen, vind ik het logisch dat je bang bent. In dat geval moet je met je leidinggevende gaan praten, in actie komen voor jezelf en je collega's.

Heb je een goede band met je huisarts? Kun je daar naartoe of mee bellen als je gevoelens onhanteerbaar aanvoelen? Je bent echt niet de enige hoor, die hier last van heeft. Het vraagt nogal wat van mensen, deze situatie. Schaamte is niet nodig!

Zorg goed voor jezelf!

Groet,
Jo Hanna

het is toch ook moeilijk

en zeker als je zelf in de zorg werkt. We weten allemaal niet hoelang dit gaat duren, mensen in de zorginstellingen mogen geen bezoek ontvangen, dat is voor hen moeilijk maar ook voor degenen die hen verzorgen want je voelt hun pijn en verdriet.

Ik werk wel in een ziekenhuis maar niet in een verzorgende functie, het is moeilijk om de gangen op de poli's zo leeg te zien, overal de stoelen op de tafels omdat je niet meer een kopje koffie mag nuttigen in het restaurant. We raken allemaal geïrriteerd.

Ik hoop dat je toch je zorgen goed kwijt kunt, sterkte en zorg vooral ook goed voor jezelf!

Niet gek

Je bent niet gek, en ook niet raar, en al helemaal geen slechte verpleegkundige.
We moeten nu de controle deels loslaten over ons eigen leven, we worden van alle kanten bekogeld met speculatie en informatie, en de dingen waar we meestal ontspanning uit halen (sociale activiteiten, sport) vallen allemaal weg. En dan zit jij er ook nog eens middenin op je werk.
Verder kan de ene mens er veel beter tegen dat de dagelijkse structuur wegvalt dan de andere. Mijn man past zich fluitend aan, ik loop een week te stressen over hoe dat nou moet en hoe lang het allemaal gaat duren en als we nog maar op zomervakantie kunnen en... en... en... Inmiddels is het over. De maatregelen zijn zo streng dat ik betwijfel of ze nog veel erger worden, voor het virus zelf ben ik niet bang.
Wat daarbij scheelt: ik woon in Brabant, geef les op een school, heb de laatste weken tussen de hoestende en proestende leerlingen gezeten en daarna zijn mijn man, zoon en ik allemaal ziek geweest - een paar dagen behoorlijk akelig, met koorts en al, maar niet ziek genoeg om getest te worden. Ik hoop dus dat ik het al heb gehad. We zijn overigens in die tijd keurig binnen gebleven.
Waar ben ik dan wel bang voor? Voor hoe lang we zo zullen moeten leven. Want als ik me voorstel dat we er over vier maanden nog steeds zo bij zitten word ik knettergek. En toch ga je ook daar mee om als het moet.
Maar ik probeer niet te ver vooruit te kijken. Ik ben van nature een piekeraar (zo fijn!) en wat mij helpt is me afvragen: heb ik NU, op DIT moment, zelf een probleem? Ben ik ziek, is mijn familie ziek, ben ik mijn baan kwijt, is mijn man zijn baan kwijt? Op al die vragen is het antwoord nee. Dan moet ik de rest maar slikken. Maar dat lukt de ene dag beter dan de andere.

Wees lief voor jezelf

Totaal begrijpelijk wat je voelt en niet zo hard zijn voor jezelf! Het is allemaal nogal wat.
Wat je kunt doen is bijvoorbeeld valeriaan nemen, gewoon bij de drogist halen. Wordt je niet suf van ofzo. Mij helpt ook mediteren. Heel veel online via facebook te volgen. Daardoor nemen je angstgevoelens af en als je bijvoorbeeld moeilijk in slaap komt dan een begeleide slaapmeditatie doen, kan je zoeken op you tube of via app. Dat helpt (mij) voor een goede nachtrust.
Je doet hartstikke goed werk. Je bent het stukje menselijke contact wat die mensen nu moeten ontberen. En ja, ik snap heel goed dat dit bij hun triggert naar de oorlog. Die vergelijking maak ik ook, behalve dat we in een luxe vrijheidsbeperking zitten. Probeer je mentale rust te hervinden en laat je man maar even. Jij moet aan jij denken. Ik wens je moed.