Even m'n ei kwijt
Even mijn gedachten op papier zetten? het is een warboel bij mij. Het is net mijn huis, het lijkt ordelijk maar het is eigenlijk een grote puinzooi..
Mijn relatie met mijn man gaat steeds verder bergafwaarts. Elke dag scheld hij mij wel uit, allemaal omdat ik dat heb uitgelokt! ik heb een geschiedenis van down zijn en hij slaat dat om mn oren; ben je weer zo ver enz. Heel vermoeiend. Ik ben best afhankelijk van hem, ik heb veel contact met zijn vroegere vrienden en vriendinnen en woon in zijn huis, we hebben kinderen samen en ik heb een leven opgebouwd. Maar het is niet gelukkig. Mijn man drinkt elke avond en het weekend extreem veel, zoveel totdat hij scheel kijkt en rare dingen zegt. Hij gelooft mij nooit als ik zeg dat t niet normaal is.. hij heeft er zelf totaal geen last van en zoekt zijn omgeving erop uit. Mensen die het vervelend vinden zien we gewoon niet meer zo vaak enz. Zijn familie zegt er ook niet veel van, blijkbaar weten ze dat dit niet helpt. Wat het vooral erg maakt zijn de ruzies die erop volgen, vooral de volgende ochtend.. Truus dit, zeurkous dat, tante trut dit enz en gewoon met de kinderen erbij. Ik heb al vaak op een rustig moment aangekaart dat dit echt niet kan. Hij luistert maar half en zegt uiteindelijk soort van sorry. Onze jongste heeft er vooral veel last van. Als ik een sterke vrouw zou zijn en niet al een zware depressie in mijn leven achter de kiezen had zou ik hier allang mee zijn gestopt, ik weet zeker als ik deze kapstok van mijn leven weghaal ik weer kan instorten. Ik heb weinig inkomen en de kinderen zijn duur, mijn leven kan zomaar stil komen te staan. Is al eerder gebeurd. Door gewoon door te gaan, leuke dingen met de kinderen te doen, de leuke momenten van onze relatie onthouden en me focussen op de positieve dingen gaat t wel, maar ondertussen zit er weer een grote brei van onrust, warboel, ruzie, onuitgesproken ellende in me op te sparen. Door die vorige depressie wil ik niet naar buiten toe met deze dingen, niet weer mijn familie/ omgeving belasten. Het erge is dat mijn ouders ook altijd ruzie maakten en dat mijn moeder ook depressief werd en dat ik zo een beetje hetzelfde mee maak. Zo voelt het ook, niet fris een eigen leven maar een uitgekauwd leven zonder toekomst.
Patroon
Je zegt dat je het herkent van je eigen ouders. Is dit dan wat je wil voor jouw kinderen? Nu heb je nog de kans er wat aan te doen, door weg te gaan. Maar als je blijft veroordeel je je eigen kinderen wellicht tot zo'n zelfde leven.
Verder zeg je bang te zijn voor een depressie als je weg gaat, maar ik denk dat blijven vele malen meer risico geeft. Door voor jezelf en vooral ook voor je kinderen te kiezen, laat je juist je kracht zien! Het zal niet makkelijk zijn, maar dat is blijven zeer zeker ook niet. En nogmaals: is dit echt wat je je kinderen mee wilt geven?
Het is maar wat je wilt
Vraag je eens nog twee dingen af.
Je leeft maar één keer, wil je dat op deze manier doen? Zo niet, ben jij de enige die er verandering in kan brengen, niemand anders.
Je houdt het al jaren uit met een vent die op je scheld en rare dingen zegt of doet onder invloed van alcohol, waarom zou je dan niet sterk genoeg zijn om een eigen leven op te bouwen zonder die vent?
Echt, je bent sterker, onafhankelijker dan je denkt. Laat je bij de huisarts doorverwijzen naar een goede psycholoog, die jou dat kan laten zien.
Ik heb in een zelfde soort huwelijk gezeten compleet met diepe depressie, dus ik weet hoe moeilijk het is en wens je heel veel sterkte toe.
Achtbaan
Dank voor jullie reacties. Het lijkt wel of ik in een achtbaan zit en ik twijfel natuurlijk weer erg aan mezelf, of ik het inderdaad uitlok en of ik zelf niet weer in een dip zit waardoor ik alles negatief belabel. Nou, net weer een hele trits verwensingen over m'n hoofd gekregen. Net half uurtje eerder allemaal excuses van hem en echt 10 min later weer helemaal mis. Ik weet dat ik een grens moet trekken anders ben ik niet geloofwaardig..
Zelf
De toekomst die je denkt mis te lopen is nu al aan het beginnen. het uitgekauwde leven wat je leeft is nu aan de gang. Als.. dan.. gaat je niet helpen. Dit gebeurt NU. Je leven gaat NU voorbij terwijl je er niet gelukkig mee bent. Niet in de toekomst, maar ook niet in het verleden! Je ouders hebben hun leven geleefd op hun, al dan niet fijne manier. Je lost er niets mee op om op dat verleden te blijven focussen. Ook al herhaalt de geschiedenis zich voor jouw gevoel. Je man is niet je vader en/of moeder, en jij ook niet. je bent een individu met eigen keuzes in dit leven. Verschuil je niet achter anderen, niet achter je man, niet achter je ouders, niet achter je kinderen en ook niet achter de toekomst of het verleden.
Ik was ook bang
Ik heb jarenlang in een slecht huwelijk gezeten. Niet eentje zonder respect zoals je beschrijft, maar wel eentje met
zulke verschillende behoeftes tussen mij en mij man en zo'n andere kijk op het leven dat ik niet gelukkig was, en hij ook niet. Ook ik heb een geschiedenis van depressief zijn en paniekaanvallen, en daardoor bleef ik lang bij man hangen. En... op het moment dat ik uiteindelijk weg was, was ik diep en diep ongelukkig (wat erg, het is ons niet gelukt, mijn kinderen gaan ook een gebroken gezin meemaken etc) maar niet depressief. En ben het het afgelopen 18 maanden dat ik gescheiden ben nooit meer geweest. Verdrietig en huilen ja vaak, vooral als ik iets moest missen dat zoon of dochter bij vader meemaakte zonder mij. Geld problemen ook, in het begin, nu werk ik genoeg uren om alles zelf aan te kunnen mocht de kinderalimentatie een keer wegvallen. Eenzaam soms. Maar depressief nooit.
Daarnaast geef je jezelf en je ex-man ook een kans om iemand de ontmoeten waarmee het echt klikt. En je kinderen laten zien dat mama ontzettend sterk is. Angst is de slechtste raadgever die er is. Veel sterkte!
Sinilind
Sinilind
Wat dapper Sinilind. Het lijkt me echt ontzettend moeilijk, vooral omdat er kinderen zijn. Vroeger wenste ik vaak dat m'n ouders uit elkaar gingen, maar op goede momenten en nu ben ik vaak dankbaar dat ze toch bij elkaar zijn gebleven. Ik ben me bewust dat ik niet mijn ouders ben, maar blijft toch in m'n hoofd rondgaan. Alleen is ook zo weer alleen en ik haal alles overhoop, en alleen voor m'n eigen geluk waar ik niet zeker van weet dat t komt. Nou ja, ik ga maar eens met een psycholoog praten..
Excuses, hoeveel zijn die waard?
Stel dat hij je in plaats van te beledigen, vervloeken of verrot te schelden aan het slaan of schoppen was gegaan, zou je hem dan ook telkens maar weer vergeven? Ook psychologisch geweld richt schade aan. Dat gaat langzamer en subtieler maar ook dan komt er een moment waarop je beseft dat het echt niet kan wat hij doet. Net als bij kinderen moet je grenzen stellen. Sommige dingen kunnen echt niet.
