Gezinsleven moeilijk!

Hoe oud?

Hoe oud zijn je kinderen? Alledrie pubers begrijp ik, dus dan zal er niet een heel groot leeftijdsverschil zijn? Zijn er geen activiteiten te bedenken in de vakantie die jullie allevijf leuk vinden? Wij hebben 2 pubers en ik vind actief bezig zijn met elkaar altijd wel een saamhorigheidsgevoel geven in de vakantie. Wij houden allevier erg van skien bijvoorbeeld, als is dat ivm de kosten misschien wat ongelukkig voorbeeld. Maar soms gaan we met zijn vieren in de zomervakantie een pikdonker strand op en gaan landjepik spelen, dan kruipen we door het zand hahaha, wat een lol hebben we dan. Soms gaan we een paar kilometer hard lopen met zijn allen of een stevige wandeling met veel klimmen, hoewel dat laatste ook nog wel eens wat wrijving kan opleveren, als we de weg kwijt zijn ofzo. Man kan urenlang snorkelen met dochter en dan lees ik mijn boek, afhankelijk van waar we zijn gaat hij ook wel eens met ze kanoen of raften oid, dat soort dingen houden ze alledrie van, maar ik niet. 's Avonds gaan we klaverjassen en we zoeken vooral kleine campings op, waar geen vertier en disco voor pubers is.
Buiten de vakanties gaat iedereen wat meer zijn eigen gang, maar dat vind ik juist zo leuk aan pubers en zo houd ik tegenwoordig bergen aan vrije tijd over, juist nu ze puber zijn. Ja ik moet regelmatig rotzooi achter ze opruimen, maar ik kan me daar nou niet echt aan storen, dat hoort bij pubers. Uiteraard zeg ik er wel wat van.
Heb je naast je gezin nog een drukke baan, die veel vergt? Ook misschien dat je er veel aan moet denken als je daar niet fysiek aanwezig bent? Kun je daar tijdelijk wat aan doen? Ik heb zelf 2 pubers, dus ik weet niet hoe het met 3 is, ik vind het wel verrassend dat als je eerst misschien helemaal geen kinderen wilt, je uiteindelijk voor 3 gaat, maar goed daar verander je nu niks meer aan. Mijn man komt uit een gezin van 3 en wat ik van hem hoor hadden er altijd 2 ruzie met de derde, het wisselende wel telkens wie met wie ruzie had. De autorit naar de vakantie was ook een verschrikking wat ik ervan hoor, regelmatig werd de auto stil gezet, met de dreiging iemand achter te laten.

Moe?

Ik herken heel in de verte wel iets van je verhaal. Als ik moe ben, is het hier ook niet gezellig en mag er ook niks en vind ik ons gezin ook niet leuk. Als ik uitgerust ben, is er van deze gevoelens weinig meer over en geniet ik met volle teugen van ons viertjes. Dan mag er natuurlijk ook ineens wel van alles en doen we gezellige dingen.
ik vraag me dus af of bij jou daar het probleem zit? Je bent moe, weinig tijd voor jezelf en er komt steeds iemand in jouw ruimte. Ik denk dat je dat eerst aan zou moeten pakken voor je aan een andere relatie met je kinderen kunt werken. En dat zou ik inderdaad met hulp van buitenaf doen.

Laat?

je reactie lijkt me zo 'laat'... is dit iets van de laatste tijd of al langer? Zijn ze in hun jongere jaren wel gezellig geweest en heb je leuke dingen gedaan? Zouden ze daar wel goede herinneringen aan hebben? Waarom mogen ze weinig? Is dat wel zo? Grenzen stellen is uiteindelijk ook prettig, maar uiteraard moeten ze wel de eigen gang kunnen gaan... misschien moet je iets specifieker nog wat vertellen.

Och jee

Zonder belerend te willen doen, begin bij die dingetjes die je kostbare ruimte opeisen en die nergens over gaan. Je pubers vinden het namelijk wel ergens over gaan anders kwamen ze niet naar je toe. Level met ze. Kijk es mee met een puberflutprogramma. Laat ze je leren pokeren. Ga samen bakken. Kijk wat ze zelf aangeven en ga mee.
En accepteer dat ze er niet zijn voor jouw levensinvulling nu, maar dat jij er bent om ze een stabiel thuis te geven. gezelligheid is meegenomen, maar kun je niet afdwingen, het is inherent aan hun levensfase dat jij pas na hun vrienden komt.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Vakantie dip?

Ik herken veel in post, zo voel ik mij als ik een dip heb. Voel je je al lang zo of zit je er even helemaal doorheen?
Het is vakantie en die pubers hebben eindeloos vakantie en dan is al je eigen ruimte weg. Ik (3 pubers en een 10 jarige pre-puber) kan ze op het laatst wel naar school kijken. Buiten de vakanties heb ik het zo geregeld dat ik 2 ochtenden voor mijzelf heb. Bij kleine kinderen heb je de avond voor jezelf bij pubers heb je de ochtend (uitslapen of op school) En in de vakantie is de structuur zoek en daarmee je eigen tijd/ruimte weg als je geen nieuwe grenzen en regels stelt. En ze gaan nooooooit naar bed en hebben overal een mening over
Pubers zijn per definitie grensoverschrijdend; grenzen verkennen en ter discussie stellen is hoe ze leren en groter worden. Je zult zelf je grenzen moeten stellen en bewaken, want zij gaan dit niet voor je doen. Aan de andere kant kun je ze ook prima een tijdje aan hun lot overlaten; krijgen ze niks van.
Ik herken dat ongezellige kribbige gevoel van als ik moe ben en te weinig tijd voor mijzelf heb. Het is dan zaak om grenzen te stellen en voor jezelf op te komen en bij te tanken. Praat met je man en kijk of je even alleen of met een vriendin weg kan en claim in de vakantie iedere dag 1 of 2 uur tijd voor jezelf; ben je rest van de tijd een stuk gezelliger. En bespreek wat zij in het huishouden kunnen doen tijdens hun vakantie (opruimen, schoonmaken, eten koken, boodschappen)
Ik kan nog wel een tijdje zo doorgaan, maar ik weet niet of ik er naast zit. Het kan zijn dat je op dit moment te diep zit om een leuke moeder te zijn, dan heb je inderdaad therapie nodig en is het een ander verhaal. Ik schat in dat je moe en overprikkeld bent van de vakantie van je pubers en dat je voor jezelf moet opkomen en het verder wel meevalt. Ik weet niet of je problemen waar je voor in therapie bent geweest vooral in je puberteit speelden. Als je kinderen in een bepaalde levensfase komen, kan het zijn dat je je eigen ervaringen uit die periode ook weer herbeleefd. Een paar goede gesprekken met je man of een vriendin kan helpen en als dat niet voldoende is kun je altijd opnieuw professionele hulp zoeken.
Sterkte en wanhoop niet, straks begint de school weer

Anke

Weet je zeker dat je niet de jeugd die jezelf gewild had nu aan je kinderen probeert te geven, en daarmee de lat te hoog legt, terwijl je kinderen dat droombeeld helemaal niet najagen omdat ze blij zijn met wat ze hebben: een vader en een moeder die van ze houden en de ruimte om een eiland te zijn (dat zijn pubers denk ik graag, zolang het vasteland maar altijd in zicht blijft .
Het is moeilijk de kinderen iets te geven wat jezelf niet gekend hebt en wat ik bedoel is dat het beeld dat je dan creëert van hoe het zou moeten zijn niet altijd realistisch is.

Reactie...

Bedankt voor alle reacties tot dusver, ze geven me genoeg stof tot nadenken.

Door mijn eigen jeugd ben ik tamelijk onzeker als het op ouderschap aankomt. Ik weet immers als geen ander hoezeer een ongelukkige jeugd een stempel op je leven drukt.

De vakantie zal inderdaad alles een tikje erger maken omdat je veel meer op elkaars lip zit terwijl je normaliter meer je eigen dingen hebt (school, sportclubjes kids).

Waar ik me in ieder geval heel erg bewust van ben geworden is dat ik altijd in een soort van toneelstukje speel naar de buitenwereld toe. Ik loop altijd met een brede lach, men kent me als een vrolijke vrouw en ik zal ook altijd zeggen "goed" als ze me vragen hoe het is.

Ik denk dat ik een klein beetje opgebrand ben (zwaar woord), maar na een lang ziekbed is mijn vader overleden en heeft daarna ook mijn moeder een ernstige ziekte gehad (is nu weer beter !), maar het zorgen voor ouders met in je achterhoofd alles wat vroeger is gebeurd hakte er flink in. Ik had het gevoel te moeten opdraven voor oude zieke mensen die vroeger nooit naar mij omkeken, dus dat was moeilijk !

Ik weet het niet zo goed, ben inderdaad moe en heb nogal eens moeite met de kids...

Ik ga me gewoon eens bezinnen hoe het verder moet. Om weer in therapie te gaan.....pfftttt, ik vond dat destijds heel erg zwaar....

Ik weet het gewoon even niet zo goed, misschien toch maar meer m'n ware aard laten zien ipv altijd mooi weer te spelen en over te komen als die sterke vrouw die alles onder controle heeft !

liefs Anke

Stekker uit de vaatwasser

anke, er zijn altijd een paar diepe dingen natuurlijk. Inderdaad: is je ideaalbeeld niet te hoog, leg je de lat voor jezelf niet te hoog, kijk je niet teveel naar mooie plaatjes en werk je er zelf aan mee door ook mooi toneel te spelen. Allemaal waar en je kunt er ook voor in therapie gaan.

Ik zou een andere tip hebben: trek de stekker uit je vaatwasser, zeg dat die kapot is en dat je voorlopig geen geld hebt voor een nieuwe. De kinderen moeten dan helpen. Dat gaat zeker conflicten etc. opleveren, maar in elk geval moet er dan met elkaar gecommuniceerd worden en uiteindelijk komt er dan wel een rooster uit, waarbij elk kind een dag mee moet helpen. Op die manier heb je elk kind in elk geval een kwartiertje apart en kun je al doende praten over van alles. Vertel ook gewoon eerlijke dingen over jezelf, ook als je het ergens moeilijk mee hebt (niet al te diep, maar wel eerlijk). vraag ook eens hoe je kinderen tegen hun gezin aankijken. Kinderen kunnen inmiddels vaak vergelijkingen maken met andere gezinnen en hebben dan al soms dingen gezien die ze leuk vinden of soms dingen die ze thuis juist veel leuker vinden.

Ik heb zelf geen vaatwasser en vind/vond met name bij pubers de gesprekjes onder de afwas de ideale momenten om van alles te bespreken. Ook omdat je dan wat te doen hebt. En het is praktischer dan dat je een heel entertainmentcentrum moet opzetten. Ook beter vol te houden als ze weer naar school gaan.

Op een dag kun je altijd besluiten dat de vaatwasser toch weer gemaakt kon worden en het weer doet.

Tsjor