Eventjes graag jullie mening aub...

Cultuur?

Speelt er soms een bepaald cultuur mee in zijn houding als hoofd van gezin?
En jouw 'noem het maar afwachtende' houding?

Afspraken

Het klinkt alsof deze man afhankelijk is van regeltjes en de onderlinge prioriteit niet kan bepalen. Dat zijn geen persoonlijke afspraken maar regeltjes die je ongemerkt in het algemeen opdoet. Afhankelijk van je achtergrond en omgeving.

Nieuwe kleren doe je aan als je eerst fris gewassen bent. Ik ken er nog een. Nieuwe kleding doe je eerst in de was. Kleurige kleding met azijn om de kleur te verstevigen.

Deze man moet zich daar bewust aan vasthouden omdat de verbeelding ontbreekt om daar met een intuitief prioriterende manier, afhankelijk van andere variabelen in de context, mee om te gaan.

Daarom is het belangrijk dat hij ontdaan wordt van beslissingen daarover bij zijn dochter. Hij mag dat voor zichzelf beslissen maar niet voor zijn dochter en zijn vrouw. Die die regeltjes wel kunnen afwegen zonder daar over na te denken.

Van anderen kan hij dat makkelijker accepteren. Hij gaat er niet over. Het wordt hem niet persoonlijk aangerekend. Van zijn vrouw en dochter kan hij het niet hebben. Het verstoort de rust in zijn omgeving waar hij verwacht tot rust te komen. En het kan hem aangerekend worden.

Mijn dochter was 16 jaar en ze was een middagje winkelen met haar vader op de markt. Het was warm. En ze vroeg haar vader om een ijsje.
Het antwoord was: nee, want we gaan zo eten.

Technisch gezien waar, maar niet nuttig in deze situatie. Je bent gezellig met je dochter op stap die je niet vaak ziet. Je hebt gezellige momenten en gesprekjes en eet samen een ijsje. Daar geniet je samen van. Je kunt je kind iets geven dat het dan graag wil.
Niet nuttig om je druk te maken of het kind dan daarna nog eet.
Gelukkig kon dochter het met een glimlach van herkenning aan mij vertellen, de regeltjes waar haar vader zich aan moet vasthouden om orde in zijn hoofd te houden.

Nina, kleine stappen

Als je nu weggaat, hóeft dat niet definitief te zijn. Ik krijg het idee dat jij het gevoel hebt nu een definitieve knoop door te moeten hakken. Dat is niet zo. Jullie hebben NU rust nodig, ook je man. En daar zorg je voor. En na 2 weken rust kijk je weer verder.
Neemt niet weg, wat ik al eerder zei, dat het me verstandig lijkt om je voor te bereiden op een wel definitief vertrek, omdat je niet weet hoe je man gaat reageren. Maar je inzet zou naar mijn idee moeten zijn gewoon even rust voor iedereen. Een adempauze, een afkoelperiode. Als je het zo insteekt moet dat toch te doen zijn? Liefst vandaag nog.

Sterkte weer.

Vraag

Ik weet beroepsmatig gezien, dat je niet even je koffers pakt en gaat. Tenminste, de meeste vrouwen/ mannen doen dat niet.

Mijn vraag:
In posting 141 meen ik, wil je niet zomaar vertrekken omdat je bang bent dat hij zaken zal vernielen. Ben je ook vang voor geweld gericht op jullie als persoon?
Als je diep, diep in je hart kijkt: wat moet er gebeuren volgens jou eer je een voor jou legale reden vindt om te gaan?
Is angst voor geweld voldoende of moet er eerst iets gebeuren?( oprechte vraag zonder oordeel).

Zelf werd ik niet geslagen maar wel verwaarloosd. Ik zat altijd te wachten op die éne ruzie. Die ene ruzie waarna iedereen zou snappen waarom ik weg was gegaan.
Maar...die kwam niet.
Na 28 jaar partner-hel durfde ik pas te gaan.
Ik gun het jullie eerder.
En misschien maar 1 of 2 mensen wisten waarom ik ging. De rest niet. Ik was zo murw dat het me niet meer uitmaakte.

In hoe verre ga jij jezelf, maar vooral je dochter blootstellen of beschermen?
Wanneer is jouw grens bereikt?

Nina

Mijn kinderen hebben mij fijntjes laten merken hoe ze over eenzijdige afspraken dachten. Zo kon het gebeuren dat ze iets niet deden en ik over 'zo is de afspraak!' ze daarop reageerden met 'Ja jíj wilde dat we dat deden, dat hebben wé niet afgesproken'. Tja, wat zeg je dan, met je mond vol tanden?

Dus als jij zeker weet dat jullie géén gezamenlijke afspraken hebben gemaakt over zoiets banaals als kleding van je dochter, zeg dat dan. Die afspraak hebben wé niet gemaakt. Als jij met haar in een winkel bent, mag ze de jurk niet aanhouden, als ze met mij mee is, mag het wel.

Hele stukken weggelaten

Ik hoop dat je daar overheen kon lezen.

Boink

precies. Die definitieve stap, je koffers pakken, dat is wel een hele grote. En ik kan me heel goed voorstellen dat dat te moeilijk is, in een keer. Maar er moet wel nu wat gebeuren. Vandaar mijn advies om 'gewoon' nu de angel eruit te halen door weg te gaan. Lijkt me voor alle drie het beste. En van daaruit kan Nina verder kijken.
Niet gaan voor een definitieve oplossing, maar voor een tijdelijke, zodat iedereen goed kan nadenken over die definitieve.

Het kan de stap ook 'verzachten' en wilde paniek voorkomen

Ik ga tijdelijk, klinkt nog niet zo heel erg definitief. Het is misschien niet eerlijk om zo hoop te geven op terugkeer, maar dat moet helaas dan maar.

Tijdelijk, Nina?

Velen hierboven, waaronder ik, spreken over tijdelijk weggaan om wat rust te nemen. Dat lijkt zo'n goed plan, voor je dochter, voor jou en misschien zelfs ook voor je man.
Maar ik heb het gevoel dat je dat zelfs niet 'durft' dat je bang bent voor zijn reactie daarop. Heb ik het mis met dat gevoel Nina?

Nina

"Hij zei dat hij dat niet aankan vanwege zijn autistische neigingen. "

Als klopt wat hij hier zegt, dan kun je het beste denk ik goed de reacties van AnneJ lezen.
Velen, ook ik dachten maar aan narcisme. Maar ik denk dat een narcist niet zo gauw van zichzelf zal zeggen dat hij autistische neigingen heeft. Die zal meer benadrukken dat de rest van de wereld wat mankeert, maar niet hij...
Of het moet een 'bijzonder' geval zijn die zich graag nogal opvallend in een slachtofferrol wentelt. Alle narcisten doen dat denk ik wel, maar meestal op een wat onopvallender manier.

Misschien zegt iemand, maakt niet uit en dochter moet weg. Maar ik denk dat het wel uitmaakt eigenlijk.

Grens

Wanneer is mijn grens bereikt... Ik kan veel aan, maar die grens heb ik nu dus bereikt vrees ik.
Tijdelijk weggaan is geen oplossing. Hij zegt dat als ik dat doe, het dan meteen definitief is.
Maar na vanavond word ik bang. Ik heb, geloof ik, eat stoms gedaan. Ben opnieuw naar dokter geweest, voor dochter, ze heeft al een tijdje last van wratjes op haar handen. Was al eerder naar die zelfde dokter geweest hiervoor. Zegt ze nu dat dit puur door de stress komt en dan vraagt ze hoe het thuis is. Waarop ik spreek over 2 voorbeelden ( dat met de auto en dat met het jurkje). Zij vond dit ook compleet erover waarop ze zegt, kan je je man eens langssturen om met mij te komen praten, het kan zijn dat er een neurologisch probleem is. Ik dacht, hoe moet ik hem dat nu vertellen. Maar dat heb ik zonet gedaan. Het resultaat is ernaar, woest is hij, hij vindt me erg laf en achterbaks. Zegt ook dat ze nu maar 1 kant van het verhaal hoort en daardoor een erg slecht beeld van hem heeft. Nu lig ik in mijn bed en hij stuurt weer de ene sms na de andere. Hoe laat ik ben en hoe slecht hij zich voelt en hoe hij aan zelfmoord denkt en dat hij moet gaan braken en niet zal kunnen slapen. Jeetje, ik voel me ook barslecht. Misschien had ik dit niet moeten doen/zeggen. Ik ben bang...

Nina, stop

Als je man zelf aangeeft dat hij denkt dat hij autistische trekken heeft, wat ik op zich heel positief vind in dit hele verhaal, dan hoop ik dat hij ook bereid is om daar onderzoek naar te laten doen.
Dus, leg je telefoon weg, of zet het geluid uit, laat je niet triggeren door zijn sms-jes. Neem een slaappil of een glas port en zorg dat je goed slaapt. Morgenochtend zeg je tegen hem dat voor jou en je dochter de grens is bereikt. En dat je weggaat voor een paar dagen. En dat je hoopt dat hij zelf naar die dokter wil gaan en een afspraak wil maken zodat hij zich kan laten testen. En op basis daarvan kunnen jullie dan kijken of en hoe jullie samen verder kunnen.

Maar echt, dit gaat toch zo niet langer. Jullie fokken elkaar elke dag meer op. We zien hier met zijn allen aankomen dat het gaat ontploffen, op de een of andere manier. Wees alsjeblieft dat moment voor. Je man kan zichzelf niet helpen, je dochter kan zichzelf niet helpen. Jij zult nu in actie moeten komen. En dat kun je. Echt.

En als je echt, echt bang bent, dan ga je nu. Stap met je dochter in de auto en rijd naar je moeder.

Lieve Nina

Als zijn gedrag heel erg anders is dan vroeger, kan er inderdaad iets mis zijn in zijn hersens. Maar als hij dat weigert te laten onderzoeken, is dat zijn keus. Als de relatie goed zou zijn, zou hij naar de huisarts gaan om jou gerust te stellen. Misschien niet meteen, maar wel als blijkt dat jij heel erg ongerust bent.

Als hij geen rare dingen in zijn hoofd heeft, zoals een tumor, dan is zijn gedrag nog steeds niet normaal. Dat zit ook in zijn hersens, maar minder duidelijk vast te stellen. Een man die zijn vrouw en kind liefheeft, gedraagt zich niet als je man. Je man is constant bezig om jou aan je éigen verstand en geweten te laten twijfelen. Ben ik echt zo erg? Drijf ik hem echt tot zelfmoord? Hoor ik echt anders met dochter om te gaan? Ben ik echt een slechte vrouw? Wie ben ik eigenlijk? Ik ben waardeloos! Man zal misschien toch gelijk hebben. Het is allemaal mijn schuld.

Maar, Nina, trap daar niet in! Het is niet waar! Hij manipuleert je. Hij wil dat jij je op een gegeven zo klein, schuldig en niets waard voelt, dat hij je van de grond kan opvegen en je kan laten geloven dat hij de enige is die je nog hebt en kan helpen.. "Dus lieve, het is nu klaar met die onzin! Voortaan doen we het op mijn manier. Of wil je dat dochter ziet dat haar pappa onder de trein springt??" En dit zal zich blijven herhalen. Van kwaad tot erger.

Verlammend

Angst heeft op verschillende mensen een verschillende uitwerking: vechten, vluchten of bevriezen ( verlammend).
Voor nu heb ik het laatste gevoel bij jou.
Dat is niet fout, maar nu even minst helpend.
De boel blijft in stand.
Je hoeft niet te vechten, dat is olie op het vuur, maar je móet wel iets.
Je kunt met voorbeelden blijven komen ( dat bedoel ik niet gemeen) en daar heel verbaasd over blijven, maar om dit te veranderen moet er een actie komen.
Hij komt niet in actie, je dochter kan het niet en daarom moet ( helaas) jij dat doen, zelfs al ven je nu verlamd.
Om erger te voorkomen.
Ik kan van hier niet inschatten of je man ook een letterlijk gevaar vormt, maar ik denk niet dat je daarop moet wachten.
De kans bestaat ( ik weet niet hoe groot die is), dat de stress voor hem zo groot is dat hij explodeert.
Dat is voor geen van jullie drieën goed.

Je bent sterker dan je denkt.
Grijp die uitgestoken handen aan.

Nina

Ik blijf je volgen maar ik weet soms niet meer wat ik moet zeggen. Alles is al gezegd, al meerdere keren.

Heeft je dochter al eens aangegeven dat ze weg zou willen? Dat was voor mij ooit "het punt". Mijn toen 9-jarige zoon zei na de zoveelste ontploffing van zijn vader: waarom wonen wij hier eigenlijk? Binnen 10 minten had ik 2 tassen volgestouwd, twee kinderen onder m'n arm genomen en liep ik weg. Gewoon weg, jaren ellende gehad, maar dat mijn kind dat aan mij vroeg vond ik zo erg, wat heb ik hem en zijn broer aangedaan? Veel te lang gebleven, angst voor getreiter, angst dat hij mij of de kinderen iets aan zou doen. Getreiterd heeft hij, eigenlijk nu al 12 jaar lang, maar het raakt me niet meer.

Jij bent niet fout, dat hebben al zoveel mensen gezegd. Maar je maakt wel de fout je dochter in deze situatie op te laten groeien. Het is bijna eind augustus, tot zolang had je het toch de tijd gegeven? En dan, dan is het 1 september. En dan?

T kan nooit

Nina, eerst kon je niks want had je dochter nog school. Toen niet want je had vakantie en jullie zouden leuke dingen gaan doen. Straks begint de school weer en kun je weer niet gaan. Ik herken t. T kan eigenlijk nooit.
Wel goed dat je het met de huisarts hebt besproken. Maar ook de reactie van je man herken ik. Destijds heb ik t omgedraaid en gezegd dat mijn man naar de huisarts moest om te vertellen wat er mis wat met mij; maar dat pakte juist slecht uit. Ik had zo gehoopt dat de huisarts t begreep. Ik kreeg de beschuldiging van mijn man dat ik mn werk geweldig vond (werkte 4 dagen en was kostwinner) en dat ik verslaafd was aan mn hobby (deed ik s avonds op de bank; handwerken). T werd n wellesnietes discussie met geen resultaat.
Nina je wacht tot je man t gaat inzien of dat iemand je gaat helpen. Dat gebeurt niet. Jij bent het die t moet doen. Jouw huisarts begrijpt je wel. Ga terug en zeg dat je man nu helemaal boos is. Vraag of de huisarts n huisbezoek wil doen. En vraag hulp waar je kunt verblijven al dan niet tijdelijk. Ik verwacht dat je daar wel hulp van kunt verwachten. En mijn aanbod staat nog steeds. Kamer, rustige plek. School in de buurt. Natuur om uit te waaien.

Bedankt

Bedankt om er te zijn, allemaal.
Mijn moeder was hier, heeft dochter meegenomen voor de rest van de dag
Man is woest omdat ik zijn medische toestand heb durven bespreken met dokter zonder dat hij erbij was. Maar inderdaad, dan wordt het weer zo'n welles-nietes verhaal waarbij ik aan het kortste eind trek.
Doenja, bedankt voor je aanbod.
Ik zie in dat ik hier echt weg moet, dit wordt echt nooit beter. Ik ben mezelf niet meer, iedereen ziet het. Hij zegt dat hij met iedereen zo goed kan praten, behalve met mij en dochter. Ik voel me rot. Ik ga mijn kind verliezen door aan scheiding te werken. Ik ben haar kwijt...

grens

Lieve Nina, ik herken veel in jouw verhaal. En snap dus ook hoe murw je bent. En bang.

Toch hoop ik echt dat jij snel wat verandert in jullie situatie, want het is veel duidelijker dan bij mij erg slecht voor je dochter. Alle seinen staan op rood. Je man flipt keer op keer, ik denk dagelijks? En soms flipt hij een beetje en soms flipt hij heel erg. Niet te doen voor jou, al dat op eieren lopen, en zeer schadelijk voor je dochter. Ze krijgt er stressverschijnselen van en heeft zich al tenminste 2x gesneden. Hoeveel erger moet het met haar gaan, wil je haar weghalen uit deze situatie?

Echt serieus, wat moet er gebeuren voordat jij zegt: nu is het genoeg, ik ga NU.

Herkenbaar

@Krisje, inderdaad mijn dochter zegt ook regelmatig 'mama, zo kan het toch niet verder'. Dat raakt me diep en dan zeg ik haar 'ik weet het, maar misschien heeft papa toch gelijk en ben ik een moeilijk mens'. Dan antwoordt ze boos 'dat is niet zo, jij bent niet moeilijk'.

Vreselijk

Dochter zegt nu zelfs 'ik heb wratjes door de stress'. Als dit nog langer duurt, wat volgt dan nog van medische klachten?

Onzin!

Je raakt je kind niet kwijt door een scheiding! Ga met kind weg en ga vanaf daar aan een bezoekregeling voor vader werken.
Je man zal je willen treffen, maar door nu met dochter weg te gaan (of met haar tijdelijk bij je moeder in te trekken), zul je haar niet zo snel kwijt raken.
Ik weet niet hoe het zit met belgisch recht, maar hier is het in principe co-ouderschap en hij zal met goede argumenten moeten komen om daar vanaf te wijken.

Impulsief of stappenplan

Misschien ben je niet zo impulsief als Krisje, maar ik zou het bijna hopen dat er snel iets gebeurt, waardoor ie wel actie neemt en wel meteen.

Maar voor het geval je echt niet van de impulsieve acties bent, wil je eens opschrijven (ook voor jezelf goed om je gedachten te ordenen en je vertrek voor te bereiden), wat je moet doen, voordat je kunt vertrekken.

En kan je aangeven wat je al gedaan hebt?

Door alle stappen concreet te maken, is het misschien makkelijker voor jou om echt je vertrek voor te bereiden.

Tot slot, wat gebeurt er als je zegt (het is nu vakantie!- benut de vrijheid die je dochter nu heeft) ik ga nu een week/paar dagen met dochter naar mijn moeder/vriendin (iemand van OO)?

Als je dat als mededeling zegt, kan hij boos worden, hoog of laag springen, maar jij legt rustig uit dat het voor iedereen goed is even rust en over een week/datum X ben je weer terug.

Laat je niet onder de tafel lullen (kan hij goed, herken ik), maar pak eerst alle spullen, zet ze inde auto (of als je met OV gaat, zet ze klaar), en zeg het rustig en vastberaden en herhaal jouw boodschap. Ga je niet verdedigen als hij in discussie wil. Zeg: " ik snap dat jij het vervelend vindt, maar we gaan even een week/paar dagen weg, dat is goed voor ons allemaal. Je redt het wel." Niet meer dan dat.

En dan ga je.

Gewoon gaan.

Even een week of een paar dagen rust.

Stel het niet uit. Daar is echt geen reden toe.

En als je het eng vindt, mail via forumbeheer Doenja of iemand anders die het aanbood en ga even bellen, zodat zij je met dat gesprek kunnen voorbereiden.

Doe het.

Je zult er zo van opknappen en sterker worden!
Sterkte meissie. De eerste stap is de moeilijkste. Maar je kunt het.

Wat fijn!

Je dochter lekker een dag bij je moeder! Hartstikke goed!
Pak nu een tas voor jezelf en extra spullen voor je dochter, en ga ook. Kom op!

Wijs

inderdaad mijn dochter zegt ook regelmatig 'mama, zo kan het toch niet verder'. Dat raakt me diep en dan zeg ik haar 'ik weet het, maar misschien heeft papa toch gelijk en ben ik een moeilijk mens'. Dan antwoordt ze boos 'dat is niet zo, jij bent niet moeilijk'.

Hmmmm. Het klinkt alsof de dochter een stuk wijzer is dan de moeder.

Ik heb jaren in zo'n toxische relatie gezeten en ben mezelf helemaal kwijt geraakt. Het heeft jaren geduurd eer ik weer een beetje normaal kon denken en voelen en ok ben ik nog lang niet.
Het had niet veel gescheeld of ik had dit niet meer kunnen schrijven want ik ben behoorlijk zelfdestructief bezig geweest. De littekens hiervan horen voor de rest van leven bij mij.
Ik heb heel lang niet gezien wat er aan de hand was. Of niet willen zien beter gezegd. Er waren duizenden redenen om met deze man door te gaan. De kinderen, het huis, de liefde die er ooit was, de angst voor verandering. Uiteindelijk is voor mij beslist door het lot en ben ik bijna alles kwijt geraakt wat belangrijk was.
Waar ik zo bang voor was al die jaren is allemaal uit gekomen en ik heb mensonterend diep gezeten. Vroeger dacht ik dat ik pijn en verdriet had maar er blijkt dus altijd nog een overtreffende trap te zijn.
Maar nu, jaren later, ben ik niet gelukkig. Daarvoor is te veel gebeurd. Maar ik heb rust en het gaat beter met me dan toen. De pijn en het verdriet blijven maar terugkijkend ben ik nu beter af.
Dat wens ik jou ook.
Het gaat pijn doen. Je zult veel verdriet hebben. Maar over een paar jaar ben je beter af.
Heel veel sterkte en vooral wijsheid gewenst

Onmogelijk

Je krijgt waterwratjes door een virus en niet door stress en ze verergeren daar ook niet door, wat een onzin van je huisarts.

Laat je moeder je dochter na vandaag naar iemand anders brengen. Een betere opening om te gaan kun je niet hebben.
Pak een tas en ga haar achterna.
Je raakt je kind niet (!!!) kwijt.

Ik weet niet waar je woont, maar je hebt zo een adres om bij te komen en hulp te krijgen. Het is je hier aangeboden.

Het leven geeft je kansen maar jij moet ze pakken. Hier liggen je kansen, onverwacht maar heel nodig. Pak ze, dan krijgen jij en je dochter rust.

Je mag niet meer tegen je dochter zeggen dat je misschien wel slecht bent. Nooit meer. 1. Dat bespreek je niet met een kind 2. Het is onjuist 3. Je geeft haar informatie waardoor zij ook langzaam kan veranderen in haar denken en veel te zwaar wordt belast.

Geen woorden meer vuilmaken aan wat je niet kunt veranderen, maar diep ademhalen en doen waarvan je weet dat je het moet doen.
Hoe moeilijk ook.
Pak je kans.

Ja pak je kans Nina

Nu is het moment. En echt je raakt je dochter niet kwijt. Je bent gebrainwasht door hem om daarvoor bang te zijn.
Als je gaat zul je langzaam steeds meer energie krijgen voor je zelf en je dochter.
Het lijkt eng maar echt het is niet enger dan waar je nu in zit.
sterkte!

Impulsief

Ik zie mezelf niet als impulsief. Ik zat al jaren in een vergelijkbare situatie. Zowel geestelijke als lichamelijke mishandeling. Mijn ex zei doodleuk dat de hele wereld gek was en dat hij de enige normale was. Natuurlijk heb ik lang gedacht dat het aan mij lag, ik herken dat zo, die twijfel bij jezelf. Maar toen mijn zoon dat zei was het opeens klaar, grens bereikt. Ex was niet thuis, ik zie de jongens nog zitten op de bank met hun ds, ik stoof door het huis, gooide van alles in tassen en was weg, weg, weg. Ex was bloedlink, maar ik was weg. In de zomervakantie was het.

Jarenlange druppels in de emmer, alsmaar doorgaan, twijfelen, doormodderen, kinderen beschermen, en dan op. Op. Op. Nooit gedacht dat ik het kon, maar ik kon het. Voor mijn jongens. Jij kan het ook, je bent het verplicht aan je dochter.

Ik ben de jongens niet kwijtgeraakt en jij raakt je dochter ook niet kwijt. Ik zou je zo graag beet willen pakken en door elkaar willen rammelen. Je kunt het, echt. Ik weet ook dat rammelen geen zin heeft, die laatste druppel zit nog niet in je emmer.

Alsjeblieft Nina, vraag via forumbeheer het mailadres van iedereen die je een plek heeft aangeboden, gewoon voor de zekerheid.

Eng

Het is ook heel eng. Doodeng, het engste wat je ooit hebt gedaan. Je hoeft niet naar mij, ik snap als je ook dat eng vind. Via forumbeheer kun je een link krijgen waarop je kunt zien wie ik ben, wat ik doe in t dagelijks leven en hoe ik erbij zit. Misschien is het dan makkelijker voor je om de hulp te accepteren.
Ik begrijp je angst goed hoor. Ik raakte mijn kinderen voor het grootste deel van de tijd namelijk wel kwijt. Mijn ex was juist coulanter en milder voor de kinderen. En ook mijn kinderen is verteld, dat als ze niet voor vader kiezen hij zichzelf iets aandoet. Ze hebben daarvoor gekozen. Het is een reeele angst.....

Ik ben weg

Man belde me op om te zeggen dat hij toch naar dokter gaat, niet om te erkennen dat hij een probleem heeft, wel om haar te zeggen met welk recht zij zijn medische problemen met zijn 'ex' denkt te bespreken. Nu ben ik echt bang wanneer hij terugkeert, want hij is een manipulator, ik ga hier slecht uitkomen.
Dochter komt net binnen met oma en ze heeft dingen verteld aan oma. Mijn ma reageerde fel en boos op mij 'hoe lang moet dit nog duren, denk je dan niet aan je kind en je eigenwaarde om je zo dagelijks te laten vernederen'. Ik stond perplex en besefte plots dat het me teveel wordt. Ik stop ermee, ik vecht niet meer. Ik ben zo op. Ik wil liefst vandaag nog weg.