Eventjes graag jullie mening aub...

Nina

Oefen nu goed met van het leven te genieten ook al denk je ook vaak (probeer niet steeds) te denken wat het volgende zal zijn waaraan hij zich weer zal storen. En probeer dan steeds minder daaraan te denken.

Mijn man zei vandaag bozig dat ik het senseo apparaat uit had gezet nadat ik koffie nam terwijl hij koffie wilde nemen. Het kwam er heel kwaad uit. Zo van wat ben jij toch een slechterik. Ik zei: o sorry (beetje gemaakt geschrokken) ik dacht echt dat jij al genomen had. En negeerde het verder. Soms zeg ik ook wel als ik iets bijvoorbeeld niet kan vinden omdat ik niet goed geluisterd heb naar wat hij zei waar het lag (ik heb een beetje add denk ik wel) en hij zegt heel kattig (voelt als hatelijk) dat hij toch had gezegd daar en daar, "zeg je dat zo kattig als iemand je verkeerd begrijp?" En negeer het verder ook.

Ik denk dat met oefenen het beter gaat om het genieten van het leven los te koppelen van de invloed die je man op je probeert uit te oefenen.

Dat bedoel ik dus

Mijn ex werd continue boos als ik iets deed waarbij hij vond dat ik niet aan hem dacht. Bijv. t koffieapparaat uitzetten of iets drinken. Zelf gaf hij nooit koffie aan me. Maar volgens hem leefde ik alsof ik alleen op de wereld was. T punt is dat HIJ zo was. Hij was egoïstisch. Projecteren is dat.
Mijn ex schoonmoeder maakte alles kwijt. De hele dag was ik aan t zoeken. Dat lag aan mij vond ze. Ik ruimde niks op. Sinds de echscheiding ben ik nooit meer iets kwijt. Ze deed t expres. Om me uit balans te brengen. Me de schuld te geven. En om geprezen te worden als zij het kwijtgeraakte voorwerp wel vond. Zo wist ze zichzelf belangrijk te maken. Op t laatst mocht ik niet meer vragen of ze wist waar dit of dat lag. Ik zou haar valselijk beschuldigen!!! Ook dit is een truuk vd narcist om je te laten doordraaien geestelijk. Zie het. Weet het. Verontschuldig je niet meer. Je wint het niet. Draai je om. Jouw leven gaat een andere kant uit.

Weinig doen in huis

Ik doe eigenlijk ook wel heel veel in huis. Als ik iets vraag wil het wel voorkomen dat hij het wel doet. Hij klaagt vaak over rommel in huis. Dan zeg ik dat ik m'n best doe (maar dat het mij niet lukt om dat te gaan doen op het moment dat hij daar agressief wat over zegt) en dat hij niet kan verwachten dat als ik al zoveel doe, dat ik het huis perfect in orde kan krijgen.

Thera

Als er geklaagd wordt is de oplossing duidelijk: doe het zelf. Elke andere reactie die je geeft bevestigt zijn mening dat het jouw taak/schuld is. Hij is toch niet je werkgever die een functieomschrijving inclusief key performance indicatoren voor je opgesteld heeft?!
Gr Angela

Werkt niet, Angela

Die van mij maakte het echt bont. Klaagde ook dat ik er altijd zo'n puinhoop van maakte. Terwijl ik fulltime werkte en de hele dag niet thuis was. Ik KON die puinhoop niet gemaakt hebben, ik was er niet, hij wel (zat thuis). En toch was het mijn schuld en moest ik het opruimen. Ik heb vaak genoeg gezegd "Als het je stoort, doe het zelf, het is jouw eigen puinhoop", maar dan had ik de poppen pas echt aan het dansen.
Het stomme is dat als hij gewoon had gevraagd of ik de kamer alsjeblieft even wilde opruimen, ik dat met alle liefde had gedaan, ook al was het zijn troep. Maar het was een eis vol beschuldigingen en met een boosheid en agressie waar je van achter de gordijnen kroop, soms al bij het openen van de voordeur. Eerst probeerde ik te antwoorden en te redeneren, in een later stadium gaf ik maar gewoon toe, daarna deed ik helemaal niks meer (schouders ophalen, grey rock) en als het te erg werd, liep ik gewoon weg.

Kom dat vaker voor?

Ik heb geleerd dat het weinig/niets doen, zelfs werk opzeggen en financieel kaalplukken van de partner een veelvoorkomend verschijnsel bij borderline is. Die van mij heeft zijn werk wel opgezegd, maar heeft me niet kaalgeplukt.

Angela

Hier ligt het iets anders, ik ben welzelf degene die rommel maakt.

Geen millimeter

Misschien een andere kwestie maar voor mij waren dit soort 'eisen' van ex doorzichtig en absurd. Het kwam door zijn hang naar regels. En als die botsen komt hij er niet uit maar legt ze mij wel op.

Omdat hij zelf het uiterste van zichzelf vergde, en ook thuis echt de handen uit de mouwen stak, was het geen situatie van afschuiven oid. Maar ik voldeed niet aan de regels. Die hij overigens ook best naar eigen verstoord wereldbeeld kon hanteren.

Ik had een werkster, al heel lang. Die betaalde ik zelf. Maar hij vond dat niet nodig. Want als je als gezin samen bent dan doe je op zaterdag even samen de schoonmaak en dan is dat weer klaar. Hij kookte vaak maar wilde dat ik dat op zaterdagen op mij nam want dat was mijn 'vrije' dag.

Echter na mijn fulltime week was ik echt wel behoorlijk aan mijn tax op zaterdag. Bovendien ging ik in de ochtend met zoon (dochter mee, niet alleen bij pa thuis) naar de judo. En als we dan thuis kwamen pakten we de spullen bij elkaar en gingen naar het andere eind van de stad voor zwemles. De een kon om 13.00 uur zwemmen en de ander om 15.00 uur.

En als we thuis kwamen had ik een makkelijke maaltijd. Soep met brood oid. Eerder zelf gemaakte soep, dat wel.

En gunde ik mij een moment op zaterdag om uitgebreid de krant te lezen tussen de huiselijke en kinderlijke bedrijven door. Door de week was de was al weggewerkt, en de afwas en andere huiselijke zaken.

Om dat bij mij toch af te dwingen bood ex een keer aan om ons met de auto naar zwemles te brengen. Dat scheelde al gauw 3 kwartier reistijd. Normaal 5 kwartier heen en 5 kwartier terug.

Toen het moment daar was om te vertrekken meldde ex mij dat hij ons wel wilde brengen als ik daarna zou gaan koken.

Geen centimeter. Ik ben direct alsnog met ov vertrokken. En daarvan heb ik in elk geval geleerd om me niet kwetsbaar van hem op te stellen. En altijd een alternatief scenario te hebben voor die momenten. En dat heb ik mijn kinderen ook geleerd.
Jammer, maar sommige mensen kun je niet vertrouwen. Emotionele chantage is een goed voorbeeld van slecht gedrag.

Thera

Ik las ergens dat je voorzichtig suggereerde dat je add zou (kunnen) hebben. Ik heb het 'echt', de diagnose en ja ik word blij van opruimen van mijn eigen rotzooi maar kan het lang niet altijd opbrengen..... Dus gaandeweg hebben we hier in huis waters bij wijnen gedaan en zijn naar elkaar toegevoegd. Hij snapt mij beter en ik snap hem beter. Maar dat is wel omdat we een relatie hebben die gebaseerd is op gelijkwaardigheid en problemen willen oplossen en niet fundamenteel de ander willen veranderen. Takes years en ik ben er nog steeds niet heel goed in. Ik probeer dus regelmatig te checken of er geen verborgen irritaties zijn, en zelf ook assertief genoeg te zijn door te vertellen als m'n hoofd overloopt - vaak van dingen waar hij zich niet echt van kan voorstellen dat het mij 'geestelijke' energie kost. Wie weet dat jij ook aan hem kunt aangeven wat voor jou haalbaar is om hem tegemoet te komen en wat absoluut nooit gaat lukken.... Zijn level van opruimen/schoonmaken is natuurlijk niet het absolute level dat iedereen moet halen.
Gr Angela
Gr

Angela

"Maar dat is wel omdat we een relatie hebben die gebaseerd is op gelijkwaardigheid en problemen willen oplossen ..."

Dat is wel fijn als je allebei problemen wilt oplossen en een gelijkwaardige relatie hebt.

Bij Nina is dat niet het geval.
Haar man wil best problemen oplossen. Als het maar gaat op de manier zoals hij het wil.

Misschien moeilijk voor te stellen, maar dat is heel moeilijk als je partner dat aldoor heeft. Als het dus niet geven en nemen is, maar alleen maar nemen.

larisse

mijn reactie was voor Thera bedoeld.
gr Angela

Angela

Ik denk dat voor Thera (of Thera's man) hetzelfde geldt

larisse (ot)

ik vind Thera's beschrijvingen van haar situatie vrij ingewikkeld (wie praat met welke instantie waarom en wat heeft dat met haar of hem of dit te maken en gaat het over haar man of over haarzelf) dus ik hield het simpel en slechts bij het voorbeeld dat zij gaf. De situatie van TS is hier duidelijker uit de doeken gedaan, dit is dus slechts een 'sideline' wat mij betret.
gr Angela

Nina

Nog gefeliciteerd! Heb je een fijne verjaardag gehad?

Verschil narcist autist (AnneJ) (off topic)

Gisteren en vandaag bracht ik door met iemand met issue in het autistisch spectrum. En daaraan merkte ik zo hoe anders dat is als omgaan met een narcist. Het is natuurlijk mijn beleving maar dit merkte ik: beiden gaan uit van zichzelf. Maar de narcist is je voortdurend aan het 'scannen', inschatten, probeert onder je huid te gaan zitten. Voor mij voelt het als een soort bezetting zelfs. Er lijkt wel wat meer contact te zijn met de narcist, maar er is altijd wat mee voor mijn gevoel: je bent te dichtbij of te ver weg, je moet iets meer of iets minder, je emoties worden gescand en weggezet op sterk water om er later iets mee te doen. Voor mij inmiddels een heel ongemakkelijk gevoel. Iemand die de hele tijd met je bezig is maar om iets voor zichzelf te krijgen.
De autist voelt veel meer in zijn eigen wereld. Minder contact minder of geen grapjes maar zoveel vrijer. Hij laat je gewoon. Heérlijk. Overigens zijn er dan wel kleine mooie contactmomenten, onverwacht, in een blik uitwisseling oid.
Nou ja ik wilde het even delen. Nogmaals, het is mijn beleving

Mari

Bedankt dat je het zo goed onder woorden brengt.

Mari

"beiden gaan uit van zichzelf. Maar de narcist is je voortdurend aan het 'scannen', inschatten, probeert onder je huid te gaan zitten. Voor mij voelt het als een soort bezetting zelfs. Er lijkt wel wat meer contact te zijn met de narcist, maar er is altijd wat mee voor mijn gevoel: je bent te dichtbij of te ver weg, je moet iets meer of iets minder, je emoties worden gescand en weggezet op sterk water om er later iets mee te doen. Voor mij inmiddels een heel ongemakkelijk gevoel. Iemand die de hele tijd met je bezig is maar om iets voor zichzelf te krijgen."

Mari, wat "mooi" beschreven. Mijn gevoel is ook dat als ik bij mijn man in de buurt ben dat ik nooit rust heb. Hij moet dan altijd wat. Iets tegen me zeggen, iets grappigs wat ik niet grappig vind, kritiek leveren als ik teveel geluid maak of "'iets soms" zeg of wat dan ook. Inmiddels probeer ik hem zoveel mogelijk te ontlopen, dat is voor mij het fijnste. Maar dan gaat hij weer klagen dat ik hem alleen laat, dat hij alleen in de woonkamer zit (ik in studeerhoek) of dat ik te uithuizig ben. Het is nooit goed.

Ja, het woord bezetting geeft het goed aan. Het gevoel steeds op je hoede te moeten zijn. Niet vrij voelen. En zeker niet blij om bij hem in de buurt te zijn. Dodelijk vermoeiend.

Bezetting

Mooi onder woorden bedacht. Mijn exman kende mij niet en was doorzichtig in het mij overtuigen zaken op zijn manier te doen.
Echter de uitputting was enorm. Je hebt geen moment rust. Er kan zich steeds weer een crisis voordoen vooral als ex op het oorlogspad was en mij bleef bestoken. Een enorme doorzetter op allerlei gebied, maar hier bleek het wel wat uitputtend.

En voor een deel was en is dat ook zo met de kinderen.
Je staat steeds in de houding om kalm een crisis te helpen bezweren van iemand in paniek waar de oren dichtzitten. Soms drie tegelijk.

Ander soort bezetting inderdaad. Zo klinkt het wel.

En hier is er, met meer inzicht en hulp, wel meer rust in gekomen. Ik heb mijn hoofd beduidend vaker voor mijzelf dan zeg tien, 15, jaar geleden.

@Mari en Larisse en AnneJ

Jullie omschrijven het beiden heel correct. Ik herken me hier helemaal in.
Ik heb ook het gevoel dat wanneer hij in de buurt is, ik nooit rust heb. Wat me ook opgevallen is, hij vindt zelf ook geen rust en hij moet precies altijd iets kunnen kopen wat hem dan tijdelijk weer rust geeft. Ik probeer hem vaak te ontlopen waardoor gesprekken niet echt meer mogelijk zijn, maar gesprekken hier zijn echt niet fijn.
Gisteren had hij de wekker niet horen aflopen waardoor hij 20 minuten langer geslapen heeft. Was mijn schuld uiteraard. Wilde daarna 30 minuten niet meer met mij spreken, staarde gewoon voor zich uit en zei dan na die 30 minuten dat hij denkt dat hij depressief is. Ik voel me dan zooo schuldig omdat hij mij het gevoel geeft dat het door mij komt.

AnneJ

Toen het moment daar was om te vertrekken meldde ex mij dat hij ons wel wilde brengen als ik daarna zou gaan koken.===

Het is natuurlijk een beetje sneaky om zo pal voor vertrek die voorwaarde eraan te verbinden, maar op zich vind ik zo'n uitruil van belangen niet verkeerd. Jij doet iets voor mij, ik doe iets voor jou. Ik zou hier dus waarschijnlijk zelf wel mee akkoord zijn gegaan, omdat ik er zelf baat bij gehad zou hebben. De irritatie van het openbaar vervoer, zou dan opwegen tegen het ongemak van het koken. Maar ik ga natuurlijk uit van een gezonde situatie. Als dit de rest van de week uitmondt in 'ik heb je zaterdag geholpen dus...', dan genees je wel van dit soort uitruil-acties.

Dit: "En daarvan heb ik in elk geval geleerd om me niet kwetsbaar van hem op te stellen. En altijd een alternatief scenario te hebben voor die momenten. En dat heb ik mijn kinderen ook geleerd." kan ik me wel heel goed voorstellen. Dat is heel erg verstandig.

Nee hoor Kaaskopje

Je laat je toch niet chanteren? Dat is geen normale vorm van communicatie.

Nina

begrijp ik nu goed dat hij de wekker op een vrije dag zet, gewoon omdat hij dat prettig vindt en niet omdat hij ergens heen moet?

Als iemand naar zijn werk moet, of een afspraak heeft, vind ik het wel attent om te roepen als het mis lijkt te gaan, maar op vrije dagen vervalt die service. Ik weet niet zeker waarom ik zo behept ben met schuldgevoel. Zit dat in mijn karakter, is dat toch door hoe ik ben opgegroeid? Maar hoe dan ook, heb ik er een flinke dosis van in mijn lijf. Het is dus makkelijker om een ander raad te geven dan het zelf toe te passen, zeg ik eerlijk. Ik denk dat je het beste kunt afwegen wat werkelijk onhandig van je is en wat niet. En dan bedoel ik niet naar de maatstaven van je man, maar in het algemeen. Als je weet dat iemand zich ongewild te vaak verslaapt, is een handje helpen wel zo sociaal, vind ik. Expres niet helpen, zou ik niet aardig vinden. Maar als iemand zich op een vrije dag verslaapt en dat brengt zijn eigen schema in de war, nou jammer dan.

AnneJ

Jij hebt er een ander beeld bij dan ik denk ik. ik zie dat soort dingen toch als uitruil. Het zou niet prettig zijn als dit constant aan de orde is, maar zo worden sommige dingen soms wel geregeld.

Ander beeld?

Je weet niet waar je het over hebt. Of je snapt het maar vind het, hoewel wat bedenkelijk, toch acceptabel gedrag.

Kan.

Voor mij is dit grenzeloos gedrag.
Als jij dit toestaat draag je er aan bij dat iemand over je grenzen gaat.

Het is ook een teken van machteloosheid. Je partner kan niet op een sociaal acceptabel manier met jou omgaan. En wil mij veranderen. Laat hij op zichzelf letten! Het is de drukste fase in je leven en dan naar een ander kijken, als die nou doet wat jij gebiedt?

Maar zo gaan we niet met elkaar om. Dat is een recept voor een burnout. Na het eten koken volgt het zaterdagochtend schoonmaken en de werkster wegdoen. Echt niet.

Ik reken er op dat we, het zijn ook zijn kinderen, weggebracht worden, en door die rotstreek dreigen we te laat te komen. Dan liever te laat.

Geen twijfel over mogelijk.

Misschien

Misschien is dit wel normaal als je uit een gezin komt waar emotioneel chanteren getolereerd werd. Dysfunctioneel heet dat.

Maar mijn moeder liet zich zeker niet emotioneel chanteren. En mijn vader had er ook geen aanleg voor.

Er is een incident geweest in mijn gezin dat dat ging spelen. Toen zijn we samen een gesprek aangegaan met de dominee. Mijn ouders vonden het namelijk heel erg dat ik ging samenwonen. Dat speelde in die tijd.
Mijn moeder aan de valium, vader huilde. Alsof ik dan terug zou komen van onze beslissing?
En je wil je ouders niet ongelukkig zien, maar je wil ook niet emotioneel gechanteerd worden.
Heel erg verbaasd was ik, want mijn ouders waren stabiele mensen die dat niet nodig hadden en mij daarvoor ook weerbaar hadden gemaakt door hun eigen goede gedrag met respect voor elkaars eigenheid.

Daar denk ik aan als het om dit soort gedrag gaat. Slecht gedrag uit wanhoop.

Doe het niet.

En dan

Over zoiets triviaals als eten op zaterdag. Of je soep met een broodje eet, of weer AVG of rijst? In een druk gezin?

Niet acceptabel.

bezetting

'grappig' dat mensen die bezetting zo herkennen... Ik had altijd dat als ik tien meter verwijderd was van een huis waar hij in was, dat het voelde of er een giftige deken van me afgleed. Dan kon ik ook pas mijzelf (of mijn zelf0 weer voelen. Ik kan nog zo bij dat gevoel van letterlijke opluchting en bevrijding. Het was meer dan alleen maar niet meer op eieren hoeven te lopen... het voelde alsof ik drain van een vampier losrukte... Klinkt dramatisch en dat was het ook.

De grens

Je raakt zo uit het lood en uitgeput. En toen ik dacht: hij dood of ik dood, heb ik de knoop doorgehakt.

ja uitgeput

Helemaal raar en van mijzelf weg. En ik woonde niet eens samen... Gister vroeg iemand: " Als je moest kiezen: trouwen met je narcistische ex of een jaar de gevangenis in?" Ik zei: " ik zou me mogen aanmelden aan de poort van de Bijlmerbajes" En toch geef ik nog om die man,