Goed bedoelde adviezen van schoonmoeder..
Vast het zoveelste schoonmoeder draadje hier op OO. Maar ik moet toch echt even mijn ei kwijt.
Sinds kort heeft schoonmoeder e-mail en bestookt ze mij met allerlei goedbedoelde ongevraagde adviezen. Onder andere mijn muziekhobby. Dat ik daar toch iets mee moet, want ik heb talent. Kijk, hier zie je deze advertentie? Ze zoeken nog muzikanten!
Ik ben zo’n typische boze schoondochter die niks van haar schoonmoeder kan hebben. Dus word ik hier helemaal horendol van. Ook omdat ik meermalen heb aangegeven dat de muziek voor mij vooral hobby is. Ik heb geen behoefte aan tig knipsels van oproepjes.
Misschien is een beetje achtergrond hier wel handig, dus even een omschrijving van onze gezinssituatie. De beschrijving is heel erg van uit mijn kant, met mijn gevoel erin. Dat is een bewuste keuze. Want misschien geeft dat meer inzicht in mijn gedachtekronkels en waarom ik zo fel hierop reageer hierop.
Ooit had mijn schoonmoeder werk, maar dat heeft ze op moeten geven, omdat ze voor het werk van haar man heel vaak verhuizen moesten (iets wat ze hem altijd nog stilzwijgend kwalijk neemt). Ze heeft zich dus maar op het moederschap gestort. Geen hobby’s (daar heb je als Moeder helemaal geen tijd voor) geen sociale contacten (in het dorp waar ze nu wonen ‘kom je er toch niet tussen’) en geen werk (na 1 teleurstellende ervaring als herintreedster heeft ze besloten dat ‘ze haar niet meer moeten’). Moeder met een grote M dus, een engel die met haar zorg het gezin draaiende houdt.
Op zich een mooie levensinvulling. Niet veel anders dan iemand die bezeten is van zijn werk, of die graag hele mooie dingen maakt. Maar dingen veranderen. Nu de kinderen groot zijn, heeft ze qua zorg niet zoveel meer omhanden, Maar schoonmoeder weigert dat te aanvaarden. En dat lijdt tot tragikomische situaties.
Denk aan een comedyfilm van vroeger. Over zo’n veldwachter, die maar wat graag rond paradeert met zijn pet en uniform. Die er stiekem van baalt dat ie in een slaperig stadje woont, waar nooit wat gebeurt. En áls er eens wat gebeurt, dan zul je wat beleven. Eindelijk actie!
Zo ook mijn schoonmoeder. Als we dan eens langs komen dan kan er eindelijk Gezorgd worden. Haar enthousiasme is aanstekelijk, maar ook benauwend. Klussen we aan de motor van schoonpa, dan krijgen we soep en broodjes mee, zodat we niet omvallen van de honger ‘onderweg’ (het is maar en half uurtje rijden). Het eten is altijd een driegangen diner, minstens. En alles zelf gekookt, op de ouderwetse tijdrovende huishoudschool manier. Want voor een echte Moeder is alleen het beste goed genoeg. En als we even langs wippen om een gereedschapskist terug te brengen, heeft ze altijd al ‘toevallig’ de pannen op staan. En na het eten moeten we natuurlijk ook nog blijven voor de koffie. En na de koffie is het ‘ga je nu nog weg? Het is al zo laat, je kan beter blijven slapen..
En een nee wil ze niet horen. Minstens altijd 5x aandringen. Je wilt echt geen taart? Het is verse hoor, van de bakkerij. Speciaal voor jullie gehaald, ik wist dat jullie zouden komen. Hoezo doe je aan de lijn? Je mag toch wel een keertje zondigen? Ik weet dat jullie van kersenvlaai houden.. Weet je het zeker? Hij staat er nog hoor, als je wilt kun je hem pakken.
(en dan zit ik me op te vreten, Hoe moeilijk is het om het simpele woordje NEE te begrijpen?)
En dan nu die adviezen. Ik vind dat heel erg benauwend. Dat ligt aan mij, en niet aan haar. Er zit geen kwaad achter, het is puur vriendelijk bedoeld. Mijn vriend vindt het daarom ook onzin dat ik me er zo over opwind. Maar toch voelt het alsof mijn schoonmoeder over een persoonlijke grens heen gaat.
Zo, dat was een heel verhaal. Iemand hier een idee waarom ik me hier zo over opwind, en wat ik er aan kan doen?
Egoïsme
Velen vinden mij egoïstisch, koud en berekenend. Maar ik geef heel veel om mensen. Vriend en ik zijn de praatpaal van onze vriendengroep. We hebben al heel wat stress, twijfels en leed voorbij zien komen, altijd bieden we een luisterend oor.
Alleen ik, geef alleen iets om de mensen waar ik iets mee heb. Zo gek vind ik dat niet.
Waarom zou ik om de een wel moeten geven, en de ander niet? Puur omdat de een toevallig familie van mij is? Dan vind ik een geestelijke ‘klik’ logischer.
Kleine update.
Gisteren weer langs geweest. Met het besef dat de irritatie toch vooral bij mij ligt, en dat ik degene ben die daar iets mee moet doen. Geprobeerd het bij mezelf te houden, en met een zachtere blik naar schoonmoeder te kijken. Is aardig gelukt.
niet meer interessant
‘Wat als jij later niet meer interessant bent?’
Waarom zou ik later ineens niet meer interessant zijn?
Interessant zijn is voor mij hoe je in het leven staat en naar de wereld kijkt. Of je nou 9 bent of 99. Werkloos of topeconoom. Hulpbehoevend of topatleet.
Heeft verder niks met status te maken, en verdwijnt ook niet als de gebreken komen en het betaalde werk verleden tijd is..
klinkt mooi
'Interessant zijn is voor mij hoe je in het leven staat en naar de wereld kijkt. Of je nou 9 bent of 99. Werkloos of topeconoom. Hulpbehoevend of topatleet.'
Dat klinkt mooi. Maar je omstandigheden zijn wel degelijk van invloed op hoe je naar de wereld kijkt. Werkloos en hulpbehoevend kan maken dat je wereld kleiner wordt, dat andere dingen gewicht krijgen, dat dingen die je ooit belangrijk vond dat nu niet meer zijn - en andersom.
Een mens blijft niet per definitie een leven lang 'interessant'. Van belang is de verbondenheid die je samen hebt opgebouwd en die stand kan (!) houden als de omstandigheden veranderen.
Het is maar al te bekend dat mensen bij leed en tegenslag pas ontdekken wie echte vrienden zijn!!
vriendeb
We hebben al behoorlijk wat leed en tegenslag voorbij zien komen bij onze vrienden… en het maakt ze er niet minder interessant om.
interessant
misschien is dat een onjuiste benaming 
Vrienden zijn je vrienden omdat ze je vrienden zijn.
mijn moeder
Ik heb zo'n moeder. Ik houd zielsveel van haar, maar na twee uur in haar aanwezigheid wil ik gaan gillen. Ze is zo lief, dat ze nog steeds voor me wil zorgen. Als we ergens heen gaan heeft ze voor mijn hele gezin een plastic poncho in haar tas, want stel je voor dat het gaat regenen. En gaat het inderdaad regenen, dan MOET je dat ding ook aantrekken (ook mijn puberdochter, die nog liever dood gaat), anders moet je dat nog weken horen, hoe onverstandig dat was en dat we wel ziek hadden kunnen worden. Ze smeert dan ook broodjes voor het hele gezin, de dag ervoor het liefst, terwijl we haar met liefde op een vers broodje gezond willen trakteren. Na het broodje komen de servetjes, de hand-ontsmetter en het inmiddels groen uitgeslagen flesje water. Verplicht.
Afhouden is heel moeilijk, want je trapt op haar ziel en dat wil je niet. Maar voor ons allemaal is het beter als we de bezoekjes kort houden. Met kerst is dat eigenlijk niet haalbaar en dan krijg ik ieder jaar weer fysieke verschijnselen als obstipatie of misselijkheid. Die op wonderbaarlijke wijze verdwijnen zodra ik mijn eigen voordeur opendoe. Het ligt ongetwijfeld aan mij, maar ik kan er slecht tegen.
schoonmoeder
"Dan deed ze tenminste eens iets met haar leven."...ze doet blijkbaar ook iets met haar leven, alleen niet wat JIJ wil.
Ik herken het wel hoor. Heb ook een schat van een schoonmoeder, maar mengt zich graag in onze opvoeding, mijn werk, mijn huishouden etc.. Heel lief bedoeld, maar ik zat er gewoon niet op te wachten en merkte idd dat ik mij aan haar ging irriteren. Werkt ook niet meer, man overleden en de soap series zijn ook niet meer van wat het geweest is. Ik ging mij echter niet irriteren aan haar als persoon, maar aan haar gedrag. Nu kon ik dat niet veranderen natuurlijk, ook het aard van het beestje en ik heb tenslotte ook mijn min punten in het leven, maar wel aan haar gedrag. Uiteindelijk heb ik het haar gewoon gezegd. Dat ik het heel lief vond dat ze zich zo bekommerde om, ik noem even wat, mijn huishouding, maar dat het MIJN huishouding is en een beetje niet eerlijk, verteld dat als ik het echt niet meer zou weten ik zeker naar haar zou komen om raad. Zo heeft zij het gevoel dat ze absoluut ergens nodig is, het is alleen het wachten op wanneer 
Begrijp dat zij zo is en begrijp dat jij anders bent. Zij is niet goed en jij bent niet fout.
Nicky de 3e
Je laat dus gewoon over je heen lopen Nicky? Ik zou toch wat assertiever worden, als ik je zo hoor. Bovendien, dat je moeder zich dan op haar ziel getrapt voelt, is vervolgens weer háár keuze waar ze zelf verantwoordelijk voor is (net zozeer de irritatie van Fakebook, haar eigen verantwoordelijkheid was). Ik zou me daar niet door laten chanteren.
Gefeliciteerd Fakebook! Mooi dat je haar nu ook met mildere ogen kunt zien.
Ja, ik laat over me lopen en ik doe dat bewust. In mijn jongere jaren heb ik hele krijspartijen over haar uitgestort, ik heb het contact een tijd verbroken, ik heb gedecideerd en assertief gedaan, eigenlijk heb ik alles uitgeprobeerd. Mijn moeder snapt het niet en zal het nooit snappen. Inmiddels is ze 80 en de jaren die ze nog heeft ga ik niet verpesten door haar nog te willen veranderen.
Overigens trek ik wel een grens waar het mijn dochter betreft. Die hoeft niet te doen wat oma vindt, als ik het er niet mee eens bent. Nou is mijn dochter een bijzonder zonnige puber, die met een grapje overal onderuit komt. Die blijft gewoon lachen en verdomt gewoon te doen wat oma van haar wil. En oma adoreert haar. Ik heb net iets teveel meegemaakt met mijn moeder om hetzelfde te doen. Tussen mij en mijn moeder zat geen generatie die voor buffer speelde.
Gefeliciteerd Fakebook! Mooi dat je haar nu ook met mildere ogen kunt zien.
Dank je
Mama2
'Begrijp dat zij zo is en begrijp dat jij anders bent. Zij is niet goed en jij bent niet fout.'
Ja, dat moet ik leren accepteren.
Toch denk ik niet dat het voor haarzelf de weg naar geluk is, leven 'via' een ander. Want daar lijkt het wel op. Wij, en ons leven zijn haar dagtaak, haar leven.
Maargoed, ik moet denk ik ook maar accepteren dat dat niet zal veranderen, want mijn schoonmoeder is niet iemand die zomaar even het roer omgooit..
dochter
quote "de jaren die ze nog heeft ga ik niet verpesten door haar nog te willen veranderen."
Ik bedoelde ook niet dat je háár (je moeder) moet veranderen, je kunt een ander namelijk nooit veranderen. Je kunt alleen je eigen gedrag tov de ander veranderen zodat je zelf minder last ervaart van het gedrag. Zoals je dochter reageert is wat dat betreft 'veel beter' (en dan bedoel ik er mee dat je dochter er waarschijnlijk veel minder last van zal hebben en het van zich af kan laten glijden).
Maar aan de andere kant, ik kan me het ook wel voorstellen dat je het maar zo laat, als ik jullie geschiedenis zo hoor.
