geen contact met zoon, woont in t buitenland
Mijn zoon van 21 woont bij zn vader in t buitenland aan de andere kant van de wereld. Hij leerde zn vader pas kennen toen hij 18 werd. Ik heb hem dus alleen opgevoed naast een drukke baan.
Een heerlijk kind was t tot aan de puberteit toen ging t mis. Kwam in aanraking met drank drugs. Is hoogbegaafd , is dan ook begonnen op t gymnasium maar leerde nooit. Kwam uiteindelijk via VWO op t HAVO terecht en met een herexamen de school afgesloten.
Geen land mee te bezeilen. Diverse instanties gevraagd om hulp, psychiaters, psychologen, Jeugdzorg, huisarts/ 5 jaar ellende achter de rug en heeeeel veel stress. Ik heb hem uiteindelijk op straat gezet. Hij heeft toen zn vader gemaild en is naar hem toe gegaan. Na een jaar weer contact (door mij geintieerd) en we hebben nooit meer ergens over gepraat hij is toen korte tijd daarna weer bij mij komen wonen. Dat ging 3 weken goed en t hele riedeltje begon weer van voren af aan. Drugs, drank, niet werken laat staan studeren. snachts leven overdag slapen en niets uitvoeren. Hij heeft heel veel schulden gemaakt zoals boetes, zorgverzekering, telefoon, zaken op afbetaling
Ik heb n ticket voor hem gekocht naar zn vader en hem er heen gestuurd.
nu totaal geen contact meer. Niet via FB, geen telefoon, geen mailadres. Ook zn vader neemt geen contact met mij op terwijl we een prima relatie hebben.
radeloos wordt ik hier van vooral met deze dagen (december)
Ik heb zelf hulp gezocht bij een psycholoog dat heeft geholpen maar de pijn blijft het is alsof je kind is overleden. Ik heb m al 15 maanden niet gezien of contact gehad.
Vrienden zijn er niet meer over, dan voel je je extra eenzaam. Ik probeer er van alles aan te doen maar de pijn blijft, ik wil zeker niet zielig zijn dat ben ik ook niet. t is erg lastig om je gelukkig te voelen...
ben benieuwd of er meer mensen zijn in zo'n situatie....
ja...
Mijn zoon is al een jaar geleden weggelopen van huis, hij was toen 17 en nu 18. Hij is ingetrokken bij zijn vriend die hem helemaal heeft ingepakt. het contact met ons is helemaal afgesneden en hij wil ons niets vertellen over de reden.
Ik ben samen met mijn man, dus wij steunen elkaar in dit verlies. dat is wel anders denk ik. En ik probeer steeds afleiding te zoeken en te zorgen dat ik nietbij de pakken neer kan gaan zitten. Zo voorkom ik dat ik in een depressie schiet denk ik.
Wat een
intens verdriet voor jullie allebei. Afgewezen moeder; jouw verhaal denk ik te kennen. Wat triest dat het contact nu weg is.
Wil jullie beiden heel veel geduld en wijsheid wensen. Heb hier (gelukkig) geen ervaring mee, kan jullie niet helpen. Maar leef met jullie mee. Zo pijnlijk.
Verdriet...
Dat moet heel erg zijn lijkt me... Afgewezen moeder, ik denk ook je verhaal te kennen... Wat verschrikkelijk jammer dat het nu zo moet gaan...
Ik heb een goede vriendin die iets vergelijkbaars als jou heeft meegemaakt, Notea.
Toen zij gingen scheiden (met 4 kinderen) was oudste zoon woedend op z'n moeder (gek genoeg, vader was degene die ineens n nieuwe vriendin had, de kids ermee confronteerde, en de relatie opzegde). Getrouwtrek om de kinderen, waarna uiteindelijk 1 niet meer bij moeder kwam, 1 niet meer bij vader en twee min of meer heen en weer pendelden.
Vriendin had heel goede band met haar dochter, en de relatie met de ex werd uiteindelijk ook prima, bezoek bij verjaardagen v/d kinderen enz.
Tot opeens de dochter met volgens mij ook 17 ineens wegliep, nog wat streken uithaalde die een beetje leken op die van jouw zoon, en patsboem van het ene op andere moment geen contact meer met moeder had. Dat is nu zeker tien jaar geleden, en nog geen contact. Was ook leuke aardige, slimme meid. Ik zou dit nooit hebben bedacht bij haar.
Bij onze overbuurvrouw iets vergelijkbaar: ook goede band met dochter, die ook in de puberteit wel streken had; dochter krijgt destructieve relatie (vgl met het topic: heel erg uitgescholden), en ineens is dochter uit het leven van moeder. Dit is nu ook al zeker vier jaar aan de gang. Overbuurvrouw gaat er helemaal stuk aan. Ze doet dapper, maar haar lichaam trekt het niet...
Ik vind het onbegrijpelijk. Ik snap het mechanisme niet. Waarom, wat is er, waarom niet praten. Weet iemand of hier wel eens onderzoek naar is gedaan? Want is het te voorkomen, te voorspellen? Wat zit erachter? Worden de ouders dan als overcontrolerend of dwingend ervaren? Of zijn het gewoon verwende rotkinderen die uit hun leven gooien wat zij als lastig ervaren??
Maar goed, het lijkt mij verschrikkelijk!... En zeker als het dan nog je enige kind is...
Notea... het enige wat ik kan zeggen: ga (nog meer) aandacht en liefde aan jezelf geven. Jij hebt je kind gegeven wat je kon. Verder kun je nu niets. Het lijkt mij misschien wel nog erger dan alsof je kind is gestorven, omdat ook de herinneringen bezoedeld raken. Want je blijft jezelf afvragen of het dan niet echt was, of je je vergist hebt, wat je fout hebt gedaan. Je kind is ergens en wil jou niet zien... Dat blijft altijd vreten...
Misschien is er wel een praatgroep over, dat helpt denk ik. En ga iets doen wat je juist heel leuk vindt, ook al kost het jezelf moeite om je erheen te slepen. Ga die cursus schilderen die je altijd al wilde gaan doen, nu ook doen. Of maak die reis die je altijd wilde maken. Verander van baan, ga verhuizen, (haha, moet financieel ook kunnen) kijk of je die cursus of opleiding kunt gaan doen...
En nog iets: je schrijft dat je relatie met de vader altijd goed was. Kun jij nu niet gewoon zelf contact met hem opnemen? Je zoon hangt waarschijnlijk hele nare, niet kloppende verhalen op over jou. Of, wellicht is je zoon daar allang niet meer, en denkt z'n vader dat hij bij jou is en hem niet meer wil zien...
Ik wens jullie allebei heel erg veel sterkte. Je hoopt en denkt dat het mettertijd weer goed komt, maar de twee voorbeelden die ik van nabij ken duren al wel lang...
Zelfde
Hier ongeveer hetzelfde verhaal maar dan met een happy end. Na een jaar kwam zoon weer terug. Ik hoop van harte dat zoiets er voor jullie ook in zit. Heel veel sterkte.
