Gemengde gevoelens
Hallo allemaal.
Ik ben 21 jaar en 22 weken zwanger momenteel. Ik was 4 en een half jaar samen met mijn vriend (25), wonen allebei nog bij onze ouders. Ik was wel altijd bij hem.
Mijn zwangerschap was uiteraard niet gepland. Mijn vriend en zijn moeder waren er niet blij mee en stuurde aan op abortus want hij weet niet hoe wij het gaan opvoeden. Hij werkt maar 3 uur per dag en ik had op het moment geen werk.
Toch heb ik besloten doordat mijn ouders mij wel willen helpen om het te houden. Er is heel veel ruzie geweest tussen beide families waardoor de sfeer nu al totaal verpest is. We komen niet bij elkaar over de vloer (er zijn meerdere ruzies geweest omtrent mijn zwangerschap).
Mijn vriend is niet meer welkom doordat hij mijn ouders heeft uitgescholden en geen excuses heeft aangeboden. Ook heeft hij mij, nadat ik had aangegeven de baby bij mijn ouders op te voeden boos met al mijn spullen afgezet.
Hij bleef contact zoeken omdat hij het samen wilde opvoeden dus ik uiteindelijk met al mijn spullen terug. (Babykamer was ook al af), en een maand later, ik inmiddels een baan in zijn woonplaats, gaf hij aan dat ik maar beter (na de geboorte) terug naar m'n ouders kon, want hij krijgt er teveel stress van. Ik was te emotioneel en wilde dezelfde dag nog weg.
Nu ben ik 2 weken weer bij mijn ouders en hij heeft spijt dat hij dit beslist heeft. Mijn ouders geven aan als ik contact blijf hebben ik maar beter het huis uit kan, wat ik ook niet wil, ik heb alleen maar ruzie zo met iedereen. Maar ik houd toch nog steeds van mijn vriend.
Ik weet niet wat ik moet doen😔
Het klinkt alsof je voorlopig beter bij je ouders kunt blijven en het contact met je vriend even op een laag pitje zetten tot na de geboorte.
Lieve Inkt, wat een nare tijd. Begin eerst goed voor jezelf te zorgen en stress te vermijden. Mij lijkt het dan goed om af te spreken met de vader van je kind om geen contact te hebben tot na de bevalling. Voor hem rust. Voor jou ook Woon lekker in rust bij je ouders. Zou praten met hulpverlening helpen (psychologe)? De berg lijkt nunhoog maar straks sta je weer op de top en zie je weer de mooie dingen. Waaronder een mooie baby!
Wat een nare situatie zeg. Ik sluit me aan bij de voorgaande reacties dus het contact met je vriend afhouden tot na de bevalling en nu vooral aan jezelf en je ongeboren kindje denken.
dan schreef op 22-10-2021 om 19:29:
Wat een nare situatie zeg. Ik sluit me aan bij de voorgaande reacties dus het contact met je vriend afhouden tot na de bevalling en nu vooral aan jezelf en je ongeboren kindje denken.
Momenteel heeft mijn vriend zo'n hekel aan mijn ouders dat hij nog steeds niks wilt uitpraten van de ruzie die ontstaan was, er waren van 2 kanten dingen gezegd en hij wilt niet over de vloer komen als de baby hier is, moeten maar naar zijn huis volgens hem (woon nu wel weer bij m'n ouders) hun willen wel dat dingen uitgepraat worden.
Heb dit via Whatsapp duidelijk gemaakt en na bijna 2 weken voor het eerst geen reactie meer erop terug.
Vreemd en jammer, ik word er heel onzeker van. 😔
Begrijpelijk dat je er onzeker van wordt. Willen je ouders dat het uitgepraat wordt tussen jullie beiden of tussen hen en je vriend? Als hij dit niet wil en nergens op reageert kun je het (voorlopig) beter zo laten, denk ik. Heb je al hulp gezocht bij bijvoorbeeld de huisarts of praktijkondersteuner?
dan schreef op 14-11-2021 om 13:36:
Begrijpelijk dat je er onzeker van wordt. Willen je ouders dat het uitgepraat wordt tussen jullie beiden of tussen hen en je vriend? Als hij dit niet wil en nergens op reageert kun je het (voorlopig) beter zo laten, denk ik. Heb je al hulp gezocht bij bijvoorbeeld de huisarts of praktijkondersteuner?
Ze wilden dat het tussen ons allemaal uitgepraat word, en dat hij zijn excuses aanbied aan hen omdat hij ze aan de telefoon uitschold. Maar het waren ook al dingen uit het verleden, hij kwam bijna nooit bij mij thuis binnen (uitgezonderd de feestdagen).
Ik woon natuurlijk gewoon thuis en was meer bij hem maar doordat wij op elkaars lip zaten, ging het vorig jaar niet zo goed en bracht hij mij vaak ineens naar huis, dit hebben mijn ouders ook mee gekregen natuurlijk en dit allemaal onthouden, en zijn bang dat dit (dalijk) met baby ook gaat gebeuren.
Ook heeft hij momenteel nog steeds geen fulltime baan, werkt wel 3 uur per dag maar ook hier dreigt hij vaak mee te stoppen.
Als ik dit allemaal zo lees, denk ik dat je niet op hem kunt rekenen, nu niet en ook niet als de baby er is. Ik hoop dat je veel steun en begrip vindt bij je ouders.
