Geen idee wat ik moet…. Relatie veranderd na sterfgeval

Hoe veel tijd zit ertussen het afscheid en nu?

Ik heb zes jaar geleden iets dergelijks meegemaakt. Vijf jaar heeft die nare sfeer stand gehouden omdat schoonfamilie het zo liet doorsudderen. Zelfs tijdens het jaar na haar overlijden, voelde ik nog afstand met schoonfamilie. Zo werkt de hiërarchie binnen een familie. Sinds kort, nu het slijt, merk ik pas verandering naar mij toe.

Maar het heeft wel pijn gedaan; jarenlang deel van familie en dan de constatering dat je er ergens niet deel aan neemt. Het geeft ook ertoe geleid dat ik naar mijn man toe minder mededeelzaam werd en problemen alleen ging oplossen ipv delen. Dat is niet goed voor je relatie.

Dus probeer dat laatste te voorkomen; blijf open naar je man. Niet over je ongenoegen naar zijn moeder maar wel over andere zaken die binnen een gezin belangrijk zijn. Sterkte.

Dat lijkt me heel heftig anoniempje. Is het op de één of andere manier nog mogelijk om hierover een keer te praten met je schoonmoeder- om haar zo vriendelijk mogelijk aan te geven dat je graag een keer zou willen horen waarom ze zo uitviel?

Rondom dood en overlijden kunnen mensen volstrekt onreeel reageren. Misschien heeft ze hier zelf nu ook andere gevoelens over.

Als je zonder oordeel (ik snap dat dat lastig is maar zie het als min of meer even de weg kwijt zijn bij zo’n overlijden) haar verhaal kunt aanhoren en kunt zeggen wat het met jou gedaan heeft, ontstaat er mogelijk weer wat ruimte.

'Wij kwamen bij hun huis aan en ik stond in de deurpost te kijken hoe de
uitvaartondernemer hem verzorgde. Ik vind zoiets interessant (vat dit
niet verkeerd op). Ik heb bij meerdere sterfgevallen het hele proces
mogen verzorgen wat ik erg dankbaar vind.'

Kan het zijn dat dit verkeerd gevallen is bij schoonmoeder? Zoals jij het beschrijft vond je het interessant wat de uitvaartondernemer deed, je beschouwde het als een proces, je keek naar de handelingen.

Het is mogelijk dat je schoonmoeder het niet passend vond dat jij zo naar haar net overleden man stond te kijken. Verkeerde nieuwsgierigheid of zoiets.

Het kan best zijn dat je helemaal overtuigd bent van je goede bedoelingen en intenties. Maar op zo'n moment kan iets helemaal in het verkeerde keelsgat schieten.

Praat daar eens over met je man, wellicht herkent hij dit. Ga dan niet tegen hem aanpraten over hoe goed jij het allemaal bedoelde, maar vraag wat je kunt doen om dit te herstellen, iets wat eigenlijk onherstelbaar is. Misschien kan hij aan zijn moeder overbrengen, dat je beseft dat het een verkeerde indruk heeft gemaakt en dat je dat spijt.

Tsjor

Dat je schoonmoeder zo uitviel kwam omdat jij naar het verzorgen van haar man keek, na zijn overlijden? Is daar, in de kern, de onmin over ontstaan? Door emoties is ze vreselijk uitgevallen tegen je, ze had je ook neutraal kunnen vragen afstand te nemen in een ander vertrek. Je bent "uiteindelijk" naar buiten gegaan, je had geen idee wat je fout deed. Daar is het fout gegaan. Ik vermoed dat je "interesse" in het afleggen nu wat ongepast was. 

Je schrijft zelf dat je door "ervaring" wat anders tegen overlijden en afscheid aankijkt, dat klinkt wat zakelijk. Misschien is dat ook zo gevoeld door je schoonmoeder? 

Je schrijft, "mijn schoonmoeder begon te schreeuwen" .. wat schreeuwde ze dan? Daar kan je misschien uit halen wat er aan de hand was?

Zou het mogelijk zijn om deze maand een keer naar haar toe te gaan met een bos bloemen en het goed te maken. Vraag hoe het nu met haar gaat, laat haar maar praten. Als er iets is gebeurd wat ze niet fijn vond, bied je excuses aan, dat dat zeker niet jouw bedoeling is geweest en dat je graag weer de goede band wilt herstellen, want je schrijft dat het daarvoor altijd heel fijn was. Wie weet werkt dit, verder niet te veel oude koeien uit de sloot halen, het zijn al geen praters, wie weet lossen ze problemen altijd op deze manier op. Zand erover en door (ik ben meer van het uitpraten, maar niet iedereen kan dit)

Ik sluit me aan bij de vorige reacties. Uit het verhaal maak ik op dat jij in de deurpost stond te kijken naar het verzorgen van je schoonvader omdat het het interessant vond. Je schoonmoeder heeft dit op één of andere manier verkeerd opgepakt en is tegen je uitgevallen.

Er is sprake van slaapmedicatie (reageerde je misschien wat vlakker op haar uitval dan je normaal gedaan zou hebben?) en bovendien geef je aan eigenlijk niet te begrijpen wat je fout hebt gedaan.

Kortom: tijd om zaken eens uit te spreken. Jij hebt door je gedrag je schoonmoeder erg gekwetst. Je bent 'op je hart getrapt' en snapt niet waarom zij zo tegen je tekeer ging.

Het is misschien makkelijker gezegd dan gedaan, maar ik zou mijn emoties in dit geval proberen te parkeren en te luisteren wat haar nu echt dwars zit. Er is iets gebeurd in die kamer waardoor jullie verhoudingen van het ene moment op het andere verstoord zijn geraakt. In verse rouw komen dingen heel direct en ongenuanceerd binnen. Dat maakt het gedrag van je schoonmoeder niet goed te praten, maar wel beter te begrijpen.

Ook je vriend zit in rouw. Hij is immers zijn vader verloren. Een half jaar is dan echt nog niet zo lang maar dat zul je zelf ook herkennen (als je zegt dat je het helaas al een aantal keren hebt meegemaakt). Ook bij hem geldt: woede-aanvallen zijn niet goed te praten, maar wel beter te begrijpen als je je realiseert dat hij verdriet heeft. Als hij voor het overlijden van zijn vader geen driftkop was, dan komt dat vast wel weer goed.

Ik kan me voorstellen dat jouw fascinatie bij het werk van de uitvaartondernemer niet goed viel bij de moeder van je partner. Maar jouw grootste probleem is niet dat de relatie met haar bekoeld is.

Ik zie een patroon.

De vorige relatie is geeindigd in een vechtscheiding, en je hebt je heil gezocht bij een partner die je buiten sluit en zulke  extreme woedeaanvallen heeft waardoor er regelmatig dingen kapot gaan en er niet over te praten valt ?  

Je zegt dat je geen slecht meisje bent. Verdien je dan  niet meer dan dit?

ms vond ze het respectloos, dat je daar zo met interesse naar stond te kijken. De handelingen die daarbij gebeuren, vind ms niet iedereen prettig dat je daar naar kijkt. Daar ligt dan toch de overledene ook naakt en wordt gewassen? Kan mij best voorstellen dat jouw schoonmoeder vindt dat jij daar niet bij hoort te kijken. De manier waarop je het omschrijft komt inderdaad zakelijk over. Alsof je beroepsmatig daar aanwezig was. Ik kan mij herinneren dat ik heel overstuur uit school kwam op 16 jarige leeftijd, toen ik hoorde dat mijn oma overleden was. Thuis aangekomen, huilde mijn moeder niet eens maar was het ook allemaal direkt zo zakelijk voor mijn gevoel. Daar was ik best wel boos/gekwetst om. Ik denk dat daar het probleem ligt. Je schoonmoeder zal het heel onprettig hebben gevonden dat jij daar zo bij stond te kijken als schoondochter met je emoties ms wat afgevlakt door de slaapmedicatie.

je schrijft "Ik heb bij meerdere sterfgevallen het hele proces mogen verzorgen wat ik erg dankbaar vind".  

Het is natuurlijk wel handig om je schoonmoeder te vragen of het gewenst is dat je erbij staat.