Familiegeheim
Lang ben ik hier niet meer geweest, maar ben nu geconfronteerd met een probleem, waar ik niet makkelijk met iemand over kan praten in verband met de gevoeligheid. Plotseling dacht ik aan dit forum waar het gelukkig anoniem kan. Ik probeer het zo kort mogelijk uit te leggen.
Ik ben al een paar jaar gescheiden. Ik ben ooit getrouwd in het buitenland en mijn ex woont daar nu weer. We hebben goed contact en ook heb ik nog steeds goed contact met mijn ex-schoonfamilie (o.a. schoonmoeder). Mijn schoonfamilie heeft lange tijd pleegkinderen in huis gehad, allemaal meisjes, de meeste hebben hun hele jeugd daar doorgebracht. Met één van de meisjes, nu inmiddels in de dertig en woonachtig in weer een ander buitenland, heb ik zo af en toe contact via whatsapp.
Recent heeft ze contact met me opgenomen en na een aantal gesprekken heeft ze me verteld wat er allemaal vroeger in het huis van mijn ex-schoonfamilie is gebeurd. Bijna alle meiden zijn misbruikt geweest door mijn ex-schoonvader (die al 17 jaar dood is) en ook mijn zwager heeft zich eens vergrepen aan een van de meisjes. Ik twijfel niet aan haar verhaal; zij vertelde mij ook dat ze recent nog contact heeft gehad met mijn ex-schoonmoeder, die blijkbaar wel heeft geweten of vermoed wat er gebeurde, want zij heeft haar excuses aangeboden en gezegd dat ze het nu maar moest vergeten. Bovendien vielen door haar verhaal veel kwartjes, maar dat is een te lang verhaal om uit te leggen. Zij denkt dat mijn ex van niets wist; hij is wat ouder dan de rest en was vaak uit huis en leefde een beetje zijn eigen leven. Ik kan me ook niet voorstellen dat hij iets heeft geweten.
Ik heb haar zo goed mogelijk ondersteund, ze heeft inmiddels professionele hulp en is in goede handen. Natuurlijk moest ik het een en ander verwerken, maar tot mijn eigen verbazing, weet ik niet wat ik nu moet doen met mijn ex-schoonfamilie. Had ik dit verhaal van een ander gehoord, dan had ik gezegd dat het gedrag van ex-schoonmoeder niet door de beugel kon, dat het contact verbroken moet worden of iets van die strekking. Nu vind ik het idee om mijn hele ex-schoonfamilie te verliezen, de goede relatie met mijn ex te verstoren en dat mijn (volwassen) kinderen dit misschien wel te weten komen, doodeng. Gisteren nog kreeg ik een lief filmpje van mijn 80-jarige ex-schoonmoeder via de app. Verder vind ik het ook niet aan mij om mensen ter verantwoording te roepen of er überhaupt over te beginnen. Uiteindelijk heb ik er niets (meer) mee te maken. Maar de ogen sluiten en het negeren, vind ik ook zo verkeerd.
Wie schenkt mij licht in de duisternis?
Groet, Maria
Tajor
Ik ga helemaal niet met geestelijken praten, ik ben tegen elke vorm van opgelegd geloof en zijn debiele regels. Priesters die niet mogen trouwen, vrouwen die hoofddoekjes (moslims) of pruiken (joden) moeten dragen omdat mannen hun piemel niet in bedwang kunnen houden, mensen die in christelijke stromingen allemaal hel en verdoemenis over zich uitgesproken horen worden. Nee dank je.
Dat mensen jn een god geloven , daar kan ik nog in komen, maar het machtsmisbruik dat eruit voortvloeit en de mannen die allerlei regels uit naam van het geloof verzinnen vind ik verschrikkelijk.
Hmmmm
Ik blijf toch een beetje aan dit draadje denken.
Ik sta op zich achter mijn reacties over hoor en wederhoor alleen ik realiseer me ook dat dat de suggestie kan wekken dat ik vind dat Maria zelf aan oordeelsvorming moet gaan doen. Maar dat is nu ook weer niet zo. Dan zou ze ook op een verkeerde stoel gaan zitten. Maar wat me stoort is de manier van schrijven waarin je zonder bevestiging een zeer vast oordeel heeft over mensen en al met al vindt dat er ‘iets mee moet’ uit solidariteit met het slachtoffer.
Ik vind de reactie van Tsjor wel heel genuanceerd. Vanuit de gedachte dat ex-schoonmoeder al iets weet, kun je in ieder geval tegen haar zeggen dat je van dat verhaal gehoord hebt en vooral proberen uit het oordeel te blijven.
Ik vind overigens niet dat je nooit mag oordelen, zeker niet op momenten dat mensen geweld wordt aangedaan. En dan kun je ook niet altijd zwijgen. Maar hier is daar in mijn ogen te weinig concreets voor.
Even kijkend naar het beginverhaal
Ik ga ervan uit dat het gebeuren al lang geleden is, minstens 17 jaar, en dat er nu geen pleegkinderen meer in huis zijn. Dat maakt voor de reactie wel iets uit.
Het gesprek met schoonmoeder is al geweest, door het meisje zelf. Ex-schoonmoeder heeft het ook toegegeven. Dus waarom zou Maria er dan aan moeten gaan twijfelen?
Het meisje zelf (of eigenlijk de vrouw, ze is al in de dertig) heeft de keuze om er nog meer mee te doen, bijvoorbeeld richting justitie (hoor en wederhoor). Maria hoeft dat niet van haar over te nemen. Als ze daar steun bij nodig heeft, dan is dat iets anders. Maar het risico is groot dat iemand anders met het verhaal aan de loop gaat en als het ware afpakt van het meisje. Volgens mij is belangrijk dat zij altijd de controle houdt over haar eigen verhaal.
Tsjor
nee
Als je de zwijgcultuur wilt doorbreken is het misschien juist geen goed idee het bij het slachtoffer te laten. Waarom moet zij ook nog eens haar nek uitsteken? Je kan wel haar vragen of het okay is als het bijvoorbeeld aan ex gemeld wordt. En bij een 'ja' het ook brengen als 'dit is wat ik gehoord heb' en niet alsof het ook zo is. Het zou de ex zo maar eens kunnen helpen. Maar ook help je het slachtoffer ermee als. met haar goed vinden, de zwijgcultuur wordt doorbroken imho
Dank maar weer voor ieders reactie.
Gisteren 'sprak' ik met het meisje en heb haar gevraagd wat zij van mijn verwachtte. Ze zei dat ze al blij was dat ze haar verhaal kwijt kon en dat ik een luisterend oor voor haar was. Als ik wilde, kon ik ooit met ex-schoonmoeder praten. Naar mijn idee - maar dat is een aanname - hoopt zij via of door mij toch meer erkenning van/bij mijn schoonmoeder (haar pleegmoeder) te krijgen. Alleen één maal een excuus en verder 'moet je het maar vergeten' is niet genoeg voor haar, integendeel, het verergert de honger naar erkenning.
Ooit zal ik met mijn ex-schoonmoeder spreken, maar via de telefoon wil ik dat niet. Het duurt nog wel een tijd voordat we elkaar weer zien (corona en zo), dus zorgen daarover zijn nu niet aan de orde. Verder zal ik niets doen. Dat is niet aan mij en wordt ook niet van mij verwacht, dus mijn solidariteit kan ik uiten door een luisterend oor te bieden.
Zij is bezig met het schrijven van een boek over haar jeugd. Als dat werkelijk ooit op een of andere manier wordt gepubliceerd, dan zal ik met haar overleggen over welke rol ik zou kunnen spelen.... als er al iets van mij wordt verwacht. Ik ben niet bang voor mensen die mij gaan verwijten 'het' geweten te hebben en mijn mond te hebben gehouden. Daar heb ik dan wel een goede reden voor gehad.
Voor een ieder die dit maar gek vindt: wij wonen echt aan de andere kant van de wereld en 'het meisje' aan wéér een andere kant. We komen elkaar dus met geen enkele regelmaat tegen... soms zien we elkaar jaren niet. Door de moderniteiten 'spreken' we elkaar wel regelmatig.
Dank voor het luisteren en meedenken.
Groet,
Maria
