Er komt geen baby meer...

Tja

Je zult je man in een gesprek duidelijk moeten maken dat je je er wel bij wilt neerleggen maar dat je nog wel tijd nodig hebt om er zelf echt afscheid van te nemen. Dat je wil dat het op jouw tijd gebeurt (bugaboo verkopen) en niet op zijn tijd, hij heeft wat hij wil, daar ga je mee akkoord maar dan moet hij nu ook begrijpen dat de rest erom heen op jouw manier moet.

Maak hem vooral duidelijk dat je het er niet om te doen is om hem over te halen maar dat je er over wilt kunnen praten met hem zonder dat hij je afwijst of bang is dat je toch bezig bent met die derde.

Rouwproces

Afscheid nemen is een rouwproces waar je doorheen moet. Als je met je verdriet niet bij je partner terecht kan dat het proces vertragen en het klinkt behoorlijk eenzaam. Als jij begrip voor je partner kan opbrengen en je daar bij neerlegt, kan je je partner dan echt niet vragen wat begrip op te brengen voor jouw rouwproces? Deze rouw is toch een logische consequentie van dit besluit.

Het is serieus

Dit zijn dingen waar relaties door op de klippen kunnen lopen, want die gevoelens zijn gewoon heel erg sterk.

Ik kan me de gevoelens van je man goed voorstellen. Mijn man wilde graag 4 kinderen, maar ik vind 3 echt MEER dan genoeg. Het is ontzettend druk, en echt veel werk. Ik heb geen spijt van mijn derde hoor, maar de drukte zit me regelmatig erg hoog. Vanaf 9u lig ik echt voor pampus op de bank. En de zooi in huis heb ik me maar bij neergelegd. Maar een paar keer per maand heb ik echt een paniekaanval. Dan probeer ik een beetje orde te scheppen met een dreumes die aan mijn been hangt. En na school ben ik non stop bezig met kinderen van eten en aandacht te voorzien. En nu heb ik er 2 die echt ontzettend jaloers zijn op elkaar, dus die hangen met z'n tweeen aan me, en proberen elkaar letterlijk van mijn schoot af te slaan.

Dit om een beetje af te doen aan je ideaalbeeld van een groot gezin

Het lastige is, dat er geen compromis mogelijk is tussen het bij 2 houden en nog een 3e erbij. Halve kinderen doen ze niet aan. Dus of hij gaat over zijn grens heen, of jij. En als je je bij zijn besluit neerlegt, dan moet je wel de tijd en ruimte krijgen om erover te praten. Ik zou zeggen, laat je man je berichtje eens lezen. Ik vind dat je het echt helder en eerlijk uitlegd.

Herkenbaar

Hier zal er naar alle waarschijnlijkheid ook geen derde komen, ook omdat man het genoeg vindt zo. Ook ik heb altijd gezegd: het is of er samen achter staan, of niet, maar gevoelsmatig vind ik dat soms ook wel lastig. Mijn man vindt dat invoelen soms wel lastig. Hij geeft aan echt niet te begrijpen waarom ik zou moeten 'rouwen' om een niet komende derde want ik heb toch al twee gezonde kinderen. Tja, en ergens is dat ook zo, maar als die derde nog zo gewenst is in je hart, dan voelt dat wel als afscheid nemen. Ik heb dus geen tips, maar ik begrijp je gevoel wel heel goed.

Even zo

Mama2

Ik begrijp je probleem heel goed. Bij ons was het niet mijn man die geen kinderen meer wilde, maar laat ik het 'de natuur' noemen. Het is er naast onze twee dochters niet van gekomen. Ik had er vier gewild. Ik heb het daar moeilijk mee gehad. Ik denk dat je leeftijd in dit proces wel verschil maakt. Toen ik er vrede mee had gekregen, was ik al 40. Als je 'pas' 30 of jonger bent, dus middenin je vruchtbare jaren, kan ik me voorstellen dat het moeilijker is om het achter je te kunnen laten, als die verlangens nog zo groot zijn. Ik zou daar dus, net als anderen zeggen, eerlijk over praten met je man. Hij kan die streep dan wel getrokken hebben, maar jij nog niet. Daar moet hij aandacht voor hebben.
Daarnaast is het misschien een goed idee om je man naar het ziekenhuis te sturen om er 'een knoopje in te laten leggen'. Ik denk dat dat jou zal helpen om te accepteren dat er echt geen kinderen meer zullen komen. Als je man daar niet voor open staat, moet je misschien toch eens doorvragen waarom niet. Hij wil immers geen kinderen meer.

Reactie

hoi Herknabaar hoor! Ik had ook graag een derde kindje gewild en manlief niet. Ik had het daar moeilijk mee, ik was 30 toen nummer 2 geboren werd. Wij hebben veel babyspullen nog bewaard, geen sterilisatie gedaan zodat evetueel later nog wel een mogelijkheid zou zijn. Inmiddels ben ik bijna 40 en vind ik mezelf te oud om nog kinderen te krijgen. Het gevoel gaat nu over, de spullen mogen weg en ik tel mijn zegingen. Ik heb vooral op het gebioed van werk een hoop leuke dingen kunnen doen omdat er juist geen derde kind kwam. Onze relatie is heel stevig en met 2 kinderen kun je makkelijker uitstapjes doen, bv een citytrip of een vakantie. Succes ermee!

Goed punt kaaskopje

Papa2 wil absoluut geen kinderen meer dus dan moet er bij hem een knoopje in. Dat was hier ook het geval. Ik hoefde er perse niet meer maar mijn man was er veel duidelijker in. Als één van ons de dag erna zou verongelukken zou hij met een nieuwe vrouw óók geen kinderen meer willen (nee echt niet) en bij mij was dat niet zo zeker.

Het maakt het allemaal wel een stuk duidelijker in een relatie en je kan het makkelijker afsluiten.

Rouwproces

Rouwen om een droom is net zo goed rouwen, dus probeer de gelegenheid te krijgen om dat te doen.

Ik kon na mijn 2e ook de babyspullen absoluut niet weg doen. Die hebben nog bijna 4 jaar in de kast gestaan. En ineens was ik er klaar mee, vriendinnetje van me was zwanger en ik heb de hele bubs aan haar aangeboden en wat ze niet wilde op marktplaats gezet. Zonder enig probleem.

Als mijn partner mij toen niet die ruimte had gegeven weet ik niet of onze relatie het overleefd had.

My 2 cents

Ik herken je gevoel en je reactie. Wij hebben jaren lang gepraat over wel of geen derde kind en het was bij ons hetzelfde als wat jij nu beschrijft: mijn man wilde niet meer en had daar verstandelijke redenen voor: de onrust van weer een baby, het weer aanpassen aan een babyritme (onze oudere kinderen waren door al dat praten al wat groter ondertussen), de financiële ruimte, de ruimte in huis enzovoorts. Rationeel kon ik helemaal meevoelen met mijn man, maar gevoelsmatig wilde ik heel erg graag nog een kind. Maar alleen een tweezijdig gewenst kind. Wij hebben ooit in onze relatie afgesproken dat bij grote beslissingen (denk aan trouwen, huis kopen, kind krijgen) degene die twijfelt de maat is. De langzaamste bepaalt het tempo. Ik moest me dus neerleggen bij zijn besluit. Dat heb ik gedaan, maar het was inderdaad iets als een rouwproces: afscheid nemen van een wens, een beeld van de toekomst. Ik vond wel dat ik er over moest kunnen praten met mijn man want zijn beslissing was wel verdrietig voor mij. Dat is wel lastig hoor, want er over praten kan lijken op druk uitoefenen ofzoiets. Ik heb wel duidelijk gemaakt dat dat niet mijn bedoeling was. En we zijn er over blijven praten. Ik ben blij dat mijn man me toen die ruimte gaf, ook al snapte hij mijn verlangen niet goed (zijn wij dan niet genoeg voor jou?). Ik heb me erbij neer kunnen leggen, gelukkig.
Maar toch is het anders gelopen en is dat derde kind er toch gekomen. Omdat mijn man, nadat ik mij had neergelegd bij zijn besluit, zelf ineens bedacht dat het toch wel mooi zou zijn als.... Dat laatste vertel ik je trouwens niet om je valse hoop te geven, want onze situatie zegt niets over die van jou. Maar zo is het gegaan.
Dat aandringen op een sterilisatie van je man, zoals Kaaskopje suggereert, zou ik niet aanraden. Maar dat heeft te maken met dat ik vind dat het defintief maken van zijn beslissing geen kind meer te willen, moet wachten tot jij ook zo ver bent dat je het goed vindt zoals het is. Zoals de ene partner (je man) geen kind opgedrongen mag krijgen als hij dat niet (meer) wil, mag de andere partner (jij) geen defintieve anticonceptie opgedrongen krijgen als jij je nog niet hebt kunnen neerleggen bij het feit dat er geen kind meer komt. De langzaamste zou wat mij betreft ook hier het tempo moeten bepalen.
Sterkte
Carolien

Mooie reacties

Bedankt allemaal voor de mooie reacties. Ik heb weinig tijd om te reageren (moet eigenlijk werken), maar meld me toch even.
Fijn in eerste instantie dat er herkenning is en dat in meerdere relaties speelt/heeft gespeeld, ofwel van de kant van de moeder van kinderen of de vader. Overigens zijn wel wel in gesprek over dit onderwerp, zo af en toe, maar ik merk dat mijn man dan al snel heel praktisch is. Door voor mij dan inderdaad op te sommen wat allemaal de nadelen zijn van nog een baby (en ja, dat die er zijn dan weet ik ook wel) en dus te noemen wat de mogelijkheden zijn met groter wordende kinderen. Het is denk ik zoals Tonny zegt dat hij het wel probeert te begrijpen, maar niet kan invoelen hoe het voor mij is. Sowieso heeft een tikkende biologische klok bij hem nooit gespeeld, als ik het bij één kind had willen laten was dat voor hem prima geweest.
Ik geloof dat ook meespeelt (weet niet wie het schreef) dat we nog heel veel tijd zouden hebben om kinderen te krijgen. Ik ben begin 30. Voor nu voel ik er niet voor om defintieve beslissingen te nemen rond sterilisatie. Want stel dat de sitiuatie verandert en er toch een derde kindje welkom is (ik hoop het Carolien ). Maar zoals Carolien schrijft, niet als er één iemand twijfelt.
Genoeg input uit dit draadje om goed over na te denken. Ik denk er over om dit draadje aan mijn man te laten lezen. Wie weet vanavond op de bank!

Herkenning

Ook ik wilde heel lang nog een derde, ook al wist ik hoe druk het was, en hoe fijn dat de oudsten al wat groter waren en... en... en... Jarenlang heb ik gehoopt dat ik dwars door de pil heen zwanger zou worden. Ik wilde niet dat mijn man zich zou laten steriliseren, want stel je voor dat hij zich toch nog bedenkt!
Nu, de oudste is 10 en de jongste 8, denk ik, nee, nu is het leeftijdsverschil echt te groot. Nu geniet ik enorm van de vrijheid en hoe zelfstandig ze worden en kan ik er echt vrede mee hebben.

Wij gingen verhuizen toen de jongste 2 was en toen heb ik heel veel babyspullen weggedaan, omdat ik het toch ook wel onzinnig vond om babyspullen mee te verhuizen die we niet meer gingen gebruiken. Gelukkig kon het meeste naar mijn schoonzus en zwager, dan was het toch niet zo definitief. En ik heb wat babykleertjes bewaard. Gewoon voor het idee dat niet alles helemaal weg was.

Sterkte.

Niet akkoord

Als dit jou wens is, in die is zo hevig, zou ik me er niet bij neerleggen. Kans is groot dat het je blijft achtervolgen. Bij mij zou kinderwens boven relatie met mijn man gaan.
Maar eerst zou ik hem proberen te overtuigen.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Anonana

Als ik nog geen kinderen had gehad en mijn man had dán geen kinderen gewild, dán was de kinderwens voor mijn man gegaan. Maar als mijn man geen derde kind had gewild, had ik me daar bij neer moeten leggen. Omwille van een nog niet bestaand kind een gezin met bestaande kinderen ontwrichten, nee... dan ben je naar mijn idee niet goed bezig.

Helemaal eens met kaaskopje!

Blijf het allemaal wel in de juiste proporties zien - en dat doe je allang, zoals je erover schrijft. Een gezin ontwrichten omwille van een nog niet bestaand kind geeft alleen maar verliezers!

Wel een fijn draadje

Bu zie ik ook eens bij hoeveel mensen hetzelfde speelt als bij mij.
Ik ben ook nog vrij jong, in principe *zou* het later nog kunnen (al weet je dat nooit).
Hier had ik het wel gedacht, dat die derde er wel zou komen. Toen werd ik depressief, leerse wat dingen over mezelf en besloot ons de drukte en evt stress te besparen.

En nu heb ik zelf een huis uitgezocht met maar 2 slaapkamers en daarmee het een beetje onmogelijk gemaakt..

Mijn partner snapt mijn gevoel wel, het allesoverstijgende gevoel: nog zo'n leuk kind erbij! Maar hij herinnert me er ook aan dat ik het vaak echt zwaar vond met de kleintjes, een van de kids is erg prikkelgevoelig.. Enz enz

Hoedanook, tijd om te rouwen, lijkt me heel verstandig. En jezelf echt tegenoet komen in je verdriet.

Ik heb ook babyspul aan mn beste vriendin uitgeleend, dat hielp om afstand te nemen. En al die babyspullen kun je zo weer regelen via marktplaats! Ik heb ook wat babykleertjes bewaard (nouja, wat... Hehe).

Succes!

Ot babykleertjes

Ben ik nou de enige die helemaal geen babykleertjes bewaard? Ik zou niet weten wat ik ermee zou moeten doen!

Lol dc

Laat ik nou precies hetzelfde zitten denken :o) Ik heb nooit kleren bewaard, alleen het eerste setje van alledrie wat in een doos met allerlei 'eerste dingetjes' zit. Als een soort herinneringen dus.

Ot babykleertjes

Ook bewaard, puur voor mezelf, verder zit er niemand op te wachten heb twee kleinkindertjes die echt niks aan hebben gehad van al die nostalgie: zo gedateerd.

Mee leven

Partner zou er maar mee moeten leven, met kinderwens van mij, het hoort er dan gewoon bij. Net als partner een been zou verliezen. Het is ontwrichtend misschien, maar hoort er wel bij.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Ehm anonano

Een been verlies je niet met opzet, dat overkomt je.
Een baby kan je ook overkomen, maar geloof mij, als de man ECHT niet wil, gaat het ook niet per ongeluk gebeuren (of hij is een sufferd )

Ermee leven kan ook eg onzellig worden als e man het gewoon niet trekt, en je er dus alleen voor staat. Het is toch fijn als je uit liefde geboren wordt en niet uit dwang/ gedram?

Trol

Volgens mij is anonano (ofzo) aan het trollen, ze geeft hieronder ook al het advies te scheiden .

Haha

nee echt niet. misschien zit ik in een extreme fase ofzo maar ben klaar met dat softe gedoe. vrouwen met name zijn te lief en aardig denk ik. ten koste van heel veel. uiteindelijk ook geen goed voorbeeld voor de kinderen.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Lijden

ik denk dat het lijden van het niet gaan voor die oerwens, niet opweegt tegen het lijden dat het inwilligen van die wens eventueel geeft. het is een afweging die gemaakt moet worden.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Haha anonano

Nou, na de zoveelste gebroken nacht in 7 jaar, en 's ochtends om 6u weer door een ander kind wakker gemaakt te worden, weet ik echt niet of je dat lijden van nog een kind erbij moet onderschatten

En wat als je oerwens 10 kinderen is? Moet je partner daar ook braaf in mee gaan? Of geldt je oerwens na het 3e of 4e kind niet meer mee?

10 kinderen

Als je er echt nooit een eind aan kunt breien, kun je je afvragen of er sprake is van een babyverslaving. Ik begrijp mensen die zelfs na 10 kinderen maar doorgaan niet meer zo goed geloof ik.

Overigens bugaboo verkopen...

Mijn vorige reactie staat per ongeluk hier onder als nieuw draadje. App werkt soms wat vreemd... Maar als vervolg hierop zou ik je nog wel advies willen geven mbt de bugaboo. Na mijn eerste 2 kinderen heb ik mijn toen rete- hippe zwarte easy walker bewaard. Toen ik hem , 4 jaar na de geboorte van de tweede wilde verkopen, was de bugaboo inmiddels een enorme hit en die easy walker niets meer waard. En toen een een jaar later mijn derde zich aankondigde wilde ik ook zo'n mooie bugaboo. Mijn zusje heeft toen nog dankbaar gebruik gemaakt van de easy walker, tot ze hem zwanger van de tweede, hormonaal verward bij het achteruit uit parkeren overreed omdat ze hem vergeten was in de auto te zetten.... ( gelukkig was ze het kind niet vergeten in de auto te zetten ) Maar dit terzijde.

Mocht je toch over een paar jaar toch nog je gewenste derde krijgen, is de kans groot dat je die bugaoo helemaal niet meer wil, maar de dan hartstikke hippe wagen. En mocht die derde niet komen, staat de bugaboo te verstoffen om over een paar jaar niets meer waard te zijn. Ik heb recent mijn bugaboo verkocht en hij leverde me mooi nog 300 euro op. Als je te lang wacht, is hij gewoon niets meer waard, maar staat hij wel de hele tijd ergens in de weg te staan.

Ik zou hem dus nu verkopen en lekker een weekendje weggaan met je man van de opbrengst!

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Mijn 2 cents

Er zijn al zoveel goede dingen gezegd, maar ik wil me even aansluiten bij het advies van Risama dat je maar beter wel de Bugaboo kunt verkopen!

En verder vind ik toch echt echt echt: je kunt niet voor nog een kind gaan als je man het niet wil. Als hij dan bij je blijft heeft hij tegen zijn zin een kind, en grote kans dat het kind dat ook gaat voelen. Lijkt me vreselijk naar!

Advies risama

Klopt als een bus. Onze derde is een nakomer (deels ook omdat man nogal lang moest wennen aan het idee, maar dit terzijde). Ik heb na de 2e echt alles bewaard. En ik heb daar ook wel wat dingetjes van bewaard, en ook met plezier. Maar ik heb ook veel, heel veel nieuw gekocht. Tijden veranderen en zeker met wandelwagens gaat dat snel. Ik heb alleen uit nostalgie de kinderwagen gebruikt en die was weer bijna retro, maar als wandelwagen heb ik 'm eenmaal gebruikt en toen bedacht dat ik toch echt wel ging voor een superwendbaar 3 wielig geval. Ook de buggy heb ik opnieuw gekocht. Ik heb nu dus 5 wandelvoertuigen hier... Achteraf zou ik dat dus anders doen. Het is namelijk ook best fijn voor een nieuwe zwangerschap nieuwe dingen te kopen.

Heftig weekend

Tjonge zeg, wat een rumoer en beweging kan een draadje op OO in een relatie veroorzaken... . Overigens wel goede beweging hoor, maar het was een heftig weekend. Afgelopen vrijdag zat ik rustig met man om 'het gesprek' nog eens te voeren (tenminste te vertellen dat ik vind dat hij me meer mijn tempo moet gunnen en verdriet over het einde en afsluiten van een babyperiode). En toen man het draadje aan het lezen was kwam de reactie van 'anonano' binnen, waar vooral mijn man erg van schrok. Het was nooit in hem opgekomen dat het niet realiseren van mijn kinderwens het einde van onze relatie zou kunnen betekenen. Heftige gesprekken dus, want door het zo scherp te stellen realiseerde hij zich wel beter hoe zwaar een kinderwens kan wegen.
Terwijl ik juist graag een derde kind wil met deze man en in dit gezin. En helemaal niet op zoek wil naar een andere man/zaaddonor om een kind mee te krijgen, en in een scheiding te raken met co-ouderschap met alle gevolgen die zit met zich meebrengt. Bij de gedachte aan een kind met een andere man verdween mijn kinderwens totaal .
Wat we voor nu hebben afgesproken is dat we nog niets wegdoen van de babyspullen, we bekijken dit rond de zomer nog een keer. De Bugaboo wordt overigens wel uitgeleend aan een zwanger familielid, dus ik vind het fijn dat die weer gebruikt gaat worden! En man zal proberen meer rekening te houden met mijn emoties en niet steeds rationele argumenten te verzinnen. Eind goed, al goed, denk ik .