Geen complimenten geven?

Als jij dezelfde ff zo bent als uit de andere posts

Zou ik zeggen: ga - in ieder geval voor een poosje- apart wonen en kijk wat dat met je doet. Met jullie alletwee. En de kinderen. Als je echt dezelfde bent (zo niet excuses) lees ik dat jij continu op zoek bent naar formules en regeltjes waardoor je huwelijk weer gaat werken en wordt jouw man daar knettergek van. Hoe goed je bedoelingen ook zijn. Ik lees zo vaak 'als hij nou meer dit doet en ik zus' en vervolgens lees ik in de omschrijvingen van jullie interactie alleen maar wederzijds onbegrip en irritatie. Ik zeg dit niet gauw als er verder geen geweld oid speelt maar op basis van wat ik lees zeg ik nu: ga een half jaar apart wonen en geef elkaar lucht, van wat ik zo lees lijkt me dat ook beter voor de kinderen. Wie weet vinden jullie elkaars Mojo terug als je ff niet op elkaars lip zit.
Sorry voor t harde bericht, mijn bedoeling is goed

knap

Het klinkt mij wat schooljufferig in de oren. 'Wat knap van jou!' zeg je in feite. Daar zou ik ook ibbelig van worden. Het lijkt wel alsof je net als bij een klein kind het goede voorbeeld wil geven, in de hoop dat hij dat zo terug gaat geven. Maar zo wordt het zo gemaakt.
Zijn manier van communiceren is gewoon anders. Het hoeft niet in woorden zitten, maar ook in een gebaar, oogopslag.
Misschien moet je minder verbaal van hem eisen. En onderzoeken waarom je de hele tijd bevestiging wil hebben?
Het andere is dat hij altijd zo negatief doet tegen jou, vind je. Is dat in de loop der tijd veranderd? Zit hij minder goed in zijn vel? Het kan ook zijn dat het wel meevalt, maar dat jij niet lekker in je vel zit en daardoor alles op een weegschaal legt waardoor veel meer als kritiek wordt ervaren dan dat hij dat zo bedoelt.

Tip

Dank voor jullie reacties. Ik ben inderdaad dezelfde Ff zo.

Ik kan nu niet op alles reageren.

Wil nog wel even kwijt dat ik de laatste tijd juist wat vaker complimenten ben gaan geven (niet alleen de spontane, die ik altijd al spontaan doe, maar iets vaker) omdat ik juist van iemand hoorde die een en ander vertelde over hoe je je huwelijk beter kunt krijgen. Dé tip was om te stoppen met kritiek en meer complimenten te geven.

Maar goed, werkt dus niet bij hem. Jammer dan weer dat hij ook een keer zei dat hij het onzin vond, terwijl het voor mij prima zou werken als HIJ het zou toepassen.

Balans is zoek

Het kan dus zijn dat hij complimenten inderdaad geforceerd vindt. In die zin kan ik wel stoppen met de bewuste complimenten (die ik overigens ook meende), maar zijn reactie op mijn spontane uiting vond ik erg kwetsend. Juist omdat ik niet kan voorkomen dat ik af en toe spontaan reageer als ik blij ben. Zo ben ik immers.

"Iets anders: hoe reageerde hij op jouw mededeling dat je het niet goed meer volhield zo?"

Hij reageerde daar niet zo op, behalve in dat gesprek te zeggen dat ik dan niet zulke domme dingen moest doen.

Ik geloof dat mijn emmer vol zit omdat de balans positieve signalen - negatieve signalen van mijn man naar mij, de laatste maanden helemaal doorslaat naar (bijna) alleen negatieve signalen. De balans is dus helemaal zoek.

Ik wil echt mijn best doen zelf geen complimenten te geven, maar als ik geen positiviteit voel/krijg van hem en alleen maar negativiteit vind ik het niet te doen. Voorheen was er nog wat meer positiviteit te vinden (niet zozeer in de vorm van complimenten van hem, maar inderdaad in ander gedrag). Ben me altijd zeer ervan bewust geweest dat hij niet zo van de mondelinge complimenten is, dus heb altijd goed gelet op evt. positieve signalen.

och

Ik begrijp je zo goed.
Gewoon een keer (spontaan of zelfs wanneer het ingestudeerd is) een positief woord van je partner horen. En omdat je weet dat je niet krijgt zonder te geven, ben je bereid om dat te oefenen en in de praktijk te brengen en je in te zetten om als eerste te geven. Om het voorbeeld te geven, zoals iedereen altijd roept.

En zo probeer je op alle mogelijke manieren nog iets uit je huwelijk te halen, dat ene kleine stukje waarvoor je al zou blijven.

Met mijn ex ook geen kletspraatjes, dat was onzin. Hij deed dat juist wel het liefste met buitenstaanders, met wie hij een oppervlakkige band had. Zo zag ik steeds thuis en uit huis een heel andere man en kon ik het daardoor nooit uitleggen aan een ander, want die zagen het niet.

Als ik zei: jee wat een regen he!?
Dan bleef het stil.
Als ik zo nu en dan een reactie probeerde los te krijgen, gewoon om wat stemgeluid te horen, dan was het: ja...het regent....dat is een feit en daar hoef ik niet op te reageren.

Of als ik een grote klus uit zijn handen had genomen als verrassing, dan keek hij rond, emotieloos en wees naar de vloer: je hebt gemorst.

Weet je, de lol gaat er zo heel snel af.
Jij bent nu nog (in mijn ogen hoor, wie weet zit ik verkeerd) aan het proberen de laatste drupjes uit de citroen te krijgen. En omdat je in de buitenwereld zoveel onbegrip krijgt plus je waarschijnlijk een type bent van: tot de dood ons scheidt zullen we vechten, is het extra zwaar. Want in je eentje kun je geen relatie voeren.
Alhoewel, sinds ik in mijn eentje woon is het leven een stuk prikkelarmer. Voor hem ook waarschijnlijk.

Lat ligt hoger na complimenten

Ik heb de ervaring dat complimenten bij mensen met autisme heel ingewikkeld ligt. Dat komt naar mijn idee omdat een compliment vaak gaat over iets dat prettig of fijn is voor de ander, waar jij dankbaar voor bent. Daarmee hamer je op empathie en op empathisch handelen van de ander (je man in dit geval). Terwijl bij autisme is dat eigenlijk afwezig, empathie. Je hebt het over iets dat hij niet of heel moeilijk begrijpt (dus, wat bedoelt zij eigenlijk, is het vriendelijk of juist niet? het gaat over iets dat ik niet snap, dus het zal vast niet vriendelijk zijn bedoeld). De volgende keer wil ze dat weer en verwacht zij dat van mij.

Het is wel iets dat je kan leren tot bepaalde hoogte, maar dat blijft dan mechanisch, iets dat is aangeleerd en niet iets dat je kan aanvoelen. Bijvoorbeeld de man die te horen kreeg dat zijn partner verdrietig werd als hij hun trouwdag vergat of voorbij liet gaan. Of hij dan niet met een bosje bloemen thuis zou komen? Die man zette voor de komende jaren in zijn agenda -trouwdag, bos bloemen- en kwam vervolgens elke trouwdag met (de zelfde) bloemen thuis. Het gevoel die bij een bos bloemen hoort op hun trouwdag, die is en blijft afwezig. Dat is afwezig, niet om dat hij er gevoel bij op goede momenten en op slechte momenten geen gevoel heeft, maar omdat hij weinig tot geen inzicht en empathie kent. Wat niet is, komt ook niet. Die bos werd dus voor zijn vrouw iets mechanisch. Hij probeert het wel en dat lukt ook alleen als hij het in zn agenda zet (en het voornemen heeft). Geef je daarvoor een compliment dan kan zo iemand boos worden (maar ik doe toch al m'n best, wat wil je nog meer?! Kortom, je doet beroep op iets dat hij niet heeft. Daarmee wrijf je hem zijn onkunde aan en zeg je dat deze bos naar meer smaakt). Ik wil niet zeggen dat het bij iedereen zo werkt, maar dit is een voorbeeld. Zoek maar eens op TOM, Theory of Mind.

Iets dat niet goed wordt begrepen kan al op boosheid rekenen, bij autisme. Mensen met autisme hebben
vaak meer puzzeltijd nodig om een situatie goed te begrijpen en naar te handelen. Soms is er geen tijd voor en soms nemen ze er geen tijd voor. Ook dat is iets dat je kan leren maar daar moet je wel vroeg mee beginnen, naar mijn idee.

lastig

Zit zelf ook communicatie-technisch aardig in de knoop met partner.
Herken autisme bij hem, maar ook bij mezelf. Alleen bij hem totaal andere symptomen dan bij mezelf.

Als je mij zou aanspreken zoals je beschrijft, ja, daar word ik ook heel iebelig van. 'Je vindt het vast fijn dat ik de lichtjes heb aangedaan'. Aaarrcchhh!! En dan ook nog om mij te wijzen op positieve zaken..bbrr ik word al helemaal opstandig als ik het lees.

Sociaal wenselijk gedrag, oh, alsjeblieft, thuis niet! Ik kan het gewoon niet, krijg het niet voor elkaar. Ik moet al zo toneelspelen de hele dag door, vriendelijk en beleefd doen terwijl ik daar lang niet altijd zin in heb en van kletspraatjes word ik meestal doodmoe.

Ook naar de kinderen toe heb ik een rol. Die me overigens totaal geen moeite kost want ik wil ze vanalles leren en alles gaat me heel oprecht af. Komt waarschijnlijk ook omdat mijn kinderen veel meer zoals mij zijn. Bij hen hoef ik ook echt niet met kletspraatjes aan te komen of oppervlakkige prietpraat. Onoprecht gedrag doorzien ze ook gelijk. Wel doe ik me soms vrolijker en opgeruimder voor. Maar dat beinvloedt mijn stemming dan ook weer ten goede dus ik vind dat geen bedrog.

Ik vind dat ik er voor de kinderen moet zijn en niet andersom, zeker omdat eentje extra zorg nodig heeft.
Maar partner..poeh, ander verhaal. Kletsen is voor hem ook moeilijk. Zo moeilijk dat hij zich vaak beperkt tot de meest oppervlakkige en standaard vorm die je maar kunt bedenken. Over het weer, of overdreven omgangsvormen. (Dankjewel etc) ik krijg het niet opgebracht. Ik wil er niet alleen zijn voor partner, met partner wil ik een contact dat voor mij ook fijn en ontspannen is. Dus alsjeblieft geen gezeur over het weer. (In mijn werk heb ik het al zo vaak over het weer om contact te maken met clienten, kost me trouwens ook geen moeite omdat het beroepsmatig is, het dient een doel. Met de buurvrouw over weer praten vind ik dood vermoeiend.)
Ik heb best vaak en veel behoefte aan contact, maar laat het alsjeblieft ergens over gaan. Mag ook heel luchtig zijn hoor niets leuker als samen lachen. Maar met een minnaar wil ik het niet over het weer hebben. En ook geen spelletjes van complimentjes.

Kan hier nog wel even over doorgaan! Doe dat maar niet, is al lang genoeg zo.

Cleo

Dank voor je posting. Verhelderend .

Mijn vraag is dan: heb jij wel het gevoel dat jouw partner jou waardeert?

Of vind je dat helemaal niet relevant?

En weet je of jouw partner het gevoel heeft dat jij hem waardeert?

Of zou hij dat niet relevant vinden?

Ik heb wel gevoel, en ik hoef, als ik eerlijk ben, helemaal geen complimenten van hem!

Ik zou het prima vinden om geen complimenten van mijn man te krijgen. Als ik dan maar niet altijd zo'n berg kritiek over me heen krijg en nauwelijks signalen (ik durf niet "geen" te schrijven, maar de laatste tijd heb ik wel zo'n gevoel dat ze er niet zijn) dat hij mij waardeert, om me geeft.

Ik heb hem zelfs oprecht gevraagd "haat je mij?".
Ik heb ook gezegd dat als hij mij niet haat, dat hij zich in elk geval gedraagt alsof hij me haat.

Dus zo negatief komt hij aldoor op mij over en zo weinig positief.

NB De eerste keer dat ik vroeg of hij mij haatte, reageerde hij niet eens! Ook niet om het te ontkennen. De dag erna vroeg ik het nogmaals en toen gaf hij aan dat hij dat een belachelijke vraag vond (en dat het dus niet zo was). Nou, vond ik wel fijn om te horen.

ff zo

je bent duidelijk in wat je niet en wel wilt.
Hij is ook duidelijk.
Jij kunt hem niet veranderen.
Waarom blijf je het proberen?
gr Angela

Ff zo

"De dag erna vroeg ik het nogmaals en toen gaf hij aan dat hij dat een belachelijke vraag vond (en dat het dus niet zo was). Nou, vond ik wel fijn om te horen."

"Doe niet zo onnozel" kreeg ik wel eens te horen op dergelijke vragen. Sinds ik op andere signalen van zorgzaamheid/genegenheid probeer te letten, gaat dat iets beter. Maar dat doe jij dus al, en die zijn er (te) weinig. Dat lijkt me idd erg moeilijk, gecombineerd met de hoeveelheid kritiek. Ik kan alleen maar herhalen wat bij mij een beetje helpt: die kritiek als water van een eend van me af laten glijden, omdat het niet echt over mij gaat. Proberen het niet als kritiek te zien, maar als uiting van ongenoegen zijnerzijds. Ongenoegen dat er vaak is omdat de wereld nu eenmaal een veel te prikkelrijke bron van stress is. Met andere woorden: trek het je niet aan :-\
Hoe staat het met je plan om een therapeut in te schakelen? Denk je dat daar winst te behalen is? Heb je het aangekaart?

Je blijft het proberen he?

Om de hond te laten miauwen. En vervolgens verdrietig en soms wel verbolgen zijn dat hij gromt :/

Angela / Maan

Ik blijf het proberen .

Ik geef niet snel op.

De reden dat ik het nog probeer is dat ik misschien nooit duidelijk genoeg ben geweest dat ik met bepaalde aspecten echt niet blij was. Zo niet-blij dat ik nu een echtscheiding overweeg. Het zou kunnen dat ik daar in het verleden wel duidelijker had kunnen zijn.

Dat heb ik hem nu gezegd, dus ik neem aan dat hem nu wel duidelijk is dat ik aan mijn grens zit. En zal het evt. nog herhalen.

De vraag is of hij - dat wetende - in staat is toch iets meer rekening te houden met mij om onze relatie beter/acceptabel te maken.

Ik ga de komende tijd zien of hij zich iets kan aanpassen.

Als het echt zo blijft zoals het de laatste maanden is, dan houd ik het niet meer vol. Maar wie weet.

Die kans wil ik hem, mezelf en het gezin wel bieden (ervan uitgaande dat de kinderen ervan profiteren als hij nu toch iets meer rekening houdt met mij en minder negatief is).

Scheiden kan altijd nog.

En aangezien dat ongetwijfeld ook niet fijn is voor de kinderen wil ik het deze kans nog geven. Gelukkig wil hij niet scheiden omdat hij ook denkt dat het voor de kinderen niet fijn is (zien we bij kinderen van vrienden), dus misschien helpt dat mee bij zijn motivatie. Ik weet het niet. De tijd zal het leren.

foutjes

Ook al snap ik het ik kan het toch niet goed verdragen als iemand de hele tijd bezig is foutjes op te sporen omdat het beeld anders niet compleet of niet goed is. Ik heb het mijn kinderen gelukkig aardig kunnen leren.
Het leven is niet perfect. Alleen robotjes zijn perfect (als ze het doen) en voor mensen is goed genoeg goed genoeg, anders kost het teveel energie. Foutjes horen erbij, stap er overheen of los het zelf op. In de techniek moet je foutloos zijn met mensen moet je de foutjes loslaten want anders verlies je het contact. Ik snap waarom je het doet maar ik hoef van mijzelf niet perfect te zijn en ik verwacht dat ook niet van een ander.
Kijk wat je zelf goed kunt doen en niet wat een ander doet. Je denkt altijd dat jij degene bent die inlevert of je aanpast maar dat denkt de ander ook.
Het blijft een punt van zorg waar de kinderen gelukkig zelf aan werken en snappen.
Maar ik kon bij ex dat bombardement aan vermeende foutjes ook niet verdragen. Het is teveel. Ik had er een afweerreactie op als hij weer wilde beginnen: is het aardig en positief? Anders wil ik het niet horen en houdt je het maar binnen. Ook heel frustrerend want dan ging ex op een gegeven moment toch 'koken'.
Inderdaad leer andere gebaren van waardering herkennen vaak materialistisch en concreet.
Ik had ook het idee dat het beter zou gaan als we een LAT relatie hadden maar dat vond ex helaas niet 'normaal' genoeg.
En als je dan eens niet zo lekker in je vel zit is dat gehak op jou vermeende foutjes echt niet fijn en krijg je een hekel om naar huis te gaan.

AnneJ

"Ik had ook het idee dat het beter zou gaan als we een LAT relatie hadden maar dat vond ex helaas niet 'normaal' genoeg."

Dat heeft iemand in de andere draad (Moos dacht ik) ook gesuggereerd: zou latten niet iets zijn? Vond ik een goede suggestie. Ik denk idd dat het in veel gevallen een oplossing zou zijn, in ons geval beslist. Maar mijn man wil er niet aan, inderdaad: dat wijkt te veel af, dan zijn we mislukt. Terwijl ik denk dat we een beter stel zouden zijn.

Latten

Hmm, ik denk dat het voor man inderdaad beter zou zijn als we zouden latten, maar ik denk dat hij het niet wil (dat is natuurlijk raar, "hoort niet").

En ik denk dat hij dan sowieso in ons huis wil blijven. Kan ik ergens klein gaan wonen en zeker alsnog het onderhoud van ons huis regelen?

Wat ik wel zou willen proberen is dat wij een tijdje afwisselend in een vakantiehuisje of zo zitten en afwisselend thuis met de kinderen. Ik vermoed dat hij dat ook niet zal willen. Gewoon om even van dat vitten af te zijn (ik) en hij van zijn ergernis om mij. Maar die continue verandering vindt hij was niet fijn.

Ff zo

Anderhalve week later. Ik denk veel aan je verhaal. Hoe is het nu?

Hortensia

Dank je wel voor je belangstelling.

De laatste tijd spelen er weer even allerlei andere dingen die mijn aandacht vragen, dus ik heb er niet zoveel mee gedaan.

Heb wel besloten eerst maar eens te vragen wat de reden is dat hij geen complimenten van mij wil, dan begrijp ik het misschien.

Het vitten valt de laatste tijd wel mee. Het is iets minder, niet helemaal weg. Wie weet doet hij toch iets meer zijn best.