Genoeg van eeuwige kritiek van partner....

Onhandigje

Ik moet bekennen dat ik er ook een handje van heb. Mijn verwachtingen kloppen niet altijd met de praktijk. En dat flap ik er vooral uit als ik net thuis ben van mijn werk. Mijn man vindt dat natuurlijk niet leuk en zegt er ook iets van. Dat gaat nog wel eens mis en dan is het herrie in de tent. Je zou kunnen zeggen dat ik ondertussen wel weet dat ik bij thuiskomst dus mijn mond eens moet houden, maar voor ik het weet is het er uit. Gister hadden we ook zo'n situatie en ik geef toe dat ik dan ook geïrriteerd in de vaatwasser sta te rommelen, omdat de boel niet goed staat en aanmerkingen heb. Helemaal nu ik jouw gevoelens lees, voel ik me toch wel weer schuldig omdat ik regelmatig loop te mopperen bij thuiskomst. Als jouw verhaal dit effect op mij heeft, zou het dan kunnen dat je man er ook van schrikt en zijn gedrag verandert, of tenminste zijn best doet om het te veranderen?
Ik voeg er wel aan toe, dat ik verder niet op je man lijk. Ik zal mijn man nooit belachelijk maken tegenover anderen en ik vind hem zeker niet dom.
Heb je het al eens besproken? Zo ja, wat zegt hij dan? Zo nee, dan wordt het tijd dat je dat gaat doen.

Scoren

Wat ik weleens bij mijn ex deed is met een krijtje scoren op een schoolbord hoeveel foute opmerkingen hij maakte. En hem uitnodigen om daarmee door te gaan, wat nog meer? En dan laten zien hoe ridicuul dat is. Mijn ex snapte dat niet maar die van jou misschien wel.
Van alles heb ik geprobeerd. Ook een tijd nog langer geweigerd om die onzin aan te horen. Is het leuk? Zo niet dan houd je het maar voor je.
Ik heb ook weleens extreem invoelend doorgevraagd op kritiek. Wat gebeurt er precies en wat denk je dan en wat voel je dan en wat wil je dan doen enzovoort.

Rotstreek!

Ik vind dat echt een rotstreek om iemand af te ze*ken die ergens druk mee is geweest. Of je zelf zo perfekt bent! In mijn jeugd heb ik dagelijks moeten horen dat mijn zussen zo perfekt waren(konden alles beter dan ik....) Járen later ben ik erachter gekomen dat er helemaal niets mis is met mij, en dat ik volkomen perfekt ben zoals ik ben. Maar het heeft me dus wel een heleboel depressieve buien gekost en veel moeite om me af te sluiten voor dit soort negativiteiten. (Ben ook hoogsensitief) Vaak heb ik me afgevraagd waarom sommige mensen het nodig vinden om een ander zo'n verdriet te doen. Mijn conclusie: eigen onzekerheid.

Gr. Poezie.

Rustig voor gaan zitten

en laat hem eens lezen wat hier geschreven is. Hij heeft waarschijnlijk geen flauw idee van wat hij aanricht met dat dagelijkse commentaar, het is voor hem een gewoonte geworden.

Man ook (in mindere mate)

Hè Onhandigje, wat vervelend! En dat je man zegt dat je dom bent is nooit acceptabel (ook niet als je alleen bent, maar al helemaal niet als je kinderen of anderen erbij zijn). Ik vind het hee vernederend en dat is niet ok!
Toch herken ik wel een beetje wat je schrijft. Als man thuis komt op mijn vrije dagen dan ziet het huis er nogal eens uit als een ontplofte speelgoedhoop. Terwijl man heel ordelijk en het huis heel netjes houdt op zijn doordeweekse opruimdag. Als hij dan wil beginnen met mopperen zeg ik iets in de trant van (heel overdreven) 'oooh, lieve schatje, we zijn zo blij dat je weer thuis bent. We hebben zo leuk gespeeld met de trein en we kunnen straks al eten. Ben je ook zo blij dat je ons weer ziet?'. Meestal helpt dat om het gemopper te stoppen. En wat ik ook wel eens doe als er gemopper is over de vaatwasser (ben ook niet goed in inruimen) is extreem bevestigen 'ja, schatje, het is een vreselijk groot probleem. Wat is het toch erg dat de borden niet netjes staan. Het kost je heel veel tijd om het weer recht te zetten. Gelukkig heb je verder helemaal niets om je zorgen over te maken'.
Ombuigen dus met een grapje, maar als je man echt erg negatief is dan werkt dat waarschijnlijk niet. Heb je iets aan de input hier?

Dat add

ben je daar ooit op getest? Want dat zou heel veel verklaren. Mensen met ADD kunnen zich moeilijker focussen. Doe een test en leg met behulp van de resultaten en wetenschappelijke verklaringen aan je man uit hoe je in elkaar zit. Het is voor veel mensen die het niet hebben niet te begrijpen dat je bepaalde dingen niet vanzelf doet of ziet. Dat je bijvoorbeeld een huishouden echt op je wilskracht moet doen.

Net als kaaskopje en inge

klaagt mijn man ook terecht dat ik wel veel kritiek op hem heb, en dan juist als ik thuiskom uit mijn werk en hij de hele dag thuis geweest is. Al dan niet met kinderen (pubers) maakt dan niet veel uit, hij heeft kantoor aan huis. Maar ook ADHD (met medicatie) en hooggevoeligheid... Wat ik niet doe is hem dom noemen, en ook niet afzeiken in gezelschap. Helaas komt het wel nogal eens voor dat ik 'partij kies' voor de kinderen als er een ruzie ontstaat tussen vader en (oudste) zoon. Vooral omdat die ruzies vaak nergens over gaan behalve dan een vermeende foute (brutale, pesterige) opmerking. Dan denk ik 'ach het is een puber, hij is moe, laat hem lekker in zijn sop gaarkoken' terwijl man er gelijk keihard tegenin gaat.
Marjoleine

Herken het ook

Heel toevallig had ik deze week zo'n moment. Ik had na een paar weken non stop met anderen te hebben gefunctioneerd (kleine kinderen, ergens logeren enz) eindelijk 1 middagje voor mezelf en heb dat totaal zo ingericht (dus geen was, niet opruimen enz)
.
Toen kinderen gehaald en toen bedacht: wat gaan we eigenlijk eten..?' dat werd dus iets heel simpels, en toen kwam man thuis en ging zich zitten ergeren.

Dat was voor mij de druppel om echt te gaan ontploffen - een botsing van 2 belevingswerelden: hij met zijn hoofd bij zijn werk/zichzelf en met het beeld dat ik maar wat doe de hele dag, ik totaal overprikkeld en helemaal het eten vergeten tijdens het bijkomen ik ben maar een verdwenen, om oorlog te voorkomen. En de dag erna heel lekker gekookt.

Als je een diagnose hebt, begrijpt je man het mischien beter?
Maar als je zo anders in elkaar zit, krijg je dat slecht uitgelegd - ik ben er eerlijk gezegd wat moedeloos over momenteel. Vooral als ik zoals bij jouw verhaal zoveel herken, word ik er wat hopeloos van..
En ook kwaad: wat jij idd op wilskracht allemaal levert, wordt niet op waarde geschat.

Los van diagnoses/ eigenschappen is het huishouden natuurlijk ook een stinktaak om te doen. Op elkaar mopperen doet vast iedereen maar soms moet je dat dan even laten. Voor 'dom' uitgemaakt worden.. Dan zou ik echt weggaan, al was het maar voor even.

Ik weet niet precies waar ik hiermee naartoe wil, maar er spreekt een ongelijkheid/ ongelendheid uit je posting ie ik herken en doe me raakt.

Ik hoop dat je man het beter gaat begrijpen. Doen jullie met zijn 2en leuke dingen? Praten jullie veel?

Je hoeft iig niet te veranderen, je past je wrs al meer aan dan de meesten zouden doen. Wel kun je samen kijken waar jullie BEIDE de ander tegenoet kunnen komen?

Succes!

Elke keer flink tegengas geven

Add of niet, iedereen maakt wel eens fouten en iedereen heeft wel eens geen zin in het huishouden. En daarbij is het respectloos iemand voor 'dom' uit te maken. Hoe reageer je als je man kritiek op je heeft? Zeg je dan niets en ga je als nog de vaatwasser uitpakken? Ik zou in elk geval beginnen elke keer te zeggen dat je er niet van gediend bent voor 'dom' te worden uitgemaakt. Dit moet je echt elke keer consequent zeggen. Heb je met je partner erover gesproken hoe zijn gedrag op jou overkomt?

Precies liat

Ik vind het er eigenlijk helemaal niet toedoen of je ADD hebt of niet. De gelijkwaardigheid is zoek op deze manier. Je bent zijn personeel niet!

Niet meer inpakken

Over het algemeen maak ik niet vaak zulke opmerkingen. Man ook zelden. Hoewel die wel eens moppert over het eten (te zout, te scherp, te...nou ja je weet wel). Ooit in het verleden wel vaker...Dan was ik het die kritiek had op man's huishoudelijke manieren. Wij zijn beiden nogal pietjes precies. De sleutels horen dáár te liggen en niet ergens anders en je hoort eerst de trap de stoffen, de tafel te poetsen en dan pas te stofzuigen. Man raakt daar helemaal van in de weeromstuit. Ooit hebben we er wel eens menig discussie aan gewijd...Maar áls mijn kritiek (die meestal voortkomt uit; ik ben moe van werk...) te gek word gaat hij gewoon in 'staking'.
Hij doet het niet meer. Stoft geen trap en poetst geen tafel en zuigt ook de kamer niet..."Want ik doe het toch nooit goed, dus kan ik het beter niet doen." En omdat hij dáár dan wel weer gelijk in heeft houd ik dan voorlopig het gemopper of de kritiek weer voor me. Want ik heb eigenlijk liéver dat hij het weliswaar op zijn eigen manier doet dan helemaal niet.
Andersom als het gemopper op het eten me te gek word kook ik maar zonder zout en zet de zoutpot onder het mom van jij weet het toch zo goed? Op tafel tijdens het eten. Of kook gewoon niet en laat hem koken.
Ook voor hem is dat genoeg om 'm voorlopig even te laten dimmen.
Het is niet eens gemeen bedoeld, maar soms heb je gewoon even zulke confrontaties nodig om duidelijk te maken aan elkaar wát het teweeg brengt bij een ander. Het is een teken van ons aan elkaar...van 'ho stop, zo is het even genoeg' en ook dat je duidelijk maakt dat áls je het helemaal niet zou doen het er ook niet beter op word.
Zeggen dat je dom bent, zeker met de kinderen erbij vind ik veel te ver gaan en daar zou ik zéker een goed gesprek aan wijden en eisen dat hij dat niet meer zegt. Wel op een moment dat zijn irritatie er niet meer is, daar bereik je denk ik meer mee.
Dus als het op dit moment je teveel word, zou ik morgen zoals mijn man doet in 'staking' gaan. Je zet de afwas op het aanrecht en laat het daar staan. Je pakt het toch verkeerd in, dus laat meneer dat maar mooi zelf doen.
En al die andere kritiekdingetjes misschien ook wel.
De boodschap komt dan heus wel aan. Leuke verassing na z'n werk.
groeten albana

Ik doe af en toe hetzelfde tot mijn grote schaamte

Soms doe ik hetzelfde, vooral als ik moe thuiskom en het is, in mijn ogen, niet netjes genoeg.

En als het me lukt om mijn mond te houden, dan wordt het wel duidelijk door mijn lichaamstaal en het feit dat gauw alles ga opruimen.

Ik weet dat het niet eerlijk van me is en probeer het dan ook niet meer te doen. Andersom zou ik het namelijk verschrikkelijk vinden.

Probeer het eens tegen je man te zeggen zoals je het hier omschreven hebt, misschien heeft hij geen idee dat het je verdriet doet.

Ik maak in gezelschap regelmatig flauwe grappen om mijn man, bedoeld om de lachers op mijn handen te krijgen. Pas heeft mijn man tegen mij gezegd dat hij daar soms echt gekwetst door is.

Ik bedoelde het helemaal niet zo, wilde alleen maar grappig doen. Maar snap hem uiteraard en ben dan ook vast besloten het niet meer te doen.

Kortom, praat met je man. Soms kan zo'n gesprek een eye-opener zijn voor je partner!

Succes ermee!

Snap je man wel

Ik snap je man wel. Natuurlijk is het verkeerd dat hij je voor dom uitmaakt. Ik vermoed dat dit gebeurt omdat hij zijn frustratie en onmacht niet meer de baas kan. Hij zit in een situatie waarin hij overbelast raakt en hij heeft geen uitzicht op verbetering:
"Heb Add kenmerken. Heb nadat er veel gebeurd om me heen altijd tijd nodig om bij te komen. Alle kenmerken van hooggevoelig passen ook bij mij. Verder heb ik last van angsten. Ik heb bv angst om op de snelweg te rijden. Sociaal ben ik ook onzeker.. Ik geef toe dat dit wel veel is..."
Dat is het.
Ik leef met een partner met ADD. Al het plannen, organiseren én de praktische uitvoering van kinderen & huis & tuin komt in hoofdzaak op mij neer. Hij ziet niet dat er moet worden opgeruimd. Hij legt spullen neer waar ze niet thuishoren en is ze vervolgens kwijt. Het huis slibt dicht.
Als ik hem vraag om dingen te doen schiet hij in de ho-stand. Want hij wil de dingen op zijn manier doen, op zijn tijdstip. Daar kan ik wel begrip voor opbrengen (ik houd er zelf ook niet van als anderen mij vertellen wat ik moet doen). Maar in de praktijk betekent het dat er NIETS gebeurt en dat is niet acceptabel voor mij. Erover praten heeft hier tot dusver niet geholpen.
En dus kom ik soms thuis (ik heb een volle baan en man is altijd thuis), zie bij de deur de rotzooi al en kan me dan echt niet meer inhouden. Dan knalt alle ingehouden irritatie eruit. Ik zal mijn man niet dom noemen want dat is hij niet. Juist daarom vind dat hij zijn ADD ook niet als kapstok mag gebruiken zodat hij kan zwelgen in hulpeloosheid. Je maakt mij niet wijs dat een ADD-er niet in staat is tot een elementaire vorm van orde. Het gaat erom of je het ook WILT.
Ik blijf meelezen hier, misschien pik ik hier informtie op waarik wat mee kan.
Buffeltje

Jeetje zoveel reacties en herkenning.....

Hier even een korte reactie. Herken veel in wat jullie schrijven. Het klopt dat het ook niet leuk is voor partner om met iemand te leven die Add kenmerken heeft. Aan de andere kant moet hij zich gewoon inhouden als hij mij weer eens dom wil noemen. Dom ben ik ook echt niet maar heb me wel altijd dom gevoeld, waarschijnlijk omdat ik dyslectisch ben en Add kenmerken spelen ook mee. Dus pijn doet het wel..... Later zal ik uitgebreider reageren. Moet nu de kids voorlezen en naar bed brengen. Ik denk dat ik mijn partner dit draadje laat lezen, misschien helpt het hem ook. Aangezien er ook mensen reageren die partner begrijpen.... Dank voor alle reacties.