Er zijn voor vriendin of nu even niet!
Ik houd het een beetje vaag vanwege mogelijke herkenbaarheid. Maar, ik hoop wat feedback te krijgen om mijn gedachten te ordenen.
Ik heb een lieve jeugdvriendin die, zolang ik haar ken, regelmatig een potje maakt van haar leven. En ik schrijf lief, omdat ze dit vaak niet met opzet doet, maar het gedoe daardoor niet minder groot is.
In al die jaren heb ik haar altijd gesteund (met goede raad, lange gesprekken, geld geleend). Allemaal prima, maar nu heeft ze iets gedaan waar ik zelf enorm boos om ben (affaire met heel veel leugens). Ik vind het zo walgelijk, niet chique, zoiets waar haar kinderen de dupe van worden.
Ze doet een beroep op mij (zowel praktisch als emotioneel), maar eigenlijk is deze ellende voor mij de druppel die de emmer doet overlopen. Mijn man is er allang klaar mee en neemt niet meer op als ze belt. Ik ben gewoon zo boos op haar om de ellende die ze heeft veroorzaakt. Eigenlijk vind ik dat ze het maar zelf moet oplossen allemaal. Ik hoor dan later wel of het goed gekomen is of niet.
Kunnen jullie je er iets bij voorstellen? Hoe ga ik om met mijn boosheid? Kan ik haar zeggen dat ik er niets meer over wil horen?
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Had ook zo'n vriendin
Uiteindelijk heb ik na een intense vriendschap van 15 jaar de vriendschap verbroken. Heel veel pijn van gehad maar voor mij qua rust heel goed geweest.
Ik heb pas na het verbreken van de vriendschap ontdekt dat ze wel heel veel van me vergde. Hoewel het moeilijk was is het voor mij nu goed zo.
Helaas kan ik je hier niet in raden maar wil je het advies geven goed naar je gevoel te luisteren.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Wat dacht je van
een kaartje sturen met de tekst: " Ik ben gewoon zo boos op haar om de ellende die je hebt veroorzaakt. Eigenlijk vind ik dat je het maar zelf moet oplossen allemaal. Ik hoor dan later wel of het goed gekomen is of niet."
En dan iets van 'voor alle goede orde, ik vind je een lieve meid maar dit wordt me te bont, ik wil liever een tijdje geen contact met je en hoop dat je het goed kunt oplossen
Niet meteen contact verbreken, maar
je hoeft die vriendin niet meteen uit je leven te bannen, maar je kunt wel duidelijk maken dat je deze actie niet goed keurt, en dat je zeker niet van plan bent om haar te helpen hierbij. Maar voor andere dingen blijft ze gewoon welkom. Zoiets?
Geploft
Na nog een tijd nadenken had ik bedacht vriendin te laten weten dat ik zelf tijd nodig heb om alle ontwikkelingen te verwerken en een pauze te willen in ons contact. Dit werd doorkruist door een telefoontje van vriendin waarin zij opnieuw een praktisch beroep op mij deed. Ik heb gezegd dat ik haar problemen niet kan oplossen en dat wat zij mij vraagt niet kan regelen/bieden. Dit schoot helemaal verkeerd, ik ben een egoïstische vriendin, etc. Ik heb gezegd dat ik dat verwijt heel onterecht vindt en heb opgehangen. Pfff, zat echt te trillen van boosheid over dat verwijt!!
Nou ja, zolang zij boos is kan ik afstand nemen. Ik laat het nu maar zo.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Was er al bang voor...
Zoals je het beschreef leek het al of zich zo langzamerhand een ongelijkwaardige verhouding had ontwikkeld. Eentje waarin zij rekent op jouw hulp en daar ook recht op denkt te hebben. Zij kan natuurlijk een heel ander verhaal hebben. Maar laat het voor nu maar even zitten inderdaad.
Mari
Het klopt dat de vriendschap al lang ongelijkwaardig was, in die zin dat ik wel vaak het gevoel had er alleen te zijn voor haar problemen. Wat ze van mij vroeg kon praktisch gezien gewoon echt niet. Ga me nu bijna verdedigen, terwijl ik weet dat ik niets fout heb gedaan.
Ben ergens opgelucht dat ik het drama en alle vervolgen niet hoef aan te horen. Ik ga eens kijken of ik meer afstand kan nemen en hoe ik me daarbij voel.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Het geeft je een zee van rust
Ik herken je verhaal, maar dan in een hele andere setting.
Een zuigende vraag van aandacht, het draait altijd om diegene en het is een bodemloze put.
Eenrichtingsverkeer, en de balans is allang weg. Je vriendin ziet dat niet zo, jij laat haar barsten. Dat soort vriendschappen kun je beter kwijt zijn dan rijk. Het kost je een hoop energie en ergernis.
Sinds ik die energie er niet meer in stop -in mijn geval- is mijn leven een stuk rustiger en ongecompliceerd. Mijn energie gaat nu in positieve dingen, ipv een negatief iets in stand te houden en pogingen om dat geneuzel in het positieve te draaien.
Overigens denkt de andere partij er geheel anders over. 'Het zal wel weer aan mij liggen' tot 'ik weet niet hoor, wat ik allemaal weer fout heb gedaan'. Ik laat het lekker zo, sommige mensen leven zo in hun eigen wereldje, die gaan het nooit begrijpen.
Misschien voel je je nu wat boos en baal je van hoe eea is gegaan, maar geloof me, er komt een hoop rust voor in de plaats. Heel prettig.
Ook hier herkenning
Jarenlange vriendschap. Echt heel close met elkaar: zij was getuige op mijn huwelijk, man en ik waren voogd van kinderen van haar en haar man etc.
Meer en meer kreeg ik moeite met het eenrichtingsverkeer: ik stond altijd voor haar klaar, maar andersom kon ik niet op haar bouwen. Haar intensief gesteund door ziekte en overlijden vader, praktisch door haar kinderen bv op te vangen maar ook met urenlange gesprekken - ook al kwamen die soms helemaal niet uit. Tijdens het eten, 's avonds laat, tijdens mijn werk etc.
Toen ik haar vroeg of ik op een moment terug kon bellen omdat het niet uitkwam kreeg ik de wind van voren. Dat ik er niet voor haar was. Of ik wel wist hoeveel verdriet ze van het gemis van vader had ( uhh jahaa, daar hadden we het al maanden over). Dat ik met trivialiteiten kwam. Etc etc.
De schellen vlogen me vd ogen. Onze vriendschap was goed zolang het om haar draaide. Nou had ze ook wel de nodige narigheid gehad, en verliep mijn leven vrij rimpelloos, maar toch. Ik zag ineens heel helder hoe scheef de balans was. En dat ik welkom was als toeschouwer in haar leven, die bij iedere stap moest applaudiseren, supporten. Inderdaad: dat 'zuigende'. Een bodemloze put.
En dat er geen ruimte was voor mijn verhaal, mijn leven. En dat ik dat al die tijd opzij schoof omdat er ook veel leuks tegenover stond. Ik heb op een later tijdstip nog geprobeerd het gesprek hierover aan te gaan maar ze zat geheel in de verontwaardigde diva houding. En dat kwetste me nog het meest, dat hoe vanzelfsprekend ook de steun enluisterend oor totaal vergeten werden. Alsof dat allemaal er niet was.
Ik heb haar een kaart gestuurd waarmee ik ahw formeel de vriendschap verbrak. En ben daar, overigens, ontzettend verdrietig om geweest, want natuurlijk waren er ook veel leuke elementen. En waren onze mannen ook goed bevriend, knden we elkaars kinderen van kleins af aan.
Maar uiteindelijk gaf het ook rust. En heb ik veel tijd over waar ik andere vriendschappen mee heb kunnen verdiepen.
Sterkte met de situatie!
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
