Frustratie (familielid met alleen zijn eigen waarheid)
Ik wist niet zo goed een andere titel. Graag advies over hoe te handelen.
Mijn vader heeft sinds een klein jaar een nieuwe partner (20 jaar na scheiding). Dat gunden we hem heel erg en ik had me altijd voorgenomen zo’n vrouw volledig te accepteren.
Tot nu toe heb ik de dame drie keer gezien. Een paar weken na de eerste korte ontmoeting heeft ze mijn zus en mij opgebeld om te zeggen dat we slechte dochters waren (letterlijk), we belden te weinig en daar had mijn vader heel veel verdriet van. Het gesprek liep na vijf minuten volledig uit de hand (ik denk dat ze dronken was), en ze was aan het schreeuwen aan de telefoon. Een paar dagen later ben ik op bezoek gegaan om het uit te praten. Dat lukte niet echt want zij bleef maar volhouden dat haar kinderen veel attenter waren. En ook onze kinderen (van mijn zus en mij) waren raar en onopgevoed omdat ze opa nooit belden.
OK, ik heb geprobeerd het nog een beetje positief af te ronden. Afgelopen week ben ik weer even op bezoek geweest. We wilden het hebben over Sinterklaas, waarop mijn vader zei dat hij daar niet meer aan deed, omdat het de kleinkinderen toch alleen om de cadeaus te doen is. Beetje apart maar goed. Vervolgens bemoeide zijn vriendin zich er weer mee, weer verwijten naar onze kinderen toe, dat lag allemaal aan de opvoeding etc etc. Ik ben tegen mijn aard in heel erg uit mijn vel gesprongen. We hebben wat vervelende dingen meegemaakt, met een van de kinderen, en van mijn vader nul komma nul reactie. (Als in ‘Pietje heeft zijn arm gebroken met skateboarden.’ Reactie vader: ‘Nou wat een drama hier, we hebben lekkage in de keuken.’) Op zich doet dat geen pijn meer, ik ken de man al langer, maar om mij dan zo aan te vallen omdat de kleinkinderen nooit bellen. Hij heeft nog nooit ook maar een keer iets uit interesse aan ze gevraagd.
Ik ben dus van de week na mijn emotionele uitbarsting de deur uitgelopen en heb gezegd dat hij maar lekker zijn gang gaat als hij zich wil laten vervreemden van de rest van de familie. Mijn zus is er al niet meer geweest sinds het bewuste telefoongesprek in maart.
Wat moet je daar nu mee? Het is wel duidelijk dat die vriendin loopt te stoken, maar hij is helemaal weg van haar. Ze doet ook wel veel, heeft zijn hele huis herschikt, is er ingetrokken met vijf huisdieren, dus ze zijn helemaal gelukkig. Ik heb er echt geen behoefte meer aan om die stokende kwaadwillende heks nog te zien.
Het erge is dat zij zichzelf volledig in hun recht vinden staan. Ze kennen alleen hun eigen waarheid.
het was dus al niet veel ben ik bang
ik zou er geen energie in steken, :"op zich doet dat geen pijn meer, ik ken de man al langer, maar om mij dan zo aan te vallen omdat de kleinkinderen nooit bellen. Hij heeft nog nooit ook maar een keer iets uit interesse aan ze gevraagd."
zij versterkt kanten aan hem die al niet fijn waren.
Ik zou zo min mogelijk proberen te veranderen/na te vragen.
Af en toe een luchtig berichtje of gesprekje, en het laten betijen.
gr Angela
Je vader
Is degene die haar de info geeft, waarop zij een oordeel over heeft.
Als hij haar een onjuist beeld schetst over de opvoeding, is het niet vreemd dat ze hem beschermt.
Je hebt ruzie met haar. Misschien is zij een stoker maar misschien komt dit ook door een onjuiste beeldvorming door je vader.
Schrijf hen een brief waarin je het jammer vindt hoe de gesprekken verliepen. Dat het voor jullie ook kwetsend is als jullie moeder bekritiseerd wordt ( slechte opvoeding) terwijl jullie veel van haar houden. En dat door iemand die haar niet eens gekend heeft.
Maar dat je je vader en naam vriendin wel een fijne relatie toewenst want jaren alleen is ook ongezellig.
En dan idd laten betijen.
waarschijnlijk
heeft hij tegen haar geklaagd, en heeft zij dat groter gemaakt om haar loyaliteit aan hem te bewijzen. Daarmee heeft ze hem alleen van de regen in de drup geholpen, want ik kan me niet voorstellen dat jullie door zoiets ineens meer gaan bellen. Ze hebben hun eigen coconnetje gebouwd en alles daarbuiten deugt niet. Dan kun je je alleen nog maar terugtrekken, in elk geval tijdelijk. ZIj zal op termijn hopelijk ook wel merken dat hij hier niet gelukkiger van wordt.
Klopt helemaal
Mijn vader denkt dat wij weinig contact onderhouden (niet helemaal waar, we hebben een actieve groepsapp en ca maandelijks per telefoon) omdat hij zich vroeger afzijdig heeft gehouden van onze opvoeding. Dat klopt niet. Het is een proces dat nog lang daarna is doorgegaan, tot nu. Hij belt alleen als er iets geregeld moet worden, en in gesprekken draait het binnen een minuut alleen om hem. Ik heb dat ook uitgelegd, dat interesse van twee kanten moet komen, maar zijn rotsvaste overtuiging is dat kinderen naar hun (groot-) ouders komen en niet andersom.
Zijn vriendin hoort dat aan, heeft diezelfde rotsvaste opvatting, en ziet dat wij en onze kinderen weinig warmte naar hem uitstralen. Onze kinderen zijn beleefd, beantwoorden vragen (het plichtmatige ‘hoe gaat het op school?’), maar als ze enthousiast over iets vertellen zal hij er nooit eens op doorvragen. Vriendin is verder van een wat ander slag dan wij. Ze brengt het als “ik zeg wat ik op mijn hart heb”, maar dan alleen als mening en op gillend volume.
Hoe het dan kan dat mijn uitleg op beide niet overkomt weet ik ook niet, door die overtuiging denk ik. Het is alsof je tegen een muur loopt.
Wat vreselijk
Het verhaal doet me denken aan de nieuwe vlam van mijn ex die mij ook eens de waarheid meende te moeten vertellen. Ook zo van: kijk mij eens eerlijk zeggen wat ik op mijn hart heb (maar ondertussen alleen gillen vanuit onderbuik) Ik heb gezegd dat ze zich niet heeft te bemoeien met mijn relaties. Met de nieuwe vlam van je vader is dat natuurlijk een stuk ingewikkelder omdat je zo'n verleden met je vader hebt maar het komt op hetzelfde neer: zij hoeft zich niet te bemoeien met de relatie tussen jou en je vader, dat is iets tussen jou en je vader. Ik begrijp dat jouw vader daar moeilijk van te doordringen is. Lastig hoor! Je (tijdelijk) terugtrekken is een goeie tip.
Liefde maakt blind.
Na 20 jaar alleen zijn bouwt je vader nu zijn leven om zijn nieuwe partner heen. Waarschijnlijk zit zij nu op een voetstuk, haar mening is zijn mening. Ik ben bang dat je tegen die muur blijft aanlopen, wàt je ook zegt, wàt je ook wilt verdedigen. Jammer om constant te horen wat je niet goed doet en nog erger, wàt je kinderen niet goed doen.
Ik zou het contact ook wat oppervlakkig houden, weinig verwachten en kijken hoe hun relatie verder gaat verlopen. Pijnlijk, maar het is voorlopig niet anders. Wat je ook doet, het is toch niet goed.
Ik zeg wat ik op mijn hart heb...
Degene die dat zegt heeft over het algemeen het gevoel dat je dan eerlijke en open communicatie hebt, het is iets om trots op te zijn. Om vervolgens allerlei ongefundeerde verbale diarree er uit te gooien waar niemand om heeft gevraagd. Dit soort mensen moeten leren dat het soms helemaal niet belangrijk is wat ze op hun hart hebben en dat het de kunst is om soms gewoon niets te zeggen.
Helaas heeft de ervaring mij geleerd dat dit type nogal hardleers is. En omdat je vader dit lijkt te voeden, geef ik je weinig kans van slagen dat jullie relatie beter zal worden. Een brief schrijven is een nette manier om te proberen om te werken aan jullie relatie, ik vraag me wel af of niet alles wat je doet tevergeefs zal blijken te zijn. Zij zal denk ik niet veranderen, wapen jezelf daartegen en denk alvast na waar jouw grens ligt en wat je gaat doen als die grens bereikt is. Uit zelfbescherming.
