Hel, deel 5 - het houdt ook niet op
Ik heb lang getwijfeld of ik weer zou posten hier, maar doe het toch. Omdat ik behoefte heb om mijn hart te luchten, advies te krijgen, bijgestuurd, getroost. Alles eigenlijk.
Korte samenvatting van het voorgaande: lees 'Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit!' en Hel, deel 2, 3 en 4. Pfffff... 1,5 jaar terug spat warm gezin uit elkaar, kinderen en ik in shock, moederzielman stort zich in nieuwe relatie met affairepartner. Financiën zijn een groot probleem, en worden problematischer door het voeren van 2 huishoudens. Moederzielman spreekt zichzelf vaak tegen, lijkt danweer rustig en overwogen, danweer in paniek. Veel woede, ook naar de kinderen die in de 1,5 jaar steeds meer afstand nemen van onvoorspelbare vader. 2 kinderen volgen therapie, 1 intensief vanwege depressie afgelopen winter. Ik ben al 1,5 jaar puin aan het ruimen en proberen niet om te vallen.
Hoe is het nu? Nou, niet goed. Na een rustiger periode waarin de echtscheiding werd ingezet en ik (ondanks dat ik nog steeds geen klap begrijp van wat er gebeurt) mezelf weer een béétje terugvond, zijn we nu een nare stroomversnelling in gegaan. En wat voor een.
Ik ben erachter dat moederzielman (MM) op z'n zachtst gezegd niet helemaal de waarheid vertelt. Hij is zijn baan kwijt, maar 'vergat' tegen mij te zeggen dat hij daar zelf akkoord mee is gegaan. De schulden lopen intussen snel op, inkomsten uit klusjes meldt hij niet bij mij (heb ik door toeval ontdekt). Intussen vertraagt hij nu de aanvraag van de scheiding, wil zich niet uitschrijven op het gezamenlijke adres, schuift alle verplichtingen tav betalingen voor zich uit. Ik wil juist vaart maken. Binnenkort valt zijn inkomen weg en komen er heel snel achter dat er nog veel meer schulden bij komen. En zolang we niet zijn gescheiden, zijn die schulden ook van mij.
En er is meer. Ik weet (hoe kan ik niet hier zeggen) dat MM al vanaf het begin van zijn nieuwe relatie met truus de wereld van bdsm aan het ontdekken is. Een thema dat in ons huwelijk niet speelde, en ook nooit door hem is aangekaart. Ik ben zeer openminded, maar heb hier heel erg veel moeite mee. Enerzijds omdat we nog steeds getrouwd zijn en hij echt geen enkele aanstalten maakt om dat te veranderen (woont wel al 1 jaar elders). Anderzijds omdat we in de 1,5 jaar van deze hel steeds verder in de zeer problematische schulden zijn gekomen en MM dus doodleuk sm-workshops afstruint in plaats van zijn verantwoordelijkheid te nemen en de zaken voor 4 kinderen en mij mee te helpen regelen. Het maakt me misselijk, letterlijk.
Ik ben er inmiddels zo klaar mee. Het is te veel, te lang. Ik heb geen enkel vertrouwen meer in deze man. Niets lijkt meer echt, ook het verleden was misschien wel een grote leugen. 3 gezinsleden zijn in therapie, maar hij gaat als een olifant door de porseleinkast. Het is zo moeilijk om je daarvoor af te schermen. Ik weet het gewoon niet meer.
#421
Aannames, aannames. Nee, dat was niet in tijden van schaarste. Dat was in een tijd dat het huis nog ca 1,5 ton meer waard was, er verschillende beleggingen uitstonden etc. Goed. Crisis. Werkloosheid. Langdurig ziek. En als dingen lang genoeg duren, is je reserve op.
Maar nogmaals: we waren na jaren goed budgetteren aan de beterende hand en weer aan het opbouwen. Maar dan moet je dus niet besluiten om de zaak eigenhandig op te blazen en je gezin verlaten. Dat helpt niet echt.
Hoe durf je dit?
Maar nu is jullie financiële situatie zo slecht dat zelfs de hypotheek niet meer afgelost wordt??
Sorry, daar begrijp ik helemaal niets van.
Ik snap dat je niet 123 vh huis af bent, al zou je willen.
Maar dat 2e huishouden van hem? Waarom??
Ik snap dat samenwonen pijnlijk was (maar hij had eigen opgang etc?)
Maar de hypotheek niet meer betalen lijkt mij eerlijk gezegd pijnlijker. En problematischer.
Of jullie hadden als 2e huis een kamertje ergens kunnen nemen. Of de bank bij iemand. Of een antikraak woning.
Nouja, in ieder geval lijkt het mij duidelijk, dat je niet zomaar geld kunt gaan uitgeven, dat er helemaal niet is???
Blom
Jullie?
Oh je gaat er vanuit dat ik het ook een goed plan vond allemaal?
Nou, als exMM zo geduldig was geweest om mijn bescheiden mening te vragen, dan had ik hem vriendelijk verzocht zijn driften te beteugelen, zijn kleine Jan in zijn broek te houden, truus te lozen en te werken aan zijn huwelijk.
Maar helaas, niemand vroeg mij iets.
Oke
Dat je boos bent enz dat snap ik wel.
Ben zelf ook ooit op zeer oncharmante wijze geloosd, weet wel hoe het is.
En dan. Dan heb je toch nog steeds kinderen samen?
Dan zul je toch vd scheiding iets gemeenschappelijks moeten gaan maken. Ondanks je pijn boosheid en verdriet. Dat is toch je verantwoordelijkheid, als ouder??
Aflossen
Ik vraag me trouwens af, Blom, waar je leest dat de hypotheek niet wordt afgelost? De rente wordt gewoon nog betaald. En het is een aflossingsvrije hypotheek. Yep, een ouwetje, uit de tijden voor de crisis.
Ouderdchap
Doe je met zn tweeen. Maar wel apart vanuit 2 huizen. Ja hoor, dat blijft.
Je had het over hypotheekachterstand, maar misschien begrijp ik je niet?
Gezien je laatste bericht: ppfft, snap je echt niet wat ik bedoel??
Geld
Moederziel, je kunt niet je financiële problemen op het bordje van je ex-man schuiven.
Jij was erbij toen hij dure woonruimte ging huren. In plaats van direct te scheiden om deze extreme schulden te voorkomen, heb je de scheiding steeds maar uitgesteld. En ja, scheiden is moeilijk en pijnlijk, maar zo is het leven soms nou eenmaal. Op dat soort momenten moet je je praktische kant laten prevaleren boven de emoties.
Het spijt me zeer, ik vind het ontzettend onverantwoordelijk. Je hebt nota bene 4 kinderen en dan zie je met lede ogen aan dat er iedere maand 1000 euro extra wordt uitgegeven aan woonruimte?
Verder hebben jullie samen blijkbaar de verkeerde financiële keuzes gemaakt in het verleden.
Jij bent net zo verantwoordelijk voor dit financiële debacle als je ex-man, die nog steeds geen echte ex-man is.....
Verantwoordelijk
Ik kan verantwoordelijkheid nemen tot aan het moment dat exMM vreemd ging, truus niet op wilde geven, vrouw en kinderen liet bungelen omdat hij niet kiest en als klap op de vuurpijl zijn baan verspeelt.
Ik heb 5 draadjes volgeschreven over wat dit met mij deed en doet en over de moeizame worsteling die dit voor mij persoonlijk veroorzaakt(e). De praktische kant had moeten prevaleren, Tsja, ik zou willen dat ik daartoe in staat was geweest, maar ik was het niet.
En ook hierin zijn keuzes en afwegingen gemaakt voor zover mogelijk en in mijn macht ligt/lag. Maar ik heb ook nog met een ander te maken die ook moet willen meewerken. Ik heb lang waarde gehecht aan een goede relatie met exMM, om nog meer ellende te voorkomen. Nu ik dat heb losgelaten is de relatie weliswaar zeer verslechterd, maar er ontstaat wel meer financiële duidelijkheid.
In de nabije toekomst zal de realiteit zijn dar exMM zijn woning opzegt, bij familie en/of truus intrekt (> 100 km) en zo uit het dagelijks leven van de kinderen verdwijnt. Dat heb ik lang willen voorkomen, maar het is nu onafwendbaar. Heel bitter. Zo komt uit waar ik het meest bang voor was, namelijk dat exMM op grote afstand raakt en uit hun leven verdwijnt. Ik kan het niet tegenhouden, maar ik kan ook niet begrijpen hoe exMM dit laat gebeuren. Hij heeft geen plan voor zichzelf en is al helemaal niet bezig met het welzijn van de andere betrokkenen. Dat vind ik echt moeilijk.
wat kan jou het schelen
Jouw grootste angst is dus dat exMM op grote afstand raakt en uit het leven van de kinderen verdwijnt en dat hij geen plan voor zichzelf heeft.
Dat zijn toch niet jouw zorgen? Leg de prioriteit bij jezelf en je kinderen niet bij je ex.
Neem een advocaat
Moederziel "Ik kan het heel kort stellen: onze precaire financiële situatie was een goede reden geweest om relatie, gezin, baan, de hele flikkerse bende te willen redden."
Eh... ja.
Maar meestal leiden dit soort situaties tot een scheiding. Op zwart zaad zitten is nu eenmaal niet zo romantisch, erotisch, opwindend. Ik begrijp dat jij er helemaal tegenaan wilde. Dat is bijzonder. Misschien kun er wel de doorzettingsbokaal mee verdienen. Maar ex houdt het voor gezien. Hij kwam tijdens zwaar weer in zijn huwelijk een nieuw liefje tegen. Dat is vrij normaal eigenlijk. Hij is niet bij stralende zon vertrokken. Jouw committent tot in den dood is niet genoeg geweest om de wolken weg te nemen.
Inmiddels regent het dwangbevelen.
Ik vrees dat jij je te veel en te lang heb laten leiden door motieven van saamhorigheid, solidariteit en romantiek. Het echte leven kent daar wel iets van, maar toch te weinig om er koers op te varen.
Aan de andere kant lijk je niet in staat te kunnen verkroppen dat jouw man niet op jouw manier de keuzes maakt en bovendien lijk jij ook helemaal niet van strategie te kunnen veranderen.
Dat is risicovol voor jou.
Neem een advocaat. Neem een advocaat en doe wat die zegt.
Gelegenheidsargumenten
Blom "??
Je had het over hypotheekachterstand, maar misschien begrijp ik je niet?
Gezien je laatste bericht: ppfft, snap je echt niet wat ik bedoel??"
Moederziel gebruikt voortdurend gelegenheidsargumenten. De ene keer beweert ze het een de andere keer het ander. Precies daar zitten mijn twijfels. De situatie zou nog wel eens een stuk heftiger kunnen zijn dan ze beschrijft. Maar het zou ook allemaal ernstig mee kunnen vallen.
Moederziel zelf heeft er geen flauw benul van.
Zoveel is duidelijk.
Lekker Miriam
Je bent vanochtend weer het zonnetje in huis 
#431
Dat is zorg voor mijn kinderen. Die moeten opgroeien met 2 ouders en dat gaat zo niet. Dat vind ik erg genoeg om voor te willen vechten.
moederziel
dat is jouw gevecht niet, dat is het gevecht van de kinderen met hun vader.
Ik snap volkomen dat je hen dat gunt, maar jij bent niet degene die dat gevecht moet voeren. Je kinderen zijn geen baby/kleuter meer. Dit is voor henzelf.
Je kunt ze steunen, je kunt zo af en toe proberen je ex iets mee te geven. Maar wat ze er mee doen is aan hun.
Het is fijn als kinderen opgroeien met 2 betrokken ouders, maar het MOET niet, dat dat MOET is jouw perceptie van het leven.
En inhoudelijk?
Het gemak waarmee je over noodsignalen in dit draadje heenstapt, doet nog eens extra vermoeden dat je of helemaal de kluts kwijt bent, of dat er niks aan de hand is.
Kaori
Mijn perceptie.....? Daar moest ik even over nadenken. Zowel exMM zijn aan een gezin beginnen vanuit de idee dat we dat samen zouden doen, die kinderen grootbrengen. Dat loopt nu heel anders, maar dat we ze beiden nog steeds willen grootbrengen, is niet veranderd. In de praktijk wordt deze wens ingehaald door de werkelijkheid van geen verantwoordelijkheid nemen voor de ontstane situatie en dus ook deze belangrijke wens niet veiligstellen.
Ik snap dat dit niet bij mij ligt, ik heb alleen invloed op mij, maar dat maakt het niet minder erg.
wel jouw perceptie
Het is wel jouw perceptie want blijkbaar denkt je ex er nu heel anders over.
Kijk maar naar zijn daden.
Dus is het nu alleen nog jouw perceptie dat het zo MOET. Niet meer dat van je ex.
Niet zo vreemd
Het is niet zo vreemd om een scheiding uit te stellen als het moeilijk is een een woning te vinden voor een alleenstaande met 4 kinderen, waarbij ook nog sprake is van jongens en in ieder geval een meisje. Dat betekent een huis met liefs 4slaapkamers en dat ook nog binnen je budget. Daar past het ouderlijk huis qua kosten beter bij dan welke huurwoning dan ook. Alleen die schuld doet een duit in de zak.
Maar het lijkt er toch van te moeten komen omdat dat de enige manier is om verder te kunnen.
En het er tegen aan gaan, vind ik niet zo bijzonder als je uitgaat van de gedachte dat hij ziek is en hoopt op inzicht en genezing omdat dat in andere relaties ook kan gebeuren. Moederziel is nu op het punt dat ze met opgeheven hoofd kan zeggen dat ze hem is blijven steunen maar dat dit niet werd gewaardeerd. Nu is het tijd om een eigen weg in te slaan. Hij heeft tijd genoeg gehad.
Als ze alles van te voren had geweten...
Het heeft geen zin om dit erin te wrijven, ieder heeft zijn eigen tempo.
Want wat als deze relatie wel hersteld was. Moederziel, maak je niet druk om hoe je het aangepakt hebt. Je hebt je aandacht hard nodig voor de komende beslissingen. Let goed op je gezondheid.
Ja klopt
Van mij moet niets. Ik ben nog van het ouderwetse soort voor wie commitment ook echt commitment is. Zeker in liefde en ouderschap. Ik ben daar blijkbaar hopeloos ouderwets en romantisch in, want ja... joh wat betekent dat nou helemaal?
Voor mij heel veel, levensinvulling, belangrijk genoeg om voor tecwilken leven en je wereld te zien storten als commitment een leugen blijkt te zijn. Daar kan ik nu allerlei cynische dingen over zeggen, maar wat er allemaal is gebeurd verandert gelukkig niets aan hoe mijn waarden zijn.
Hmmm beetje krom
*Voor mij heel veel, levensinvulling, belangrijk genoeg om voor te willen leven en je wereld te zien instorten als commitment een leugen blijkt te zijn
Het gaat niet om waarden
nu, het gaat om hoe het best voor je kinderen te zorgen.
Waarden spelen in die zin een rol dat duidelijk is dat dat gebied niet meer gemeenschappelijk is.
Ex als 'ziek' wegzetten puur afgaande op de info in dit draadje vind ik opmerkelijk en ongepast.
Ik vermoed dat er nog wel iets anders speelt.
Ik denk dat je de afwikkeling misschien niet helder en 'eerlijk' wilde, omdat dat voor jouw gevoel niet eerlijk was naar jou toe.
Je wilde de scheiding niet en ook niet de gevolgen.
Misschien hoopte je meer 'last' bij hem te kunnen leggen.
Dat zou mijn gevoel wellicht ook zeggen, maar wat de kinderen betreft is er idd meer sprake van een zakelijke overeenkomst.
Gewoon eerlijk delen is voor hen uiteindelijk het eerlijkst.
Aannames
Daar gaan we weer....
Nee, geen eigenbelang. Alle verdelingen/schulden zijn vanaf begin 50-50 ingezet, ondanks flink inkomensverschil in de afgelopen 20 jaar. We hebben altijd alles gedeeld. Zoet en zuur.
Waarom vinden velen van jullie het zo moeilijk om te bedenken dat ik hier niet in zit om exMM zo hard mogelijk te raken?
Ziek heb ik hem niet genoemd. Wel denk ik dat hij een destructieve weg volgt en de gevolgen van zijn stappen niet ziet of wil zien.
Overigens
zou ik toch blijven onderzoeken of mogelijkheid niet bestaat dat je in huis blijft.
Lastige spagaat: samen aanhouden is wrs ideaal voor de kinderen maar wil je in deze situatie natuurlijk ook niet.
In dit huis kun je ook verhuren (toch?, Of mag dat niet van bank?)
iets dat in een volgend huis zga niet mogelijk zal zijn.
Kun je niet iets wegruilen met man, iets met de schuld van zijn bedrijf aan jou?
(Dat achterstallig onderhoud kun je ook goedkoop organiseren. Zelf doen, kinderen worden ook ouder en kunnen ook iets doen)
ziek
is een term die Flanagan gebruikte.
Ik bedoel
De extra schuld vh huis is er alleen maar op moment dat je verkoopt. Zolang je aan hypotheekverlichtingen kunt voldoen is er niks aan de hand.
Eens met kaori
Moederziel, je zegt van mij moet niets. Maar je vindt wel dat exMM nauw betrokken zou moeten blijven bij de kinderen, liefst dagelijks. Hij heeft door zijn keuzes al lang laten zien dat dat voor hem helemaal geen prioriteit heeft. Dan kun jij nog zo vinden dat dat moet, omdat dat jullie dat ooit zo hadden bedacht, maar dat concept is door de praktijk achterhaald. Wat blijft is alleen jouw perceptie van hoe het zou moeten zijn. Ook hier, laat los.
Huis
Ik zou graag in de woning blijven en kan mijn deel ook betalen. Vanwege flinke rente-aftrek is dat zelfs stukken goedkoper dan huren in de vrije sector, ook straks nog. En dan heb ik het nog niet over de zachte kant: vertrouwd voor de kinderen, hele fijne woonomgeving, heel fijn huis.
De ellende is alleen dat exMM zijn deel straks niet meer kan betalen. En dus druk uitoefent om te verkopen, hoewel dat voor mij ongunstig is.
is er misschien familie die kan helpen bij de hypotheek? Je ouders, een tante of zo? Geen idee hoeveel er nodig is en of er verder geld aanwezig is hoor, en misschien had je die mogelijkheden zelf ook allang bekeken.
moederziel
er is straks geen 'zijn' deel meer.
Als jij de huidige totale hypotheek niet op jouw naam kan krijgen, dan zal het huis idd verkocht moeten worden.
Als dat wel het geval is dan hoeft het huis niet verkocht te worden maar moet hij uit de hoofdelijke aansprakelijkheid gehaald worden door de bank en de hele hypotheek op jouw naam.
Als het huis onderwater staat dan moet hij jou uitkopen door een deel van dat negatieve vermogen over te nemen middels het betalen van een bedrag aan jou. Het verevenen van jullie schuld.
Als dat gebeurt is hoef jij eventuele winst bij verkoop later ook niet meer met hem te delen. Want jij hebt het volledige risico gedragen toen het huis onder water stond.
