Eventjes graag jullie mening aub...

Blijven praten

Hallo, ik weer...
Ben echt radeloos, de discussies stapelen zich hier op. Elke dag is er wel iets... Mijn vakantie kort in, heb niet het gevoel dat ik ervan kan genieten.
Gisteren weer discussie over feit dat hij weer nieuwe auto wil, de vorige dateert van januari 2018, is opeens weer te klein voor hem, we hadden eerst een grotere, die ook weg moest wegens te groot. Nu is die kleine auto weer te klein en wil hij absoluut weer een grotere, een nog grotere dan de vorige keer. Ik snap hem niet hoor, wil nu echt een soort van minibus kopen. Ik wil absoluut niet meer meestappen in die grillen. Hij is down en vermoedelijk depressief omdat ik weiger.
Vandaag discussie omdat mijn ma op bezoek wil komen en vraagt om onze dochter te mogen meenemen op uitstap (wij zien oma niet zo vaak vanwege de afstand). Volgens mijn man blokkeert ze hiermee heel onze dag en zijn voorstel is, kind blijft alleen tot mijn ma hier is, doet wat leuks en brengt haar dan terug, maar hij wil niet terugkeren om kind en ma terug thuis te ontvangen. Terwijl ik denk, hè leuk, ik zie mijn ma nog eens. Pffft, wat doe ik toch verkeerd? Ik zie het echt niet meer zitten op deze manier. Elke dag is er wel ruzie en ik merk dat ook dochter afziet. En soms... En toch, is hij dan weer superlief... Ik ben een wrak en weet niet meer wat te denken.

Jawel hoor, dat weet je wel

Maar het is moeilijk om de stap te nemen, dat snap ik. Maar toch, ik zeg het nog maar een keer, zorg dat je dochter bij je moeder gaat logeren en ga zelf ook even weg. Schep afstand, zodat je de dingen wat helderder kunt gaan zien en je emoties een beetje kunnen zakken. Zodat je in actie kunt komen.

Het klinkt alsof je man in paniek raakt, en steeds gekkere dingen doet in een poging grip op de situatie/zichzelf te houden. Je helpt naar mijn idee niemand, ook je man niet, door te blijven en te proberen de situatie/hem te veranderen. Dat jij je nu anders opstelt en tegen hem ingaat of aangeeft wat je raar vindt of anders wil zou in een ‘normale’ situatie waarschijnlijk wel positief kunnen werken, maar je man reageert met paniek en het wordt erger.
Het is waar, je kunt een ander niet veranderen, alleen je eigen gedrag, en dan zal de ander zijn gedrag vanzelf ook veranderen. Dat gebeurt bij jullie ook. Maar die verandering pakt bij jullie nu niet positief uit. Ik denk dat het voor alle partijen goed is om rust te creëeren door nu weg te gaan. Zeg dat ook zo tegen hem. We hebben allemaal even rust nodig. En geef aan wanneer je weer terugkomt.

Ondertussen kun je natuurlijk wel voorbereidingen treffen om ervoor te zorgen dat je in het geval het nodig is weg kunt blijven. Dus geld apart zetten op een eigen rekening, je belangrijke papieren ergens in bewaring geven, al die tips die al eerder zijn gegeven.

Ik vind het zorgwekkend dat je zelf mee lijkt te worden gezogen in de negatieve spiraal, en dat je nog niets gedaan hebt om een vertrek mogelijk te maken, om zekerheden voor jezelf in te bouwen, of tenminste je dochter even rust te gunnen. Je blijft hangen in ons vertellen hoe raar hij zich gedraagt, en inderdaad, het is niet normaal en niet acceptabel. Hoeveel meer bevestiging daarvan wil je nog hebben? Wat heb je nodig om wel in actie te komen? Kunnen wij daar op wat voor manier nog bij helpen? Er zijn hier al aanbiedingen gedaan voor verblijfplaatsen. Maak daar gebruik van. Of ga in een hotel of bij je moeder zitten. Maar doe iets. Alsjeblieft.

Gewenning

@Nina, Je verandering van instelling vergt gewenning voor je man. Probeer vol te houden je eigen keuzes te maken en er achter te blijven staan.

Hier zei man ook eens dat ik niet meer zo lief was als vroeger. Ik antwoorde dat dat lief zijn mij niet veel goeds had opgeleverd; ik kreeg te maken met mensen die geen rekening met mij dachten te hoeven houden. Ik legde uit dat ik voortaan daarvoor pas. En als ik zodoende minder lief ben, dan is dat maar zo.

Veranderingen verwerken kost tijd.

Als de aanschaf van een andere auto haalbaar is, laat hem dat ding kopen. Daar heb je zelf ook genot van.
Als er toch een scheiding komt, wordt de prijs van de auto meegeteld bij jullie vermogen. (Als jullie tenminste in gemeenschap van goederen zijn getrouwd.) Grote kans dat hij dan spijt heeft van zijn aanschaf omdat dit hem geld gaat kosten.

Trouwens, hoe meer je over zijn reacties schrijft, hoe meer ik het idee krijg dat je man last heeft van een midlifecrisis. Hij verliest controle over het leven dat bestaat uit zijn gezin. Ergens is hij in dat geval ‘ziek’. Het positieve hiervan is dat je zijn reacties dan beter kan ‘accepteren’ omdat ze ‘tijdelijk’ zijn ipv een gewetenloze karaktereigenschap.
Voor een partner is een midlifecrisis trouwens beter te behappen.
Hou je wel bij je eigen standpunt. En lees anders iets over mlc.

Ik vind een mlc persoonlijk milder dan de gifpijlen van een narcist. Het geeft je mogelijk ook meer hoop op een verloop waar je mee verder kan.

Inderdaad, het einde nadert.
Zeker na wat er vandaag weer gebeurd is. Ben hele dag gaan shoppen met dochter omdat meneer voor school een uitstap moest voorbereiden. De dag begint met stress. Tijdens ons shopmomentje vindt dochter een mooi kleedje en bijpassende schoenen. Zo enthousiast als ze is, vraagt ze me, aub mama, mag ik dat nu al dragen? Geen probleem voor mij, mijn meisje is blij, dus ik ook. Ze kleedt zich om bij een vriendin die we ginder bezocht hebben. Keren na aantal uur met de trein terug, hij wachtte ons op aan het station. Ik zie de blik op zijn gezicht veranderen als hij ziet dat dochter andere kleren aanheeft. Vraagt hij, heb je iets anders aangetrokken? En heb je je voor je dat gedaan hebt, je eerst gewassen? Nee, dat had ze niet. Maar is het een drama als dochter enthousiast is en tijdens shopmomentje verwisseld van kledij? Voor mij niet, maar voor hem heel erg wel. Hij zei dat hij dat niet aankan vanwege zijn autistische neigingen. Dus er ontstond een hevige ruzie waarbij dochter in tranen is weggelopen. Ik ben haar achternagehold. Bij thuiskomst is man nergens meer te bespeuren en nu denk ik steeds 'misschien ben ik toch onredelijk' en 'als hij nu maar geen domme dingen doet'. Ik weet het niet meer, maar het besef groeit bij mij dat het zo niet verder kan. Ik ben uitgeput en op van de stress.

Nina

Ik vrees dat je het wél weet, maar ik denk ook dat jij bang bent voor de gevolgen. Stel dat hij helemaal instort, of dat hij toch zelfmoord pleegt? Stel dat hij een risico voor jou en je dochter wordt? Wat nou als hij instanties ervan weet te overtuigen dat jij niet voor jullie dochter kan zorgen? Maar ook: Kan ik me als gescheiden moeder staande houden? Wil ik dit huis wel uit? Ik ben nu niet alleen, word ik niet eenzaam?

Ik kan me die angstige gedachten voorstellen. Ik vermoed dat menige vrouw of man die over een scheiding nadenkt zich van alles in het hoofd haalt en daar een hoop tijd mee verspilt. Maar vraag je af wat erger voor je is. Je leven is nu zacht gezegd niet leuk, ook dat van je dochter niet. Zelfs als je leven na de scheiding tijdelijk niet gemakkelijk zal zijn, is de toekomst zeer waarschijnlijk een stuk positiever dan het wordt als je in dit huwelijk blijft.

Niet onredelijk

Je bent niet onredelijk, twijfel niet zo aan jezelf!
Je kan hem nog een avond laten gaarsudderen door niet te reageren op dit gedrag al een verwend kind.
Hou wel een noodtas voor jou en je dochter paraat.

Kan je hem ook niet bereiken?
Als hij er om 12 uur nog niet is, bel je de politie. Dat is namelijk een heel normale reactie.
Misschien kunnen zij hem traceren.

Zo weet hij ook dat je niet met je laat spotten of gaat buigen voor zijn grillen.
Sta boven dit zieke gedrag.

PS Hoe pijnlijk het ook is en hoe graag je je man wilt redden; je kan niet voortdurend dergelijk gevaar voor zijn.

Misschien dit voorval wel met de huisarts bespreken.

Sterkte

Dus

Dus ik ben niet abnormaal/onredelijk hoe ik reageerde op zijn reactie met het kleedje?

Nee

Je bent echt niet onredelijk. Je man is enorm destructief bezig en je dochter lijdt eronder. Ik zou de sloten vanavond nog vervangen.

Nee

jij bent niet abnormaal en niet onredelijk. Echt niet. Flanagan zegt het al: twijfel niet zo aan jezelf. Je bent niet gek, hij gedraagt zich gek.

Eens met Flanagan en Drietje

Jij bent de normale en voor je dochter is het gedrag van haar vader verschrikkelijk destructief. Onderneem alsjeblieft iets.

Sterkte

het probleem

Jouw reactie over die kleding is niet het probleem (sterker nog, leuk dat jij daarin flexibel was en toestond wat je dochter graag wilde!).

Het probleem is ook niet dat hij het vervelend vond dat zij tijdens het winkelen nieuwe kleding had aangetrokken.

Het grote probleem is dat als iets anders gaat dan hij verwacht of als iets anders gaat dan hij wil, dat er dan - aldoor! - grote ruzie ontstaat.

Dat is het probleem.

Als iets dus niet naar zijn zin is, kan hij niet op een normale, rustige manier dat aangeven en kan je er evt. over praten dat je het voortaan niet meer doet, of dat je iets toch niet/toch wel gaat doen.

Hij kan niet anders reageren dat steeds maar weer uit zijn vel springen.

En het erg is, je weet niet waardoor hij de volgende keer weer van slag raakt.

Gevolg is, dat je continu op eieren loopt en onder stress staat. Je *weet* dat hij weer gaat uitbarsten, maar je weet nog niet door welke pietluttigheid.

Dat is geen doen. En voor je dochter nog destructiever dan voor jou.

Het is voor je dochter echt een heel ongezonde situatie en het gaat te fout mis.

Je moet hier echt iets aan doen.

Laat haar logeren bij je moeder, zodat ze even rust heeft.

En bereid je vertrek goed voor! Als je vertrekt springt hij misschien uit zijn vel. Dus bereid het zo goed mogelijk voor (geld op aparte rekening, belangrijkste dingen uit huis, etc.).

Je weet dit allemaal best. Je hebt ons echt niet nodig. We hebben je nu vaak genoeg bevestigd.

Het is nu echt tijd dat je je dochter in bescherming neemt tegen haar vader, die het allemaal niet aankan. Wacht niet te lang meer. Hij is zo destructief bezig voor haar (en jou). Echt niet goed.

Dank

Dank voor de steun en bevestiging die ik zo nodig heb. Net nog gepraat met hem, hij vindt het jammer dat ik hem niet steunde in zijn reactie op het kleedje. Maar ik vind niet dat dochter wat fout deed. Hij vindt het pijnlijk dat ik zijn reactie niet wil begrijpen.
Aaaarhhhhhh, waarom is dit zo moeilijk. Ik zei hem dat hij de liefde van zijn kind gaat verliezen, waarop hij zegt dat dit 100% door mij komt.
Ik vroeg hem of hij aub therapie wil overwegen. Zijn reactie was dat er niets mis is met hem, maar wel met mij. Intriest word ik hiervan. Vakantie is om zeep...

@ Larisse

Je slaat de nagel op de kop.
Hij zei me dat ik hem op voorhand had moeten berichten over het feit dat dochter andere kledij zou aanhebben.
Komaan zeg, ben je serieus???
Sorry dat ik jullie hier mee stoor, maar ik zoek gewoon bevestiging, ik kan hiermee nergens terecht

Bevestiging

Je kunt je man bevestigen: ja, ik snap dat het onverwacht is dat je dochter andere kleding aanheeft. Het valt je op. Maar het is gewoon goed dat ze het doet. Het is haar zaak.

Het is echter niet jou zaak om daar een drama van te maken. Haal adem, denk na en accepteer het.

Je lijkt nog steeds verbijsterd over zijn gedrag.

Nina

Ik ben nu even niet diplomatiek: je man reageert gestoord over het jurkje. Wat is het volgende? Mag ze wel naar de kapper? Als dit bij ons zou gebeuren, zou ik enorm van leer trekken. In iedere moeder zit een stukje "leeuwin". Laat die "leeuwin" meer zien!

Van leer?

Man trekt van leer en daar ga jij dan een schepje bovenop doen? Lijkt me niet.
Je kunt beter kalm blijven en de zaak terugbrengen tot normale proporties.

Hoeveel drama wil je hebben. Doe het zelf niet zou ik zeggen.

Inderdaad

Ik reageerde woest. Had ik beter niet gedaan...
We slapen weer apart en heeft zeker al 50 berichtjes naar me gestuurd. Hoe erg hij het vindt dat ik dochter tegen hem opzet, maar dat doe ik niet, dat doet hij zelf.

AnneJ

Zullen we afspreken dat we allebei een eigen opvatting mogen hebben? Nina's dochter heeft behoefte aan een ouder die voor haar kiest. Het voor haar opneemt.

Met van leer trekken bedoel ik op duidelijke toon vertellen dat het nu niet om hem gaat. Dus: doe normaal!! Dochter is blij met haar jurk. Gun haar dat!

Emoties

Bij iemand met duidelijk autistische trekken, zie #516 is het handiger om emotieneutraal te reageren. Overigens in veel conflicten, maar bij autisme helemaal. Jou emotie komt harder binnen dan bij een gemiddeld iemand, en dat geeft de ander aanleiding om ook emoties te reageren. Harder dan jij verwacht omdat het bij hem harder binnenkomt en hij dat reflecteert.

Mag je best van mening verschillen maar je hoeft niet mee te gaan in de voortdurende paniek van iemand.

Nina

Wat vervelend 😦, maar dat is niet jouw schuld!

AnneJ

En als je emotieneutraal meedeelt dat zijn reactie buiten alle proportie is, gaat hij dan alsnog normaal doen, of minder abnormaal dan wanneer je hem toeroept dat hij zich godver niet zo idioot moet aanstellen?

En leidt emotieneutraal reageren op de langere termijn tot enig zelfinzicht of verbetering in gedrag?

Want als het allemaal geen ene barst uitmaakt, wat ik stiekem vermoed, dan vind ik niet dat Nina zich als een heilige hoeft te gedragen. Alleen maar omdat zij niet zo raar is, wil niet zeggen dat ze nooit uit haar slof zou mogen schieten.

Kanttekening is dat als dochter gebaat is bij minder drama *dat* een reden kan zijn om onderkoelder te reageren

Overigens, Nina, komt de gedachte bij me op dat je aan je man zou kunnen zeggen dat in een gezin dingen nu eenmaal niet altijd gaan zoals iemand wil, en als dat te belastend voor hem is, de logische conclusie is dat hij beter op zichzelf kan wonen. Kan hij jullie af en toe bezoeken en weer weggaan als het hem teveel wordt dat je dochter een nieuwe kleur veters in haar schoenen heeft of zo.

Jij bent niet op de wereld gezet om alle kleine ongemakken die zijn gemoedsrust kunnen bedreigen voor hem uit de weg te ruimen. Hij kan beter in zijn eigen prikkelarme hutje op de hei gaan zitten. Met zijn gelijk.

Hoe zo iemand zich in een baan als leraar kan handhaven is mij overigens een raadsel.

Groeten,

Temet

Handhaven

Die komt totaal overprikkeld thuis en reageert dan op alles wat beweegt omdat het harnas uitgaat. Dan heeft hij de hele dag op scherp gestaan om te doen alsof hij 'normaal' is.

Geen reden om je af te reageren op je huisgenoten, maar dat is wel heel menselijk gedrag. Zie je vaker, ook bij 'normale ' relaties.
Beter is om je even terug te trekken en tot jezelf te komen. Te landen. Ongestoord door derden of andere huisgenoten.

Dat is hier thuis dus de gewoonte.

Temet

Hoe zo iemand zich in een baan als leraar kan handhaven is mij overigens een raadsel.===

Een héél groot raadsel! Wat moet hij door een hel gaan als leerlingen van hem onvoldoendes halen. Accepteert hij kritische vragen van ouders?

AnneJ

Ik herken dat overprikkelde gedrag ook van mezelf. Ik kan best vervelend zijn als ik thuis kom na een dag werken (wat dus al een tijd niet aan de orde is). Ik zie elk rommeltje uitvergroot, terwijl ik zelf ook troep veroorzaak. Dus verstandig inderdaad om dan even tot tien te tellen in plaats van tegen mij te blazen. Man zegt dan wel eens 'ben je klaar?', dan zie ik (als het goed is) ook dat ik niet lekker binnen kwam en zeg dus 'ja'. Maar er zijn grenzen. Het is absurd dat ze dat jurkje pas aan mag trekken als ze gedoucht heeft. Het zou zomaar kunnen dat op de jurk meer bacteriën zitten dan op dochter, dus je zou kunnen reageren met 'hmmm... meteen de jurk ook maar in de was?'.

Als je nooit je mond opentrekt als vader zich weer van zijn slechtste kant laat zien en dus rustig gaat toekijken hoe dochter wederom een ziekelijke reactie moet incasseren van haar éigen vader, dan doe je daar geen goed aan.

Maakt niet meer uit

Op dit moment maakt het niet meer uit wat de oorzaak is van het gedrag van Nina-man, feit is dat zowel dochter als Nina er aan onderdoor gaan en man weinig tot geen zelf-inzicht laat zien.
Er moet nu een oplossing komen waardoor er rust weerkeert.
Nina, neem maatregelen, al zijn ze maar tijdelijk.

Dat roer Nina

Neem het roer in handen. Hoeveel onnodige (mentale) klappen moet jullie dochter nog krijgen?

Ik weet het OokZo

Maar hij kan hoe ik over dingen denk zo gemakkelijk ombuigen dat ik ga denken dat ik totaal verkeerd denk in een situatie.
Hij zegt dat we daarover afspraken hebben, je trekt geen propere kleren aan zonder je opnieuw gewassen te hebben. Afspraken die hij gemaakt heeft zijn heilig voor hem en daar wijk je niet vanaf. Afspraken ook waar ik niet akkoord mee ben, maar ze bestaan toch...

Het roer!

Dat is het punt niet. Jij moet het roer in handen nemen. Niet meer in discussie gaan. Zelf beslissen zonder hem te vragen. Alleen meedelen.

afspraken

Afspraken die eenzijdig zijn, zijn geen afspraken.

Hij bepaalt iets ("je trekt pas andere kleding aan als je je opnieuw gewassen bent") en ziet dat als een afspraak. Maar het is pas een afspraak als jullie dat, zonder dat hij heeft lopen dwingen, samen zijn overeen gekomen.

Dat hij dat als een afspraak ziet is ZIJN probleem en daar hoef jij niet in mee te gaan.

"Nee, JIJ hebt dat bepaald, maar WIJ hebben dat niet afgesproken." Dan zal hij je zeker weten verwijten dat jij hem afvalt en niet steunt, maar dat is toch echt zijn probleem. Laat je niet wéér manipuleren!

Autisme is geen excuus om zo te drammen en te dwingen.