Eventjes graag jullie mening aub...

Larisse

Huisarts zei dat dochter zich wel zou snijden omdat vader en moeder ruzie maken...

Logeren

Nina, klopt het dat jij nu vrij bent?

Hebben jullie plannen om iets met zijn drieën te doen (weg te gaan)?

Zo nee?

WIL je niet bij bijv. Doenja gaan logeren met je dochter om even los van je man te zijn?

Of DURF je niet vanwege je man?

Als dat laatste speelt, is het dan een idee om contact (via mail/forumbeheer en dan telefonisch) met Doenja op te nemen en kijken of het klikt? Of kan je net bellen zonder dat je man het doorheeft?

Als je wel ongemerkt kunt bellen, kan je dus eerst kijken of het klikt met Doenja, en dan samen een aannemelijke smoes bedenken hoe jullie elkaar hebben leren kennen. Daar verzinnen jullie vast wel iets op.

En dan kan je misschien toch regelen dat jullie een paar dagen ertussenuit gaan. Ook al vindt je man het vervelend. Je zegt gewoon "Oh, maar wij vinden het wel fijn even weg te gaan. Over x dagen zijn we weer terug."

Zou dit niet iets zijn? Eerst even praten met Doenja? Of had OokZo het ook niet aangeboden? Probeer het maar. Niet bang zijn. Dit is een stap die te overzien is. Zij helpen je wel met een smoes en praktische oplossingen.

Volhouden

Je wil het zelf blijkbaar ook graag volhouden. Dat kan.
Je schrijft: 'Hij slooft zich uit, doet alles in het huishouden, kookt, wast, doet boodschappen. Maar toch kan één zo'n nare opmerking dan weer alles kapot maken voor mij.' Dat is iets waar je zelf aan kunt werken. Blijkbaar reageer je meer op het negatieve dan op het positieve. Misschien is er voor jou een effectievere manier om hem duidelijk te maken dat het een nare opmerking is. Misschien kun je daar met hem, nu hij van goede wil is, iets over afspreken. Een soort codewoord of zinnetje, waardoor hij snapt dat de opmerking verkeerd valt en er verder geen ruzie over hoeft te ontstaan.
Dit vind ik wel erg zwaar: ' Elke dag praat ik met onze dochter, want zij is nu met hem alleen op stap (en een vriendinnetje erbij). Ik vraag haar dan elke dag of ze me de leuke dingen maar ook de niet leuke dingen wil vertellen. Ze geeft dan de ene dag aan dat ze een hele leuke dag had met hem, maar de andere dag dan soms ook niet.' Jemig. Je vertrouwt het dus voor geen meter, je vertrouwt ook je kind niet en je monitort alles op afstand. Waarbij je waarschijnlijk ook weer de negatieve dingen zwaarder lat wegen dan de positieve dingen. Je had ook globale afspraken kunnen maken: wat te doen als vader te negatief is en je trekt het niet meer. Bijvoorbeeld. En dan niet elke dag een evaluatie.

Ik zie wel wat in de reactie van Sally Mcclean (dacht ik): je verzamelt negatieve punten, maar je doet er niets mee. Niet in positieve zin (hem steunen om het beter te doen) en niet in negatieve zin (besluiten om de stekker eruit te trekken).

Ik hoop dat je dochter met haar vriendin een goede tijd heeft met haar vader en dat jullie samen een goede tijd hebben met elkaar, waarin je je eigen negatieve ballast niet meer voorop zet, maar beiden een weg zoekt naar pogingen om het beter te doen. Theezakjes mee met gespreksonderwerpen? 'Heb je ooit iets gedaan waarmee je in de problemen kwam?' Volgende dag: 'Wat was de mooiste dag van je leven.' Volgende dag: 'Wat is de minst favoriete baan die je ooit hebt gehad?' Volgende dag: 'Waar ben je het meest bang voor' etc. Nou ja, ligt eraan wat voor pakje je koopt. Geen reclame, geen aandelen, gewoon een tip om te voorkomen dat de gesprekken steeds dezelfde kant op gaan.

Tsjor

wijs advies Tsjor, maar

Zoals altijd mooie en wijze adviezen van Tsjor. En wellicht gaan ze werken. Dat hoop ik voor Nina en haar dochter. Maar graag plaats ik een kanttekening:
Als en ik zeg met nadruk áls er sprake zou zijn van een persoonlijkheidsafwijking binnen het cluster B spectrum (borderline, narcisme, anti-sociaal, histrionisch) werken ze niet of juist contraproductief.
je schrijft: " Maar toch kan één zo'n nare opmerking dan weer alles kapot maken voor mij.' Dat is iets waar je zelf aan kunt werken. Blijkbaar reageer je meer op het negatieve dan op het positieve. " Ja dit is zo'n voorbeeld van een observatie die valide is bij enigszins normaal functioneren van beide partners maar bij bijvoorbeeld mijn ex hebben dit soort adviezen mij jaren gevangen gehouden in een toxische relatie. Met alle goede bedoelingen dacht ik steeds opnieuw: ik moet er ook positief in gaan staan, ik ga naar alle positieve dingen kijken (ook al was dat maar een luttel aantal procenten van het geheel).
En in mijn geval (en dat zou voor Nina ook kunnen zijn): ik reageerde niet meer op het negatieve dan het positieve. Dat je onderuit gaat bij een zo'n opmerking zou heel goed kunnen zijn vanwege het feit dat je op je klompen aanvoelt dat die opmerking laat zien dat er in de diepte alles hetzelfde gebleven is. Dat de aardige dingen die partner doet, ook weer effectbejag is en dus manipulatie om je binnen zijn controle te houden.
En als ík weer onderuit ging van een zo'n opmerking waren er altijd vriendinnen en therapeuten die met goede raad kwamen: kijk naar het positieve, hij wil er toch aan werken. Ja dat wilde hij en dat waardeer ik nog steeds. Maar in retrospect zie ik dat dat ook juist de momenten waren waar mijn onderbuikgevoel, mijn intuïtie en gewoon mijn common sense het bij het rechte eind hadden. Ik had daar naar moeten luisteren, dat had mij veel verdriet en jaren van mijn leven gescheeld. Zijn narcistische construct vaarde wel bij mijn goede bedoelingen en eeuwige hoop op verbetering: zo kon hij doorgaan met manipulaties en had hij mij als een puppet on the string. Wat hij achteraf ook toegegeven heeft, zoveel heb ik dus wel gekregen.
Wat ik maar zeggen wil: áls en ik zeg nadrukkelijk áls hier bijvoorbeeld sprake zou zijn van een narcistische persoonlijkheidsstoornis gelden de normale wetten niet of heel anders. Het enige waar je op kunt varen is wat je diep van binnen weet en voelt over die persoon. De rest, zelfs naar positieve zaken kijken zijn manipulaties van de kant van de normaal functionerende partner om het onvermijdelijke niet onder ogen te hoeven zien.

Amen Mari

Ik kreeg flashbacks bij het lezen van jouw posting. Zo herkenbaar, zo waar.

Mari

Maar ik denk dat je ook weet dat het niet helpt als anderen zeggen dat je moet kappen met de relatie. Er komt een punt waarop je zelf zeker weet dat je niet verder wil gaan.
Ik ben begonnen met 'Je wilt het blijkbaar nog volhouden'. Als dat de wens van Nina is, ook al vliegen de diagnoses over haar man hier in het rond en duidt alles erop dat de relatie 'toxisch' is, dan nog vind ik dat je stil moet staan bij wat degene zelf wil: volhouden.
Daar gingen mijn tips over. Ook uit bezorgdheid over haar dochter. Als moeder elke dag belt en vooral aangeeft om positieve en negatieve dingen te benoemen, dan kan het zijn dat ze uitstraalt: pas op, je bent bij een monster. Dat lijkt mij nogal zwaar voor een kind.
Ik weet ook wel dat ik sommige dingen zelf in mijn verleden te licht heb opgepakt of niet gezien heb. Dat kunnen de kinderen mij nu, nu ze veel ouder zijn, ook vertellen. Ze hebben mij gelukkig wel altijd als een beschermende factor ervaren. En in de loop van de jaren ook geleerd hoe ze met hun vader om moeten gaan.
Scheiden was een goede beslissing, daar zijn ze van overtuigd. En ik ook. Door te scheiden is de veilige plek duidelijker geworden en beter toegankelijk en van een afstand hebben ze alle ingewikkeldheden in de relatie met hun vader beter een plek kunnen geven. Maar scheiden was echt mijn beslissing en niet zozeer ingegeven door wat anderen ergens van vonden.

Tsjor

Ookzo (ot)

Dank je, ja het is moeilijk uit te leggen aan mensen die het zelf niet meegemaakt hebben. De normale wetten van wederkerigheid gelden bijvoorbeeld helemaal niet. Zijn niet een beetje uit balans zoals bij normale relaties (die ik ook gehad heb) maar gelden gewoon niet, jouw goede bedoelingen zullen hoe dan ook voeding voor de andere zijn. Ik begrijp het zelf nog niet maar moet accepteren dat het voor hem blijkbaar zo werkte

Gemengde gevoelens

Nog steeds vraag ik mijn dochter naar de leuke en nare dingen die ze meemaakt met haar vader. Het is altijd gemengd.
Ik adviseer haar hoe om te gaan met haar vadera: geef aan dat zaken jou aangaan en dat hij jou keuzes moet respecteren en liever nog positief waarderen. Als hij ook maar enigszins denkt dat het zijn verantwoordelijkheid is en jij bevestigt hem daarin, om gedoe te voorkomen, moet het strict op zijn manier. Dat kan niet.
Echter dat afbranden dat hij doet, alles is negatief, dat is een bombardement dat je niet in de koude kleren gaat zitten. Of die herhaalde opmerkingen over onterven of ik ben je vader niet meer en zaken waar ik het hier vanwege prive niet over ga hebben.
Zeker niet omdat dochter als kind van hem afhankelijk was als ze tijdens de omgangsregeling alleen met hem was. En zich niet kon verweren. Ze heeft nu nog steeds een neiging om haar vader meer toe te geven dan ze persoonlijk wil en aankan. Daarmee laat ze hem haar grenzen overtreden.
Daar heeft ze nog steeds therapie voor en ze overweegt zelfs om, bijvoorbeeld door een studie elders, een tijd geen contact met hem te hebben om daar los van te komen.
En we bespreken het als een oefening.
Zoon gaat daar veel makkelijker mee om.

Mari

'Dank je, ja het is moeilijk uit te leggen aan mensen die het zelf niet meegemaakt hebben.' Denk je dat ik het niet zelf heb meegemaakt? Ik vertel zo min mogelijk over mijn ex en onze relatie. Niet teveel invullen wat je niet weet.

Tsjor

Zelf de conclusie trekken

Ik hoop echt dat Nina niet net als ik nu nog 5 jaar aanmoddert om dan pas tot de conclusie te komen dat het echt niet gaat, en ondertussen haar dochter nog verder laat mishandelen. Beide dames hebben al veel meer dan acceptabel is te verduren gekregen. Maar aangezien ik zelf ook nog 5 jaar aangemodderd heb, kan ik het wel begrijpen. Hoewel ik wel vrij snel na het inzicht en de diagnose de knoop doorgehakt heb. Maar inderdaad Tsjor, Nina moet zélf tot de conclusie komen dat hij echt niet gaat veranderen.
Sterkte Nina. Blijf erover praten. Hier en met mensen om je heen. Zet kleine stappen. Leer de grey rock. Open die bankrekening en zet wat geld apart. Kijk uit naar woonruimte. Begin aan een nieuwe hobby. Maak plannen voor de toekomst.

Ja ik weet het Tsjor

Ik zie ook dat jij je raad geven binnen het kader van de beslissing van Nina om niet weg te gaan. En ik weet ook dat je zelf tot het punt moet komen "dit gaat echt niet meer".
Ik begrijp dat het een vorm van damagemanagement is.
Toch geef ik ook mijn verhaal van hoe het bij mij gewerkt heeft, omdat ik zoveel gelijkenissen zie en de hoop en goede bedoelingen van mijn kant contraproductief werkten: ik raakte alleen maar meer gevangen in een catch 22. En bij mij was er niet eens een kind in de situatie...
Ook ik denk aan de dochter van Nina: als deze man zo een sterke twist heeft als in dit draadje beschreven zal ze hoe dan ook zwaar beschadigd worden/ zijn. En het is Nina's verantwoordelijkheid haar te beschermen.

Een moeder die positief doet over een vader waarvan het kind op haar klompen aanvoelt: dit klopt niet, steunt mijns inziens het kind niet. Integendeel: moeder valt niet alleen haar eigen intuitie af, nu ook nog die van haar dochter. Aan de andere kant ben ik met je eens dat benadrukken hoe naar of slecht hij kan zijn, ook niet helpt.

Maar zie je wat een situatie van op eieren lopen het wordt? Ook een volkomen catch 22 waarin Nina niet eens een paar dagen weg kan met haar dochter om maar iets te noemen.

Ik begrijp je overweging voor advies om hoe er het beste van te maken gezien de situatie. Ik begrijp ook dat Nina zelf te murw en bang en lam is om te handelen.

Maar toch wil ik van mijn kant blijven benadrukken dat het haar verantwoordelijkheid is om haar dochter te 'redden'. Zonder verwijten want ik weet hoe het kan werken. Maar binnen de situatie is niet te winnen helaas. Al je goede bedoelingen worden ten nadele gekeerd. En in mijn geval had ik mijzelf ermee. Hier gaat het om een meisje van elf jaar.

tsjor

posting zijn gekruist. Ik bedoelde jou niet per se. Ieder heeft haar verhaal, wat ik waarschijnlijk niet kan begrijpen. Ik kan niet uit jouw postings opmaken dat jij te maken hebben gehad met iemand met een NPS

Anders

Ik vroeg altijd 'hoe was het?' en liet het aan de kinderen over wat ze wel of niet wilden vertellen. Bij ernstige uitspattingen ving ik de kinderen zo goed mogelijk op, maar stuurde ze ook weer terug in de zin van: dat moet je met vader uitvechten. Of overlegde: wil je dat ik x of y doe? Ik ging dat niet zomaar voor hen doen. En als ze geen contact meer wilden heb ik dat ook gerespecteerd en hen zelf daarin het initiatief gelaten.
Mijn uitgangspunt is dat ze zelf de regie hebben/hadden over hun relatie met hun ouders, inclusief met mij. Dat zij zelf mogen en mochten beslissen over wat zij benoemden van hun ervaringen. Als ik het van belang vond gaf ik wel feed-back op hun eigen gedrag, maar dan toch zodanig, dat ze zelf konden bedenken wat ze daarmee wilden doen.
Had ik hen meer moeten beschermen? Tijdens mijn relatie zeer zeker wel, achteraf gezien. Na de scheiding denk ik dat de veiligheid die ik hen bood in mijn eigen huis voor hen voldoende was om zelf de regie te houden. En het vertrouwen dat ik altijd in hen heb gehouden. Zij hebben de moeilijke tocht door hun kindertijd overleefd en weten nu waar ze aan toe zijn, zowel met mij als met hun vader, als ook met zichzelf.
Het is nog steeds allemaal 'work-in-progress', maar de gevaarlijkste klippen liggen achter ons.

Tsjor

Okay

Ik kan me voorstellen dat een open vraag van "hoe was het vandaag?" veel beter werkt dan een gesloten "was Papa naar?".

Maar hoe antwoord je dan als je dochter zegt "Papa zei dat ik zijn kind niet meer ben want mijn cijfers zijn te laag?

Iets soortgelijks

Je hoeft nooit recht te praten wat krom is. Maar ik geef dan geen mening over ex, wel over kind. Dat kan variëren van een knuffel: maar mijn kind blijf je altijd; tot een grapje: maar van mij als moeder kom je niet zomaar af; tot een vraag: wat vind je zelf van je cijfers (als dat nodig is om het daarover te hebben); hooguit: dat is niet leuk van je vader, maar (en dan een van de vorige dingen). Als er serieuze gevolgen aan zitten: wat wil jij doen; c.q. wil jij dat ik iets doe? Ik ga alleen niet tegen ex zeggen dat hij dat niet mag zeggen, daar ligt voor mij een grens.

Tsjor

"van mij als moeder kom je niet zomaar af; tot een vraag: wat vind je zelf van je cijfers"dat lijken me wel goede antwoorden. Maar bij deze "wat wil jij doen; c.q. wil jij dat ik iets doe?" denk ik dan toch: heel goed als het kind 14 plus is maar bij een 11 jarige leg je te veel neer bij het kind. Wat moet ze zeggen? 'ja ga maar van hem scheiden? Ja ga maar tegen papa zeggen dat hij dat soort dingen niet mag zeggen,?" Waarschijnlijk zal het kind 'zeg maar niets zeggen" want ze wil hem niet nog meer ontrieven en straks krijgen papa en mama ook weer ruzien.... En dus keert het naar binnen en ontstaat er mogelijkerwijs dat soort zaken als zichzelf snijden... Ook het kind kan niet winnen in deze situatie imho.. Hoe wijs en goed en op eieren lopend de moeder zich ook opstelt.

Tja

Ik ga er vanuit dat ook ex leerbaar is, dus ik sprak hem net zo goed toe als ik het de kinderen deed: "Je schept tegen andere mensen op over je kinderen, wat je dan zegt, zeg dat ook tegen henzelf. Dat geeft hen zelfvertrouwen". Mensen zijn geen robots, ze maken kleine foutjes, herhaaldelijk, daar leren ze meestal van. Ik weet dat je de foutjes eerder ziet, maar doe moeite om de leuke dingen te zien. Wat je aandacht geeft groeit. Daar hebben ze wat aan.
Dat geeft kinderen ook tekst die ze tegen hun vader kunnen zeggen.
En dat leg ik ook uit aan de kinderen. Je vader houdt heel veel van jullie, maar door de manier waarop zijn brein werkt komt het er bijzonder naar uit. Hoe laat hij jullie merken dat hij wel van je houdt?
Maar voor dochter is dat ook al een vorm van 'goedpraten'. Die heeft het even helemaal gehad met haar vader.
Maar als het nodig is ben ik gerust de directrice van dit gezin. Niet de baas, maar ik houd overzicht en stuur.

Ik moest erg lachen om zoon en was ook trots op hem. Ik was thuis gewend om degene die flipte (soms alledrie tegelijk) naar hun kamer te sturen: Je gaat nu naar je kamer om te kalmeren daarna gaat het weer. En als ze niet luisterden zette ik ze de deur uit. Ex niet natuurlijk, maar die luisterde meestal wel of na een licht duwtje de goede kant uit liet hij het mij wel oplossen.
Zoon had op speciaal onderwijs voor het eerst een buitenspeeluur in de burgklas. Prompt raakten een paar gasten overprikkeld en de een begon de ander te lijf te gaan. Zoon trad direct op en stuurde de meeste geflipte terug naar de klas: je gaat nu naar boven, naar de klas om te kalmeren. Ze waren te verblijft om zich te verzetten.
De mentor vertelde het me helemaal verbaasd: Asperger en dan zo sociaal?

AnneJ

Mooi voorbeeld. Maar toepasbaar als iemand iets in het autistisch spectrum 'heeft'/ 'is'. Is iemand iets in de cluster-b categorie dan ligt dat veel moeilijker dan wel is een onmogelijkheid.

Winnen

Tsja, wat is er te winnen? De kinderen hebben nu eenmaal zo'n vader en die hebben ze niet zelf uitgezocht. Wat ermee te winnen valt is dat kinderen zelf hun eigen weg leren vinden in de relatie met hun vader. Dat ze zelf de regie houden en niet de strijd van moeder aan het voeren zijn. Dat ze het vertrouwen krijgen dat ze het goed doen. En dat ze uiteindelijk ook een relatie met hun vader houden. Ze leren ermee leven, zoals ze dat ook met mij moeten doen. Natuurlijk ben ik veeeeel gemakkelijker....

Tsjor

Spontaan

MIjn kinderen ontwikkelen sociale strategien niet spontaan. Dat gaf mij een extra reden om dat wel aan te gaan.
Maar natuurlijk heb je een ethisch dilemma, ben je zelf wel goed bezig of makkelijk? Nou, daar heb ik geen enkele twijfel over.

https://www.dwang.eu/deskundigenartikelen/weg-met-de-socratische-dialoog/

Een kritisch artikel over de Socratische Methode waar ook al wat van dit soort dilemma's zichtbaar wordt.
Dit was ook een training bij Autisme Centraal.

Dat was hier de basis om samen uit te puzzelen wat de kwestie of de vraag nu eigenlijk was en wat je daarmee kon.
Ook geschikt om een dysfunctionele gedachte uit te dagen. Nou ja, dysfunctioneel volgens mij dan, inderdaad.

Kan ook een manier zijn om gedachten te manipuleren, maar dat is dan weer niet de bedoeling hoewel je er niet altijd aan ontkomt.

winnen

Ja met winnen bedoel ik natuurlijk niet: als beste eruit komen, voelen dat jij toch een beter mens bent dan je vader/ man. De upper hand krijgen Dat bedoel ik niet. Ik heb het woord wellicht onhandig gekozen.
Met winnen bedoel ik: ook gezien worden als autonoom souverein individu. Als iemand narcist is kan hij de ander zo niet zien. En wat je ook doet, er is geen echte menswaardige relatie mee mogelijk, want jij bent zijn voeding. Alle pogingen daartoe zijn extra voeding voor de narcist.
En dan praat ik over wat ik ervaren heb bij mijn moeder en mijn ex. Niet zozeer over de man van NIna

Nina

Hoe gaat het nu met je?

Welke maatregelen heb je inmiddels getroffen voor een eventuele scheiding?

Dat gaf je eerder aan als er geen echte verbetering zou zijn (en naar ik begreep zijn de scherpe kanten er nog niet af). Hij had nog tot (eind) augustus. Wil je dat nog?

Heb je trouwens het draadje "Vraag aan vrouwen met een moeilijke man" gezien?
Zie: https://www.ouders.nl/forum/relaties/vraag-aan-vrouwen-met-een-moeilijke-man

Zit vast veel herkenning in voor jou en zijn ook veel links/bronnen in genoemd die interessant kunnen zijn voor jou.

Sterkte er verder mee. Ik begrijp hoe moeilijk jij het hebt.

Hoi Larisse

Bedankt voor je mailtje. Ik durf me hier soms niet meer te melden, omdat ik nog niets ondernomen heb en vrees voor v(terechte) reacties. Ik wou inderdaad doordoen tot eind augustus, maar bij erger me soms veel aan mijn man, die weer commentaar geeft op dochter. Volgende week is mijn verjaardag en we hadden gepland om dan naar mijn moeder te gaan (dochter vertrekt dan met ons paar dagen op reis en man en ik zouden dan ook leuke dingen samen doen). Vandaag is er echter weer ruzie en ik besloot om niet hele namiddag met man hierover te bekvechten en met dochter wat leuks te gaan doen. Is hij nu nog meer boos omdat ik kies om met haar wat te doen en niet met hem de ruzie uit te praten. Ik weet uit ervaring dat ik zo'n ruzies toch altijd verlies, dus wist waarom ik vertrok. Ik heb het helemaal gehad. Dochter zegt "mama, wil je zo'n leven leiden"? Ze is slim mijn meisje.
Ik ga die link straks eens lezen, ik kan er kracht uit putten.

Vergeten

Ik vergeet nog te zeggen dat ik na die ruzie met hem helemaal fout lijk te denken. Hij doet alsof ik helemaal verkeerd denk. Ik weet het gewoon niet meer

Ruzie

En o ja, De ruzie ging over het feit dat dochter wc-rolletje in wc niet had opgeruimd en omdat ze niet met hond wou gaan wandelen.

De taak van

De taak van de narcist is jouw t idee te geven dat je fout denkt, want zo kan hij je manipuleren en onzeker maken. Snap dat het iets is wat hij juist doet om je te laten twijfelen aan jezelf. Dat je n dagje weg bent gegaan is juist heel goed. Je denkt niet fout. Hij hoopt alleen dat je dat gaat denken. Dan heeft hij macht over je. Zelfs over wat je denkt.
Bij mij was er zelfs boosheid als ik ging slapen. Want over mijn dromen had hij niks te zeggen. Woedend werd hij daarvan. Ik mocht niet slapen.
Je ziet het in. Je dochter ziet het in. Nu nog de kracht om hem de rug toe te keren.

je doet het goed

Met kleine stapjes kies je steeds meer voor je dochter en voor jezelf. Laat zijn boosheid maar van je afglijden. De dingen waar hij boos om is, zijn het niet waard je humeur om te verliezen.

Hehe

Doenja, heel herkenbaar, hij maakt graag ruzie vlak voor we moeten slapen. Dan liggen we naast elkaar, stil, en dan komt de aanval, hij overloopt dan nog eens wat hem stoorde die dag. Slapen kan ik gelukkig nog wel, maar ik word vaak in shock wakker, dan denk ik 'wat zal deze dag nu weer brengen'...

Dankje

Thanks Mari, en toch is het moeilijk...
Ik wil gewoon van het leven genieten, zonder steeds te denken aan wat het volgende zal zijn waaraan hij zich weer zal storen...