Geef ik de kinderen een sleutel?
Nog niet aan de orde maar het popt zo ineens mijn gedachten in.
Mijn vriend en ik gaan op termijn samenwonen. Zowel hij als ik hebben volwassen kinderen die dan op zichzelf wonen. Mijn kinderen, ook die nu al zelfstandig wonen, beschouwen mijn huis als hun ouderlijk huis en hebben ook een sleutel. Ze komen en gaan hoe het uitkomt. Vaak wordt er even geappt maar het komt ook voor dat ik de lege restanten vind. Dat is prima en bij mijn vriend werkt het ook ongeveer zo.
Zo doe ik het trouwens ook bij mijn ouders. Ik ga er naar toe zoals het uitkomt, maak een kop thee als ze er nog niet zijn bijvoorbeeld.
Maar hoe gaan we dat doen als wij gaan samenwonen? Ik kan me voorstellen dat mijn vriend er niet op zit te wachten dat er ineens een kind binnenkomt. Dat maakt je toch wat onvrij in je eigen huis. Tenminste, dat gevoel heb ik als ik over deze situatie nadenk met zijn kinderen.
Geef je de kinderen wel of niet een sleutel? Maak je afspraken, eerst appen/bellen? Hoe doen de andere ouders met een nieuwe vriend/man en volwassen kinderen dat?
Voor er opmerkingen over komen, dit ga ik zeker bespreken met mijn vriend. Maar ik bedenk het me net pas dus dat komt nog.
interessante vraag
Ja, dat is inderdaad iets waar je even over moet nadenken. Het zou raar zijn als er ineens andere regels zijn (in dit geval dus niet meer zomaar binnen kunnen komen in je ouderlijk huis, terwijl dat altijd gewoon en 'eigen' was) omdat er een nieuw persoon in huis woont. Anderzijds lijkt het mij voor je vriend ook niet echt vrij. Kortom, de dingen waar je zelf al over gedacht heb neem ik aan.
Aangezien je kinderen volwassen zijn, zou ik daar gewoon een gesprekje over aan gaan. Ze zullen dat toch ook wel moeten begrijpen. Ik zou de afspraak maken: bij onverwacht bezoek aanbellen of even appen of vragen. Bij verwacht bezoek gewoon de sleutel gebruiken.
Als kind
Toen mijn moeder een nieuwe partner kreeg en ging samenwonen was het voor haar volstrekt vanzelfsprekend dat ik een sleutel zou krijgen. Maar ik won ver weg dus even binnenvallen is er niet bij. Ik bel als ik op bezoek ga en de sleutel is handig voor noodgevallen.
Het gaat niet alleen om die sleutel, houd daar rekening mee. Een sleutel is maar een deel van het geheel. Het gaat ook om de vanzelfsprekendheid waarmee je de koelkast opentrekt, en of je moet overleggen of je kunt blijven slapen.
Ik vond het nooit zo'n issue, maar dat komt ook omdat ik vrij inschikkelijk en behulpzaam ben en moeders vriend mij dan ook weer makkelijk kan hebben. Mijn broer heeft grote moeite met het gevoel dat hij niet meer bij moeder 'thuis' is (dwz vanzelfsprekend welkom in alles), maar dat komt ook omdat hij weinig sociaal en behulpzaam is. Moeders vriend kan dat slecht hebben en dat geeft weer wrijving.
Kortom, ik zou de sleutel wel geven maar ook in gesprek gaan over wederzijdse verwachtingen. Bellen voor langskomen? Altijd kunnen mee-eten of slapen? Zelf een boterham of biertje pakken? Roepen of kloppen voor je binnenkomt?
welk huis?
Het hangt er misschien ook wel van af of jullie in jouw huis gaan wonen of in het zijne of in een heel ander huis. Ik had altijd een sleutel van mijn ouderlijk huis, ik ging daar meestal niet onverwacht heen, maar af en toe was ik in de buurt en ging ik langs. Als ze dan bijna thuiskwamen zette ik vast een pot koffie of thee. Maar sinds ze zijn verhuisd heb ik geen sleutel meer en daar heb ik ook geen behoefte aan, hun huis is niet meer mijn thuis, dus daar zou ik niet zo naar binnen gaan en ook door de afstand hebben we altijd eerst contact voor ik er heen ga. Ik zou er wel afspraken over maken hoe en wanneer de eventuele sleutel te gebruiken, zodat daar geen wrijving over kan komen.
Sleutel
Mijn moeder en haar tweede man hebben hun 7 kinderen allemaal een sleutel van hun nieuwe huis gegeven, toen ze er samen gingen wonen. Het gaf ons het gevoel dat wij er altijd welkom waren, en het toch een beetje ons ouderlijk huis bleef. Onze vader was jong overleden , dus er wasa geen ander ouderlijk huis.
Ik niet
Toen mijn moeder ging samenwonen met haar nieuwe man na de dood van mijn vader (in zijn huis) kreeg ik geen sleutel. Ik snapte dat en accepteerde dat, was toen al wel 27 of zo. Het is ook nooit mijn (t)huis geworden.
Wel en niet
Ik heb nog wel de sleutel van mijn ouderlijk huis, waar mijn vader woont, maar bel altijd aan als ik er kom. Van mijn moeders huis heb ik geen sleutel. Daar heb ik nooit gewoond en ik woon niet in de buurt, dus het is nergens voor nodig 
Wel sleutel maar.....
Als uitwonend kind gebruik je die toch alleen als er niemand is en je toch even binnen moet zijn?
Ik zou het ook niet prettig vinden als ik niemand verwacht en er staat plotseling iemand binnen.
interessant
Een onderwerp dat ik interessant vind maar ik vind het moeilijk te adviseren.
Mijn moeder ging toen ik kleuter was met een andere man trouwen. Sindsdien voelde ik mij niet meer welkom op de slaapkamer (nog wel bij mijn vader thuis). Heeft er misschien in zoverre mee te maken dat daar al afstand ontstond.
Ik heb wel al gauw een sleutel gekregen van het huis en later van het nieuwe huis dat ze kochten toen ik begin tiener was. Diezelfde sleutel heb ik nog steeds. Ik gebruik hem als zij in het buitenland zijn en ik de post/planten verzorg. Ik zou hem anders niet gebruiken. Ik denk dat we daar niet eens ooit over gesproken hebben maar ook toen ik net uit huis was (met 19 jaar) begreep ik wel dat het niet de bedoeling was dat ik er zonder aankondiging zou staan. Of iets uit de koelkast zou pakken.
Bij mijn vader heb ik na mijn tienerjaren geen sleutels meer gekregen maar ik zie ze ook niet veel en het is ook niet erg logisch.
Ik ben benieuwd hoe ik dat met mijn eigen kinderen zal doen later. Ik kan me wel voorstellen dat het lekker is om je helemaal vrij te kunnen voelen (uitslapen en je dan niet kapot schrikken als je beneden ineens gerommel hoort, dat soort dingen). Maar ik hoop wel dat zij ons huis altijd als thuis zullen blijven voelen en dat ze zich meer welkom zullen voelen dan ik bij mijn ouders.
Zelfde als Yaron
Mijn ouders zijn ook verhuisd, jaren nadat ik het huis uit ben gegaan. Het oude huis beschouwde ik echt als mijn huis, en daar kwam en ging ik ongeacht of mijn ouders thuis waren. Ik vond de inhoud van de koelkast net zo goed van mij als van hen. Van hun nieuwe huis heb ik wel een sleutel maar daar ben ik echt op bezoek. Ik weet niet eens waar alles staat. Ik ben wel eens naar binnen gegaan zonder dat zij er waren maar dat hadden we zo afgesproken. Ik kan me goed voorstellen dat jouw kinderen dat ook zo gaan doen.
heb een sleutel
Ik heb een sleutel van mijn ouderlijk huis en mijn man van het huis van zijn ouders. Mijn sleutel gebruik ik vaak, als ik op bezoek kom maar ik mag ook in het huis als er niemand thuis is, om de familie-veel visite-leentafel te halen of het leenservies.
Bij schoonouders komen we ook binnen met de eigen sleutel maar is het wel bekend dat we komen en op het moment dat we de deur open doen bellen we aan. Schoonouders zijn niet meer al te mobiel dan staan we niet te lang op de altijd tochtende galerij.
Met mijn ouders zijn wel afspraken gemaakt over hoe wat en waar we mogen komen bij hun afwezigheid en die worden gerespecteerd. Als ouders nog boven zijn vraag ik onder aan de trap of ik kan wachten of boven mag komen.
Nu de leeftijd van de ouders hoger wordt en er soms gezorgd moet worden rekken de grenzen van de afspraken wel een beetje mee.
Een paar uur geen gehoor krijgen of antwoord op appjes terwijl ik weet dat ouders thuis zijn maakt toch dat ik even ga kijken en dan ga ik ook naar binnen en kom overal en dat wordt geaccepteerd.
Sleutel geven ja, maar maak duidelijke afspraken.
maar egel
Het is toch heel gebruikelijk dat je als kleuter gaat leren dat je niet meer zo maar de ouderlijke slaapkamer in loopt?
Van hele kleintjes kun je dat niet verwachten maar zodra ze in staat zijn dat te leren, leer je ze toch te kloppen?
Nimbo, zou kunnen
O dat zou kunnen Nimbo. Bij mijn vader en stiefmoeder bleef ik wel welkom en dat liep natuurlijker, dat ik zelf begon te begrijpen dat je niet te allen tijde maar in de slaapkamer binnen kon stormen.
Bij mijn moeder en stiefvader voelde ik direct een grote afstand. Ik kende hun slaapzolder bijna niet. Ik heb het als pijnlijk ervaren dat mijn moeder rechtstreeks vanuit ons huis samen ging wonen met een ander en het voelde vanaf toen een beetje als zij tweeën tegen ons kinderen. Zo erg nu ook weer niet, maar mijn moeders huis voelde zeker niet als een plaats waar je je helemaal op je gemak kon voelen.
Mijn kinderen kloppen trouwens ook niet aan de deur. Maar dat loopt verder heel goed hoor 
