Geen sombere gevoelens mogen hebben -samengesteld gezin

Klaar

Als iemand al 3x "ga maar weg hier en zoek een eigen huis. dan ga ik wel alleen verder." zou ik er ver klaar mee zijn. Deze uitspraken geven je een onveilig gevoel en leggen een bom onder je relatie. Niet jij maar deze man heeft therapie nodig om uit te zoeken of hij wel een relatie met jou wil en hoe het samenwonen voor zich ziet. Op deze manier gaat het duidelijk niet werken. Je kunt niks opbouwen met iemand die zich star opstelt en niet ingaat op jouw bedenkingen en vragen en die dan ook nog zulke uitspraken doet.
Ik zou nog eens heel goed nadenken of ik niet echt een eigen huis weer zou gaan zoeken want dit klinkt allemaal helemaal niet OK.

klinkt niet zo aardig

ik zou denken dat jullie niet zo goed bij elkaar passen. Hij houdt niet van types die wat zwaarder op de hand zijn wellicht? Hoe was jullie relatie voor je ging samenwonen? Hoe oud zijn zijn kinderen, en hoe oud zijn de jouwe? Ik kan moeilijk beoordelen in hoeverre het mogelijk zou zijn om in het weekend dingen met zijn allen te ondernemen. En er zit natuurlijk een verschil in "niet alles" samendoen of niks samendoen. Wij doen als gezin wel heel veel samen, maar onze kinderen zijn dan ook nog vrij jong (7 en 10 jaar). Ik kan me zo voorstellen dat dat over een paar jaar anders is, en de oudste niet meer persé met alles mee wil doen.

kandelaar

ik zou me eerst even afvragen of je hém wat kwalijk neemt in het geheel van samenwonen en de 'afspraken' die jullie gemaakt hebben en zijn aandeel daarin.
Of heb je 'alleen' last van je eigen gevoelens en zou je daar graag hulp bij willen?

Als het allebei is, dan wordt het kritisch want dan gaat het over twee problemen. . . Dan is hij/zijn gedrag/de afspraken misschien wel de oorzaak en ja, dan moet je dat boven tafel krijgen met elkaar.

Als het alleen het tweede is, dan zou ik het "positief" brengen naar hem met de mededeling dat je inderdaad met iemand gaat praten om voor jezelf je gevoelens helder te krijgen omdat je na gesprek met hem erachter bent gekomen dat je het moeilijk onder woorden kunt brengen. Lang niet iedereen is namelijk in staat om op deze manier 'hulp' te verlenen aan zijn of haar partner, en misschien vindt hij het ook moeilijk en reageert daar horkerig door . . . Dus probeer het voor je zelf beter te krijgen zodat je daarna met hem samen aan de slag kan.

gr Angela

Lastige situatie

Dat je je draai nog moet vinden in deze nieuwe situatie lijkt mij logisch. Na vier maanden kun je niet verwachten dat alles een vloeiend geheel is. Dat moet groeien. Als dat betekent dat er nog behoefte is aan gescheiden uitstapjes, is het misschien nog te vroeg om iets anders te verwachten.

Door wat je zegt over de reactie van je vriend, begrijp ik dat jullie allebei in termen van 'tegenvallen' praten. Als jij tegen je vriend zegt dat het samenwonen met alles wat erbij komt kijken tegenvalt, moet je natuurlijk niet raar opkijken als je een gelijk antwoord terugkrijgt. Als je dat zelf niet doet, maar je krijgt dit antwoord wel keer op keer, dan vraag ik me af of je daar niet een gesprek over moet gaan voeren. Los van de kinderen... wil hij een leven met jou of niet?

Je hebt waarschijnlijk je eigen huis al opgezegd of verkocht, anders zou ik zeggen dat je inderdaad weer beter terug zou kunnen gaan naar je eigen huis. Niet persé om weer alleen verder te gaan, maar wel om de stress en druk van het samenwonen weer weg te nemen.

Maar als ik de strekking van je verhaal zo eens lees, vraag ik me wel af hoe de sfeer in jullie relatie zo snel verslechterd kan zijn. Hoe goed kenden jullie elkaar? Iemand die met mij omgaat, weet na een maand heus wel dat ik geen luchtig typje ben. Mijn hersens werken aan de lopende band, ik praat over veel wat me bezighoud, dus ook over gedrag en zo. Dus ik verbaas me dat hij nu opeens vindt dat je zwaar op de hand bent.

Tja

Volgens mij mislukt 70% van de samengestelde gezinnen, en als je heel snel en niet met instemming van alle kinderen gaat samenwonen wordt je kans op slagen niet groter.
Volgens mij heb je al heel wat als je harmonieus met twee aparte gezinnen kunt samenwonen. De rest heeft veel tijd nodig, soms wel 6 jaar.

Lees mijn post kandelaar

Kandelaar, ik laat zo'n twaalf jaar nu,. Lees mijn post: waar wrikt t eigenlijk. Mijn partner heeft zoon van 32 jaar thuis wonen Nog steeds. Na twaalf jaar wachten is hij nog steeds niet het huis uit met alle gevallen gevolgen van dien.

Wij hebben nu onze eerste gesprek gehad bij de psycholoog. Daar was de opdracht: Wat wil je zeker in jouw relatie hebben.

Dat zoiets stroef gaat kan ik mij voorstellen. Maar dat horkig
Gedrag van jouw partner is ongepast.

Gebruikt mijn huiswerk van de psycholoog alvast en laat je niet onheus behandelen.

Sommige schrijvers hier zeiden tegen mij:krab eens achter hè oor of t echt wel goed zit. ... Dus die wijsheid pas ik aan jou

Sterkte meid

Wat ik zou doen.....

en ik zit niet in jouw situatie. Dus het is echt mijn eigen gevoel.
Als mijn partner 3x zegt: ga maar weg hier en zoek een eigen huis. dan ga ik wel alleen verder.
Dan meld ik aan hem: "dit heb je nu drie keer gezegd, bij de volgende keer ga ik inderdaad weg. Aan jou de keus!"
En dat dan echt serieus menen. Zo wil je toch niet behandeld worden!

Reacties

Bedankt voor jullie reacties!
Ik hou enorm veel van hem. De ochtend voordat hij weer zn uitspraak deed dat ik het huis uit moest zei hij nog 'ik hou ontzettend veel van je, dat staat buiten kijf.' Het lijkt wel alsof ie het als pressiemiddel gebruikt om mij anders te laten reageren...maar dat vul ik helemaal zelf in.
Zijn kinderen zijn 11 en 13, de mijne 5 en 7. 1 van zijn kinderen had de scheiding nog niet verwerkt toen we gingen samenwonen en dat zorgde bij iedereen voor stress. Ik heb me heel erg op de achtergrond gehouden en nu gaat het een stuk beter. Mn vriend zn zoon is nu altijd vrolijk als hij bij ons is, hij lijkt wel een klein beetje gewend aan de sutuatie inmiddels en dat is heel gaaf om te zien! Maar met 'ons' gaat het ineens een stuk slechter. Ik heb nu pas verteld hoe moeilijk ik sommige dingen vind en dat ik daarom hulp wil.
Ik heb ook meerdere malen tegen hem gezegd dat hij niet kan verwachten dat we binnen 4 maanden alles gladjes hebben lopen.... Duurt inderdaad wel 4 tot 7 jaar. Maar dat is voor hem allemaal te lang lijkt het. Ik miet dus heel rap ophouden met 'zeuren' anders kan ik vertrekken. Maar idd (ik weet even niet meer wie het schreef) ik heb eerlijk gezegd geen zin om weer een relatie op te breken....moeten mn kids weer weg bij iemand (is dan niet hun vader maar ze zijn zo gek op hem)..... Maar misschien mieten we idd wek weer gaan latten, ik heb geen huis meer nu. Sta nog wel ingeschreven op woningen sites.

Moedeloos/hoopvol, misschien kan je je huiswerk aan me doorsturen? Klinkt vast stom maar aan dat soort vragen heb ik heel veel en ik kan ze niet zelf bedenken.....ik ben ook heel benieuwd hoe het met jou verder gaat..

Huiswerk

Wat wil je zeker in jouw relatie hebben - is t huiswerk

Ff jouw post uiteen zetten;

Het lijkt wel alsof ie het als pressiemiddel gebruikt om mij anders te laten reageren> >>> als je pressie voelt dan is dat t gewoon. Dat verzin je niet . DAT VOEL JE.

Jouw anders te laten reageren>>>>je mag jezelf niet zijn, t komt hem niet uit, dus mag jij veranderen/anders worden.
Klinkt niet alleen als bedreiging, t is r een vorm van mishandelen.

Ik moet dus heel rap ophouden met 'zeuren' anders kan ik vertrekken: zijn wil is wet. Weer een bedreiging is vorm van mishandelen

Dat je geen zin hebt om te breken, verhuizen, jouw kinderen iets te ontnemen. Je ontneemt jouw kinderen nu WEL IETS. Dat is een veilige omgeving bieden. Ik voel dit niet als veilige omgeving, voor jou niet en voor jouw kinderen niet.

Maar goed ik hou sowieso niet van dit soort types die verbaal agressief zijn. Daarom ben ik blijven latten totdat mijn zoon uit huis ging op zn negentiende. Mijn partner is helemaal niet agressief hoor...ff vvoor de duidelijkheid.

Je hoeft niet alles alleen te doen. Vraag Hulp bij een hulpverlenendeinstantie bij jou in de buurt.

Hij vind mij zwaar op de hand "want in gewone gezinnen doe je ook niet alles samen."
Je bent wel goed genoeg om het bed zeker samen te delen? Waarom mag je niet het gezelschap van zijn kinderen delen?

Daarin voel ik afstand, mijn en dein verhaal, hij wil jou niet verbinden met wat van hem is.

Wil je alle activiteiten samen doen of dat eens in de zoveel tijd elk ouder apart iets doet met eigen kinderen?
Indien hij alle activiteiten alleen met zijn kinderen wil doen en jij gezamenlijk, dan verschillen jullie ook qua verwachting van elkaar.

Dat zit t in de basis al goed fout, wegjagen, bedreigen, kleineren, niet naar jouw luisteren, eigen leven leiden en eigen gang gaan, kil en koud geen empathie voelen voor jou

Samen doen

Ik hoef niet perse alles samen te doen, ik vind het ook heerlijk om met mijn jongens op pad te gaan! Ik mis dus alleen wel het 'samen' gevoel maar misschine ben ik wel degene die te snel wil. Ook al weet ik dat het een proces van jaren is.
Mijn vriend is op zich ook niet agressief maar ls hij zich in een hoekje gedreven voelt, dan is ie echt oorlog aan het voeren met me. Dan is het geen discussie meer of meningsverschil.

Kaaskopje, ik vind het ook vreemd hoor dat hij me ineens zwaar op de hand vindt. Ik vermoed dat het komt omdat er teveel in zijn eigen hoofd speelt. Hij heeft heel wat ballen hoog te houden en kan mijn 'gezeur' er denk ik niet bij hebben. Maar dat zegt ie niet, in plaats van dat aan me te vertellen zit ie op me te vitten.

Ik denk wel dat ik iets teveel met mezelf bezig ben... misschien dat ik toch ff nèt iets teveel in mijn eigen 'zieligheid' blijf hangen. Ik heb mezelf een aantal weken gegeven om daar uit te komen en anders ga ik alsnog een psych bellen.
Gek genoeg heeft het kletsen met jullie me toch wat lucht gegeven!! Dank jullie daarvoor! En als iemand nog iets erover te zeggen heeft, doe het vooral... ik blijf leren namelijk

grenzen

Dit is ook een periode dat jullie grenzen aan het bepalen zijn, en eerlijk gezegd klinkt het niet alsof jij voelt dat jouw mening en grenzen belangrijk zijn. Het klinkt alsof je eigenlijk vindt dat hij het recht heeft de grenzen te bepalen.

Iemand 3 keer tegen je te laten zeggen dat je dan maar ergens anders moet gaan wonen, is wat mij betreft de mat onder je relatie wegtrekken. Hij geeft een grens aan: je moet je niet zo gedragen, want dan moet je maar weg. En jij.... hebt dit geaccepteerd, want je bent er nog steeds. Mijn enige excuus voor er nog zijn is dat hij op zijn knieen om vergeving heeft gevraagd. Dit is GEEN stabiele bodem voor jou en je gezin, en als hij dit durft in het begin, dan zie ik de situatie over een jaar erg somber in.

Ik zou dus hier heel duidelijk mijn strepen zetten en weer gaan latten.

nouja

Ik kan me er toch wel iets bij voorstellen, al is het dan heel onhandig zoals hij zich uitdrukt.
Het klinkt alsof hij zich klem voelt zitten. Tussen jou en je (onrealistische?) verwachtingen en het tempo van zijn eigen kinderen.
Eigenlijk denk ik dat jullie te snel zijn gaan samenwonen, maar goed daar moet je nu toch mee dealen.
Ik kan me voorstellen dat hij twijfels krijgt als blijkt dat samenwonen hem meer stress geeft dan positiviteit. Ik weet ook niet hoe je die somberheid tov hem uit, maar kan het zijn dat je daarmee toch ook wat manipuleert?

Ik denk dat je zelf positiever moet gaan worden. Doe zelf je aandeel in het smeden van een gezin; investeer fors in de relatie met zijn kinderen. Waarbij je hen natuurlijk het tempo laat bepalen.

Jota

Ik weet eigenlijk niet of je het manipuleren noemt maar bijvoorbeeld: ik wil een bepaalde aandacht die ik nu niet krijg. In eerdere relaties was die er wel, misschien ben ik daardoor wel verwend geraakt? Maar ik krijg die aandacht waardoori k me heel somber voel. Uiteraard is het een optelsom, zoals ik al eerder schreef, ik vind het ook moeilijk om mijn plek te vinden in het gezin. Mijn kids hebben daar overigens een stuk minder moeite mee. De dartelen overal tussendoor gelukkig.
Je hebt een goed punt die ik zelf ook al bedacht had, door positiever te gaan worden. Het lijkt nu alsof ik in mijn eigen sores blijf 'hangen'.

Ik vind wel dat hij als een klein kind om zich heen slaat als we een discussie/ruzie hebben. Alsof hij me opzettelijk wil kwetsen ipv een constructief gesprek te voeren. Ook als hij zegt dat ik dan maar weg moet gaan, zegt hij dat zonder enige emotie en zet doodleuk uiteen dat ik nog 3 maanden de tijd heb.
Overigens is daar nu niks meer van te merken. 3 dagen geleden was dat nog aan de orde en nu wil ik niet zeggen dat alles koek en ei is maar er is weer een hoop liefde en begrip.

DC ik heb inderdaad wel het idee dat als het er op aankomt.... híj de grenzen bepaalt. Daar moet ik iets mee. Ik heb ook zo mn grenzen inderdaad!

Nu bespreken

Ik denk dat je nu, nu alles weer koek en ei is, wel rustig, vriendelijk met hem moet bespreken hoe destructief zulke opmerkingen (dan moet je maar weggaan) zijn. Dat je ook in een ruzie moet opletten dat je de ander niet kwetst. Je zou verwachten dateen volwassene dat weet, maar hij blijkbaar nog niet...

Ik begrijp het niet helemaal

Jullie hebben een relatie van 2 jaar en wonen 4 maanden samen. Het lijkt mij dat je elkaar dan toch wel behoorlijk moet hebben leren kennen. Hoe was de periode van latten? Was hij toen zo anders? Indien dat het geval is, heb je dat dan al eens met hem besproken?

Ik heb een relatie van 4 jaar. We wonen nu drie maanden echt samen. Ik kan gelukkig zeggen dat ik totaal niet heb wat jij hebt. Ik voel met veilig en thuis. Over mijn emoties kan ik prima met hem praten. Wij zijn beide gescheiden omdat onze partner niet meer wilde. Van ons beide hadden onze partners al een nieuwe partner op het oog. Wellicht helpt dit om elkaar beter te begrijpen. Als mijn partner zulke dingen zou zeggen tegen mij, dan was ik allang vertrokken.
We deden al veel als gezin. Onze kinderen willen erg graag bij elkaar zijn. Er is echt teleurstelling als ze merken dat ze elkaar meer dan twee weken achterelkaar niet zien.

Ik denk dat je juist eerst uitstapjes moet gaan doen met elkaar, vakantie samen vieren om elkaar goed te leren kennen. Dat geldt voor jou en je partner, maar ook voor de kinderen.

Maar wacht eens even

Ik weet niet hoe zo'n gesprek gaat waarin je vriend zegt dat je beter kunt gaan. Ik weet niet hoe hij het zegt, wanneer hij het zegt en ik heb geen idee wat jij allemaal gezegd hebt daarvoor. Ik durf te zeggen dat ik vind dat hij zich onhandig uitdrukt maar ik wil hem nou niet gelijk afserveren. Maar hee, wie ben ik.

Wat ik me afvroeg: was het vooral jouw ding om te gaan samenwonen? Kan het zijn dat jij eerst 'zeurde' om te gaan samenwonen en nu (in zijn ogen) 'je zin hebt' en het is nu nog niet goed? Kan het zijn dat je vriend zich hierin machteloos voelt en die machteloosheid super onhandig uit?

Ik heb geen idee wat je bedoelt met dat je bepaalde aandacht wil en gewend ben te krijgen? Het klinkt een beetje diva achting of kinderlijk voor mij? Als bedoelt dat je op dit moment geen echt contact hebt/voelt met je vriend zou ik daarop insteken. En in het gesprek met hem op zoek gaan naar een constructieve oplossing. Afspreken dat je af en toe de tv etc uitzet en even praat met aandacht. Bijvoorbeeld tijdens een wandeling of autorit ( tegenover elkaar aan tafel gaan zitten is nl ook zo wat). Zonder kinderen als dat kan.

En verder zou ik even een poosje focussen op het positieve, kijken naar wat goeie momenten zijn, wat wel werkt. En als je met iemand gaat praten is dat natuurlijk prima maar pas op dat je niet elk gesprek wilt herkauwen met je vriend.

Ik vul natuurlijk een aantal dingen in dus zal ongetwijfeld de plank mis slaan her en der.
Nog even als hart onder de riem: een bekende van me hadden ongeveer hetzelfde: allebei een kind, samen gaan wonen en toen ging de man als zijn kind er was alleen met zijn kind op stap en zag de vrouw dan amper staan. Ze zijn nu ruim twintig jaar verder en hebben een fijne relatie. Alle kinderen inmiddels het huis uit, ook de gezamenlijke. Ze kijkt terug op die periode als een periode, meer niet.

Het komt dus zeker vaker voor.

Herkenbaar

al is bij ons geen sprake ve samengesteld gezin.
Partner hier kon in het begin v onze relatie ook zo kinderlijk uit de hoek komen.
Niet om hem goed te praten, want ik vond dat ook heeel lastig, maar partner hier meende er nooit iets van en was de boosheid eenmaal over dan was het wat hem betreft weer helemaal oke...

Maar ik zie hierin wel steeds meer mijn eigen aandeel. In plaats van zelf een positieve draai aan dingen te geven kon ik ook heel verongelijkt doen...

En hee, je mag dan verwend zijn, maar die relaties hebben hoe dan ook niet stand gehouden! Je bent nu met hem! Zie er het positieve van in; hij kiest voor zijn kinderen, dat is ook goud waard!

(maar voor mij helaas ook herkenbaar, die hang naar aandacht, lastig!)

Relativeren

Paddington, we zagen elkaar niet heel veel toen we nog aan het latten waren. We deden veel apart met onze kinderen en werkten natuurlijk ook beide full time. Dan heb je ook nog sporten en je sociale contacten. Heel veel tijd samen brachten we dus eigenlijk niet door.
Fijn dat het zo goed met jullie gaat!! Hebben jullie niet (gehad) dat als zijn emmertje een beetje vol zat, dat hij dan anders (minder begripvol misschien?) op je reageerde?
Ik heb het idee dat dat bij mijn lief weleens aan de hand is

Advocaatvdduivel, We hebben samen besloten om te gaan samenwonen. De woning die ik huurde werd verkocht en stond voor een behoorlijke beslissing. Òf een eigen woning zoeken waar ik voorlopig wel in zou blijven wonen (ik steek er dan geld in en ik wilde mijn kinderen niet weer verkassen als we later toch gingen samenwonen) of dan toch, wat eerder dan gepand, samen gaan wonen. We hebben daar samen meerdere gesprekken over gevoerd die heel rustig en normaal verliepen. Nu, als we ruzie hebben, verwijt hij mij dat ik de druk op het samenwonen heb gezet. Ik moet hem dan echt aan de gesprekken herinneren en dar realiseert ie zich dat dat inderdaad zo gegaan is. Ik heb echt het idee dat alle ballen die hij hoog moet houden, er soms een paar teveel zijn.
Overigens ben ik ook niet makkelijk hoor! Ik ben geen diva maar heb nooit mijn best hoeven doen om aandacht te krijgen... van mannen niet maar ook van familie, vrienden en collega's niet. En nu tref ik iemand die volledig zijn eigen weg gaat en dat is wennen merk ik.
Ik denk wel dat hij zich soms machteloos voelt omdat ik wel door kan drammen als hij bijvoorbeeld niet met mij samen een paar dagen weg wil omdat hij andere dingen te doen heeft (die overigens niet kind-gerelateerd waren). Ik voelde me ontzettend afgewezen (we doen bijna niks samen en ik had een paar dagen weg geregeld voor mijn verjaardag)..ik ben dus alleen gegaan maar ik vond het verschrikkelijk.

Ik probeer overigens wel echt vanuit mezelf te praten als we ruzie hebben. Dat doet hij dan weer niet. Hij wijst voornamelijk met zijn vinger en ook als ik weer toenadering zoek, wijst hij dat meteen af. "Ik ben nog oorlog aan het voeren en dan kom jij weer naar me toe. Dat is te vroeg."
Pas als we weer goed zitten samen dan kan hij 'normaal' met me praten. Maar in tde tussen tijd heeft hij me behoorlijk gekwetst met opmerkingen die bij mij wel behoorlijk blijven hangen. Hij zegt dat hij vaak achteraf niet eens meer weet wat hij gezegd heeft.

Je hebt goede punten hoor AdvocatvdDuivel! En ik vind het gaaf dat jij me niet met een wijzend vingertje beschuldigt maar met respect me op een aantal dingen probeert te wijzen Je tip om te focussen op het positieve vind ik een hele goede! Na de ruzie van zondag realiseerde ik me dat ik beter kan relativeren als hij soms óók vertelt wat zijn angsten of pijnpunten zijn. ik heb een kaartje geschreven en zijn werktas gestopt waarop ik een aantal dingen had geschreven en uiteraard dat ik van hem houd en heb ik hem gevraagd of hij zijn angsten met mij wil delen. Hij vond het geweldig en werd emotioneel. Dat zijn dingen om op voort te borduren, in het positieve bedoel ik dan!

tijd samen

die moet je echt "stelen". Als je moet afspreken om elkaar te zien, heb je vanzelf aandacht voor elkaar. Maar samenwonen draait vooral om de gewone dingen van het leven. Laatst genoten wij enorm van het feit dat alle kinderen op schoolkamp waren. We kookten dingen die zij niet lusten en hadden lol, terwijl we gewoon thuis waren. Maar als de kinderen er zijn, draait alles nu eenmaal om hen. Het scheelt dat de kinderen van ons beiden zijn, daardoor vormen ze vanzelf een verbinding die jullie op een andere manier moeten zoeken. Daar moet dan dus wel iets meer moeite in gestopt worden, maar wel in overleg en niet als eis van jou: ik wil nu aandacht! Waar heeft hij eigenlijk behoefte aan? Hij moet zijn huis nu delen, letterlijk ruimte maken, dat is nogal wat. Misschien vindt hij dat enorm wennen?