Empathie, wie heeft dat nie?

snap niet helemaal waar je heen wil

Niets menselijks is mij vreemd. Maar nummer 4 en 2 contrasteren een beetje. Jij hebt een snel oordeel maar vindt het wel raar als anderen dat hebben?
Idem in relatie tot 1. Jij vindt dat men aan jou had moeten vragen: goh wat is er. Maar zelf doe je dat ook niet bij de sippe vriendine van buurman in nummer 1.
Of bedoel je dat ook?

Dat je wel inleving van anderen verwacht maar dat jij het niet hebt?

Anyway ik herken het ook best wel hoor.
Ik merk dat mijn intenties niet altijd zuiver zijn en dat ik soms empathisch doe maar eigenlijk zit ik iemand alleen maar uit te horen.
Het ligt echt enorm aan wie en aan de situatie en aan hoe ik zelf in mijn vel zit.
Ik ben overigens wel altijd heel behulpzaam en mijn deur staat altijd open. Maar ik heb ook mensen om me heen die erg slachtofferig zijn. Altijd welkom maar je kan dan ook een zacht schopje onder de kont van me verwachten. Ik ben altijd wel heel eerlijk. Sommige mensen vinden dat ook niet emphatisch. Hangt ook af van de intentie denk ik. Ben je eerlijk omdat je iemand wil afbranden of zat bent of omdat je iemand echt beter gunt en op weg wil helpen?

Niet van nature

Ik ben over het algemeen zo druk bezig met mezelf dat ik soms vergeet empathisch te zijn. Het zit er niet van nature in dus ik moet er echt alert op zijn. Ik mis ook het vermogen om stemmingen van anderen te 'peilen' dus ze moeten het er wel dik op leggen (en dan nog zie ik het niet altijd). Verder ben ik nogal direct wat niet altijd lekker aan komt bij anderen.

nee heggetje

we zijn allemaal mensen en we kunnen niet allemaal altijd empathisch zijn. Dat zou de wereld misschien heel mooi maken maar soms moet je nu eenmaal wel eens egoistisch zijn en voor jezelf opkomen. En soms sta je er gewoon even iet voor open, omdat je met andere dingen bezig bent. Mar het is heel herkenbaar dat je soms vanuit jezelf weet dat je die stille gesloten/ onwelwillende zelf bent met je grote verdriet waar geen ander bij past en dat als een ander dat doet terwijl jij gezellig contact wilt, jij alleen die saaie chagrijn ziet...
Eigenlijk best grappig. Ware het niet dat het zoveel onbegrip en ellende tussen mensen geeft

Ik snap het

Itt de eerste reacties begrijp ik wat je schrijft, juist dat het contrasteert.
En ja, helaas, ik denk dat iedereen in meer of mindere mate dat heeft. Gelukkig is mijn moeder hierin een lichtend voorbeeld, de empathie druipt uit haar poriën zeg maar. Ik hoop dus altijd dat 'als ik later groot ben' dat ik dan net zo'n lief, meelevend, aandachtig, behulpzaam, gezellig en communicatief vaardig mens wordt als mijn moeder.

heeeel herkenbaar

En volgens mij zoals de meeste mensen uiteindelijk in elkaar zitten. Menselijk dus.

En als vervolg hierop: in hoeverre is behulpzaamheid, in de ruime zin van het woord, dus luisterend oor, advies, iets doen voor iemand (anderen dan je echte geliefden, zoals kind of partner of ouder) iets is wat je écht uit gevoel doet voor die ander? Of is het vaak toch eigenlijk meer iets wat je jezelf een goed gevoel geeft, of desnoods plichtsgevoel??

Empathisch en/of attent

Ik denk dat ik mijzelf enorm empathisch kan noemen. Ik kan mij goed inleven in een ander. Tijdens een gesprek met iemand stel ik me de situatie van diegene ook voor in mijn hoofd. Maar dat wil niet zeggen dat ik daarmee ook altijd maar attent ben. Ik betrap mezelf er wel eens op dat dat beter had gemoeten.

In zijn algemeenheid gezegd zou het mooi zijn als mensen door het toenemen van hun levenservaring ook empathischer zouden worden, maar dat blijkt niet altijd zo te werken. Het lijkt soms wel of mensen door hun levenservaring juist verzuren, of door teleurstelling dichtslibben. Heel jammer.

Hoog en laag

Ik vind het ook herkenbaar, maar de mate van mijn empathie slingert op tamelijk onvoorspelbare wijze van hoog naar laag. Soms heb ik gewoon geen zin in die kennis die het heus moeilijk heeft maar van wie ik weet dat ze minstens een uur wil bellen en alleen maar over zichzelf wil praten en dan laat ik de telefoon gaan. Of ik zit op een feestje iemand meer te interviewen dan echt prettig te praten met diegene. Maar op een ander moment kan ik zomaar overspoeld worden door medeleven met iedereen die ik tegenkom. Ook niet handig.

Interviewen

Of ik zit op een feestje iemand meer te interviewen dan echt prettig te praten met diegene. ===

Ik vind vaak wel dat je merkt of iemand beleefdheidshalve vragen stelt of uit echte betrokkenheid. Voor mij is dat het teken om het oppervlakkig en kort te houden.

ja, dat is het

Ja, dat is het kaaskopje. Je zou mogen verwachten/hopen dat je door meer levenservaring empatischer wordt. Je weet dan immers dat dingen anders kunnen zijn dan je op het eerste gezicht zou denken.

En toch lukt dan dan niet altijd.

Mijn moeder is ook mijn lichtend voorbeeld: maar dan de andere kant op. Zij heeft veel (dramatische) dingen meegemaakt in haar leven. Als geen ander zou ze moeten weten hoe het leven je gedrag (tijdelijk) kan beinvloeden. En kan toch kan ze hard oordelen over anderen. Dat kan ik niet begrijpen en ik wil zelf niet zo zijn. (mijn moeder is ook heel vaak heel lief hoor.

Net als Jolijt hoop ik dat ik 'als ik later groot ben' een lief, meelevend, aandachtig, behulpzaam, gezellig en communicatief vaardig mens wordt.

Dus, ik ben me ervan bewust, dat is vast al stap één.

En nee, het is niet mijn doel altijd een luisterend oor te bieden, ik kan mijn eigen grenzen goed bewaken. Maar snel oordelen, dat wil ik graag (nog meer) afleren.

maar dat is ook lastig!

dat gevoel van 'iemand interviewen' op een feestje ken ik wel Je doet een poging contact te maken met iemand, een gezellig praatje te hebben en je krijgt alleen korte antwoorden. In zo'n geval denk ik dan maar dat iemand geen zin heeft in een praatje, of dat je blijkbaar niet zijn/haar type bent.
Maarja, wat is echte betrokkenheid? Ik denk dat ik pas echt betrokken kan zijn bij iemand die ik al wat beter ken, en wanneer leer je iemand beter kennen....... juist.

Verder is het ook lastig om om te gaan met iemand die niet zo goed in z'n vel zit. Ik heb dat ook met iemand die ik ken waarvan ik weet dat die het niet makkelijk heeft (ongewenst single, arbeidsongeschikt, vroeger veel gepest etc.), maar die ik ook een beetje een zuurpruim vind. Dat laatste zal ongetwijfeld mede komen door haar toestand, maar toch... altijd een somber gezicht, moeilijk karakter ook nog denk ik. Heb je het over iets positiefs: een fijne sportprestatie van haar, een mooie aankoop, en dat wordt altijd omgepraat naar "ja maar het kan beter of ik had liever die willen hebben". Ik heb van die persoon ook wel eens te horen gekregen dat ik te blij was, daar had ze last van

Ik vrees

dat we allemaal wel eens ontwijk gedrag vertonen. Hallo zeggen en weer doorlopen, de vraag 'en hoe is het ermee?' niet stellen, e.d.. Niet fraai, maar als je zelf echt even geen zin hebt in de problemen van een ander, dan zoek je die ook niet op. Heel menselijk. Soms heb je genoeg aan wat er in je eigen hoofd rondzoemt.

Niet met opzet

Ik ga niet met opzet iemand zitten interviewen op een feestje hoor Ik probeer een gezellig gesprek aan te knopen en dat doe ik door onder meer door vragen te stellen. Een keer vond ik het eigenlijk niet zo interessant maar ach, ik ging maar door, ik zat nu eenmaal naast hem en ineens dacht ik: goh het lijkt wel werk. Interviewen is deel van mijn werk, soms moet je dan in het begin nog een beetje het ijs breken, en dat was ik dus daar ook aan het doen. Oké, ik had ook naar de wc kunnen gaan of wat drinken pakken of zo, maar zo ging het. Nu probeer ik erop te letten: niet interviewen. (Hoewel het verschil echt niet altijd even duidelijk is. Hoop ik.)

Maar in elk geval, dat was dus zo'n minder empathische bui. Inderdaad voldoende aan wat in mijn eigen hoofd rondzoemde, of gewoon ronduit geen zin in het verhaal dat op dat moment werd verteld. Op andere momenten ben ik wel enorm empathisch en vergeet ik helemaal mijn eigen verhaal te vertellen, zo ga ik op in de ander. Een beetje middenin zou het fijnste zijn.

Zwaar

Ik kan me over het algemeen goed inleven in mensen en hun persoonlijke beleving. Ook al zou ik zelf misschien anders in de sitatie staan.
Het enige type mensen waarbij ik dat niet kan (en dus het liefste wegloop) is bij mensen die het Altijd Zwaar hebben. Ik bedoel dat liedje van Brigitte Kaandorp; 'ik heb een heel zwaar leven'. Mensen die, wanneer je ze ook spreekt, altijd met klaagverhalen komen. Direct in tranen staan en op jou sympathie en aandacht rekenen.
Bij dat soort mensen ren ik gillend weg. Zal wel te maken hebben met mijn eigen levenservaring.

Paasei

Dat laatste snap ik niet.

best interessante kwestie eigenlijk

Ik kan me best goed inleven of in elk geval oprecht begripvol zijn bij mensen die vanalles meemaken, verdriet hebben, ergens tegenaan lopen of iets. Ik kan ook echt goed luisteren en advies geven indien gewenst.
Maar waar ik echt niks mee kan zijn mensen die gewoon geen stappen nemen. Of bv iets oppakken/ondernemen (feestje organiseren of iets anders voor een groep, verantwoordelijkheid nemen in werkomgeving) of niks durven te zeggen tegen iemand en dan dus over hun eigen grenzen gaan. En daardoor heel veel stress hebben. Daar snap ik gewoon echt helemaal niks van. Mensen die niet assertief zijn en dat dan heel moeilijk vinden. Sja echt heel erg misschien maar daarin kan ik me echt niet inleven nee.....ik probeer het echt te begrijpen maar ik denk met een stemmetje in mijn hoofd meteen: HOE moeilijk kan het zijn? Maar dat denken sommige mensen ook vast van mij over dingen waar ik dan tegenaan loop
Ja dat is echt mijn blinde vlek. Ik verberg hem wel maar empathie? nee niet echt....
Misschien heb ik een te makkelijk leven kan ook nog. I don t know. Ik ben een bepaald sterrenbeeld zal het misschien ook vast zijn en opgegroeid met de filosofie: nee heb je ja kan je krijgen, de brutalen hebben de halve wereld, vragen staat vrij, waar een wil is is een weg etc.

empatisch

Bijna iedereen vindt zichzelf wel empatisch, het is immers een goede eigenschap, maar uit de rest van de tekst blijkt dan dat dat gevoel niet altijd aanwezig is of even sterk is.

Kan ook niet, het moet ook bij je karakter passen en bij sommige karakters past het niet of maar een beetje.

Zo heb ik laatst met een collega geprobeerd onze vakanties te plannen, waarbij ik haar ruimte bood als ze al iets geboekt had om dan voor te gaan.
Zij ging daar ter plekke niet op in en zette later haar vakantie zonder overleg in de agenda waardoor er voor mij geen aaneengesloten weken meer over waren.
Toen zij daar door de baas op werd aangesproken en die haar vertelde dat er nog meer collega's waren, was haar empatische reactie: daar kan ik geen rekening mee houden.
Als je haar zou vragen of ze empatisch was, zou ze vast "ja" zeggen. Of "ja, behalve..." Alleen empatisch in je eigen straatje vind ik niet empatisch.

maar dat is gewoon aso

Zo'n collega. Heeft niet zoveel met empathie te maken volgens mij!

En Guera, je lijkt mijn man wel Die snapt andere mensen die heel gevoelig/verlegen zijn echt niet en geeft dat ook direct toe. Hij is verder heel lief en altijd van goede wil, maar voor sommige mensen kan hij heul bot uit de hoek komen

Split,

Grote kans dat je baas tijdens de beoordelingsgesprekken niet vergeten is hoe het gesteld is met de empathie van die ene collega . Geen teamplayer in ieder geval.

Als een blad om,

Ik kan ook heel behulpzaam zijn en meedenkend maar als ik merk dat een ander liegt, draai ik als een blad om.
Ik denk dat eerlijkheid een voorwaarde is om de empathie van een ander te kunnen ontvangen.

begrip of geduld

ik vind dat een lastige. Ik kan heel vaak begrip opbrengen voor mensen. Voor 'foute' keuzes, voor rare sprongen, voor lullige uitvallen. Ik snap waar het vandaan komt, of in ieder geval kan ik me er een voorstelling van maken. Dus me inleven kan ik wel.
Maar ik heb niet altijd geduld met (diezelfde) mensen als ze vervolgens blijven hangen in de dingen die ze zélf als onprettig beschouwen. Ook dat snáp ik wel, ik begrijp best dat niet iedereen altijd even daadkrachtig en doortasten en dapper en ondernemend is. Maar ik heb er geen geduld mee als mensen steeds maar blijven klagen en nooit proberen om de situatie te verbeteren.

Guera

Ik ben zo'n persoon, zoals jij beschrijft.
Je vraagt HOE moeilijk het kan zijn om assertief te zijn.

Nou, dat is mij in mijn jeugd vakkundig afgeleerd. Ik ben opgevoed met Nee heb je en nee kun je krijgen.

Dat ombuigen valt niet mee.

marie

Ik BEGRIJP het verstandelijk heel goed. En echt een luisterend oor en eventueel advies heb ik dan ook, maar echt INLEVEN als bedoeld dat je kunt DOORVOELEN hoe dat voelt nee dat kan ik dus niet. Ik vraag me af of dat ook echt mogelijk is als je zelf die situaties niet kent. Er zijn vele gradaties denk ik ook van empathie in die zin varierend van begrip opbrengen en kunnen meebewegen met de ander (lees dan haal ik de kastanjes uit het vuur als het voor de ander lastig is op het werk) en echt op gevoelsniveau je kunnen inleven. Of ben ik gewoon een botte hork? zou ook kunnen.....

Botte hork

Botte horken hebben ook hun voordelen hoor ik ben ermee getrouwd, en zelf ben ik wat gevoeliger (ook weer niet zo erg, en ik ben ook ruim voldoende assertief) Nu is het wel eens vervelend als ik ergens mee zit en hij begrijpt het niet in de zin dat hij het niet ook zo voelt (hij zit nooit ergens mee), maar het helpt ook wel om je ergens overheen te zetten! Wat dat betreft vullen we elkaar mooi aan.

Levenservarong

Dat bedoel ik; iedereen reageert naar een ander vanuit de eigen rugzak. Daar zit opvoeding in (assertief of juist niet) en ervaringen met andere mensen waardoor je iets wel of juist niet kan hebben.

Ik ben (vind ik zelf) behoorlijk begripvol en inlevend. Begrijp meestal wel waarom mensen op een bepaalde (botte/lulllige/nare) manier reageren. Kan best veel 'hebben'. Misschien trek ik het type Altijd Zwaar daarom onbewust aan. Omdat ik probeer inlevend voor alle problemen te blijven. Maar ik heb te lang samengeleefd met zo'n persoon om dat begrip nog te kunnen tonen. Dat potje is bij mij gewoon opgebruikt.

alleen tijdens kantooruren

Ik mijn werk ben ik de hele week hartstikke empatisch, vaak echt en op slechte momenten ( hoofdpijn, noem maar iets) gespeeld. Maar dan is de werkdag voorbij en moet de balans hersteld worden. Dus voor huisgenoten kan ik hysterisch kinderachtig zijn, en alle aandacht opeisen. Duurt meestal niet de hele avond hoor, maar ik heb even zo' n momentje nodig. Meestal grijpt zoon in: gaat het nog een beetje mama of heb je schelpjestherapie nodig? Zoon is ook bij momenten zeer empatisch en heeft zelfs een rustgevende handeling voor mij bedacht. Zoo lief...

Haha Jutta

Helaas herken ik dat ook wel van mijzelf. Als je thuiskomt zie je vaak ook uitvergroot wat er 'mis' is. En daar kan ik dan ook best kribbig op reageren. Dus zegt man dan terecht 'zo weer uitgemopperd?' en dan bind ik wel weer in.

wat er `mis` is

Ja, dat herken ik! Maar heb me nooit gerealiseerd dat het door het thuiskomen komt. Maar dat is waarschijnlijk wel zo. Je komt van elders, en weer thuis zie ik dan ook meteen wat er nok is. Rommel, kinderen die iets doen wat niet mag, kan van alles zijn. Ik zie het allemaal meteen.

Ik probeer sinds een tijd m`n mond te houden, en niet alles te benoemen wat ik zie, om te voorkomen dat m`n gezin het onplezierig gaat vinden als ik thuiskom