Geen contact meer met zus

tsjor schreef op 31-08-2021 om 09:51:

"Dat is precies wat ik bedoelde." Ter verduidelijking: ik bedoel met gedeelde beleving de gebeurtenis zélf, niet de kwalificatie ervan.

[...]

 nee, ik denk dat je zussen helemaal niet blij zijn als jij hen duidt als slachtoffers die in therapie moeten gaan.

De brussen zelf vinden zich in meer of mindere mate slachtoffer van hun jeugd maar hebben het verwerkt. En ze zijn ook in therapie (geweest), om verschillende redenen maar alleen voor die uit hun volwassen leven zonder naar hun jeugd te kijken.

[...]
Je verplaatst het probleem dan door er andere woorden aan te plakken. 'De ervaring' kan vanuit verschillende perspectieven een andere ervaring zijn.

Ik kan dus beter het woord gebeurtenis gebruiken. De gebeurtenis is een concreet feit, die vanuit verschillende perspectieven anders ervaren kan worden. 

Ik heb een voorbeeld in mijn hoofd, dat ik om redenen van prudentie niet precies kan schetsen. Maar een zus van mij vertelt al jarenlang een bepaald verhaal, waarin ze kritisch is over iemand anders. Maar bij dat verhaal vergeet ze altijd de aanleiding. In mijn herinnering en ervaring was er een concrete, goed te begrijpen aanleiding in haar gedrag, waardoor de negatieve reactie op gang kwam. In haar herinnering is die aanleiding vergeten. Dat kan.

Dit is inderdaad een mooi voorbeeld. Je zegt dat ze de directe aanleiding altijd vergeet maar je vertelt niet of jij haar (wel eens) hebt herinnerd daaraan, en hoe ze dan reageerde. Heeft zij het anders ervaren?

Maar stel je voor dat jij tegen je zus zegt: "Hey,  maar weet je nog hoe jij daarvoor... (vul de concrete aanleiding maar in)"? Als ik dat zou doen bij een brus, zou die de aanleiding (gebeurtenis, geen gedrag) glashard ontkennen en me vervolgens gaslighten, waarna ongeveer de helft van de brussen zou meedoen.

[...]

Ik heb geleerd om het maar naast me neer te leggen en gewoon mezelf te blijven, zoals ook zij gewoon zichzelf mogen blijven, ook met hun scherpe kanten.

Echt, ik laat ze alle ruimte om zichzelf te zijn maar dan doen ze dat zonder mij. Ik kan heel goed mee in je betoog en zo zou het ook mogelijk moeten zijn maar je onderschat schromelijk het schadelijke gedrag van mijn brussen. Dat het in onze jeugd zo ging, heb ik nu verwerkt en (voor zover dat aan mij was) vergeven. Maar in volwassenheid tonen ze hetzelfde soort schadelijke gedrag en dat gaat ver over mijn grenzen. 

Ik heb ook voorbeelden in mijn hoofd: de brus die mij en mijn partner bedreigde en die het belachelijk vindt dat ik daar eerst over wil praten voordat ik hen ergens mee help.En een in-law  randde me enkele jaren geleden aan op een familieborrel maar toen ik in shock naar mijn brussen ging en het vertelde, werd het genegeerd. En ik werd genegeerd.

[...]Moeten zij maar mee leren omgaan, dat is hun probleem. Niet jouw probleem.

Het is niet langer mijn probleem omdat ik vrijwel geen contact meer heb.

Mel

RodeKrullenbol schreef op 31-08-2021 om 12:58:

[..]

Dat hangt er maar vanaf. Ja ja: "As is verbrande turf"! Maar wat nu als stigmatisering ertoe heeft geleid dat iemand stelselmatig een gebrek aan zelfs het minimum aan respect ondervindt binnen de familie? Is dat dan geen probleem voor de persoon in kwestie?

Ik kan me levendig voorstellen dat er gerede aanleiding kan zijn om het contact met familie op een laag pitje te zetten of te staken. En juist dan behoeft diegene die daarvoor kiest zich geenszins te verantwoorden over die keuze.

Dank je wel RodeKrullenbol. Dit is inderdaad de situatie.

Mel.

tsjor schreef op 01-09-2021 om 09:40:

Je eigen keuze maken is 1 ding. Maar Mel gaat een stapje verder, ze wil dat haar zussen dezelfde ervaring hebben als zij, zich ook slachtoffer en getraumatiseerd voelen en naar de hulpverlening gaan. Dat lijkt mij een grote blokkade in het contact.
Stigmatisering gebeurt over en weer (daar heb je haar/hem weer). Je weet dat jouw beeld niet klopt met hun beeld (en omgekeerd). Dan leef je je leven, zoals jij denkt dat het goed is. Er zijn vast plekken in je leven, waar mensen jou anders zien. Zussen blijven zussen en daarmee een deel van je verleden.

Je blijft volhouden dat ik wil dat mijn brussen zich net als mij "slachtoffer en getraumatiseerd voelen". Dat is niet zo, en dat heb ik ook uitgelegd. Ik constateer alleen dat (zonder inzicht in de gezinsdynamiek in onze jeugd en een andere houding) mijn familie geen veilige omgeving is omdat hun schadelijke gedrag naar mij (en elkaar) in stand gehouden wordt.

En ja, ik heb daarom de keuze gemaakt om het contact tot een minimum te beperken. Mijn brussen zijn een deel van mijn verleden. En bij ongewijzigd  gedrag zijn ze geen deel van het heden of de toekomst.

Je gaf een voorbeeld over je zus. Ik gaf als reactie 2 andere voorbeelden.  Zonder verder op de concrete feiten (bedreiging, aanranding) in te gaan:  is dit gedrag dat jij zou accepteren van je brussen? Omdat het je brussen zijn?

Mel.

tsjor schreef op 01-09-2021 om 09:40:

Je eigen keuze maken is 1 ding. Maar Mel gaat een stapje verder, ze wil dat haar zussen dezelfde ervaring hebben als zij, zich ook slachtoffer en getraumatiseerd voelen en naar de hulpverlening gaan. Dat lijkt mij een grote blokkade in het contact.

Nog even hierover: Je doet alsof ik dwingend voorstel aan de brussen dat ze in therapie gaan. Dat is niet zo. Het is nooit onderwerp van gesprek geweest tussen de brussen en mij.

Ik heb alleen (samen met de psychotherapeut) geconstateerd dat de onveilige gezinsdynamiek niet zal veranderen zonder hulp van buitenaf.

En nu ga ik een stukje rennen met de hond en weer rustig worden want ik merk dat ik bijna op het punt sta van roepen: "Welk deel van een onveilige omgeving heb je niet begrepen??" en dat is een oude reflex die ik niet meer wil inzetten.

Mel.

Ik had niet begrepen dat je aangerand was. Blijkbaar heb ik daar overheen gelezen.

Tsjor

Eigenlijk maakt het niet zo zeer uit wat Mel is overkomen; ze was en is deel van een familie en voelt zich niet zo. ( Lees dit aub niet als bagatellisering van wat Mel is aangedaan!) I Het gaat mij om dat gevoel; het gaf mij het gevoel van isolement want ik accepteerde dat ‘ zie het door de vingers’ niet omdat mijn eigenwaarde in opstand kwam.

Vaak heb ik mij afgevraagd hoe en waarom? Het ging mij niet om erkenning maar om de pijn wanneer familieleden van mans zijde doen alsof er niets gebeurd is, maar ook niet vragen hoe het met je gaat; lekker veilig voor hen.
En als ik erover wilde praten, werd ik neergezet als verbitterd. 
Frappant was dat deze periode samen viel met het ontdekken hoe mijn zus mijn tak van de familie schandalig manipuleerde. Dus van twee kanten ware gezichten.

Ik heb gekozen voor afstand, uit zelfbescherming. Ik verlang niet meer naar de goede warme tijd van daarvoor,  omdat dat een leeg ei bleek te zijn. Nu de aanstichter van alle ellende vertrokken is, komt één van de schoonzussen weer over de vloer. Ik heb wel zo mijn reserve naar haar.
Ze stelt zich op alsof er niets gebeurd is, en dat gaat mij een tikkeltje te snel.
Als je van beide zijden naar behandeld bent, stelt de term bloedbanden weinig voor. Ik maak dus ook geen verwachtingen voor de toekomst. 

ik heb wel spijt van die ene keer dat ik thuis was en iemand in ‘nood’ terwille was. Als ik niet die telefoon had opgenomen, had ik mij een hoop ellende bespaard gebleven. Ik heb er ook veel van geleerd; sommige banden zijn toxisch, alleen zie je dat te laat anders had je wel meer afstand genomen.

Flanagan schreef op 01-09-2021 om 13:33:

Eigenlijk maakt het niet zo zeer uit wat Mel is overkomen; ze was en is deel van een familie en voelt zich niet zo. ( Lees dit aub niet als bagatellisering van wat Mel is aangedaan!) I Het gaat mij om dat gevoel; het gaf mij het gevoel van isolement want ik accepteerde dat ‘ zie het door de vingers’ niet omdat mijn eigenwaarde in opstand kwam.
[...]
Ik heb gekozen voor afstand, uit zelfbescherming. Ik verlang niet meer naar de goede warme tijd van daarvoor, omdat dat een leeg ei bleek te zijn. Nu de aanstichter van alle ellende vertrokken is, komt één van de schoonzussen weer over de vloer. Ik heb wel zo mijn reserve naar haar.
Ze stelt zich op alsof er niets gebeurd is, en dat gaat mij een tikkeltje te snel.
Als je van beide zijden naar behandeld bent, stelt de term bloedbanden weinig voor. Ik maak dus ook geen verwachtingen voor de toekomst.

ik heb wel spijt van die ene keer dat ik thuis was en iemand in ‘nood’ terwille was. Als ik niet die telefoon had opgenomen, had ik mij een hoop ellende bespaard gebleven. Ik heb er ook veel van geleerd; sommige banden zijn toxisch, alleen zie je dat te laat anders had je wel meer afstand genomen.

Hoi Flanagan,

Je beschrijft het helder, ik herken veel. Wat rot toch dat het dan ook nog van beide kanten van de familie komt. Maar houd vast aan die eigenwaarde! Dat had ik niet als kind, en als volwassene had ik pas laat door, dat ik mijn waarde liet bepalen door mijn directe omgeving. 

En ik begrijp je spijt over 'die ene keer'. Dat had ik ook (van de laatste contactmomenten ), maar nu ben ik zachter voor mezelf en noem ik het een waarschuwing voor de toekomst 😶

Mel.

tsjor schreef op 01-09-2021 om 12:05:

Ik had niet begrepen dat je aangerand was. Blijkbaar heb ik daar overheen gelezen.

Tsjor

Dat kan gebeuren. En nu?

Mel.

Ik wil je wel uitleggen, waarom ik je verhaal niet goed versta/verstond.
Je begint over PTSS. Ik ken dat helaas uit eigen ervaring. PTSS begint met een concrete ervaring. Tot nu toe leek je het vooral toe te schrijven aan de hele situatie van het gezin waarin je bent opgegroeid.Een ander voorbeeld: niet 'Afghanistan' veroorzaakt PTSS, maar een concrete ervaring die die ingrijpt.
Vervolgens is wel bepalend hoe de omgeving daarop reageert. Bij PTSS wordt het trauma verdiept, doordat de omgeving er (op dat moment) niet goed op reageerde. In mijn situatie was dat de organisatie waar ik voor werkte, ik kreeg alle problemen recht in mijn gezicht teruggegooid. Daarop ben ik onderuit gegaan. Ik ben er bovenop gekomen (na veel jaren) met EMDR. En nog blijven er kwetsbaarheden open liggen, maar daar kan ik nu wel mee omgaan.
De organisatie als zodanig neem ik niet zoveel kwalijk: zij hadden geen goed zicht op de situatie, zij hebben het verkeerd ingeschat en ik begreep waardoor die verkeerde inschatting kwam. Het is mooi dat ze dat jaren later ook erkenden, dat doet zeker goed.
Jij hebt een psychotherapeut ontmoet die jouw traumatische ervaring linkt aan een toxische gezinssituatie. Daarmee wordt jouw ervaring als het ware in beton gegoten: die toxische gezinssituatie kun je niet veranderen, dus is er ook voor jou geen uitweg meer, behalve afstand nemen. Als je daar gelukkig mee zou kunnen zijn zou dat mooi zijn, maar je blijft zitten met een vat vol verwijten en een analyse die verder niemand van de betrokkenen met je deelt. Je hebt je eigen gelijk, maar je zit ook opgesloten in je eigen gelijk. Ik zou je toewensen dat je, zonder dat eigen gelijk los te laten (het is tenslotte jouw ervaring en jouw analyse) toch verbindingen kon blijven houden.
Daar zit een vooronderstelling onder. ik neem aan dat de aanranding geen groepsgebeuren is geweest door al je zussen. Ik neem aan dat het een specifieke ervaring is geweest, waar jouw familie niet goed op gereageerd heeft. En dat er heel veel redenen zijn waarom ze dat ook nu niet kunnen. Ik zou je toewensen dat je die ervaring zodanig hebt kunnen verwerken dat die als het ware opgeslagen ligt in jouw leven en jouw geheugen, terwijl je ondertussen toch verder kunt leven. Opgeslagen in een bol, een cel, waaromheen weer andere ervaringen kunnen worden toegelaten.
Zo ver ben ik in elk geval wel gekomen. Het hele cluster zit in mijn ervaring, maar ik kan weer verder, ik kan weer werken, ik kan weer relaties onderhouden met collega's. Ik heb wel een bepaalde allergie overgehouden die me soms dwars zit, maar dat accepteer ik dan ook maar van mezelf. Er zitten nog pijnpunten in dat cluster en daardoor kan ik wel nog geraakt worden, maar ik kan het gelukkig ook parkeren.
Ik wens je toe dat dat voor jou ook mogelijk zal zijn.

Tsjor

tsjor schreef op 02-09-2021 om 11:53:

Ik wil je wel uitleggen, waarom ik je verhaal niet goed versta/verstond.

[...]

Ik ben blij met je uitgebreide antwoord,  dank je wel! Ik kreeg het gevoel dat we over en weer iets misbegrepen, maar ik kon niet mijn vinger leggen op wat het was.

Ik heb inderdaad PTSS door een concrete ervaring (in mijn jeugd, huisuitzetting) en de verwerking ervan én het leven ermee verlopen in grote lijnen zoals bij jou, gelukkig. Onverwerkt heeft het trauma grote gevolgen gehad voor me, maar mijn leven is nu weer op de rails.

Daarnaast, en dat heb ik niet geschreven zie ik nu, heb ik C-PTSS door mijn jeugd. Dan gaat het niet zozeer om een concrete traumatische ervaring maar kan een stelselmatige en langdurige negatieve behandeling, micro-aggressie bijvoorbeeld, leiden tot trauma. Dat is bij mij dus het geval, en daarom blijf ik ook zeggen dat mijn brussen een onveilige omgeving vormen voor mij. Vandaar ook dat ik het toeschrijf aan de situatie in het gezin waarin ik ben opgegroeid en waarom ik het over ongezonde patronen heb. Dat zijn aspecten die bij C-PTSS vaak voorkomen maar niet (noodzakelijkerwijs) bij PTSS.

"Jij hebt een psychotherapeut ontmoet die jouw traumatische ervaring linkt aan een toxische gezinssituatie. Daarmee wordt jouw ervaring als het ware in beton gegoten: die toxische gezinssituatie kun je niet veranderen, dus is er ook voor jou geen uitweg meer, behalve afstand nemen."
Ja, denk C-PTSS en dan klopt het behoorlijk wat je schreef, alleen andersom.  De aanranding heeft niet die toxische gezinssituatie gecreëerd of in beton gegoten. Die situatie was al toxisch in mijn jeugd, alleen wisten we met ons allen niet beter. De aanranding vond plaats in de periode dat ik intensieve therapie had in verband met de al gediagnosticeerde C-PTSS en ik ben goed opgevangen door de therapeuten gelukkig. Deze gebeurtenis en de latere bedreiging door een brus zijn echter wel de reden geweest waarom ik uiteindelijk zo veel afstand heb genomen. Waar ik eerst nog hoopte om na therapie weer verbinding te voelen met mijn brussen, heb ik moeten concluderen: Het blijft een onveilige omgeving voor mij.

Daar zit een vooronderstelling onder. ik neem aan dat de aanranding geen groepsgebeuren is geweest door al je zussen. Ik neem aan dat het een specifieke ervaring is geweest, waar jouw familie niet goed op gereageerd heeft. En dat er heel veel redenen zijn waarom ze dat ook nu niet kunnen.
Nee, de aanranding kwam van een zwager en niet van brus(-sen). En inderdaad werd er niet goed gereageerd. En weet je? Ik zou goed begrepen hebben als er met ongeloof gereageerd was,  zelfs als een brus had gezegd dat ik me niet moest aanstellen of dat ik overdreef. En ik weet dat het ook een trigger is voor een brus of 2 dus iedere reactie zou begrijpelijk zijn geweest. Maar toen ik het vertelde, werd ik een half uur lang actief genegeerd hoewel er non-verbaal wel signalen waren dat ze me gehoord hadden. Zo was het ook in mijn jeugd vaak.

Ik ben blij dat je de tijd en het geduld hebt opgebracht om te blijven reageren op me. Ik vermoed dat we hier beiden weer wat verwerkt hebben Ik heb geen bol of cluster, ik heb een caleidoscoop met gekleurd glas waar iedere verwerking  (trauma's blijf je verwerken) een nieuw perspectief biedt.

Mel.

@MelaS, ik had veel baat gehad aan een uitgebreide mindfulnesstraining om zo mijzelf te behoeden voor het maken van aannames of het oordelen terwijl het niet mijn pakkie aan is .
Therapeuten zijn fijne klankborden, maar je moet ook met je onverwachtse opborrelende gevoelens dealen als het weekend is. Of als de therapie al maanden is afgelopen. Juist op dergelijke momenten vond ik het fijn om op de basis van mindfulness terug te vallen; oordeel niet snel over anderen en steek de aandacht in jezelf. 

MelaS, ik begrijp je verhaal nu veel beter. Het is een complex verhaal, dat niet samen te vatten valt in korte beschrijvingen. Ik hoop echt voor je dat je je sterker gaat voelen en wellicht op een dag boven de hele situatie uit kunt stijgen en het aankunt om te leven met je verleden.
Ik ben de zus van iemand die al vrij jong afstand heeft genomen van ons gezin. Ze ging haar eigen weg, experimenteerde met van alles en was soms onvindbaar. Ze kon niet overweg met de herinnering aan thuis, zonder dat daar een duidelijke reden voor was. In die periode heb ik haar af en toe opgezocht op de meest onwaarschijnlijke plekken, gewoon om contact te houden, als ik zelf dacht: waar zou ze zijn. Later vertelde ze dat het voor haar was: 'en dan stond ineens mijn zus voor de deur'. Dat vond ze leuk. De contacten waren dan gewoon, niet diepgravend of zo, altijd met de belofte dat ze zelf weer contact zou opnemen wat ze nooit deed. Dat heeft 35 jaar (!) geduurd. Toen mijn moeder 80 werd is ze weer verschenen, samen met een vriend die zelf geen familie meer heeft. Hij zal wel gezegd hebben: je bent gek, je hebt een familie waarbij je welkom bent (want dat was ze wel). We hebben daarna nooit gepraat over wat haar bezig gehouden had en waarom ze weggebleven is. De laatste 5 jaar heeft ze meegedraaid in de zorg en ze was erbij op de begrafenis, op eenzelfde wijze als mijn andere brussen.

Ik denk zelf dat het wel belangrijk is geweest dat ik in die periode af en toe contact heb gehouden, als een soort uitnodiging: waar je ook naartoe gaat met je leven, je blijft deel van mijn/ons leven. In jouw verhaal mis ik vanuit de kant van jouw familie iemand die op een open wijze contact met je heeft gehouden. Daar kun je weinig aan doen.
Wellicht komt er ooit in je leven een moment, waarop de kaarten net iets anders geschud kunnen worden. Jij bent sterker, zij hebben meer openheid voor jou. Ik hoop het voor je.

Ik wens je veel sterkte en nog meer geluk.
Tsjor