Getrouwd & relatiebreuk
Hi,
We zijn 12,5 jaar getrouwd, en ruim 16 jaar bij elkaar.
De relatie heeft echte ups & downs gekend maar toch zijn we altijd doorgegaan en hebben 2 kids gekregen.
2 jaar terug wilde mijn vrouw me verlaten omdat mijn gedrag onacceptabel was (veelvuldig liegen en manipulatie), ik ging daarvoor in therapie en het ging bijna 2 jaar goed. Dit jaar stortte ik in (zware burn-out) en door Corona kreeg ik geen goede begeleiding meer en verviel ik in mijn oude patroon.
Dat ging 2 weken terug nogal erg mis, ik heb tegen mijn kind gelogen en haar voor mijn karretje gespannen om iets duidelijk te maken, daar schaam ik me enorm voor.
Dit was voor mijn vrouw de druppel, ze heeft na een paar dagen ruzie besloten dat onze relatie voorbij is, voor de kinderen en voor de financiën blijven we in dit huis wonen, niemand wil eigenlijk weg.
We slapen in aparte kamers en leven een beetje langs elkaar, er is geen ruzie of stemverheffing.
Ik vind het erg moeilijk om niet bij haar te mogen slapen, ik hou zielsveel van haar en mis haar enorm.
Zij is daar minder vocaal over, voor haar is het voorbij, ze accepteert het als ik een andere relatie zou willen en waardoor we allemaal nog met elkaar kunnen omgaan, ik moet daar totaal niet aan denken. Ik wil mijn relatie met haar terug.
Het lijkt soms wel of ze elke dag verder van me af staat, zo zei ze dat de seks heerlijk was maar dat ze het liever niet heeft maar deed omdat ze vond dat het bij een relatie hoort en ze zei dat ze misschien al langer klaar met me was en dat de enige reden dat het weer goed kwam was omdat ze niet aan zichzelf dacht maar aan het gezin, ze wilde die drama niet, daarmee misschien haarzelf hebben weggecijferd.
Het dringt elke ochtend tot me door dat ik haar kwijt ben...ik weet niet meer wat te doen. Het liefst zou ik 1% kans hebben dat het goed komt dan deze 0%. Ik sta machteloos, ik praat veel met mensen maar iedereen staat er omheen, iedereen heeft een mening maar ik kan er niets mee.
Mijn nieuwe therapie begint in januari en ik hoop dat mijn problemen daarna niet meer terug komen, zodat ik aan mezelf en aan de wereld kan laten zien dat dat weg is.
Ano
Ik begrijp dat dit zwaar voor je is. Maar ik heb ook de indruk dat je verdriet te laat komt: pas nu echt duidelijk wordt dat je haar kwijt bent. Heb ik het mis als ik vermoed dat ze je al eerder toch best veel kansen heeft gegeven? Wellicht dacht je toen dat het zo'n vaart wel niet zou lopen? Het is maar een vermoeden...
Ik denk dat het beste wat je nu kunt doen is je verlies nemen en er een zo goed mogelijk nahuwelijk van maken. (vooral voor je kinderen maar ook voor je vrouw). Dus je eigen pijn wat opzij zetten, mee draaien in het huishouden en de aandacht voor de kinderen. Intussen op zoek gaan naar een goede woning waar je ook de kinderen kan ontvangen. Misschien dat je op zo'n manier respect bij je toekomstige ex opbouwt en dat is nodig om goed voor de kinderen te zorgen na de scheiding. En wie weet of de houding van je verlies pakken maar er toch het beste van maken je zoveel credits bij je vrouw geeft dat er nieuwe wegen openen. Maar daar moet je het niet voor doen. Doe het om een man van eer te zijn.
sterkte man, Mark
Intimiteit
Er is geen ruimte voor intimiteit als je vrouw jou niet meer kan vertrouwen; elke kwetsende actie die je dan doet, komt steeds als een mes in haar rug binnen.
Uit je schrijven, lijk je dat niet te beseffen want je wilt graag bij haar slapen en je relatie terug hebben. Je gaat voorbij aan wat zij herhaaldelijk ervaart.
De enige manier om haar vertrouwen in jou weer terug te krijgen, is door te laten zien dat ze je ook weer kan vertrouwen. (Ook in de tijden dat je het moeilijk hebt).
Maar dat vraagt tijd.
Jullie slapen nu sinds twee weken apart; misschien kost het wel twee jaar voor ze je weer als partner durft te zien. En dan niet alleen voor de intimiteit, ( dat komt als laatste aan bod), maar meer als iemand waarmee ze haar zorgen over de kinderen, baan, zorgen om ouders etc kan delen. Want dat zal ze wrs ook niet met je delen.
Jij mist de aanraking, zij mist haar maatje waarmee ze een toekomst wilde.
Toon eerst maar dat je er voor haar bent. Want het gaat niet zo zeer om jou, maar om die vertrouwensband met elkaar, dewelke jij best simpel bij de vuilnis zette.
Ik wil niet te veel invullen, maar ik herken sommige aspecten. Hier ook niet altijd rozengeur en maneschijn. Maar ik vind het een grote aderlating als die vertrouwensband tussen twee mensen blind betreden wordt alsof die er niet toe doet.
PS begin niet aan een andere relatie, want dan toon je geen geloof te hebben op een toekomst met elkaar. Dan is herstel van vertrouwensband ook van de baan.
Ano
Dat is geen fijne en al helemaal geen gemakkelijke situatie waar jij nu in zit. Maar zo te lezen heb je daar zelf een heel groot aandeel in. Je bent teruggevallen in wat je noemt onacceptabel gedrag, waardoor je nu de grens die je vrouw voor zichzelf al eerder daarin gesteld heeft, echt overschreden hebt. En nu heb je daar spijt van maar wil je toch weer een nieuwe kans...
Je praat er veel over met mensen, maar die staan er allemaal alleen maar omheen en hebben een eigen mening waar je van vindt dat je daar niets mee kunt. En dat is natuurlijk ook zo. Al die mensen kunnen de situatie immers niet voor jou veranderen. Zij hebben dit niet veroorzaakt, geen van hen heeft tegen jou gezegd dat je maar weer in je oude patroon moest vervallen. Dat is iets wat je zelf hebt laten gebeuren, door de omstandigheden wegens de burn-out en wegvallen van begeleiding. Maar je had wel begeleiding, dus waarschijnlijk ook daardoor al wat handvatten gekregen om aan jezelf te werken.
Je zegt dat je hoopt dat je problemen niet meer terug komen als de therapie in januari weer start. Maar weet je, je zal het toch ook echt zelf aan de slag moeten, als je werkelijk je gedrag wil veranderen. Therapie helpt daar inderdaad een heel eind in, maar lost je gedragsproblemen niet vanzelf op, dat doe je zelf door met de handvatten die je erin aangereikt krijgt, de spiegel die je voorgehouden wordt, aan de slag gaat, de confrontatie met jezelf durft aan te gaan.
En nu wordt je door de realiteit ingehaald en met jezelf geconfronteerd dat het niet zo handig is dat je dát niet eerder hebt gedaan. Niemand kan ook het gevoel van jouw vrouw in deze veranderen. Voor je vrouw is het nu klaar, want je bent toch weer te ver gegaan, heb je de kans die je twee jaar geleden nog eens gekregen hebt, daarmee verspeeld. En dan kun je proberen om de oorzaak van dit alles buiten jezelf te zoeken, de "schuld" aan alle gevolgen van Corona geven, uiteindelijk ben en blijf je zelf verantwoordelijk voor je eigen gedrag.
Je vrouw neemt nu afstand, zet zichzelf en haar eigen belang nu voorop, omdat ik denk en mezelf ook wel kan voorstellen, dat ze zich echt heel diep gekwets voelt door jouw gedrag naar haar toe. Voor haar is het echt 'tot hier en niet verder'. De grens ben je overgegaan en er is nu niet zondermeer een weg terug. Zij heeft de deur naar haar hart nu dichtgemaakt. Ik weet niet of dat ook echt voorgoed is, op slot en de sleutel weg, ik kan immers niet in haar hoofd kijken en voel niet wat zij nu voelt, maar het zou zomaar nu echt definitief over kunnen zijn. Als dat zo is, dan zul je daar toch mee moeten dealen, vrees ik.
Voor nu is het misschien het beste om even alles te laten bezinken. Over een tijdje, als de gemoederen wat bedaard zijn, is het misschien mogelijk om nog eens met elkaar in gesprek te gaan over het gebeurde. Natuurlijk zijn liegen en manipuleren nou niet echt voorbeeldige gedragseigenschappen te noemen. Maar vindt jij jouw eigen gedrag zélf dan eigenlijk wel onacceptabel? Ik vraag dat, omdat ik benieuwd ben waarom je in therapie bent gegaan; omdat je voor/uit jezelf je gedrag wilde veranderen, of omdat anderen (waaronder je vrouw) vonden dat je moest veranderen? Wat maakt(e) het voor jou nodig om (veelvuldig) te liegen tegen je vrouw en haar te manipuleren? Of doe/deed je dat ook naar familie, vrienden, collega's?
...
Het liegen en manipuleren is een verdedigingsmechanisme uit mijn jeugd, daar zal ik niet verder op in gaan, maar bij extreme situaties waarbij ik teveel prikkels krijg van mijn omgeving kom ik in een soort overlevingsmodus, kan ik een leugen verzinnen en me daarin vastbijten.
Dit kon ik in principe bij iedereen doen, dit is niet gericht op haar.
Ik keur dit gedrag totaal niet goed bij mezelf en daarom begin ik dus binnenkort bij een andere therapeut.
Duidelijk
Dank voor je antwoord. En het is ook goed van je, dat je er mee aan de slag gaat. En weet je, veel mensen worstelen op een later moment in hun leven met verdedigingsmechanisme die ze zichzelf in hun jeugd aangeleerd, de overlevingsmodus waar ze in terugvallen. Het is vaker een veroorzaker van relatieproblemen dan men in eerste instantie denkt...
Het elastiekje is geknapt
Verdrietig ano, zoals je het beschrijft kan je vrouw gewoon niet meer ‘terugkomen’ van jouw laatste ‘streek’. Het is de druppel geweest die de emmer deed overlopen. Het kan zo zijn dat jouw gedrag een automatisme is, voortkomt uit jouw slechte jeugd. Dat is triest en pijnlijk voor jou, echt. Maar je vrouw kan het gewoon niet meer aan. Zij wil het niet meer in haar leven. Wat jij haar laat ervaren, mee laat maken, ze wil het niet meer. Ook al is het nog zo begrijpelijk en wil je nog zo graag veranderen, er is iets geknapt. Het beste wat jij kan doen is haar respecteren en haar de afstand waar ze om vraagt gunnen. Neem haar serieus, haar signaal dat jouw gedrag je relatie met haar, je geliefde, heeft ondermijnd en uiteindelijk stukgemaakt. Toon je vrouw dat je van haar houdt door haar vrij te laten. Door haar niet meer te laten lijden onder jouw pijn. Zet dan alles op alles om ander gedrag aan te leren, andere reacties aan te leren, verantwoordelijkheid te nemen voor je pijn. Zo eer je haar en respecteer je haar, ook als ze niet meer jouw vrouw kan zijn.
mooi Jo Hanna
erg mooi, dat bedoelde ik ook, maar jij zegt het treffender
Jo Hanna
Ja, je schrijft precies en helder op hoe ik deze situatie ook zie.
En overigens ook herken..
Goed advies aan TO. Werk aan jezelf om zelf een fijner persoon te worden en fijner leven te hebben. Sterkte ermee, TO.
Bedankt voor jullie reacties, ik zal even wat duidelijker uitleggen wat er gebeurd is.
In mijn jeugd heb ik erg nare dingen ervaren, die dingen hebben er voor gezorgd dat mij is aangeleerd om te liegen, dat is niet fijn maar uiteindelijk is het een deel geworden van me.
Het liegen hielp me vaak in situaties om er ongeschonden uit te komen, om de wereld te laten zien dat ik niet verzwakt ben en dat alles goed met me gaat.
Dit is door geëtterd in mijn leven, het is niet dat ik altijd lieg, het is vaak genoeg niet eens bewust, het zijn meestal gaten in mijn herinneringen die worden aangevuld door dingen die logisch lijken, moeilijk om uit te leggen, maar door chronische moeheid is mijn geheugen achteruit gegaan en herinner ik me niet alles, mijn hersenen voegen dan de ontbrekende dingen toe, meestal dingen die logisch zijn.
Op andere moment voel ik dat ik moet liegen omdat ik bang ben voor de reactie als ik de waarheid spreek, het is vervelend maar het is een survival modus.
Dit is wat er gebeurd is die dag, en hoe erg ik het ook vind, ik kan het niet terugdraaien maar alleen er voor zorgen dat het niet gebeurd.
Over het niet ingrijpen terwijl het mis ging, als iedereen tegen je zegt dat het goed met je gaat en je daar ook hulp voor wil (zoals afgelopen zomer) maar je hoort zelfs van je psycholoog dat het goed gaat en dat wat je ervaart bij het leven hoort, dan ga je aan jezelf twijfelen of het slecht gaat.
Als daarbij je vrouw zegt dat het goed gaat en je vrienden en familie zeggen dat, dan ben je overtuigd dat het goed gaat.
Als men dan ook zegt dat het stress is van het werk dan ga je dat geloven, althans ik geloof dat.
Daarbij kreeg ik een berg lichamelijke klachten die dus voortkwamen uit de psychologische klachten maar dat heb ik niet door op het moment, en niemand had het door.
Later als het misgaat, dan hebben mensen een mening, mijn psycholoog zei dat het ze het aan had zien komen, mijn vrouw zei ook dat het slechter leek te gaan, ik zelf vond het slechter, dus ja, op het moment dat ik zelf besloot ik ga het nu aanpakken, gaat het mis, en niet omdat ik het wilde aanpakken maar omdat alles door gebrek aan slaap explodeerde die dag.
Ik kan me nu niet voorstellen dat ik zo handelde maar het is gebeurd en ik kan het niet terugdraaien.
Thuis leek het af en toe beter te gaan, ik kreeg af en toe knuffels van haar en dat sterkte me, dat gaf me hoop, waardoor ik nog harder aan mezelf kon gaan werken (mijn nieuwe therapie bij een andere instelling begint in januari) op sommige momenten (de dagen dat ik niet in mijn eigen bed sliep) was ik down, niet perse droevig maar voelde me schuldig dat IK dit veroorzaakt had, wat weer resulteerde in dat mijn vrouw meer afstand nam.
Maar goed, op sommige dagen was ik wel vrolijk, bracht ik gezelligheid, zorgde ik voor iedereen maar dat was slopend, en om dan 's avonds je vrouw naar een ander bed te zien gaan, terwijl je haar het liefst knuffelt, is zwaar.
De afgelopen dagen ging het slechter met me, mijn vrouw zit veel op haar telefoon en op zich is dat ok maar ze was niet echt heel erg aanwezig meer thuis, en ik had de energie niet om alles op te pakken dus ik liep als een zombie rond.
Dat zorgde wel voor een gesprek over de situatie, een gesprek die wel al 5 weken niet meer hadden gevoerd.
Dat gaf voor mij duidelijkheid dat alle knuffels valse hoop waren en dat het niet meer goedkomt.
Nu is de situatie zo, dat ik niet weet wat ik er mee aan moet, als het niet meer goed komt moet ze dan in huis blijven wonen, zij wil niet weg voor de kinderen, en ik wil liever ook niet dat ze weg gaat maar leven zoals nu is zwaar, en ik denk voor haar ook...
Nog even over mijn psycholoog, in 2004 ben ik in behandeling gegaan bij een psycholoog en na 4 sessies was dat voorbij.
In 2018 gingen we samen naar een andere psycholoog, die relatie therapeut was en na 4-5 sessies was dat ok, mijn vrouw is nog een tijdje bij haar gebleven, en uiteindelijk ben ik daar ook in behandeling gegaan, voor in eerste instantie de problemen die thuis speelde.
Die zijn nooit behandeld, er zijn mij handvatten gegeven hoe ik moet omgaan in bepaalde situaties maar de nadruk lag op emdr therapie voor trauma's, daar is 1 ding uit mijn jeugd behandeld, en een burn-out maar verder niets.
Dat is de reden dat ik nu ergens naar toe ga, waar wel een behandelplan is en waar ik echt de hulp krijg die ik nodig heb, dat dat nu te laat is begrijp ik maar al te goed en waarom ik dat niet eerder deed is omdat zoals ik al zei van iedereen hoorde dat het goed ging met me maar dat ik zelf niet geluisterd heb naar mezelf.
Moeilijk
maar dapper, dat je de realiteit zo onder ogen ziet.
Overigens is het niet zo dat huis en kinderen meteen van je vrouw zijn en dat jij het maar uit moet zoeken.
Mij viel dit op: 'chronische moeheid'. Het lijkt nu alsof dat alleen als een psychologisch probleem is behandeld. Heb je daar wel eens onderzoek naar laten doen? Het kan vele oorzaken hebben en soms is er geen oorzaak, maar wel een duidelijk patroon ( ME/CVS).
Sterkte met het aanpakken van alle problemen.
Tsjor
Behandeling
Kijk eerst de behandeling aan..
