Geen contact zus geloof
Onze zus is jaren geleden in een relatie gestapt met een man die moslim is. Ze zocht dit zelf op en had in de tiener jaren een afkeer van onze westerse maatschappij. Ze was veel op zichzelf en zonderde zichzelf vaak af. Gesprekken hierover waren negatief richting alles wat men hier doet in het westen, kleding politiek opvoeding etc. Uiteindelijk ging ze trouwen en door haar geloof wilde ze niet aan allerlei familie dingen deelnemen, kerst pasen etc, ook uit eten was een probleem, eigenlijk was alles een probleem. Telkens was er een groot desinteresse en egoïsme die van haar kant heel erg aanwezig was, onze manier van zijn is niet aansluitend bij haar nieuwe religie. Als ze bij onze ouders kwam waren ze binnen 10 minuten ook weer weg, altijd een excuus hiervoor om niet te blijven. Ondanks alles werd ze geaccepteerd en gingen vooral mij ouders langs helpen met de kinderen etc. Dit gingen wij als siblings niet doen maar we deden ons best toch nog contact te onderhouden.Onze ouders kunnen haar moeilijk loslaten. Maar door de onvoorwaardelijke aandacht van hen, liep ze eigenlijk nog meer over ze heen en ons. Toen mij ouders 60 jaar werden wilden ze niet komen, want restaurant was niet geschikt voor haar religie dit terwijl er ook vegetarisch is wat zij prima kunnen eten.Week later gingen ze er wel heen met hun eigen gezin. Mijn ouders voelen dit gedrag als heel naar maar durven het niet te bespreken of met mondjes maat waardoor er altijd een excuus komt vanuit haar. Religie, ik kon niet, ik was ziek etc etc. Dit is maar 1 voorbeeld van de vele.
Ik heb zelf mij best gedaan om contact te onderhouden, dit komt altijd van mij kant. Ik moet zelf naar hun toe of ik regel afspraakjes met onze kinderen om een vorm van contact te behouden. In onze relatie laat ze vaak mij zitten en neemt geen verantwoordelijkheid. Neemt nooit contact als je hulp vraagt kan ze nooit. Lig je in het ziekenhuis laat niks horen.Samen iets doen is moeilijk moeilijk. Dit jaar heeft ze aangekondigd ook geen kinderverjaardag te willen vieren dus ook niet bij ons langs te komen. Dit zou betekenen dat we niks meer als familie nog gezamenlijk ondernemen. Onze kinderen snappen dit niet 6 en 9 jaar want Hun tante wil ze dan niet bezoeken. En de neefjes en nichtjes zien elkaar dan ook niet.
Ik ben hier boos over omdat ik dit sneu ook vindt voor mijn kinderen. Het lijkt een dood paard waarin eigenlijk alles 1 richting is. Wat zouden jullie doen met zo'n relatie? Ze lijkt nul interesse of investering in familie te willen doen, haar geloof veroordeelt ons als gezin en wil niet normale familie dingen hierdoor ondernemen. Daar buiten bestaat er ook heel weinig contact. Eigenlijk neemt ze zo volledig afstand zegt wel andere dingen samen te willen doen. Maar in praktijk horen we nooit iets van ze, buiten eigen initiatief of een kinderverjaardag. Die ze dus ook niet meer wil vieren.
Wat zouden jullie doen met zo'n zus? Laten gaan en dan zie je ze dus eigenlijk bijna nooit? Meeste familie zien elkaar juist bij feestelijke gelegenheden maar wat als diegene dat al niet wilt. Ze is eigenlijk ook een totale vreemde geworden door haar gedrag de laatste jaren, alles is zo extreem.
Je zus heeft een bepaalde keuze gemaakt. Hoe moeilijk en pijnlijk die keuze voor jou ook is, het is haar keuze. En keuzes hebben consequenties.
Ik zou haar laten weten dat je het jammer vindt dat ze niet op de verjaardag van je kinderen wil komen en verder ook geen behoefte aan contact lijkt te hebben, maar dat jij wel open staat voor contact.
Je kunt haar uiteindelijk niet dwingen. Ik zou het ook lastig vinden, maar uiteindelijk komt contact wel vanuit twee kanten, in ieder geval voor een deel. Dat jij het initiatief neemt is één ding, maar als zij niet in gaat op uitnodigingen, dan is dat jammer maar niet iets waar jij verantwoordelijk voor bent.
Het klinkt ook wat extreem allemaal, bijna sektarisch. Mijn islamitische collega's gaan ook gewoon mee naar etentjes van werk. Meestal is er wel iets van halalvlees geregeld en anders eten ze kip of rund of vegetarisch. Hun kinderen gaan ook gewoon naar normale scholen, hebben ook niet islamitische vrienden, gaan naar feestjes etc.
Je hoeft toch niet met iedereen op dezelfde lijn te zitten qua levensovertuiging en levenswijze?
Ik zou zelf denken dat ik er wel genoeg energie in heb gestopt. Zoals je zelf zegt, je kan haar niet dwingen. Heel erg jammer, voor jullie kinderen, voor jullie als zussen en voor je ouders. Maar het is haar leven, haar keuze, en die moet je respecteren.
Om voor jezelf rust hierin te vinden zou ik een keer tegen haar zeggen (of in een brief schrijven) dat je het jammer vindt dat zij geen/zo weinig contact wil. Dat jij er heel erg aan hebt getrokken maar dat dat jou teveel kost aan energie en emoties. Dat ze op elk moment welkom is bij jou, dat je deur altijd open staat voor haar, maar dat je het initiatief nu bij haar laat. Zo hoef je niet bij elke gelegenheid na te denken over hoe je het voor haar goed (genoeg) doet en of ze wel of niet komt. Scheelt jou een hoop gedoe.
Sterkte!
Ik zou het lijntje niet helemaal doorknippen maar wel maar minimaal contact houden: bijvoorbeeld twee keer per jaar eens bellen of een aantal keer per jaar een kaartje sturen en verder alleen contact met haar hebben als je elkaar een paar keer per jaar toevallig bij je ouders ziet. Ik zou alle ideeën over hoe dat contact eruit zou moeten zien loslaten en alleen maar zorgen dat er geen ‘echte breuk’ plaatsvindt. Ik zou geen brief schrijven. In mijn ervaring geeft dat maar drama en is de kans groot dat je gekwetst wordt. Niet omdat het verkeerd is om je gevoelens uit te spreken maar omdat je zus er geen blijk van geeft zich iets aan te willen trekken van de gevoelens van andere mensen. Misschien wordt ze ooit nog milder en wijzer, dan kan je er alsnog over praten als het conflict niet op de spits is gedreven en er een minimaal lijntje is gebleven. Nu lijkt het me de energie niet waard, als ik lees wat je allemaal al hebt geïnvesteerd en wat dat (niet) heeft opgeleverd.
MamaE schreef op 18-09-2023 om 15:04:
Het klinkt ook wat extreem allemaal, bijna sektarisch. Mijn islamitische collega's gaan ook gewoon mee naar etentjes van werk. Meestal is er wel iets van halalvlees geregeld en anders eten ze kip of rund of vegetarisch. Hun kinderen gaan ook gewoon naar normale scholen, hebben ook niet islamitische vrienden, gaan naar feestjes etc.
Je hoeft toch niet met iedereen op dezelfde lijn te zitten qua levensovertuiging en levenswijze?
MamaE, ik weet 100% zeker dat je het niet zo bedoelt, maar je schrijft ‘gaan gewoon naar normale scholen’ als tegenstelling van islamitische scholen. Dat kan je tegenwoordig niet meer zo zeggen, want de implicatie is dat islamitische scholen dus niet normaal zijn. Ik wil het je meegeven, want hier ben je anoniem, maar dan kan je besluiten om er op te letten als je met mensen praat.
Het klinkt alsof ze steeds extremer worden in hun geloof. Een strikte moslim viert geen verjaardagen of jubilea. Mija geeft goed advies vind ik.
Het maakt op mij de indruk dat het geloof gebruikt wordt als excuus om het contact te ontlopen dat ze toch al niet wil.
Ik heb een collega die zich in haar tienerjaren tot de islam heeft bekeerd. Ze vast met ramadan, kleedt zich zeer behoudend, is rechtstreeks vanuit het ouderlijk huis het huwelijk ingegaan, want 'in ons geloof woon je niet samen voor je getrouwd bent' maar ze heeft een zeer warme band met haar ouders en brussen en doet gewoon mee met etentjes, feestjes, en dergelijke. Alleen drinkt ze geen alcohol en eet ze halal, wat eigenlijk nooit praktische problemen oplevert (wij zorgen als collega's natuurlijk dan wel dat we geen etentjes tijdens ramadan plannen en geen afdelingsuitjes naar een brouwerij organiseren). Waarmee ik maar wil zeggen: je kan een zeer belijdend moslim zijn zonder het contact met je on/anders gelovige familie te ontlopen.
Ik ben het eens met Mija: verbreek niet radicaal het contact, hou een dun lijntje gaande. Maar steek er verder geen energie in, zus heeft kennelijk besloten dat ze haar familie niet moet. Het geloof is alleen maar een extra argument om te doen wat ze toch al wilde doen.
Annaniem2023 schreef op 18-09-2023 om 16:40:
[..]
MamaE, ik weet 100% zeker dat je het niet zo bedoelt, maar je schrijft ‘gaan gewoon naar normale scholen’ als tegenstelling van islamitische scholen. Dat kan je tegenwoordig niet meer zo zeggen, want de implicatie is dat islamitische scholen dus niet normaal zijn. Ik wil het je meegeven, want hier ben je anoniem, maar dan kan je besluiten om er op te letten als je met mensen praat.
Zo bedoelde ik het inderdaad niet. Meer als in dat ze niet in een afgesloten zuil leven waarin ze enkel contact mogen hebben met mensen met dezelfde denkbeelden, thuisonderwijs, particuliere geloofsscholen etc.
Annaniem2023 schreef op 18-09-2023 om 16:40:
[..]
MamaE, ik weet 100% zeker dat je het niet zo bedoelt, maar je schrijft ‘gaan gewoon naar normale scholen’ als tegenstelling van islamitische scholen. Dat kan je tegenwoordig niet meer zo zeggen, want de implicatie is dat islamitische scholen dus niet normaal zijn. Ik wil het je meegeven, want hier ben je anoniem, maar dan kan je besluiten om er op te letten als je met mensen praat.
Nou, er zijn ook bijzondere scholen en speciale scholen en dus ook normale scholen.
En ja, islamitische scholen zijn niet normaal, die vallen onder bijzonder onderwijs. Net als de vrije school en katholieke en gereferormeerde scholen etc.
Moslims zijn niet van suiker hoor.
On topic: lijkt me heel naar als je zus zich zo terugtrekt. Ik heb dat in mijn kennissenkring wel vaker gehoord, dan wel met christelijk geloof maar ook dan was de familie niet goed genoeg meer, niet streng genoeg in de leer etc. Moeilijk om iemand dan nog te bereiken, want daarvoor moeten wel beide partijen willen. Het doet een beetje aan die autonome zus denken van het andere topic, maar hopelijk zonder de maatschappelijke en financiële complicaties. Het mechanisme lijkt wel een beetje hetzelfde, het licht zien en dan ineens boven de anderen verheven zijn in een alomvattend en onwrikbaar gelijk. Sektarisch inderdaad, maar de behoefte om zich boven de familieleden verheven te voelen komt toch uit de persoon zelf denk ik?
AnnaPollewop schreef op 18-09-2023 om 17:03:
[..]
Nou, er zijn ook bijzondere scholen en speciale scholen en dus ook normale scholen.
En ja, islamitische scholen zijn niet normaal, die vallen onder bijzonder onderwijs. Net als de vrije school en katholieke en gereferormeerde scholen etc.
Moslims zijn niet van suiker hoor.
On topic: lijkt me heel naar als je zus zich zo terugtrekt. Ik heb dat in mijn kennissenkring wel vaker gehoord, dan wel met christelijk geloof maar ook dan was de familie niet goed genoeg meer, niet streng genoeg in de leer etc. Moeilijk om iemand dan nog te bereiken, want daarvoor moeten wel beide partijen willen. Het doet een beetje aan die autonome zus denken van het andere topic, maar hopelijk zonder de maatschappelijke en financiële complicaties. Het mechanisme lijkt wel een beetje hetzelfde, het licht zien en dan ineens boven de anderen verheven zijn in een alomvattend en onwrikbaar gelijk. Sektarisch inderdaad, maar de behoefte om zich boven de familieleden verheven te voelen komt toch uit de persoon zelf denk ik?
Het ding met islamitische en ook reformatorische scholen is dat daar vaak enkel kinderen op zitten die respectievelijk (meestal vrij streng) islamitisch of nogal behoudend christelijk zijn. De meeste algemeen toegankelijke scholen zijn 'bijzonder' in de zin van katholiek, protestants-christelijk, vrije school, montessori, jenaplan, dalton, of een combinatie daarvan met een geloof. Daar zitten ook heel veel niet- of andersgelovige kinderen.
Het geloof hoeft geen ding te zijn als je dat er niet van maakt en iedereen elkaar in zijn waarde laat. Als je jezelf als moreel verheven gaat beschouwen omdat jouw familie niet bekeerd is en alles wat jij doet als 'beter' ziet en wat je familie doet als 'slecht', dan plaatst je zus zichzelf daarmee toch min of meer buiten de familie en andere sociale contexten. Dat is haar keuze en die mag ze maken. Ik zou ook een lijntje behouden, maar er niet oneindig veel energie in steken.
