Gestudeerd….dus goed.

Ja, maf

Mijn moeder is er helemaal weg van dat de vriendin van mijn broer arts is. Terwijl haar eigen kinderen allemaal drs/ir/dr zijn. Het is op zich niet overdreven, maar wel opvallend. Dat meisje wordt dan door kennissen aangesproken 'o jij bent de arts/ben jij nou de arts?' Het is een leuk meisje hoor, maar toch meer dan haar beroep alleen? Of ze erbij nog aardig is leek trouwens niet belangrijk toen mijn moeder het nieuws vertelde.

Maar dat ze tekortkomingen van anderen over het hoofd ziet vanwege hun titels heb ik nog niet gemerkt.

Overigens is mijn moeder zelf docent in het VO.

Andere categorie

hier hebben wij niet zozeer te maken met titels die belangrijk zijn, maar opa ('s) zijn niet te vermurwen als het gaat om Amerikanen. Zij zijn tenslotte degenen die ons 'bevrijd' hebben, en ze kunnen niets verkeerds doen! Geen kritiek op hun politiek of mores, dat wordt niet geaccepteerd!

Ik herken die vastgeroeste ideeen dus zeker, alleen op een ander gebied.

Had jouw vader wellicht zelf willen studeren?

groetjes,
Jons

Laatst

Ik had laatst een bedrijfsbezoek. De persoon met wie ik een afspraak had was te laat op kantoor, en gaf als excuus dat hij zijn kinderen naar school had moeten brengen 'want zijn vrouw was arts'. Inwendig moest ik wel wat lachen, hoewel het natuurlijk een flutexcuus blijft.

Vriendin

Ik heb zo een vriendin,bij iedereen die gestudeerd heeft noemt ze steeds zijn of haar beroep.Laatst was ik op haar verjaardag,toen kwam iemand die we kennen van onze hobby even aan de deur.Ik zou dan zeggen ,dat was .....die ken ik van(hobby) dan weet iedereen onze band samen.Maar mijn vriendin zegt,dat was.....,ze is rechter.
Ik heb ook zo een tante,een soort opscheppen dat ze met mensen omgaat die gestudeerd hebben.En als dan de persoon zelf niet gestudeerd heeft maar 1 van zijn kinderen wel,dat steeds noemen.

Heel raar

Heel raar inderdaad, dat je beroep altijd meewerkt. Ik had laatst ook zoiets.
Ik was op een verjaardag en iemand zei: hé, de dierenarts. en ik antwoordde: nee, de buurvrouw.
(Ik heb echter nog niet meegemaakt dat iets wat ik niet aardig of niet goed deed werd goedgepraat omdat ik dat vak heb (gelukkig) Wel dat mensen op het schoolplein je pas interessant gaan vinden als blijkt dat je zo'n vak hebt..en voor die tijd je amper een blik waardig achten

Maar ja, zo werkt het wel

en sowieso vinden mensen dokters nou eenmaal interessant. Niet zo gek, want de eerste wens die vrijwel iedereen heeft, is een goede gezondheid en daarmee wordt dit beroep geassocieerd.

Ken iemand die bezig is dokter te worden, en die vindt dat verwachtingspatroon knap eng.

Verder vinden veel mensen het gewoon interessant om iemand te kennen die Iets Belangrijks doet/is (in de ogen van die persoon dan he) . Oke, jullie hier niet, maar veel mensen wel

Ik vind het helemaal niet raar als iemand 'he, de dierenarts' als jouw buurvrouw haar ziet. Ze kent die persoon als dierenarts, niet als buurvrouw. Dus wat is je probleem?

Ligt aan omgeving

Ik werk in een ziekenhuis en heb weinig ontzag voor "de dokter" en ken in mijn omgeving ook niemand die daarvan onder de indruk is. Teveel rare snuiters in die beroepsgroep denk ik. In mijn omgeving is juist een artistiek beroep statusverhogend, zeker als je daar ook nog een goede boterham mee weet te verdienen. Als gewone "doctorandus" ben je een sneue grijze muis, maar in mijn generatie was studeren gemeengoed en een universitaire bul niet echt iets om van achterover te vallen. Mijn oma en een ongetrouwde collega hebben heilig ontzag voor "de dominee", maar ja dat is dan weer een uitstervende diersoort

Soms

op vakante duurt het even voor mijn man vertelt dat hij dominee is, anders loopt hij kans dat elk gesprek op iets religieus komt. En over respect hebben, och, we hebben inmiddels ervaring met respect dat zich uit in oa handkussen (niet de standaard nederlandse of vlaamse protestantse gelovige).

Generatie

Is het niet gewoon een generatiedingetje? Ik herken het wel van mijn oma en opa, die hadden ook ontzag voor iedereen die belangrijk was. Zelfs al vertelden ze onzin. Mijn ouders hadden daar gelukkig geen last van.

Tegenwoordig toch niemand meer lijkt me? Als academicus ben je één van de velen, niet echt bijzonder meer. Daarentegen kan ik iemands beroep wel interessant vinden, maar dat kan op elk opleidingsniveau zijn.

Generatie, denk ik ook

Ja, ik denk ook een generatiedingetje.

mijn moeder hetzelfde

toen ik afstudeerde, zei ze: 'je hebt zo lang gestudeerd, je had wel arts kunnen worden'................

(fijn mam!)

Dihanne

Haha, hier heel anders

Mijn ouders hebben er een andere kijk op. Ze hebben altijd benadrukt dat een academische titel weinig zegt. Toen mijn broer verkering kreeg met de dochter van een hartchirurg, bleek mijn moeder bij hem in de klas gezeten te hebben."Hij was een sukkel", hoorde ik. Niet aardig natuurlijk, maar ze hadden geen respect voor iemands opleiding alleen. En dat is iets dat ik mijn kinderen ook mee wil geven. Niet dat hartchirurgen sukkels zijn, maar dat het een totaalplaatje is. Een beroep zegt weinig, hoe is iemand als mens.

Het zal mijn leeftijd/opleiding

misschien zijn, maar vooral bij niet meer piepjonge mensen die gestudeerd hebben, heb ik nog altijd een soort van ontzag-dingetje Ik gedraag me bij een arts wel als zijnde gelijkwaardig, want dat ben ik ook tenslotte, maar er kleeft toch ook nog een beetje ouderwets ''t Is een dókter'-gevoel aan. Mijn dochters verkeren nu in studentenkringen, hbo en universiteit, maar ook mbo (daar zitten ze nu zelf ook nog op). Ik merk wel dat het mij echt geen ene bal uitmaakt qua opleiding met wie mijn dochters thuiskomen. Als ze maar gelukkig zijn met de mensen waar ze mee omgaan.

Volgens mij omgeving

Mijn moeder en stiefvader hebben gestudeerd. Mijn stiefvader is docternadus, mijn moeder heeft Universiteit. Ik herken helemaal niks in dat vooroordeel of dwepen met opleiding. Mijn moeders vriendin ís chirurg en dat wist ik tot ik puber was niet eens....ze werkte..in een ziekenhuis. Misschien interesseerde het mij ook niet. Het was niets bijzonders, werd niet genoemd eigenlijk. Mijn stiefvaders jeugdvriend is hoogleraar...ik wist alleen dat ie 'les' gaf...en toespraken hield.(erg saaie...)
groeten albana

Burgemeester..

Mijn neef is burgemeester. Mijn vader was altijd zo trots op hem. Als hij op tv komt omdat er iets in zijn gemeente aan de hand was dan zat mijn vader altijd klaar voor de tv.
Hij praatte ook altijd trots over de burgemeester, neef werd niet bij naam genoemd. Ze zagen elkaar misschien eens in de 5 jaar of zo. Mijn vader is vorige maand overleden. Denk dat hij alsnog trots was dat de burgemeester ook op zijn uitvaart was..

Toch ook lief, cassiet

Je vader heeft daarvan genoten.
En gelukkig heeft 'de burgemeester' kennelijk geen rare vergissingen begaan, want dan is 'de tv' minder genadig

Typisch hollands?

Is het niet een beetje Hollands om niet met een hoog opgeleid familielid, of hoog opgeleide kennis of buur te mogen pronken? Het doe maar gewoon, je doet al gek genoeg 'syndroom'? Ik vraag me dat opeens af

Moet je daarmee pronken dan?

Volgens mij waren al die hooggestudeerde mensen in onze omgeving hele gewone mensen hoor...Mijn docterandus stiefvader is de meest onhandige kluns in b.v. het huishouden die je kan bedenken. Wij baalden altijd enorm als hij gekookt had want hij kreeg het voor elkaar om voor elk onderdeel van de maaltijd 3 pannen te gebruiken die wij dan moesten afwassen. Alle aardappeltjes die gebakken moesten worden keurig naast elkaar in de koekepan zodat er 3 koekepannen afgewassen moesten worden enzo...
Ook was ie erg slordig en 'vergat' enorm veel...afspraken bij de tandarts...ofzo. Hij was ook erg goed in dingen niet afmaken...het plafond half schilderen in het voorjaar en de andere helft dan vergeten...en dat zat het afplakband nog rustig aan het plafond hoor...tot het er vanzelf afviel en je het verschil in kleur op een gegeven moment toch niet meer zag
Ook mensen met een hoge opleiding hebben zo hun gebreken. En zo hebben ze het mij ook altijd voorgehouden. Iedereen heeft zijn min en pluspunten en van die pluspunten moet je zoveel mogelijk gebruik maken. Iedereen heeft zijn talenten...en ook stratenmaken in een talent...dat erg nuttig is. En sámen zijn we een maatschappij waar dan iedereen 'zijn' ding kan doen. En daarin maakt het niets uit welk onderdeeltje je vervult...dus is er geen reden om te pronken...met dat ene dingetje dat die persoon nu net erg goed kan...ook niet als dat intelligentie is, dat is net zoveel waard als dat stratenmaken.
Zo is het mij altijd geleerd.
Het heeft wel voordelen merk ik soms. Als ik in mijn werk 'hooggeplaatste mensen' tegenkom maakt me dat geen fluit uit...terwijl ik om me heen soms merk dat anderen daar 'zenuwachtig' van worden...Ik denk alleen maar eigenlijk dat dat ook hele gewone mensen zijn met hele gewone gebreken zoals jij en ik ...
groeten albana

Zelfde als albana

het zijn gewoon mensen en alle beroepen zijn een radertje in het geheel dat we maatschappij noemen.

Zelf ben ik de enige hoog opgeleide in beide kanten van mijn familie. En dan idd zo'n familie waarin dat opgehemelt wordt.
Dan wordt je voorgesteld op een verjaardag: dit is mijn nichtje zij is doctorandus ingenieur. Ja en. Wat zegt dit over mij. In de familie van mijn ex was studeren heel gewoon en daar werd je gewoon voorgesteld: Dit is.... en is de vrouw van.... van .... zodat de familie verbanden wat duidelijk waren. Veel logischer naar mijn idee.

Beroep definieert je toch zeker wel

Ik ben wel verbaasd dat sommige mensen het raar vinden als iemand wordt voorgesteld met zijn/haar beroep erbij. Want dat beroep doet er toch zeker niet toe.

Ik denk daar toch heel anders over. Aangezien je ongeveer de meeste tijd van je leven aan je werk besteedt, vind ik dat die baan je dus wel degelijk behoorlijk definieert. Ik wil heel graag weten 'wat mensen doen', als ik ze leer kennen. Niet om er vervolgens een statusverschil op te plakken. Maar wel om te weten waar iemand dus veel mee bezig is.

Margje

Nee vind ik niet

Nee ik vind het ook niet nodig dat je bij het voorstellen van iemand zijn beroep erbij benoemt, eerder de band die je met elkaar hebt (dus een familieband, dit is mijn nicht, dochter van die en die broer) of Pietje, die ken ik van de kookclub. Ik zou het er alleen bijvertellen als degene waaraan ik die persoon voorstel hetzelfde beroep zouden hebben, of ik zou vermoeden dat er raakvlakken zijn, dan is dat wel leuk om alvast te weten. En trouwens, als ik een tijdje met iemand babbel komt het ook wel eens ter sprake "wat voor werk doe jij?" en dan kan iemand antwoorden met 'ik werk in het ziekenhuis, of ik ben arts' inderdaad.

Context

Alleen als ik mensen in een professionele situatie aan elkaar stel dan noem ik beroep erbij. In prive situaties eigenlijk nooit. Behalve als ik bijvoorbeeld weten dat ze hetzelfde soort werk doen of er een ander raakvlak. Gewoon zomaar uit de context beroep en/of opleiding erbij halen doe ik nooit. Op dat moment is het immers inderdaad niet relevant.

Verder

Niet zo heel veel herkenning eigenlijk. Ik herken het niet bij mijn ouders maar die hebben zelf ook gestudeerd evenals het merendeel van de familie. Daar is dus niet zo veel bijzonders aan. Er is een soort vanzelfsprekendheid dat je gaat studeren.

Andersom herken ik het trouwens wel. Toen ik net een relatie had met mijn man vroegen veel vrienden wat hij deed. Geen rare vraag verder. Ik vraag dat zelf ook vaak. Mijn mand deed toen een baan waarvoor geen scholing nodig was. Men vroeg dan altijd wat hij had gestudeerd. Op mijn antwoord dat hij alleen zijn lagere school heeft afgemaakt keek iedereen altijd wat vreemd en niemand wist goed hoe ze moesten reageren. De meeste van mijn vrienden in die periode waren bezig met hun promotie of al gepromoveerd dus dat was een enorm verschil. Natuurlijk wilde niemand onaardig doen maar ze wisten ook niet zo goed wat ze moesten zeggen. Het paste gewoon niet in hun wereldbeeld.

Een kennis die afkomstig is uit een arm land, duidelijk een accent heeft en hier werkzaam is als ingenieur en een zeer goede baan heeft zegt soms als hij nieuwe mensen ontmoet tijdens het uitgaan dat hij werkzaam is als schoonmaker. Vanaf dat moment kijken ze hem niet meer aan. Echter als hij zijn werkelijke baan zegt dan wil iedereen met hem praten en vinden ze hem interessant.

Ik merk het trouwens ook wel op congressen. Sommige mensen praten inderdaad alleen met je op het moment dat je functie interessant genoeg is of dat je bekend genoeg bent om een waardevolle connectie te zijn.

Haha dat herken ik

Onze omhooggevallen buurman sprak eigenlijk nooit echt met ons. Totdat mijn man eens een keertje met de bedrijfsbmw thuiskwam. Toen wilde ie wel weten wat man dan deed. Wat laat je je dan kennen.....

Ik heb gestudeerd, en ben het verder helemaal met Albana eens.
Ik heb vrienden en bekenden in alle rangen en standen en introduceer echt nooit iemand met zijn beroep. Behalve als het echt echt van belang is. Ik vind het ook altijd zo blabla als mensen lopen te pochen over hun zo belangrijke baan. Vooral mannen hebben daar een handje van. Ik laat dat altijd maar gaan. Zie er ook niet uit alsof ik een goeie baan heb, het is op mijn werk namelijk nogal casual en ik hou ook niet zo van dat opgeprikte gedoe.

Wat ik overigens wel heb is dat ik geen heilig ontzag meer heb voor doktoren. Okee ze hebben dan wel flink gestudeerd, vast een paar jaartjes langer dan ik. En ze bezitten zeer nuttige kennis. Maar voor de rest zijn het inderdaad ook maar mensen.

Volgens mij heeft het ook invloed

Volgens mij heeft het 'pochen op beroepen of studie' ook invloed met hoe je in het leven staat en welke vrienden je kiest of krijgt.
Mij maakt het écht geen fluit uit welk beroep iemand doet. Ik heb 1 vriendin die ik ooit tijdens clubverband van oudste ontmoette en waar ik het goed mee kon vinden. Dus kletsten we samen als de kinderen bezig waren. Soms piepten we er tussenuit om even te winkelen of koffie te drinken. Pas nadat we al een hele tijd met elkaar omgingen kwam ik er bij toeval (omdat iemand anders nogal liep te slijmen...) achter dat ze eigenaar was/is van een zeer groot bedrijf hier, ik had geen idee, bij elkaar thuis kwamen we nooit, we zagen elkaar altijd tijdens dat clubgedoe. Omdat ik 'onbevangen' in deze in beginfase verkerende vriendschap stond, kwám het zover met onze vriendschap dat we nu nog steeds 20 jaar later vriendinnen zijn. Zij wéét dat het mij geen fluit uitmaakt of ze nu die bedrijven heeft of niet. Dat voelt iemand aan...Gaat ze morgen failliet dan zou ik dat erg vinden voor haar, maar zij wordt me er niks minder 'waard' om. Ze is mijn vriendin niet door die bedrijven...maar door haar andere eigenschappen. Dat geslijm van anderen die haar meer zien als 'directrice' dan als mens maakt haar alleen maar onzeker. Want waarom wil die iemand haar leren kennen? Om dat geld/bedrijf? Of om wie ze gewoon zélf is?
Ik heb ook een vriendin die vrachtwagenschaffeur is en zie geen verschil tussen de een en de ander. Of ik nu ga winkelen met de ene of de andere. Ik heb het nét zo gezellig en voel me net zo vertrouwd en veilig. En als ze dan toevallig sámen op de bank zitten met mijn verjaardag ofzo...dan gaat dat prima samen en is het hardstikke gezellig en is er écht niemand die vraagt wat wie doet voor beroep.
Ik zie het ook bij mijn broer terug...en onze kinderen ook. Uit alle lagen van de bevolking hebben wij vrienden/bekenden en we gaan met alle rangen en standen hetzelfde om, idem onze kinderen. Dat brengt soms verbazingwekkende mengelmoezen tot stand waarbij de ene vriend die voor rechter studeerd, zit naast de vriendin die 'reizigster' is en alleen de lagere school heeft afgemaakt. Ik zie/weet het verschil omdat ik ze al járen ken. Maar écht in hoe ze wérkelijk zijn met alle goede en slechte eigenschappen...daar zit geen verschil in. Beiden zijn schatten en op beiden kan je rekenen en ook zijn ze te vetrouwen en eerlijk. En daar tegenover zit dan hét voorbeeld van een 'boerin', naast een kakker, nou heerlijk toch?
groeten albana

Context

Margje, wat jij zegt, herken ik op zich wel: wat iemands beroep is, maakt mede uit wie die persoon is. Jij plakt daar niet meteen een statusverschil op; ik probeer dat in het algemeen ook niet te doen (maar vergis je niet, onbewust doe je dat toch een beetje, dat doet iedereen). Ik heb ook wel mensen gesproken die bewust niet zeiden wat hun werkelijke beroep was, omdat ze dan juist vaak géén normaal gesprek meer konden voeren, zo was hun ervaring. Iemand die ik een paar keer per jaar zie (bij vrienden, op een verjaardag) en met wie ik prima kan praten, vertelde mij in eerste instantie dat hij "iets in het ziekenhuis" deed. Pas twee jaar later wist ik dat hij een gerenommeerd chirurg was. Inmiddels kenden we elkaar vrij aardig en dat beïnvloedde de gesprekken alleen nog inhoudelijk. Maar deze man had te vaak de ervaring gehad dat mensen tegen hem op gingen gapen of in hun schulp kropen of op voorhand aannamen dat hij hen wel oninteressante plebejers zou vinden als hij direct vertelde wat hij voor de kost deed. Hij was door ervaring voorzichtig geworden. Er zijn meer mensen die het zo aanpakken, om dezelfde reden. En dát kan ik me ook nogal voorstellen.