Exman kanker, en nu...
Misschien is de titel een beetje kort door de bocht, maar zal het proberen uit te leggen. Sinds 2 jaar zijn wij gescheiden, 3 kinderen, exman sinds vorig jaar een relatie, ik niet. Eind vorig jaar kwam het vreselijke bericht dat exman kanker heeft. De wereld stond even stil, voor hem, onze kinderen, maar ook voor mij. Het deed (en doet) heel veel pijn, ook om te zien hoe onze kinderen het er zo moeilijk mee hebben. Hij is inmiddels al geopereerd en heeft bestraling en chemo kuren achter de rug. Ik heb in die tijd zoveel mogelijk de kinderen opgevangen, en zijn vriendin zorgt voor hem.
Ik zit nu alleen met mijn gevoelens in de knoop: heb het gevoel dat het om mijn gezin gaat, maar ik sta er buiten...Iedereen leeft ontzettend mee met zijn vriendin. Snap ik ook wel, maar mijn kinderen en ik dan? Het klinkt heel jaloers, maar zo is het niet bedoelt. Weet gewoon niet hoe ik met de situatie om moet gaan.
Iemand eens hetzelfde meegemaakt?
Niet hetzelfde meegemaakt.
Maar ik herken wel de selectiviteit in medeleven van mensen. Toen mijn man terminaal was (we hadden geen kinderen) en stierf kreeg in enorm veel erkenning. En dat scheelde voor mij: okay het was een zware rottijd, maar dat mocht ook, iedereen had met me te doen.
Toen de vader van mijn baby'tje wegliep omdat ik ziek was, was er niemand voor me om me te troosten. Het ging om een scheiding en dan is het waar er twee vechten... Terwijl hij zelf zei dat het alleen maar was omdat hij niet met een zieke vrouw kon leven, dat als ik gezond was geweest dat hij dan gebleven was.
Het tweede voorval is oneindig veel zwaarder geweest. Ook door mijn fysieke toestand natuurlijk maar ook omdat iedereen vond dat je het maar uit moest zoeken.
Voor mij heb jij volkomen recht op erkenning van de zwaarte van jouw taak als moeder (en mss zelfs als ex) op dit moment. Het is nogal niet wat. Maar ik denk niet dat veel mensen er zo over denken.
Een paar maanden geleden overleed in mijn omgeving een vader van twee kinderen. Hij was gescheiden en had co-ouderschap. Voor zijn ex was en is het ook verschrikkelijk: zij ziet haar kinderen verdriet hebben en moet ook haar leven helemaal omgooien. Gelukkig had haar ex geweldige broers en zussen die haar opvangen en zelfs bij de uitvaart verklaren dat zij er voor hen ook bijhoort. Maar zo is het niet altijd.
Heb je zelf vriendinnen waar je een beetje terecht kan hiermee?
MR
